Görünmez Adam

BÖLÜM 
15
KOŞAN ADAM
Akşama doğru Doktor Kemp, Burdock’a bakan tepenin üzerindeki evinin üzerindeki tepe
köşkündeki
25
çalışma odasında oturuyordu. Küçük, güzel bir odaydı, kuzeye, batıya ve güneye bakan
üç penceresi, kitaplarla ve bilimsel yayınlarla dolu kitap rafları, geniş bir yazı masası ve kuzeye
bakan pencerenin altında bir mikroskop, lam ve lameller, hassas araç gereçler, bakteri kültürleri ve
etrafa saçılmış ayraç şişeleri vardı. Gökyüzü günbatımının ışığıyla hâlâ aydınlık olsa da, Doktor
Kemp lambasını yakmıştı, insanların dışarıdan içeriyi gözetleme tehlikesi olmadığından
pencerelerinin storları açıktı. Doktor Kemp, sapsarı saçları ve neredeyse beyazlamış bir bıyığı olan
uzun, ince yapılı bir gençti ve üzerinde uğraşmakta olduğu çalışmasının ona Kraliyet Akademisi
üyeliği getireceğim umuyordu, çalışmasından bu kadar umutluydu.
Gözlerini işinden kaldırıp, etrafa bakındığı sırada, kendi bulunduğu tepenin karşısındaki tepenin
arkasında alevlere boğulmuş günbatımını gördü. Belki bir dakika kadar, kalemi ağzında, tepenin
üstündeki o yoğun altın renkleri hayranlıkla izleyerek oturdu, sonra ilgisi tepenin yamacından
kendisine doğru koşturan, günbatımının önünde kapkara görünen küçük bir adam figürüne yöneldi.
Kısa boylu, ufak tefek bir adamdı bu, bir silindir şapka giymişti ve o kadar hızlı koşuyordu ki,
bacakları gerçekten de kıpır kıpır görünüyorlardı.
“Şu salaklardan biri daha,” dedi Doktor Kemp. “Bu sabah, köşenin birinde ‘Görünmez Adam geliyor,
efendim!’ diye çarpan budala herif gibi. Bu insanlara ne olduğunu anlayamıyorum. İnsan on üçüncü
yüzyıldayız sanacak.”
Kalktı, pencerenin yanına gitti ve tepenin yarı karanlıktaki yamacına ve yamaçtan aşağı koşturan
figüre baktı. “Aklı başından gitmiş gibi koşturuyor,” dedi Doktor Kemp, “ama pek de hızlı gidemiyor
gibi. Cepleri kurşun dolu olsa, bundan daha yavaş koşamazdı.”
“Ha gayret, beyim,” dedi Doktor Kemp.
Hemen ardından koşan adam Burdock’tan tepeye doğru tırmanan villaların en yukarıda olanlarının
arkasında gözden kayboldu. Bir an için göründü kayboldu, göründü kayboldu, sonra tekrar göründü
kayboldu, ileride birbirinden ayrı duran üç evin arasında üç kez, sonra sıra evlerin arkasında
kayboldu.
“Budalalar!” dedi Doktor Kemp, topukları üzerinde dönüp, yazı masasına giderek.
Ama kendileri de yolda, açıkta oldukları için, kaçağı daha yakından gören ve ter içindeki yüzünde o
sefil dehşet ifadesini fark edenler, doktor gibi tepeden bakma şansına sahip değillerdi. Adam
koşarken, attığı her adımda, oraya buraya savrulan dolu bir para kesesi gibi şıngırdıyordu. Ne sağına,
ne de soluna bakıyordu, kocaman açılmış gözlerini doğrudan tepenin aşağısında lambaların yakıldığı,
insanların caddelerde daha kalabalık oldukları yere doğru dikmişti. Yamulmuş ağzı kocaman açılmış,
dudaklarının üstü yumurta akı gibi yapış yapış bir köpükle kaplanmıştı; nefes nefese kalmış, boğuk
boğuk soluyordu. Yanından geçtiği herkes durup, geçtiği yoldan bir aşağı bir yukarı bakıyor, bu kadar
telaşla kaçmasına neden olabilecek şeyi anlayabilmek için birbirlerine sormaya başlıyorlardı.

---

O sırada uzakta, tepenin yukarılarında yolda oynamakta olan bir köpek kesik kesik havlamaya
başlayarak, bir sokak kapısının altına doğru kaçtı ve insanlar daha ne olduğunu anlayamadan bir şey -
rüzgâr gibi bir şey, pat pat pat diye bir ayak sesi, nefes nefese kalmış bir soluk- hızla yanlarından
geçti. İnsanlar çığlıklar atmaya başladılar. Kaldırımlardan aşağı yuvarlandılar. Haber çığlıklarla,
içgüdüsel olarak tepeden aşağı doğru yayılmıştı. Marvel daha yolun yarısındayken, caddede insanlar
çığlık atmaya başlamışlardı. Haberleri duyan insanlar kendilerini eve kilitlemeye, kapıları
arkalarından kapatmaya başlamışlardı. Marvel bunları duyarak, ümitsizce, son bir gayretle atıldı.
Dehşet uzun adımlarla gelmiş, önünde hızla yayılmış ve bir anda bütün kasabayı kaplamıştı.
“Görünmez Adam geliyor! 
Görünmez Adam
1
”

---