Göz muncuğu bakı 2014
Yüklə 0,66 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- BEŞİNCİ FƏSİL DƏFNİMDƏN ÜÇ GÜN ÜÇ SAAT SONRA
- ALTINCI FƏSİL ŞERŞE LA FAMM 2 “Əgər bir insan ömründə qadın görməyibsə və qadınla
37
Dadaş əlini arvadının alnına qoydu: -Yox, qızdırman yoxdu, bə niyə sayıqlıyırsan? -A kişi, məni dəli edəcəksən, sən deyildin deyən ki, qonşunun qarajında.. -Hansı qarajda? -O tualetin yanındakı qarajda... -Orda, bəyəm, qaraj var?
Gələcəkdən imtina et, onların arasında qalandan da imtina et. Əgər zehnin azaddırsa, nə olur-olsun, yenidən doğulmayacaqsan və qocalmayacaqsan”. Dhammapada (miladdan öncə III ya IV əsrlərdə Hindistanda yaranmış buddist ədəbi abidəsi) “Çoxsaylı örnəklər məni inandırdı ki, insan təbiət dünyasından ruh dünyasına keçərkən hər şeyi özüylə aparır, tək bir bədənindən başqa”. E. Svedenborq, İsveç mistiki
Kəfənin içində çabalayır, səsim gəldikcə bağırırdım: -Ey, kim var orda? Çıxarın məni burdan, imdad! Bir az sonra kiminsə yaxınlaşdığını duydum. -Tez ol, aç məni, çıxart burdan. Hiss etdim ki, kimsə kəfənimi dartır, sifətimi açır. Saf hava sərin külək kimi üzümə çırpıldı. Qaranlıqda gözüm heç nəyi seçmirdi, amma burnuma ucuz araq iyi, bir də şirintəhər bir qoxu çaldı. 38
-Tez ol, aç əlimi - qolumu. Boğuq bir səs eşitdim: -Səbrin olsun, açıram da... qədeş, amma öz aramızdı, sən heç sarışqa deyilsən ki...
Kəfən açıldıqca əzalarımda gərnəşmək ehtiyacı hiss edirdim. Bir yandan da mat qalmışdım ki, məni beləcə xilas edən adam - kim olur olsun- dirilməyimə, loru dillə desək «xortdamağıma» zərrə qədər təəccüb qalmayıb. -Çıxar məni burdan. -Ver əlivü görüm. Əlimdən tutub dartdı. Əli qaba, qabarlı, cod, həm də çox güclüydü. Bu an, bu yerdə qəribədən qəribə səslənən sözlər dedi: -Xoş gördük. -Sən kimsən? -Kilimçi. Nə işüvə... Bir kənara atılmış beli gördüm. -Qəbirqazansan? -Elə deyillər. -Bəs mənim dirilməyimə heç təəccüb eləmədin? -Nöş təəccüb edim? Eşitməmisən: flankəs kəfənin yırtıb çıxdı, sən də olardansan da...
Danışdıqca araq iyini və şirintəhər qoxunu (tütün, tənbəki?) daha yaxından duyurdum, ürəyim bulanırdı. - Məni haçan dəfn ediblər? - deyə soruşdum və sorumun nə qədər absurd səsləndiyinin fərqinə vardım. -Gavar şənbə günüydü, - sonra nəyisə yada salıb. - Həri, düzdü, - dedi, - üç gün bundan qabaq. -Heç diri-diri basdırarlar adamı? -Olan işdi, olanda olur da... -Məndən savayı da qəbirdə dirilən görmüsən? -Oxartana... 39
Tam açılmamış kəfənin içində lüt-ətcəbalaydım. Utandığımdan kəfənlə qabağımı tutmuşdum. - Soyun, - dedim. Qəbirqazan buna da təəccüb qalmadı. Dinməz-söyləməz şalvarını, köynəyini çıxardı. Bunu o qədər adi, sıradan bir iş kimi görürdü, sanki hər gün üst-başını çıxarıb qəbirdən dirilib çıxan «ölülərə» verirdi. Get-gedə gözlərim qaranlığa alışırdı. Bez köynəyi qurumuş, tərdən qaysaqlanmışdı. Tozlu-palçıqlı çəkməsinin altı aralanmışdı, ordan görünən xırda mismarcıqlar timsah cəhəngini andırırdı. Balağı bükülüb corabının içinə salınmış yamaq-yırtıqlı, rəngi bilinməyən şalvarı sidik iyi verirdi. Bütün bu iylərə açıq məzardan gələn rütubət qoxusu da qarışırdı. Ürəyim qalxır, öyüyürdüm, qusmaq istəyirdim. Bir təhər özümü ələ aldım. Olanlar hələ də mənə yuxu kimi gəlirdi. Amma qarşımda bir alt tumanında qalmış adam canlıydı, yuxu deyildi, it iyi verirdi. Hər halda, nə olur olsun, bu adam mənim xilaskarım idi. -Burdasan? -deyə xəbər aldım, - iki-üç saata sənə qət təzə paltar alıb gətirərəm. İlk dəfə təşvişlə: -Yox, yox, - dedi, - bu saat burdan sivişib gedirəm. Çapıq gələr, sənin çıxıb getdiyini biləndə dərimə saman təpər, - birdən gözlənilməz sual verdi: -Akademiksən? -Yox -Professor? -Yox, bunu hardan çıxardın? -Nə bilim, sir-sifətindən alimə-zada oxşayırsan. -Maraqlı adamsan, - dedim. - Sənə borcluyam. Elə böyük borcum var ki... Bəs səni hardan tapım? -Axtaran tapar, - dedi, - sonra dibində bir az araq qalmış stəkanı mənə uzatdı: -Bəlkəm, gillədəsən... -Yox, üç gündü dilimə bir tikə dəyməyib. Ürəyim qalxar. -Özün bilən yaxşudu. Dedim, bəlkə, o dünyadan gəlməyinin sağlığına vurasan. Arağı stəkanın dibinəcən içdi.
40
-Andıra qalsın bunu icad edəni, - dedi. Bir azdan xorultu səsi gəldi. Qəbirqazan başını sinəsinə sallayıb yuxuya getmişdi. Heyf, ondan soruşmalı o qədər sualım vardı ki... Birdən xorultu kəsildi, qəbirqazan gözü yumulu soruşdu: -Gedirsən? -Hə, - dedim - sənə çox minnətdaram, məni o dünyadan qaytardın. Gözlərini açmadan «Hamlet»dəki məzarçılar sayağı fəlsəfi bir kəlam söylədi: -O dünya, bu dünya... elə bilirsən, böyük təvafütü var? Orda ölülər diri kimidi, burda dirilər ölü kimi. -Salamat qal, - dedim, - Bəlkəm, bir də görüşdük, - sonra mən də onunsayağı əlavə etdim: - ya bu dünyada, ya o dünyada... -İnşallah, - dedi. Mənə elə gəlirdi ki, yüksəklikdən kəllə-mayallaq aşanda, zərblə torpağa yapışanda burnum yanaqlarımın arasından harasa içəri çökmüşdü, üzüm fətirə dönmüşdü. Əlimi sifətimə çəkdim - burnım, ağzım, hamısı cabəca yerindəydi, fətir- flan da olmamşdı. Qəbirlərin arasından dolanbac çığırlarla hadırlaya-hadırlaya küçəyə çıxdım. Ömrüm boyu Bakıda yaşamışdımsa da, bu həndəvərə yolum düşməmişdi. Amma nədən bu əyri-üyrü dalanlar yaman tanış gəlirdi mənə? Elə bil haçansa nəinki bu küçələrdən keçmişəm, hətta uzun zaman buralarda yaşamışam da.
ŞERŞE LA FAMM 2 “Əgər bir insan ömründə qadın görməyibsə və qadınla cinsi əlaqənin nə olduğunu bilmirsə, şəhvani yuxu görən zaman ehtiras odu duyacaq, amma dərk etməyəcək ki, bu, cinsi əlaqə istəyidir və bu alovu söndürməyə qadir qadın haqqında da təsəvvürü olmayacaq”. Əl Qəzali, İran filosofu, sufizmin nəzəriyyəçisi. «İnam elminin dirçəlişi» kitabından
2
Yüklə 0,66 Mb. Dostları ilə paylaş:
|