Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
92
sən nədir? Odey, əmiuşaqlarım 18‐ci ildə Ağdaşa köçüblər, hələ də babalarının qəbirlərini ziyarət etməyə buraya gəlirlər. – Nəysə! Özün bilərsən, iki gündü deyirəm, yenə də öz bildiyindəsən. Sən də burnun girməyən hər yerə özünü soxma – üzünü mənə çevirdi, – evin bircə oğlusan, Allah göstərməsin, ba‐ şına bir iş gəlib eləsə, heç bilirsən evdəkilərin aqibəti necə olar? – Hamı gedir, kənarda təkcə qala bilmərəm axı, əmi. Vətən, torpaq istəyi başqa, qeyrətə boğulmaq bir başqadı. Bü‐ tün dostlarım cəbhədəykən, mən, Durna nənəm demişkən, “qızbibi” kimi institutda qala bilmərəm. Onsuz da hər şeyin nizam‐intizamı pozulub, dərs‐zad keçən də yoxdu, dərəbəylik hər yeri başına alıb. Havayı yerə müəllimlər nə qiymət gəldi ya‐ zır, bizi kursdan‐kursa keçirirlər – dedim. – İndi də Qusarda, Lənkəranda, Gəncədə ara qarışıb bir‐ birinə. Bilmirsən erməniylə vuruşasan, ya içəridəki satqınlar‐ la... Vallah bunun sonu heç yaxşı olmayacaqdır. Bax, Ağa, burda deyirəm, Heydər Əliyev gəlməsə, bu millət yerli‐dibli məhv olub gedəcək. O günləri AzTV‐dən baxdınmı, deputatlar kişini Bakıya çağırıblar. Əlacımız ancaq o kişidir. – Doğru sözə nə deyim, Rəhim, gərək ziyalılarımız qabağa düşə, gətirələr. Heç inanmıram ki, kişi bu qədər qarayaxma‐ lardan sonra yenidən vəzifəyə qayıtsın... – Niyə qayıtmır ki, elə bilirsən onun içi göynəmir, xalqını sevmir, bu qədər əziyyətini çəkdiyi milləti dar gündə qoyub kə‐ nardan baxandı o? Bilmir ki, bu davanın həlli ancaq onun əlin‐ dədir, yuxarıdan görmürdü bu oyunları? Yenə deyirəm, gələcək və birdəfəlik bu məsələnin kökünü kəsəcəkdir. Təki, öldürməsinlər, qıymasınlar canına. Bu saat vətəndən çox, o ki‐ şini qorumaq lazımdı, onsuz da vətən artıq əldən gedib... Atam: – Amma bir qorxum var ki, gəlsə, yenə başlayacaq köhnə qisaslarını almağa... 93
– Qisas almalıdır da, gör ölkəni nə günə qoydular? Deyir‐ sən bu illərin haqq‐hesabı itib‐batsın? Bəs camaatın balalarını dovşan kimi qırğına verənlərdən bu qədər igid oğlanlarımızın hesabını soran olmasın? Bu söhbətlər xeyli uzandı. Axırda, anam da Rəhim əminin təklifilə razılaşdı ki, heç olmazsa işlənməyən yorğan‐döşək, xalça‐palaz, mebel, mənim cehizlik əşyalarımı toplayıb hissə‐ hissə, imkan düşdükcə – lap camaatdan gizlin – bacımgilə, ya da Ağdaşa – atamın əmiuşaqlarıgilə göndərsinlər. Atam sus‐ dusa da, narazılığı üzündən bəlli idi. Söhbəti dəyişdim: – Necə oldu ki, nənə rəhmətə getdi? Anam: – Əliyarı 35 Laçında vurmuşdular. Bu qara xəbər bütün Qubadlının üstünü qara bulud kimi aldı. Maşın karvanının ucu‐bucağı görünmürdü – hamı Laçına sarı üz tutmuşdu. Səki, yola çıxmışdı ki, görsün nə baş verib. Dili yanmışlardan biri deyib ki, – “Əliyar şəhid olub!”. Bu xəbərdən təzyiqi qalxıb, beyninə qan sızıb, huşunu itirib yıxılıb asfaltın üstünə... – Axır günlər ağlı özünü girləmirdi, hərdən özünə gələndə, – “Fərhad gəldimi? Rəhim, get balamı tap gətir, yoxsa can verə bilməyəcəm, əzabla öləcəyəm” – deyirdi. Danışdıqca anamı qəhər boğurdu. Mən də göz yaşlarımı saxlaya bilmirdim. Burun‐boğazım, sinəm‐beynim qəhərlə dolmuşdu. Dilbər də doluxsunmuşdu. Hərdən başını qaldırıb üzümə baxır və yenidən üzünü sinəsinə əyib sakitcə hıçqırırdı. Anam göz yaşlarını silə‐silə davam etdi: – Allaha dua eləməkdən dili qabar olmuşdu. Bir gün, dualayıb‐üfürüb belinə bağlamaq üçün sənə verməyi unutduğu ipi gətirmişdi... Deyirdi ki, yuxuda səni yaralanmış görüb. Ağ‐
35
O vaxtlar səksəkədə olan qubadlıların son ümidi, batolyon komandiri, Milli Qəhrə‐ man Əliyar Əliyev.
94
lamaqdan axşam səsi batdı. Üzünü göyə – Allaha sarı tutub dəli kimi, – “On üç yaşımdan bəri bir gün də olsun orucunu, na‐ mazını qaçırmamışam. Dilimdən “Allah” kəlməsi düşməyib, boynumdakı bütün tanrı haqqını ödəmişəm. Unutma ki, sənin Allah haqqın olduğu kimi, mənim də qul haqqım var! Qul haqqımın halallığını almaq istəyirsənsə, mənim balamı özümə qaytar. Mənim canımı al, Fərhadıma dəymə! Ərlərim ölüb döz‐ müşəm, qardaşlarım qırılıb dözmüşəm. Amma Fərhadın ölü‐ münə dözə bilmərəm” – deyib yalvarırdı, hayqırırdı... Sənsiz heç dayana bilmirdi. Gecə‐gündüz sənin üçün Allaha dua edirdi. Televizorda səni görəndən sonra bir az özünə gəlmişdi. Rəhmətlik Əliyarın ölümü məhv elədi onu... Əliyara qıyanın tayfa‐törəməsini Allah özü gözüyaşlı qoysun! ...Demək Durna nənəmin ah‐naləsini eşidən Allah məni axtarıbmış. Allah, öz imanlı qulunun xatirinə məni və dostları‐ mı bəlkə də nənəmin gördüyü labüd bəladan hifz etmişdi. 82 yaşlı Durna nənənin ixlaslı ibadətinə və imanına ləkə düşməsin deyə onu öz yanına çağırmışdı. Əziz qulunun istəyinə uyğun canını alıb, mənim həyatımı bağışlamışdı. Kaş döyüş dostlarım bu ağır dəqiqələrimdə yanımda olaydılar. Görəsən indi neylə‐ yirlər? – düşündüm. – Dilbər, qızım, Fərhadın göy yastığının altındakı dualı ipi mənə gətir – anam məni xəyallarımdan ayırdı. Dilbər qalxıb ipi anama verdi. – Al bu ipi, sağ qalsan sənə verməyimi istəmişdi. Bütün günü bu ipə dualar oxuyub yastığının altına qoyardı... – anamın hönkürtüsü evi başına götürdü. Qınamıram, ən yaxın qulaq yoldaşını, atamın acı dilindən müdafiəçisini, köməkçisini itir‐ mişdi anam... Düyün‐düyün olmuş ağ viskoz ipi həyatımın ən əziz və ən qiymətli hədiyyəsi kimi sevgi ilə ovcumda sıxdım. “Gör sinəmə tuşlanmış neçə düşmən gülləsinin yönünü döndərib mənim nə‐
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|