Süleyman sanġ axundov
Yüklə 3,59 Mb. Pdf görüntüsü
|
129 əvvəlki həddinə düşmüşdü. Onun həzin şırıltısı, quşların cəh- cəh və nəğməsinə qarışmışdı. Qaraca qızın sevgili şəlaləsi günün qırmızı şöləsindən parıldayırdı. Axırda Yasəmən gözlərini açdı. Biçarənin lalə kibi yanaqları solub zənbəq rənginə dönmüşdü. Yasəmən Hüsniyəni tanıdı. Zəif səs ilə ona dedi: - Hüsniyə, Yusif haradadır? - Bayırdadır, bacım, çağırımmı? - Çağır, hamını çağlr... Ölürəm... - Qorxma, bacım, ölməzsən. Bu gün haradan olmuş olsa sənin üçün həkim tapıb gətirdəcəyəm! – bunu deyib Hüsniyə bayıra çıxdı və bir azdan Yusif başqa qaraçılar ilə barabar içəri girdi. Qaraçılar Yasəmənə yürək verirdilər, Yasəmən dedi: - Yox, əzizlərim, mən ölürəm!.. Yusif, əlini mənə ver!.. Vəsiyyətimə qulaq as... Əmələ gətirməyə söz ver!.. Bir az dayanıb, yenə təzədən başladı: - Yusif, budur, dört ildir ki, sənə arvadam! Bu vaxta kibi səndən döyüşdən, söyüşdən başqa bir şey görmədim. Cavan ömrümü çürütdün... Mənə min cür zülm və cəfa etdim, bunların hamısını bağışlayıram! Ancaq sən də mənə söz ver ki, bundan sonra Qaraca qız ilə mehriban rəftar edib onu incitməyəcəksən!.... Yasəmən səsini kəsdi. Çadırda bir müddət sakitlik oldu. Sonra Yusif dedi: - Yoldaşlarımın hüzurunda vəsiyyətini əmələ gətirməgə söz verirəm! Yasəmənin üzündən şadlıq zühur etdi və Hüsniyəyə dedi: - Bacım, Qaraca qızı sənə tapşırıram. Ondan muqayat ol!..Ah! Gözlərimə qaranlıq çökür!.. Boğurlar... Yusif.. Hüsniyə... Qaraca qız!... - deyə Yasəmən sayıqlaya-sayıqlaya vəfat etdi. 130 *** Yasəmənin vəfatından sonra Yusif verdiyi əhdə bir müddət vəfa etdi, lakin sonralar təbiətində qoyulmuş fəna sifətləri yenə aşkar olmağa başladı. Hüsniyə bacardığı qədər Qaraca qızı Yusifin zülmündən mühafizə edirdi. Ancaq iş orasında idi ki, Yusif Yasəmənin vəfatından sonra Qaraca qız ilə pul qazanmaq üçün hər gün səhər mənzildən çıxıb bir də axşam qayıdırdı. Hüsniyə zavallı yetimin üzünə baxanda sualsız da anlayırdı ki, o biçarə Yusifdən nə zülm və əziy- yətlər çəkir. Axır vaxtlarda Yusif bir fəna əmələ də mürtəkib ol- muşdu: belə ki, əlinə düşən pulu içkiyə verib tez-tez məst olurdu. Yusifin belə vaxtlarında Qaraca qızın günü daha da qara olurdu. Bir dəfə Yusif və Qaraca qız yol ilə gedirdilər. Bunlar bir dəstə atlı cavan oğlanlara rast gəldilər. Bu cavanlar şəhərə toya gedirdilər. Bunlar Yusifgilə təklif etdilər ki, bir az çalıb oxusunlar. Yusif razı oldu. Qaraca qızın oxuyub oynamağı cavanlara çox xoş gəldi. Onlar biri-birinin bəhsinə Qaraca qızın qavalını ağ və qara pul ilə doldurdular. - Sağ ol, çox yaşa, Qaraca qız! – deyə cavanlar atlarını sürdülər. Yusif sevincək Qaraca qızdan pulları alıb cibinə tökdü və dedi: - Gəl, qızım, sən ayı ilə o kolluqda otur, dincini al, mən də gedim o görünən kəntdən, çörək və sənin üçün də fındıq və kişmiş alım. 131 Bu sözdən Qaraca qız əsla şad olmadı, çünki bilirdi ki, oraya içməyə gedir, am- ma bununla belə bir söz demədi. Bunlar yol- dan kənara çıxıb kolluğa tərəf üz qoydular. Yusif bir böyük kol seçib ayını oraya bağladı və Qaraca qıza dedi: -Ağıllı qızım, burada otur! Bu saat gələcəgəm. Yusif getdi. Qarca qız da kölgədə uzandı və bir azdan sonra şirin yuxuya getdi, ayı bir müddət sakit uzandı. Sonra durub zəncirini dartmağa başladı. Kolun budağı ayının gü- cünə dəvam etməyib, qopdu. Ayı özünü asudə görüb bir müddət kolluqda gəzdi,sonra üzünü meşəyə tərəf dutub getdi. Yusif iki saatdan çox idi ki, kəndə getmişdi. Qaraca qız yuxudan hələ oyanmamışdı,axırda Yusif məst halında o tərəf və bu tərəfə yırğalana-yırğalana gəlib çıxdı. Yusif Qaraca qızı yatmış görüb və ayını öz yerində tapmayıb ayağı ilə qızı elə bərk vurdu ki, biçarə dik atıldı. - De görüm, ayı hanı? Mürtəd qızı, mürtəd! Qaraca qızın qorxudan dili dutulub cavab verə bilmədi. - Hələ dayan! Qoy ayını tapım, Sənin payını sonra verəcəyəm! Yusif kola diqqət ilə baxıb gördü ki, ayını bağ- ladığı budaq qopubdur və özü də yoxdur. Bundan anladı ki, ayını oğurlamamışlar, özü kolu qoparıb meşəyə qaçmışdır. - Düş qabağıma, ayı meşəyə qaçmışdır, gedək tapaq! Qaraca qız titrəyə-titrəyə yola düşdü.Yusif yol uzunu gah Qaraca qızı söyüb qorxudurdu, gah da özü –özünə danı- 132 şırdı. Bunlar meşəni xeyli dolandılar, amma ayıdan bir əsər görmədilər. Birdən Qaraca qızın qulağına ayının bağırtısı gəldi. - Eşidirsənmi, əmi, bu tərəfdən ayının bağırtısı gəlir! - Heç zad eşitməyirəm, yalan deyirsən! - Bax! Bax! Yenə bağırır!Bu dəfə Yusifin özü də eşitdi. - Doğru deyirsən, bağıran ayıdır! Hər ikisi səs gələn tərəfəüz qoydular. Ancaq səs meşəyə düşdüyünə görə ayının yeri yavuq görünürdü, amma həqiqətdə xeyli uzaqda idi. Axırda gəlib ayını tapdılar. Ayı zənciri ilə ağaca dolaşıb dartınırdı və bağırırdı. Yusif ona çatan kibi hirsindən və acığından ayını azad etmədən əvvəl əlindəki ağac ilə onu döyməgə başladı. Ayının bağırtısı me- şəni başına götürmüşdü. Axırda ayı dartınıb xaltanı başından çıxartdı və ildırım kibi özünü Yusifin üstünə atdı. Bir dəqiqə keçmədi ki, qızmış ayı sahibini parçaladı. Qaraca qız bunu gördükdə dəhşətli bir hal ilə qaçmağa başladı. Ancaq qorxudan özünü itirib yol əvəzinə meşənin ortasına tərəf qaçdı. Bir azdan sonra ayı Yusifin meyitini Yüklə 3,59 Mb. Dostları ilə paylaş:
|