Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
83
Bir gün olsun dostumuza dəyməyi unutmadıq. Sabir har‐ dansa bir qız tapıb gətirdi – fahişə idi. Xəstəyə baxan cavan, mayor rütbəli həkimlə razılaşıb qızı palataya saldıq. Tibb bacısı içəri girməsin deyə çöldə qapının ağzında keşik çəkirdik. İçəri‐ dəki siluetlərin hərəkətləri qapının “buz” şüşəsi arxasından ay‐ dın seçilirdi. Sabir qızın pulunu verib yola saldı. Yaşar təşəkkür dolu vərəqlərlə bizi tərifləyir, minnətdarlığını bildirirdi. Gecə yuxusu gəlməyəndə, sabahkı görüşümüz üçün dostluğumuzun ən gözəl tərənnümü kimi daşı əridən sözlər yazıb hazır qoyur, hər birimizi tərifləyib dağlara qaldırırdı. Bizim üçün, isti yataq‐ xana yuvamız üçün çox darıxırdı. Bir gün bizə palataya girməyə icazə vermədilər. Tibb ba‐ cısı, – “Həkim sizə icazə vermir” – dedi. Həkimlə görüşdük. – Ayıb olsun sizə! Heç utanmırsınız? Xəstə qızı gətirib ver‐ misiniz bu yetimə, kantuziya bir tərəfdə qalıb, sifilisini müalicə edirik..!”. Nağı özünü saxlaya bilmədi, qəşş edib dizüstə yerə çök‐ dü. Sabir mat‐məəttəl həkimə baxaraq – “Bu necə ola bilər axı..?” – devikmişdi. Həkim, qapını açıb sünnət olmuş uşaqlar kimi paçasıayrıq tualetə getməyə hazırlaşan Yaşarı göstərib dedi, – “Bax belə olur!”. Peşimanlıq dolu baxışlarla dostumuzu süzdük. Yaşar bizi görcək palataya qayıtdı. Dəftər‐qələmini gö‐ türüb nəsə yaza‐yaza bizə doğru gəlirdi. Dəftəri Sabirin əli‐ nin içinə çırpıb tualetə getdi. Sabiri elə bil cərəyan vurmuşdu, lal‐dinməz dəftəri mənə uzatdı. “Sizin var‐yoxunuzu!!!!!” – Yaşar yazmışdı. Sükutu Nağı pozdu, Sabirdən soruşdu: – Hardan tapmışdın o qızı? Sabir:
– Dəmiryolu vağzalından! Həkim ağız‐burnunu büzüb hiddətlə çığırdı: – Hardan?!
84
Sabir: – Vağzaldan... Qarnımızı qucaqlayıb uğunduq. Həkim də bizə qoşulmuş‐ du. Yaşar on gündən sonra, astadan da olsa, artıq danışa bilir‐ di, süzənəkdən tam müalicə olunmuşdu. Həkim onu evə yazdı. Yataqxanada onu bütün işlərdən azad etmişdik. Hamımız onun qulluğunda durur, dərmanlarını vaxtında atmasına ciddi nəza‐ rət edirdik. Tam ayağa duranda isə – “Hə. İndi evdəkilərə xəbər vermək lazımdır ki, mən salamatam...” – dedi və evlərinə sifariş göndərdi. * * *
...O vaxtlar, hərəkatın tanınmış liderləri və dövlət rəsmiləri tez‐tez tələbələrlə görüşə gəlir, hiddətlənmiş, kortəbii tələbə kütləsini lazımi səmtə yönəltməyə çalışırdılar. Bir gün də Daxili İşlər Naziri institutumuza tələbələrlə görüşə gəlmişdi. Səsli‐küylü görüşün sonuna az qalmış auditoriyadan so‐ ruşdu, – “Ağdərədə sizin tələbələr vuruşurdu, onlardan sağ qalanı, burda olanı varmı?”. Səkkiz nəfər ayağa qalxdıq, – “Var!”, – dedik. “Görüşdən sonra görüşək, mənimlə birlikdə nazirliyə gedəcəksiniz” – dedi. Görüşdük və polis maşınlarına doluşub onunla birlikdə getdik. Nazirliyin birinci mərtəbəsində ona məruzə edən pol‐ kovniki dinlədikdən sonra qısaca tapşırıq verdi, – “Bu cavanları yeni idarəyə təyin edin, döyüşkən uşaqlardılar!”. Polkovnikin ardınca kadrlar şöbəsinə getdik, oradan tibbi komi ss iyaya yox‐ lanışa göndərildik. Axşama yaxın müsbət tibbi rəylərlə birlikdə nazirliyə qayıtdıq. İki gündən sonra “kiçik leytenant” rütbəsilə Daxili İşlər Nazirliyinin “Narkomaniya və qanunsuz silahlı dəstələrə qarşı xüsusi təyinatlı mübarizə idarəsinin inspektoru” 85
vəzifəsinə təyin edildik. Nazir bizimlə görüşdü, digər institut‐ dan olan döyüş yoldaşlarımızı da bu işə cəlb etdi. Ölənlərimizi, yaralananlarımızı soruşdu, Yaşarın vəziyyətini danışdıq. Düy‐ məni basıb mayor rütbəli zabiti yanına çağırdı – “Mehtiyev, Yaşarı Türkiyəyə – “Gülhanə” hərbi hospitalına kontuziyadan müalicəyə göndərin!” – tapşırdı. Beləliklə, biz həm ali təhsil alır, həm də polis orqanlarında işləməyə başlamışdıq. Bu addım, rəsmi qanunsuzluq olsa da, görünür yeni fikirli, sədaqətli gənclərə ehtiyac olduğundan məcburiyyətdən atılmışdı. Həmin həftə Yaşar Türkiyənin “Gül‐ hanə” hərbi hospitalına müalicəyə göndərildi, bir də iki aydan sonra qayıtdı. Hətta, nazirin tapşırığı ilə tibbi komissiyadan uğurla keçib sıralarımıza qatıldı. Daxili İşlər orqanlarının əməkdaşları ikiyə bölünmüşdü‐ lər – “polislər” və “milislər”. Bu ayrıseçkilik əməlli‐başlı qabar‐ dılır və bir tərəfin dediyini, digər tərəf həzm eləmirdi, hətta qəsdən sataşmalar, bir‐birini gözdən salmaq kimi cəhdlər də az deyildi. Yeni dövlət bizə – polislərə çox güvənirdi. Respublika daxilində bir çox qanunsuz silahlı dəstələr və narkotik alveri, reketlə məşğul olan, dövlətə qarşı təhlükəli gücə çevrilmiş qrupların zərərsizləşdirilməsi əməliyyatlarını bizim idarə həya‐ ta keçirirdi. Ancaq döyüş bölgəsi də bizsiz qalmırdı, daxil‐ də “təmizləmə” və “xaş‐xaş” əməliyyatlarından başımız açılan kimi, cəbhənin ən gərgin yerinə tabor şəklində ezam olunur‐ duq. Komandirimiz də həmişə Nağı olurdu. Hamımız həyatı‐ mızı onun mərdanəliyinə, qəti və təmkinli xarakterinə, qayğıkeş komandirliyinə etibar etmişdik. Birimiz yaralananda və ya şə‐ hid olanda, sanki heç bir şey olmamış kimi uşaqları döyüşə ruhlandırır, döyüş ara verəndə isə yaralıların vəziyyətini yoxla‐ yır, meyidlərin yerbəyer edilib arxaya göndərilməsini yoluna qoyurdu. Bir gün səhər saat 4‐dək Baş Güneypəyənin qarlı sıldırım dağlarını keçərək, Çıldıran kəndində pusqu qurmaq və
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|