Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi №2(14)
Yüklə 275,5 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 55
54 № 2 (14) Yay 2015 də yerliləri keçmiş “əhl” başçıları cəza müddəti qurtarıb azadlığa gedəndə onun yerinə İmranı seçdilər. Həqiqət bu idi ki, rəis Məhyəddin “qara” zonu basqı altında “qırmızıya” cevirsə də oğru dünyasının iradəsini zonda tam qıra bilməmişdi. Baxmayaraq ki, o, eyni yerdən olan məhkumların birliyinin olmaması üçün onları ayrı-ayrı dəstələrə, yataqxanalara paylamışdı. Qruplaşmanın qarşısını almaqdan ötrü asudə vaxtlarda üç nəfərdən artıq toplanmağı qadağan etmişdisə də, məhkumlar öz niyyətlərindən əl çəkməmişdilər. Ani fürsət düşən kimi gizlin fəaliyyətlərini davam etdirir, qruplaşır, digər zonlardakı oğru və avtoritetlərlə müxtəlif vasitələrdən istifadə etməklə əlaqələr yaradırdılar. Lazım gələndə isə işçilərin rüşvət damarını tutmaqda bacarıqlı idilər. Hələ çox illər bundan əvvəl Məhyəddin rəis işləməyə başlarkən mərkəzdəki əməliyyat şöbəsindən təklif etmişdilər ki, əgər istəyərsə zonda idarəetməni asanlaşdırmağa hazır kadr – “obşak” verə bilərlər. Lakin Məhyəddin onların bu köməyindən imtina etmişdi. Çünki, birincisi, o, müəssisədə özünü hakim, şəriksiz lider hiss etmək istəyirdi. İkincisi də, nə vaxtsa yuxarıların özləri təşkil etdikləri obşakla başını ağrıdacağlarından ehtiyatlanmışdı. Bu səbəbdən: “mənim ehtiyacım yoxdur”, – demişdi. Bununla belə məhkumların “köpünü almaq üçün” əməliyyatçı Bəkirə müəyyən məsələlərdə onlarla razılığa gəlməyə, sabitlik naminə güzəştə getməyə icazə vermişdi. Bəkir də elə bu icazəyə bənd imiş. Dərhal məhkumların içərisindəki avtoritetlərlə gizli söhbətlər aparıb göz yumacağı hallara görə müəyyən etdiyi “haqqı” tələb etmişdi. Bir çox məsələlərdə qarşılıqlı razılaşma baş tutmuş, “alver” alınmışdı. Bəkir çayxanada on nəfərlik stollarda hər bir “əhl”in qrup halında əyləşib istirahət etməsinə izn vermiş, hər stolun da haqqını ayın sonunadək çatdırılmasını şərt qoymuşdu. Qanun yol verməsə də, avtoritetlərə bir ədəd mobil telefondan gününə on manat ödəməklə gizlin istifadəsinə də göz yummuşdu (Heyf ki, bu yarımsəhralıqda internet qaydasında deyildi. Puluna minnət, avtoritetlərə “internet də satardı”..). İmranın bədbəxtliyinə şərait yaradan da həmin cib telefonu olmuşdu. Həbsdən qabaq yaşadığı şəhərin qonşu mikrorayonundan olan İqbal zona gələn gündən İmranın “əhl” başçılığını həzm edə bilmirdi. İqbal da onun sayaq əvvəllər məhkum olunmuşdu. Bir-birilərini yaxından tanımasalar da, keçmişləri haqqında məlumatlı idilər. O, karantindən baraka köçən kimi həm yerliləri, həm də avtoritetlər arasında İmranın “əhl” başçısı sayılmasının oğru dünyasının qaydalarına zidd olduğunu bildirdi. İmran bu etirazı sakit qarşıladı: “Əgər “əhl” başçılığını öz boynuna götürmək istəyirsənsə, mən etiraz etmirəm, uşaqlar razılaşsın, sən ol başçı”, – dedi. İqbal isə: “Mən başçılıq istəmirəm, layiqli oğlanın başçılığını istəyirəm”, – cavabını vermişdi. Avtoritetlər İmrana göstərdiyi münasibətə görə onu qınayanda, İqbal səbəbini onların növbəti toplantısında açıqlayacağını bildirmişdi. O, oğru dünyasının qaydalarını yaxşı bilirdi. Bilirdi ki, kimisə günahlandıranda gərək sübutun olsun. Sübutun olmayacağı təqdirdə özün cəzalanacaqsan. İmranın da iştirak etdiyi avtoritetlərin növbəti gizlin toplantısında İqbal, nəhayət onunla bağlı iradını açıqladı: –Mən sözü açıq deyən adamam. Bu adamın anası, bacısı yaşadığı məhlədə pis ad çıxarıb, soraqları Dubaydan, Anadoludan gəlir. Onu “əhl“ başçısı seçməyiniz düzgün hərəkət deyil. Bu sözlərdən İmranın halı dəyişdi: –Vicdanın olsun, mənə, ailəmə böhtan atma... –Böhtan atmıram. Ya illərdir türmədəsən, xəbərin yoxdur, ya da özünü bilməmiş kimi aparırsan. Ətrafdakılar əsəbiləşmiş İmranı sakitləşdirdilər: Üç aylıq ədəbiyyat dərgisi 55 –Yaxşı, sakit olun, – avtoritetlərin böyüyü dilləndi, – əgər dediyin kimidirsə, özün bilirsən də sübut eləməlisən. Sübut edə bilməsən ağır cəzalanacaqsan. –Bilirəm. Sübut edəcəyəm. Belə edək, gəlin həmin məhəllədə və yaxud məhəlləyə yaxın ərazidəki dostlarımızın bir neçəsinə zəng edək, bir şərtlə ki, telefonun səsini hamının hündürdən eşitməsi üçün mikrofona qoyaq. Soruşaq ki, belə bir söhbət var, doğrudur, yoxsa yalandır? Desələr ki, yalandır, mən sabahdan gedib girirəm sanitarların barakına, yox doğrudur desələr İmranı cəzalandırırsız. Zəng edəcəyiniz adamları da özünüz seçin... Razılaşdılar. Avtoritetlər İmranın evi yerləşən ərazidəki dostlarından ikisinə zəng vurub hal-əhvaldan sonra soruşdular: –Sizin tərəfdə evi olan İmran adlı bir dustaq yoldaşımız var. Yəqin tanıyarsan. Hə, deyirlər anası, bacısı son illər yollarını azıblar, özləri azmış başqa qadınları da pis yola çəkirlər. Həqiqətdir deyilənlər, ya yalan, böhtandır?.. –Atam balası, neynirsüz bunu?.. –Lazımdı ki, soruşuruq da, lazım olmasa soruşmazıq ki... –Nə deyim, vallah, od olmayan yerdən tüstü çıxmaz. Gözümlə görməsəm də, mən də eştmişəm, var elə bir şey... İkinci zəng olunan da birinci deyənləri təkrarladı. İqbalın iradı telefon danışıqları ilə təsdiq olunanda İmranın rəngi ağarıb meyidə döndü. Başını yerə dikib susdu. Doğrudur onu sanitarların barakına göndərməsələr də yataq yerini qapıya yaxın yerə dəyişdilər. Onunla salam- kəlamı kəsib, bir daha dindirmədilər. Bax, cinayət aləminin belə üzüdönüklüyünə görə Ayazın onlara nifrəti hədsiz idi... * * * Rəis Məhyəddinin işində maaşdankənar qazandığı pullar nə qədər çox olsa da axır vaxtlar bərəkəti olmurdu. Yoxlamalar, iki gündən bir “hüquq müdafiəçisi” adı ilə müəssisəyə gələn qonaqlar, mərkəzin tələb etdiyi müxtəlif ödəmələr, oğlunun, qızının xərcləri, üstəlik aylardır yataq xəstəsi olan arvadının müalicəsi... Əvvəllər hərdənbir kefinin yaxşı vaxtlarında kabinetində hamıdan gizlin narkotikadan istifadə edirdisə, arvadı xəstələnəndən sonra dərdini unutmaq üçün azqala hər gün yararlanmağa başlamışdı. Arvadının sağalmaz xəstəliyə düçar olması dünyanı gözündən salmış, bütün rahatlığını əlindən almışdı, bilmirdi nə etsin... Hər dəfə bu barədə düşünəndə istehza ilə Bəkirə həsəd aparırdı: “Vallah, səndən ağıllısı yoxdu. İkisini alıb boşamısan, hərəsinin də iki uşağı. Yəqin ki, çaşıb qalmısan nə edəsən – qazancını bazdığa xərcləyəsən, yoxsa arvadlarının tələblərini ödəyəsən...” Həyat yoldaşı xəstələnən gündən fövqəladə hal, gücləndirilmiş rejim olmazsa axşama yaxın müəssisəni müavini Niyazın öhdəsinə buraxıb evə getməyə məcbur olmuşdu. Hər dəfə məhkumlar qarşısında özünəməxsus çıxışlar edən Məhyəddin yoxlamadan sonra getməyini onlara belə izah etmişdi: “Yoldaşım həmişə məni qınayırdı ki, dustaqları məndən çox istəyirsən, evdə tapılmırsan. Qısqanclıqdan indi özün vurub xəstəliyə, göstəriş verib ki, evə tez gəl. Getsəm də, narahat qalıram, ürəyimi burda qoyub gedirəm...” Unudulmayan hərarətli niqtlərdən birini isə ötən bayramların birində etmişdi. Rəis çıxışına təbriklə başlamışdı. Üzünü məhkum kütləsinə tutaraq ucadan: “Sizin ananızı, bacınızı”, – deyərək ani fasilə vermişdi. Bu an ərzində hamının əsəbləri gərilmiş, ətrafdakı zabit və nəzarətçilərin ürəkləri döyünmüşdü: “nə danışır, ə, bu?” Məhyəddin ani fasilədən sonra davam etmiş: ”...Qadınlar bayramı münasibəti ilə təbrik edirəm!” Bütün meydandakılar dərindən nəfəslərini dərmiş, rəisin təbrikini alqışlarla qarşılamışdılar. Niyaz gündə cəmisi on saat evində olurdu: gecə saat onbirdən səhər doqquzadək. Qalan on dörd saata yaxın zamanı müəssisədə keçirərdi. Öz təbirincə desək qəlbən xidmətlə yaşayardı. İstirahət və bayram günləri də işləyərdi. Özünü nümunə göstərib ixtiyarındakı zabitlərdən də “xidmətlə yaşamağı” tələb edərdi. Yüklə 275,5 Kb. Dostları ilə paylaş:
|