N1(6) mart 2013
34
kimi başa düşürlər. Tənqid
birinci növbədə təhlildir,
oxucuya hesablanmış təhlil. Tənqid, gəmi losmanı
gəmini dərin dəryalardakı qayalıqların ara sıy la aparan
kimi oxucunu əsərin içərilərinə apara bilməlidir. Bax, nə
vaxta qədər ki, bizdə müəllif, oxusu, tənqidçi üçbuca-
ğı öz həllini tapmayıb, nə vaxta qədər ki. ədəbi nəşrlər
tamamilə mənasız bir şəkildə çıxacaqlar, ədəbiyyata
dəxli olmayan bir şəkildə çıxacaqlar, nə vaxta qədər ki,
mübahisələr ciddi, professional şəkildə aparılmayacaq,
nə vaxta qədər ki, biz bəyənmədiyimiz, zövqümüzcə
olmayan bir əsərə “bu mənim əsərim deyil, zövqümcə
deyil, amma əsərdir, bu yazıçıdır, amma mənim yazı-
çım deyil,
deyə bilməyəcəyik, demək o vaxta qədər biz
“ədəbi proses nədir?” sualına cavablar axtaracayıq.
A.Q - Onda gəlin sualı bir qədər də inkişaf
etdirək: sizcə ədəbi prosesdən kənarda, hücrədə bö-
yük ədəbiyyat yarana bilərmi? Siz özünüzü yazıçı
hücrənizdə necə hiss edirsiniz?
K.A - Mən öz hücrəmdə çox rahatam. Siz hücrə
deyirsiniz, mən buna “təkcənəlik” vaxtı deyirəm. Mən
o vaxtın içində özümü çox rahat hiss edirəm, heç kimə
nə borcum var, nə heç kimin mənə dəxli var. Nə mənim
bu Azərbaycan ədəbiyyatına dəxlim var, nə Azərbaycan
ədəbiyyatının mənə dəxli yoxdur... Mənə elə gəlir ki,
özünün yazıçı rahatlığın üçün sizin hücrə,
mənim isə
təkcənəlik dediyim o vaxtın çox böyük əhəmiyyəti var.
A.Q - Çox qorxulu dövrdə yaşayırıq. Nanotexnolo-
giyalar, QDO məhsullar, saxta ərzaqlar... belə dövrdə
ədəbiyyatla imitasiyanın da yeri dəyişik düşmür ki?
Həqiqi ədəbiyyat və saxta, yalan üzərində qurulan
ədəbiyyat... Nə bilim bəlkə burda bir fərqli düşüncə
hakimdir? Bizim eradan əvvəlki bir korun - Homerin
və bizim eradakı ikinci bir korun – Borxesin arasında
qalan ədəbi söz mahiyyətini itirmək qorxusuyla üz-üzə
deyil ki?
K.A - Çox elmi bir sual və maraqlı bir müqayisə...
İki böyük dahinin, mən kor deməzdim, işıqdan məhrum
adamın arasında vurnuxan ədəbiyyat... Borxesin bir
sözü var,
deyir ki, mən ədəbiyyata kitabdan gəlmişəm
və bununla fəxr edirəm. Bizim əski sovet zamanında
litinistut vardı, və orda qəribə söyləmələr, lətifə kimi
deyimlər vardı, məsələn, “ədəbiyyata gərək torpaqdan
gələsən”, “ədəbiyyat ürəkdən gəlmir, beyindən gəlir”,
“səmimidir, qeyri-səmimidir”, bir nəfər mənə bunu
başa sala bilərmi, bu nə deməkdir ki, səmimidir, qeyri-
səmimidir? Bunlar sovet məktəbinin düşüncələrinin
məhsuluydu, sovet ideologiyasının dayaqlarını qur-
mağın sonucuydu... Sizə bir şey deyim: əgər mənə
bir ədəbi nümunə təsir edəndə tüklərim biz-biz durur-
sa, bu mənimçün meyardır... Ona görə də mənimçün
həmişə çətin olub deyəm ki, əsil ədəbiyyat nədi, qeyri-
ədəbiyyat nədi...
A.Q - Mən imitasiyadan danışmışdım?
K.A - İmitasiya özü də...
mən xoşuma gələn, xoşu-
ma gəlməyən deyərdim... Məsələn “Don Kixot” mənim
əsərimdir, amma sentimentalizm mənimçün deyil,
adamın zövqünə bağlıdır mənim aləmimdə. Lap bir
yazıçıdan götürsık, məsələn Borxesdən mənim “Alef”
xoşuma gəlir, sizin “Zair”, yaxud başqası... Məsələn
Mən Homeri deyil, Safoklu sevirəm... onun ehtirasla-
rı, mifoloji taktları, “Antiqona”sı, “Edip”i və sair... O
ki qaldı sizin dediyiniz imitasiyaya, əslində ədəbiyyat
özü elə imitasiyadır, amm həyatın imitasiyası!
A.Q -“Bəşəriyyətin verə biləcəyi bircə sual qalıb –
bizi nə vaxt məhv edəcəklr?” – Folknerin sözüdür. Siz
başlayanda pessimizmlə başlamışdınız...
K.A - İnsanda həmişə özünüqoruma instinkti
olur. Ədəbiyyat isə heç kimi xilas edən deyil. O xilas
edəndisə, onu yaradanı xilas edər. Kimsə yazıçının,
ədəbiyyatın ardınca gedib ondan ruh alacaqsa, bu baş-
qa məsələdir... Mənim bir hekayəm var... Bilirsiniz də,
“Bibliya”da deyilir ki, əvvəl
söz olub, orda isə deyilir
ki, axırda da elə söz olacaq, əslində axır olub e...
A.Q - Niyə daha çox tarixi mövzularda yazırsınız?
K.A - Vallahi ki heç mən özüm də bilmirəm. Bir
onu bilirəm ki, yazdıqlarımın heç birinə tarixi demək
doğru deyil... Ola bilsin ki, o hissin bizə tanış olmayan
variantıdır... məsələn indiki sevənlər və 15-ci əsrdəki
hücrədə oturmuş bir mirzənin sevgisi necədir? Yaxud
Puşkinin zamanında olan hisslər... “Unutmağa kimsə
yox”, yaxud “Yarımçıq əlyazma” olsun... mən güman
etmirəm ki, mən tarixi mövzuda yazıram...
A.Q - Əkrəm Əylisli haqqında demişdiniz ki, o
mənim yazıçım deyil?
K.A - Hə, məni yazıçım deyil. Mənim yazıçım
Haqverdiyevdir, Mirzə Cəlildir, Platonovdur, Bulqa-
kovdur...Borxesdir, Servantesdir, Safokldur...
A.Q - Yorğun görünürsünüz?
K.A - Çox...
A.Q - Sizi başqa yönə aparacağam, ona görə so-
ruşdum. Vaxtilə sizin gözəl esseləriniz vardı, o zaman
esse demirdilər... o vaxt balaca bir kitabınız vardı,
nəydi adı?
Rüblük ädäbiyyat därgisi
35
K.A - “Əvvəl-axır yazılanlar”...
A.Q - O kitabdakı esselər... necə gözəl idi... indi
beləsi yazılmır... orada bir obraz vardı, Kentavrdan
sonra məni sehrləyən qəribə bir obraz idi, gəmilərin
qabağına düşüb onlara bələdçilik edən o qəribə quş-
mu, ya nəmi?..
K.A - Albatros...
A.Q - Hə, hə, albatroslar... Bu çox qəribə bir hiss
doğururdu bizdə o zamanlar...
K.A - Bodlerin bir şeri var “Albatros” adında, mən
ordan götürmüşdüm o ifadəni...
A.Q-Hə, elədir... Sözümün canı var: siz yazıçısı-
nız, şeir də yazmısınız, dram da, indi də ciddi nəsrlə
məşğulsunuz, bunlarla işim yoxdur, amma sizə elə
gəlmirmi ki, Azərbaycan ədəbiyyatı sizin timsalınızda
çox görkəmli bir essesisti itirdi? Axı o esseləri heç kim
yazmayacaq? Siz o yazıların həsrətin çəkmirsiniz?
K.A - Mən özümü yazdığım janrların içindı çox ra-
hat hiss edirəm. Tutalım ayrı-ayrı vaxtlarda bir əşyanı
götürüb ora aparıram, sonra ordan başqa yerə... Əgər
fikir vermisinizsə, mənim romanlarımda pyeslərimin
süjetləri var...
A.Q - Hətta şeirinizin...
K.A - Hətta şeirimin də. Amma son nəticə mənim
aləmimdə prozadır, nəsrdir... romandır. Roman pik-
dir...
A.Q - Sizin kitablarınız, romanlarınız haqda çox
yazılıb, çoxu da tənqid, təhlil yox, tərifdir. Sizə elə
gəlmirmi ki, burda bir qədər əndazədən çıxmaq var,
məsələn, bir dostumuzun dediyi kimi xorda oxumaq
var. Yəni ən çox da zəif yazıları deyirəm. Bunların ipi-
ni çəkmək olmazmıdı? Bilirsiniz, gərək düzünü deyək:
hətta fikir səsləndirilirdi ki, bunları siz özünüz təşkil
etdirirsiniz...
K.A - Çox maraqlı sualdır, hətta istərdim ki, belə
bir sual versinlər mənə. Hətta lazımlı sualdır. Amma
necə? Bax, gəlirəm işə, səhər açıram qəzetləri, görürəm
bir məqalə çıxıb, mən nə edə bilərəm? Deyim yazma,
necə deyim? Mən heç bir yazı təşkil etdirməmişəm,
sadəcə kitabımı vermişəm. Hər bir yazıçı özü haqqın-
da çıxan
məqaləyə şad olar, elə deyil? Mən desəm ki,
istəmirəm, yalan olar. Amerikadan məni tanımayan bir
professor kitabım haqqında yazı yazdı, ciddi yazıydı...
Bizdə də ciddiləri də oldu, siz deyən kimi bayağıları
da... Mənə lazımdı bu? Ondansa məni söyən yazı daha
maraqlı olardı... nəinki diletant səviyyəli bir yazı...
A.Q - Bizim bir dostumuz vardı, gözəl yazıçı
Tofiq Qəhrəmanov... Biz onun başına yığışar, dünya
ədəbiyyatından, dünya müsiqisindən, rəssamlığından,
intibahdan söz açardıq... Sizin haqqınızda da orda
söhbət olurdu.
K.A-Tehran da sizin dəstədən idi?
A.Q - Bəli. Biz o zaman düşünürdük ki, haçansa
bir vaxt olacaq, ədəbi intibah yaşayacağıq... Nə yazıq-
lar ki, deyəsən intibah həsrətiylə, renesasns havasıy-
la yaşamaq yazılıbmış qismətimizə... Siz necə, intibah
həsrəti çəkirsiniz heç?
K.A - Bilirsiniz... Maraqlı şeydir... Amma sən hər
dəfə gözəl bir cümlə yazanda elə hesab elə ki o intibahı
yaşamısan...
A.Q - Yazıçının ən böyük qələbəsi məğlub olduğu
andır. Bəs siz hansı əsərinizdə məğlub olmusunuz?
K.A - Hə, Folknerin məşhur sözüdür... Mənə elə
gəlir ki, mən bütün əsərlərimdə məğlub olmuşam,
amma hansında
daha gözəl, bu başqa bir söhbətdir.
S.A (Söz ardı)
Kamal müəllimlə söhbətə başlayanda şərtimiz o
oldu ki, AYB-ın bədnam müsabiqəsindən danışmaya-
cağıq. Əslində danışdıq, amma... bura üçün deyil. Daha
bir neçə məsələdən də danışdıq, onlar da bura üçün de-
yil. İki yazarın söhbətində bütün məqamlar açılmaz ki.
Yaxud zamanı gələndə açılar. “Zamanı gözləmək” – bu
özü də bir söhbətin mövzusudur, deyilmi?
Kamal Abdullanı Azad Qaradərəli söhbətə tutdu.