Odkrywajacy radosc I pokoj prawdziwego Chrzescijanstwa Duncan Heaster

5.4 Królestwo Boże w przyszłości

Nasze poprzednie rozważania w rozdziałach 3 i 4 obfitowały w informację dotyczące tego, jakie będzie to Królestwo. Jak się dowiedzieliśmy Abrahamowi obiecano, że poprzez jego nasienie ludzie ze wszystkich stron świata będą błogosławieni. Zgodnie z tym co napisane jest w Liście do Rzymian 4:13, obietnica ta obejmuje wszystkich tych, którzy są w nasieniu Abrahama, co znaczy w Chrystusie. Proroctwo w Dn. 2 wyjaśnia w jaki sposób Chrystus powróci jako mały kamień, a wówczas Królestwo stopniowo rozrastać się będzie na cały świat (por. Ps 72:8). Oznacza to, że królestwo Boże nie będzie znajdować się tylko w Jerozolimie czy na terenach Izraela, jak to niektórzy utrzymują. Te ziemie stanowić będą jednak jego serce.

Wszyscy ci, którzy naśladują Chrystusa w tym życiu będą "królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi" (Ap 5:10). Królować będziemy nad osadami różnej wielkości czy ilości, jedni królować będą nad dziesięcioma miastami, inni nad pięcioma (Łk 19:17). Chrystus dzielić będzie z nami swoją władzę nad ziemią (Ap 2:27; 2Tm 2:12). "Oto król (Jezus) będzie panował sprawiedliwie i książęta wierzący rządzić będą zgodnie z prawem" (Iz 32:1; Ps 45:16).

Chrystus będzie rządził na wieki na ponownie ustanowionym tronie Dawida (Łk 1:32,33), tzn. zajmie on miejsce Dawida i przejmie jego władzę, które znajdowały się w Jerozolimie. Ponieważ Chrystus rządzić będzie z Jerozolimy, będzie ona stolicą przyszłego Królestwa. Zostanie tam zbudowana świątynia (Ez 40-48). Ponieważ ludzie chwalić będą Boga w różnych miejscach znajdujących się w całym świecie (Ml 1:11), świątynia ta będzie centralnym miejscem czczenia Boga. Narody "rokrocznie pielgrzymować będą, by oddać pokłon Królowi - Jahwe Zastępów - i obchodzić Święto Namiotów" wokół świątyni w Jerozolimie (Za 14:16).

Rokroczne pielgrzymki do Jerozolimy przepowiedziane są również w Iz 2:2,3: "Stanie się na końcu czasów, że góra (królestwo - Dn 2:35,44) świątyni Jahwe stanie mocno na wierzchu gór (Królestwo Boże i świątynia rozciągać się będą ponad królestwem człowieka)… Wszystkie narody do niej popłyną. Mnogie ludy pójdą i rzekną: "Chodźcie, wstąpimy na Górę Jahwe do świątyni Boga Jakuba! Niech nas nauczy dróg swoich… Bo Prawo wyjdzie z Syjonu i słowo Jahwe z Jeruzalem". Tak będą wyglądać początki Królestwa, gdy ludzie przekazywać innym będą wiedzę o rządach Chrystusa i pójdą do "góry" Królestwa Bożego, które powoli rozprzestrzeni się po całym świecie. Jest to obraz prawdziwego entuzjazmu oddawania czci religijnej.

Jedną z największych ludzkich tragedii naszych czasów jest to, że większość ludzi czci Boga z powodów politycznych, socjalnych, kulturowych czy też emocjonalnych, a nie na podstawie prawdziwego zrozumienia Go jako ich Ojca i Stwórcy. W Królestwie poznawanie dróg Bożych stanie się ogólnoświatowym entuzjazmem, pragnienie to wywoła tak silną motywację u ludzi, że pokonają oni olbrzymie odległości z różnych końców świata, aby dotrzeć do Jerozolimy i zdobyć większą wiedzę o Bogu.

Nie będzie już nieporozumień i niesprawiedliwości wywołanej systemem prawnym człowieka czy administracyjnej sprawiedliwości, a będzie jeden uniwersalny prawny kod - "Prawo i słowo Boga", które ogłoszone będzie przez Chrystusa z Jerozolimy.

"Mnogie ludy pójdą", aby brać udział w spotkaniach, ogólne pragnienie, którym kierować się będą ludzie, aby posiąść wiedzę o Bogu, spowoduje osłabnięcie naturalnych tarć, jakie występują pomiędzy narodami, tak jak to się dzieje w przypadku poszczególnych ludzi, którzy poświęcają się, aby posiąść taką wiedzę w tym życiu.

Opis wszystkich ludzi udających się do Jerozolimy podobny jest do opisu jaki znajduje się w Iz 60:5, gdzie Żydzi "idą" razem z poganami (nie-Żydami), aby czcić Boga w Jerozolimie. Odpowiada to dokładnie proroctwu mówiącemu o Królestwie w Za 8:20-23:-

"W przyszłości przyjdą ludy i mieszkańcy wielu miast. Mieszkańcy jednego miasta, idąc do drugiego, będą mówili: Pójdźmy zjednać przychylność Jahwe i szukać Jahwe Zastępów - i ja idę także". "I tak liczne ludy i mnogie narody przychodzić będą, aby szukać Jahwe Zastępów w Jeruzalem i zjednać sobie przychylność Jahwe… W owych dniach dziesięciu mężów ze wszystkich narodów i języków uchwyci się skraju płaszcza człowieka z Judy, mówiąc: Chcemy iść z wami, albowiem zrozumieliśmy, że z wami jest Bóg".

Stwarza to obraz Żydów, których umieścił Jahwe "na czele, a nie na końcu" narodów dzięki skrusze i posłuszeństwu (Pwt 28:13); zostanie wówczas doceniony przez wszystkich fakt, że Żydzi są podstawą Bożego planu zbawienia. Skończy się ignorowanie tego faktu przez współczesnych chrześcijan. Ludzie z entuzjazmem dyskutować będą o tych sprawach tak, że będą mogli powiedzieć Żydom "słyszeliśmy, że Bóg jest z wami". Rozmowy toczyć się będą wokół spraw duchowych, a nie trywialnych spraw dominujących w obecnym sposobie myślenia świata.

Gdy ludzie staną się pobożniejsi, nie będzie zaskoczeniem, że Chrystus "będzie rozjemcą pośród ludami, …Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny" (Iz 2:4). Absolutny autorytet Chrystusa i całkowita sprawiedliwość w sądzeniu spowoduje, że narody chętnie odstąpią i zamienią broń na narzędzia rolnicze i nie będą się już sposobić do wojny. "Za dni Jego zakwitnie sprawiedliwość" (Ps 72:7) - wywyższona zostanie duchowość, a szanowani będą ci, których cechować będą cechy charakterystyczne Boga takie jak miłość, litość czy sprawiedliwość itd. w przeciwieństwie do obecnego wywyższania dumy oraz egoistycznych ambicji.

Ochocze "przekucie mieczy na lemiesze" będzie częścią zmian rolniczych na większą skalę, które będą miały miejsce na ziemi. W wyniku grzechu Adama ziemia została przeklęta z jego powodu (Rdz 3:17-19), a to stwarza potrzebę włożenia większego wysiłku, aby uzyskać z niej pożywienie w czasach dzisiejszych. W Królestwie: "Obfitość zboża będzie na ziemi: na szczytach zaszumią kłosy jak Liban" (Ps 72:16). "Oto nadejdą dni - wyrocznia Jahwe - gdy będzie postępować żniwiarz (zaraz) za oraczem, a depczący winogrona za siejącym ziarno: z gór moszcz będzie spływać kroplami." (Am 9:13). Tak będzie żyzna ziemia, a przekleństwo jej, które miało miejsce w Edenie zostanie ograniczone.

Wielu ludzi będzie zajmowało się rolnictwem. Proroctwa mówiące o Królestwie mówią, że ludność powróci do samowystarczalnego rolniczego systemu życia.

"Każdy będzie siadywał pod swą winoroślą i pod swym drzewem figowym; i nie będzie tego kto by niepokoił" (Mi 4:4).

System samowystarczalności sprawi, że nie będzie wykorzystywania w systemie pracy czy wynagrodzenia. Należeć będzie do przeszłości życie poświęcone, aby innych uczynić bogatymi.

"Zbudują domy i mieszkać w nich będą (sami), zasadzą winnice i będą jedli z nich owoce. Nie będą budować, żeby ktoś inny w nich zamieszkał, nie będą sadzić, żeby kto inny się karmił… i moi wybrani długo używać będą tego, co uczynią ich ręce. Nie będą się trudzić na próżno" (Iz 65:21-23).

W Iz 35:1-7 podane jest niezrównane proroctwo, mówiące o tym jak zmieni się nieurodzajna ziemia i przyniesie radość i szczęście wypływające z niej tym, którzy na niej pracują, w związku z łatwiejszym i bardziej duchowym sposobem ich życia. "Niech się rozweseli pustynia i spieczona ziemia, niech się rozraduje step i niech rozkwitnie. Bo trysną zdroje wód na pustyni i strumienie na stepie. Spieczona ziemia zmieni się w pojezierze". Zaniknie nawet naturalna agresja pomiędzy zwierzętami: "Wilk i baranek paść się będą razem", a dzieci będą mogły bawić się z wężami (Iz 65:25; 11:6-8).

W taki sam sposób w jaki stopniowo ograniczone zostanie przekleństwo rzucone na naturalne stworzenie, tak też ograniczone zostanie przekleństwo rzucone na ludzi. W Ap 20:2,3 powiedziane jest symbolicznym językiem o diable (grzechu i jego skutku), które zostanie ograniczone podczas Tysiąclecia. Przedłuży się okres życia tak, że gdy ktoś umrze w wieku 100 lat będzie się go uważało za dziecko (Iz 65:20). Kobietom będzie lżej rodzić (Iz 65:23). "Wtedy przejrzą oczy niewidomych i uszy głuchych się otworzą. Wtedy chromy jak jeleń wyskoczy i język niemych wesoło krzyknie" (Iz 35:5,6). Stanie się tak za sprawą cudownych darów Ducha, które znowu zostaną przekazane (por. Hbr 6:5).

Nie należy kłaść zbyt dużego nacisku, aby nie ukazywać Królestwa Bożego jako raju tropikalnej wyspy, na której sprawiedliwi cieszyli by się tak samo jak ludzie cieszą się słońcem wśród wspaniałej natury. Podstawowym celem Królestwa jest oddanie chwały Bogu aż ziemia stanie się pełna Jego chwały "jak wody napełniają morze" (Ha 2:14). Jest to ostateczny cel Boga: "Lecz - na moje życie - napełni się chwałą Jahwe cała ziemia" (Lb 14:21). Oddawać chwałę Bogu oznacza, że mieszkańcy ziemi będą doceniać, chwalić i naśladować Jego prawe atrybuty; świat znajdzie się w takim stanie, a Bóg pozwoli, by ziemia stała się jego odbiciem. "Natomiast pokorni posiądą ziemię (w Królestwie) i będą się rozkoszować wielkim pokojem (duchowym)" (Ps 37:11), a nie cieszyć się łatwym życiem. Ci "którzy pragną i łakną sprawiedliwości… będą nasyceni" nią w Królestwie (Mt 5:6).

Sama myśl o tym, że będziemy mieć życie wieczne w Królestwie, używana jest jak przysłowiowa "marchewka", aby zainteresować ludzi chrześcijaństwem. Jednakże, fakt że będziemy posiadać życie wieczne będzie przypadkowy, gdyż prawdziwą przyczyną naszego pobytu w Królestwie będzie oddawanie chwały Bogu. Po przyjęciu chrztu nasze zrozumienie i docenianie tego powinno się stale rozwijać. Autorowi dziesięć lat przeżytych w całkowitej doskonałości i świadomości z Bogiem rekompensowałoby troski obecnego życia. To, że taki chwalebny stan będzie trwał zawsze sprawia, że jest to dla nas nie do pojęcia.

Nawet spojrzawszy na to z bardziej fizycznego punktu widzenia, przebywanie w Królestwie Bożym powinno być naszą największą motywacją, aby odrzucić ziemskie korzyści i materializm. Zamiast myślenia o najbliższej przyszłości, Jezus doradza nam: "Starajcie się naprzód o królestwo Boże i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane" (Mt 6:30-34). Wszystko, co możemy sobie wyobrazić obecnie i usilnie chcieć jest nieporównywalne z ostatecznym spełnieniem się tego, że znajdziemy się w Królestwie Bożym.

Musimy szukać "(Bożej) prawości", tzn. próbować rozwinąć w sobie miłość, która miałaby charakter Boga, co oznacza, że chcemy znaleźć się w Królestwie Bożym, ponieważ chwalona tam będzie prawość, a my chcemy być całkowicie doskonali moralnie, a nie dlatego, że chcemy uciec przed śmiercią i żyć łatwym życiem przez wieczność.

Zbyt często nadzieja jaką daje Ewangelia przedstawiona jest w sposób, który przemawia do naszego egoizmu. Z pewnością nasza motywacja, aby znaleźć się w Królestwie różna jest z dnia na dzień. To, co zaproponowano tutaj jest ideałem; przede wszystkim powinniśmy poznać Ewangelię i pokazać naszą uległość przyjmując chrzest, a motywem powinno być pełne miłości posłuszeństwo Bogu. Docenienie przez nas nadziei, jaką daje nam Bóg i dokładne powody, dla których chcemy być w Królestwie, dojrzeją po przyjęciu przez nas chrztu.

5.5 Tysiącletnie Królestwo Chrystusa

W tym miejscu naszych rozważań o Królestwie Bożym można zadać pytanie: "Czy ten obraz Królestwa Bożego nie przypomina zbyt naszych ludzkich problemów?" Ludzie w Królestwie będą nadal rodzić dzieci (Iz 65:23), a nawet umierać (Iz 65:20). Nadal będą wadzić się, a Chrystus będzie ich rozjemcą (Iz 2:4) i będą musieli pracować na roli, aby przeżyć, choć praca ta będzie łatwiejsza niż obecnie. Dalekie to jest od obietnicy, która mówi, że sprawiedliwi otrzymają życie wieczne, ą ich natura będzie taka jak Boga, zrównani zostaną z aniołami, którzy nie zawierają związków małżeńskich ani też nie rodzą dzieci (Łk 20:35,36).

Odpowiedź polega na tym, że pierwsza część Królestwa Bożego będzie trwać przez tysiąc lat (Milenium), (zob. Ap 20:2-7). Podczas Milenium na ziemi znajdować się będą dwie grupy ludzi:-

1 Święci- ci z nas, którzy postępowali zgodnie z Chrystusem w tym życiu. Ci, którzy otrzymają życie wieczne podczas sądu. Zwróćmy uwagę, że "święty" znaczy "powołany" i odnosi się do każdego prawdziwie wierzącego.

2 Zwykli śmiertelnicy, którzy nie poznali Ewangelii w czasie powrotu Chrystusa - tzn. nie byli odpowiedzialni i nie mogą być sądzeni.

Po otrzymaniu natury Boga w czasie sądu, święci nie będą już mogli umrzeć ani rodzić dzieci. Opis ludzi, którzy tego wszystkiego doświadczą, musi się więc odnosić do drugiej grupy - tych którzy, będą żyli w czasie powrotu Chrystusa, ale nie znali żądań Boga. Nagrodą dla sprawiedliwych jest stanie się "królestwem i kapłanami, a będą królować na ziemi" (Ap 5:10). Królowie muszą panować nad kimś; ludzie więc, którzy nie znali Ewangelii w czasie przyjścia Chrystusa pozostaną żywi, aby panować nad nimi. Będąc "w Chrystusie" będziemy dzielić Jego nagrodę - którą jest stanie się królem świata. "A zwycięzcy i temu, co czynów mych strzeże do końca, dam władzę nad poganami, a rózgą żelazną będzie ich pasł … jak i ja to wziąłem od mojego Ojca" (Ap 2:26,27).

Przypowieść Chrystusa mówiąca o pieniądzach bardzo dobrze to obrazuje - wierni słudzy wynagrodzeni zostali władzą nad dziesięcioma lub pięcioma miastami w Królestwie (Łk 19:12-19). Znajomość dróg Bożych nie rozprzestrzeni się natychmiast, gdy Chrystus ogłoszony zostanie Królem Jerozolimy; ludzie będą podróżować do Jerozolimy, aby dowiedzieć się więcej o Bogu (Iz 2:2,3). Przypomnijmy sobie jak góra w Dn 2:35,44 (przedstawiająca Królestwo Boże) stopniowo obejmuje całą ziemię. Obowiązkiem świętych będzie rozprzestrzenianie wiedzy o Bogu, a także i Jego Królestwie.

Gdy Izrael poprzednio był Królestwem Bożym obowiązkiem kapłanów było szerzenie wiedzy o Bogu (Mt 2:5-7). W tym celu żyli oni w różnych częściach Izraela. Podczas ponownego ustanowienia Królestwa, co będzie bardziej chwalebne, święci zajmą miejsce kapłanów (Ap 5:10).

Gdyby Chrystus przyszedł dzisiaj:

1. Zmartwychwstaną odpowiedzialni zmarli i razem z odpowiedzialnymi żyjącymi udadzą się na sąd.

2. Odpowiedzialni niegodziwcy zostaną ukarani śmiercią, a sprawiedliwi otrzymają życie wieczne.

3. Sprawiedliwi będą wówczas panować nad ludźmi, którzy żyją, ale nie są odpowiedzialni przed Bogiem, będą oni nauczać o Ewangelii jako "królowie i kapłani" (Ap 5:10).

4. Będzie to trwać przez tysiąc lat. W tym czasie wszyscy śmiertelnicy usłyszą Ewangelię i staną się w związku z tym odpowiedzialni przed Bogiem. Życie tych ludzi będzie dłuższe i szczęśliwsze.

5. Pod koniec Milenium będzie miał miejsce bunt przeciw Chrystusowi i świętym, który zostanie stłumiony przez Boga (Ap 20:8,9).

6. Na koniec Milenium wszyscy, którzy w tym czasie zmarli zmartwychwstaną i będą sądzeni (Ap 20:5,11-15).

7. Niegodziwcy zostaną zniszczeni, a sprawiedliwi dołączą do nas, aby cieszyć się życiem wiecznym.

Wówczas to zakończone zostaną zamiary Boga wobec ziemi. Zapełniona zostanie nieśmiertelnymi, sprawiedliwymi istotami. Imię Boga "Yahweh Elohim" (Które znaczy "Ten który objawiony zostanie w zgromadzeniu potężnym") spełni się. Już nigdy ani grzech ani też w związku z tym śmierć, nie będą miały miejsca na ziemi; obietnica, że nasienie węża zostanie całkowicie zniszczone uderzeniem w głowę, będzie wówczas całkowicie spełniona (Rdz 3:15). Podczas Milenium Chrystus będzie rządził "aż położy wszystkich nieprzyjaciół pod swoje stopy, Jako ostatni wróg zostanie pokonana śmierć. A gdy już wszystko zostanie Mu (Bogu) poddane wtedy i sam Syn zostanie poddany Temu (Bogu), który Synowi poddał wszystko, aby Bóg był wszystkim we wszystkich" (1Kor 15:25,28).

Wreszcie nastąpi "koniec, gdy przekaże (Chrystus) królowanie Bogu i Ojcu i gdy pokona wszelką Zwierzchność, Władzę i Moc" (1Kor 15:24). Nie powiedziano nam, co będzie w tym okresie, gdy Bóg jest "wszystkim we wszystkich"; wszystko, co wiemy to fakt, że będziemy mieć życie wieczne, naturę Boga a żyć będziemy, aby chwalić i zadowolić Boga. Daje to podstawy do dalszych poszukiwań tego, jak to wszystko będzie wyglądać po okresie nazwanym Milenium.

Rozumienie "Ewangelii Królestwa Bożego" jest bardzo istotne dla zbawienia każdego czytelnika tych słów. Prosilibyśmy bardzo, abyście przeczytali ten rozdział ponownie i odszukali fragmenty, o których mowa w Biblii.

Bóg chce, abyśmy byli w Jego Królestwie. Cały Jego cel ustanowiony był po to, abyśmy mieli w nim naszą część, a nie po to, aby wyrazić jego możliwości stwarzania. Chrzest łączy nas z obietnicami dotyczącymi tego Królestwa. Trudno wierzyć że chrzest, po którym nastąpi kilka lat pokornego posłuszeństwa Słowu Bożemu, może dać nam wejście do tego chwalebnego, wiecznego życia. Ale wiara w ogromną miłość Boga musi być niezachwiana. Jakiekolwiek problemy byśmy mieli, nie mamy żadnego uzasadnionego powodu, by nie odpowiedzieć na to wezwanie Ewangelii?

"Jeżeli Bóg z nami, kto przeciwko nam?" (Rz 8:31).

"Cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą, która ma się w nas objawić" (Rz 8:18).

"Niewielkie bowiem utrapienia nasze obecnego czasu gotują bezmiar chwały przyszłego wieku dla nas" (2Kor 4:17).

Dygresja 15: Dosłowność Królestwa

Bardzo dosłowny opis Królestwa znajdujący się w Starym Testamencie często wyśmiewany jest przez teologów i członków różnych wyznań. Uważa się, że język stosuje przenośnie mówiąc o miejscu nagrody, które będzie gdzie indziej niż na ziemi, ponieważ ta planeta zostanie zniszczona.

Aby odeprzeć takie zarzuty, należy uświadomić sobie, że podstawową zasadą studiów biblijnych jest czytanie Biblii dosłownie, chyba że istnieją uzasadnione powody, aby odwołać się do interpretacji duchowej. Na przykład pierwszy werset Księgi Objawienia mówi, że wizja ta jest symboliczna (Ap 1:1) i tym powinniśmy się kierować. Sam język w otwarty i realistyczny sposób mówi nam, czy dany urywek należy odczytać dosłownie, czy też w sposób symboliczny. Gdy więc czytamy o ziemi, która zatacza się jak pijany (Iz 24:20) jasne jest, że język ten należy odczytywać symbolicznie. W przeciwieństwie do tego język jakim się opisuje przyszłe królestwo łatwo można rozumieć dosłownie; nie ma żadnych wskazań, aby zrozumieć go symbolicznie.

Ludzie nie byli w stanie uwierzyć, iż taki czas nadejdzie tutaj na ziemi i dlatego wymyślili sprzeczne teorie. Alternatywa, którą podają, mówiąc o duchowym czy znajdującym się w niebie Królestwie jest mglista i brak jej szczegółów, nie ma właściwie w co wierzyć i w związku z tym nie potrzeba zbyt wiele wiary, by w nią uwierzyć. Jeżeli faktycznie opisy ludzi upośledzonych, którzy zostają wyleczeni czy opisy pustyni, które stają się żyzną ziemią są jedynie symbolami, wówczas należy dokładnie i przekonywująco odpowiedzieć na pytanie: "Symbolami czego?" Wersety te opisują Królestwo Boże. Gdy nie mamy pewności czego symbolami są one dokładnie, wówczas można powiedzieć, że nie znamy Ewangelii (Dobrej Nowiny) o Królestwie i dlatego nie możemy oczekiwać dla siebie w nim miejsca.

Powinno również jasno wynikać z tego, co tutaj zaprezentowaliśmy, że Bóg posiada odwieczny cel, jeżeli chodzi o człowieka na ziemi; nie zniszczy on planety, którą obiecał nasieniu Abrahama na zawsze. Należy więc uznać, że jest to dosłowny opis Królestwa w Biblii, które zostanie ustanowione na ziemi.

Potwierdza to:-

- "On Bóg, który ukształtował i wykończył ziemię, który ją mocno osadził, który nie stworzył ją bezładną, lecz przysposobił na mieszkanie" (Iz 45:18). Bóg stworzyłby ziemię na próżno, gdyby ją zniszczył; przeciwnie celem Boga jest, by została zamieszkana przez nieśmiertelnych ludzi.

- "Ziemia trwa po wszystkie czasy" (Koh 1:4).

- "Utwierdził ją na zawsze, na wieki (elementy układu słonecznego)

- Nadał im prawo, które nie przeminie" (Ps 148:6).

Okres trwania Milenium, który wynosi 1000 lat, jak to opisano w Ap 20:4, należy również odczytywać dosłownie, aby harmonizował z innymi wnioskami w proroctwach dotyczących natury tego okresu. Nawet w Księdze Apokalipsy nie każdą liczbę zobowiązani jesteśmy odczytywać symbolicznie. Wiele odwołań i nawiązań do "Trzeciego" są oczywistym przykładem. Znaczące jest to, że w Liście do Hebrajczyków Milenium opisane jest jako dzień Sabatu, dzień odpoczynku. "Dla Boga, jeden dzień jest jak tysiąc lat", (2P 3:8). Po sześciu "dniach" tysięcy lat celu Bożego związanego z tą ziemią nadejdzie dzień Sabatu - Milenium.

Zgodnie z biblijną datą stworzenia, 6000 lat (tzn. 6 dni) od stworzenia sprowadza nas to do roku 2000 n.e. (stworzenie miało miejsce około 4000 p.n.e.). Może to oznaczać, że początek Milenium nastąpi około roku 2000 n.e. Dla nas wszystkich czas jest ograniczony. W obliczu możliwości szybkiego powrotu Chrystusa, musimy wykorzystać każdy moment w naszym krótkim życiu, aby przygotować się na Jego przyjście.

Dygresja 16: Krótki zarys historii Izraela

Od Abrahama do Mojżesza

Abraham wezwany został z Ur Chaledejskiego; pierwszy Żyd. Bóg dał mu obietnice, które dotyczyły ziemi Kanaan i jego nasienia. Zmarł a obietnice nie spełniły się za jego życia.

Izaak Abraham gotów był ofiarować swego syna Izaaka jako ofiarę. Abraham był wierzący, więc Bóg potwierdził swoją obietnicę daną Abrahamowi przysięgą. Gotowość Izaaka, by umrzeć, będąc posłusznym ojcu swemu jest tutaj typem Chrystusa. Obietnice zostały odnowione Izaakowi (Rdz 26:3-5).

Jakub Syn Izaaka. Jemu również powtórzone zostały obietnice. Miał 12 synów. Najstarszy był Ruben, a najmłodszy był Benjamin. Od Leviego pochodzili księża. Najukochańszym synem był Józef.

Józef Gdy był chłopcem miał dwa sny, które przedstawiały go jako sprawującego władzę nad swoimi braćmi. Stali się oni zazdrośni i sprzedali go jako niewolnika do Egiptu. Tam stał się rządcą i zorganizował zabezpieczenie zbiorów, które miały być zużyte podczas siedmiu lat głodu, jaki nawiedził ten rejon. W tym czasie Jakub i jego synowie przybyli do Egiptu i tam zamieszkali z Józefem. Oni i ich potomkowie mieszkali w Goszen części Egiptu. Potem Faraon prześladował lud Izraela i uczynił ich niewolnikami.

Mojżesz Urodził się on w tym czasie, ukryty został w sitowiu, gdy był niemowlęciem i znalazła go córka Faraona. Zaadoptowała go. Gdy był młodym mężczyzną zabił Egipcjanina, który bił Izraelitę. Wówczas Mojżesz uciekł do Madian, gdzie przez 40 lat pracował jako pasterz u Jetry. Wtedy to Bóg ukazał mu się w płonącym krzaku. Rozkazał mu pójść do Faraona, aby domagać się uwolnienia Izraela. Dokonywał cudownych znaków, aby udowodnić, że rzeczywiście przysyła go Bóg. Jednakże Faraon nie pozwalał Izraelowi opuścić kraju. Zesłane zostało w związku z tym 10 plag na Egipt np. żaby, ciemność, grad, a na końcu pomór wszystkich pierworodnych. Izraelici musieli zabić jagnię a krwią jego spryskać drzwi swych domów. Miało to znaczenie i nawiązywało do tego, że krew Jezusa miała nas zbawić od śmierci. Święto to stało się znane jako Pascha.

Wyjście. W końcu Izraelitom pozwolono wyjść z Egiptu. Szli prowadzeni przez Anioła Boga, który miał postać obłoku w dzień, a ognia w nocy. Armia Faraona ścigała ich aż do Morza Czerwonego. Wody morza rozwarły się w cudowny sposób i pozwoliły Izraelitom przejść, a powróciły i zamknęły się, by zatopić Egipcjan. Dalej Izrael wędrował przez pustynię do ziemi obiecanej Kanaan. Bóg dał im wodę do picia, która wypłynęła ze skały a chleb w formie manny otrzymywali codziennie rano. Gdy doszli do góry Synaj, Bóg przekazał im 10 przykazań i Prawo Mojżeszowe. Uczynił z nich wówczas królestwo Boże. Polecił im wykonanie specjalnego namiotu, w którym czczony był Bóg, a nazwany przybytkiem arki przymierza. Otrzymali arcykapłana i kapłanów, którzy mogli składać ofiary Bogu. Wszystkie elementy przybytku arki przymierza i kapłaństwa nawiązywały do Jezusa.

Ziemia Obiecana. W końcu do niej doszli. Wysłano 12 szpiegów, 10 z nich wróciło, mówiąc iż za trudne jest zdobycie ziemi Kanaan. Dwóch innych szpiegów Jozue i Kaleb powiedzieli prawdę - że ziemię tę można zdobyć, jeżeli będą wierzyć w obietnicę Boga. Ponieważ ludzie wierzyli w to, co mówiło 10 szpiegów Izrael musiał jeszcze 40 lat wędrować przez pustynię aż ci, którzy mieli więcej niż 20 lat w czasie, gdy opuszczali Egipt, umarli.

Jozue był następcą Mojżesza i poprowadził Izrael do ziemi Kanaan. Pierwszym zdobytym przez niego miastem było Jerycho, gdzie mieszkała Rachab. Następnym miastem było Aj. Gdy osiedli na ziemi, rządzeni byli przez sędziów, chociaż ich faktycznym królem był Bóg. Wśród sędziów byli tacy jak: Gedeon, Jefte i Samson. Wszyscy oni uratowali Izrael przed jego wrogami, gdy wyrazili skruchę, iż grzeszyli przeciw Bogu. Historia Izraela obfituje w przykłady nieposłuszeństwa Izraela wobec Boga i w związku z tym ukaraniem ich przez najazdy dokonywane przez sąsiednie narody. Potem wyrażali oni skruchę za grzechy tak, że Bóg ich chronił; a następnie grzeszyli ponownie. Ostatnim sędzią był Samuel. W tym czasie ludzie Izraela odrzucili Boga jako ich króla i poprosili o króla, który by był człowiekiem, tak jak to miały sąsiednie narody.

Królowie Pierwszym królem był Saul, który mimo że początkowo był dobry, w końcu okazał się niegodziwcem, nieposłusznym poleceniom Boga i prześladował Dawida. Po jego śmierci, następnym królem był Dawid i był on jednym z najlepszych króli Izraela. Bóg dał mu wielką obietnicę. Po nim nastąpił jego syn Salomon, który mimo że był prawym człowiekiem, później odwrócił się od prawdziwej wiary, gdyż poślubił wiele żon z sąsiednich narodów. Po jego śmierci królestwo rozpadło się na dwie części. 10 plemion utworzyło Królestwo Izraela, początkowo pod wodzą Jeroboama. Pozostałe dwa plemiona Juda i Benjamin utworzyły Królestwo Judy, początkowo pod wodzą Roboama.

Królestwo Izraela (10 plemion) nie miało dobrych królów. Cały czas buntowali się przeciw Bogu. Wysyłał on wielu proroków do nich, aby przekonali ich, by wyrazili skruchę, ale odmawiali. Dlatego to Asyryjczycy najechali na nich i wzięli do niewoli. Rozrzuceni zostali po całym świecie.

Królestwo Judy (2 plemiona) miało kilku dobrych królów (np. Asa czy Ezechiasz) ale oni też właściwie nie byli posłuszni Bogu. Dlatego zostali przez Babilończyków najechani i wzięci do niewoli, w której pozostawali przez 70 lat. Nigdy już potem nie mieli króla. Po 70 latach wrócili do kraju Izraela pod wodzą Ezry, Nehemiasza, Jozuego (arcykapłan w tym czasie) i Zorobabela (namiestnika). Początkowo władzę nad nimi sprawowała Persja, potem Grecja, a w końcu Rzym. Znajdowali się pod kontrolą Rzymu w czasie, gdy narodził się Jezus. Ponieważ Żydzi odrzucili go, Bóg sprawił, iż Rzymianie wyruszyli na Jerozolimę i ją zburzyli w roku 70 n.e. i wszyscy Żydzi zostali wyrzuceni z ziemi Izraela.

W ostatnich latach Żydzi zaczęli powracać do tej ziemi, co jest częściowym spełnieniem się proroctw starotestamentowych. Odnowienie Państwa Izraela jest z pewnością znakiem, że Jezus wkrótce powróci, aby ustanowić ponownie królestwo Izraela jako Królestwo Boga.