549
Günəş yoxdur mənə eşqindən başqa
Amma heç bilmirəm
Kimləsən, harda?
Şairə bu qədər zülm edilərsə
Dəyişər sevgisin dövlətə, ada.
Eşidərkən sənin əziz adını
Başqa bir söz, fikir, düşərmi yada?
Sabah unudacaqsan səni şah saydığımı
Unudacaqsan ki, eşqin
Qəlbimi kösöy etdi,
Qaraldıb yandıraraq
Səsli-küylü günlərin
Bəzəkli karnavalı
Kitablarımı mənim
Səpələyib dünyaya
Dağıdar varaq-varaq
Sözlərimin quru yarpaqları
Qadirdirmi səni saxlasın,
Qaytarsın geri?
Barı son nəvazişlə qoy ki, döşəyim
Sənin uzaqlaşan addımlarla
Keçdiyin yeri...
***
İkidir, Yəqin ki, yatmısan artıq
Səmada Süd yolu — gümüş Oka tək
Tələsik bir işim yoxdur ki, səni
Tel vurub oyadım, diksindirərək.
Mətləb hasil oldu,
necə deyərlər
Eşq qayığı məişətdən dağılar
Hesabımız bitdi
və nəyə lazım
siyahı yazım:
Çəkdiyimiz dərdlər, qəmlər, ağrılar…
550
Görürsən nə dincdir dünya bu gecə
Göylərə xərac tək ulduz düzüblər
Bax belə anlarda insan danışır
Aləmlə, tarixlə, özü özüylə
***
İstərdim vətənim anlasın məni
Əgər anlamasa neyləmək, nə qəm
Çəp yağan köndələn yağışlar təkin
Ölkəmin yanından keçib gedərəm.
SERGEY YESENİN
(1895-1925 rus şairi)
Nə təəssüf, nə göz yaşı, nə fəryad…
Hər şey keçdi, ağ budaqdan duman tək
Qızıl rəngli payızlaşan həyatım
Bir də cavan olmaz, geri dönərək.
Sən də döyünməzsən daha o sayaq
Sən də soyumusan ey ürək, bəlkə?
Piyada gəzməyə tovlamaz daha
Ağcaqayın donlu mehriban ölkə.
Sərgərdanlıq ruhu, sən daha az-az
Yandırırsan dodağımı, dilimi,
İtirdim gəncliyin təravətini,
Odlu baxışımı, duyğu selimi
İstəklər azaldı, lap kasıbladı
Yuxudamı gördüm həyatım, səni?
Sanki çapıb getdim bir yaz səhəri
Çəhrayıya çalan kəhər ürkəmi.
Hamımız faniyik bu dünyada biz
Tunc yarpaq tökülür ağcaqayından.
Ey həyat, sağ ol ki, bəxtimə düşdü
551
Çiçəklənmək, solub ölmək payından…
1921
Əlvida, ey dostum, bir də əlvida
Əzizim, sən mənim ürəyimdəsən.
Müəyyən olunmuş ayrılıq günü
Vəd verir gələcək görüşümüzdən
Əlvida, nə gərək əl vermək, ya söz
Çatma qaşlarını, eyləmə kədər
Ölmək bu dünyada təzə şey deyil,
Amma təzə şeydir yaşamaq məgər?
ROBERT FROST
(1874-1963, amerikan şairi)
HAÇANSA NƏ İSƏ OLUB
Adamlar gülür ki, mən diz çökürəm
Quyu kənarında dibinə baxıb
Orda su üzündə səma fonunda
Tanrıya bənzəyən sifətim mənim
Görünür. Bir dəfə quyu başında
Əyilib baxarkən suyun üzünə
Mənə elə gəldi orada gördüm
Başımın üstündə ağappaq halə
Dərhal da yox oldu. Bir damla düşdü
Quyunun dibində suyu titrətdi
Hər şey də qeyb oldu. Orda nə vardı?
Həqiqət? Xəyalmı? Nəsə var idi.
GİYOM APOLLİNER
(1880-1918, fransız şairi)
MİRABO KÖRPÜSÜ
552
Mirabo körpüsünün altından Sena axır
Aramla axır, axır
Sevgimizi aparır
Gərək heç unutmayım: kədər keçib gedəndə
Sevinc gələr yenə də.
Mən qaldım, günəş batdı
Gecədi, gec saatdı.
Əllərimiz körpü tək.
Burda əl-ələ duraq
Bu körpünün altından
Baxışlardan usanmış
Çay axsın sayrışaraq.
Mən qaldım, günəş batdı
Gecədi, gec saatdı.
Məhəbbət çay kimidi
Hey axır, axır, axır
Yox olur əvvəl-axır.
Həyat ləng gedir yaman
Ümid bizi atandan.
Mən qaldım, günəş batdı
Gecədi. Gec saatdı.
Gün keçir, ay keçir, illər də ötür
Geri dönməyəcək bir daha ömür
Eşq də qayıtmaz bir daha axı…
Çay körpü altından daima axır.
Mən qaldım, günəş batdı
Gecədi. Gec saatdı.
Mirabo körpüsünün
Altından Sena axır
553
Aramla axır-axır
Sevgimizi aparır.
İSİKAVA TAKUBOKU
(1885-1912, yapon şairi)
"BİR OVUC QUM" kitabından
Axan göz yaşımı saxlaya bilməyəcəm
Sevgilimi unuda bilməyəcəm
Axı o göstərdi mənə
Bir ovuc qumun necə tez töküldüyünü.
Doğrudanmı bütün ömrümü
Bu hisslə yaşayacam
Guya hardansa, yox yüksəklikdən
Yerə uçuram.
Hər insanın qəlbində
—Əgər o insandırsa—
Bir məhbus inildəyir—
ürəyinin həsrəti.
Soruşsalar: kədər nədir
Deyərəm: Şeylərin dadı
Çox erkən bildim
Bunu mən.
Payız səması
Bom-boşdur tamam
Bir kölgə də yox.
Sən necə də tənhasan, səma!
Barı bir qarğa uçaydı.
Elə bil çoxdan görmədiyim
Unutduğum dostumla görüşdüm
Su səsi eşitmək necə də xoşdu
Dostları ilə paylaş: |