www.ziyouz.com
кутубхонаси
172
majozan, o‘ziga haykal qo‘ygan, qahramon deb ulug‘laydi.
Bu g‘aroyib hikoyatda oshig‘ini og‘ir dard, qiynoqdan
xalos etishni istagan
ma’shuqaning ruhiy kechinmalari tasvirlangan. Ammo bu ish islomiy shariatda
oqlanmasa-da, hozirgi vaqtda butun dunyo olimlari o‘lishga
qiynalayotgan odamga
«yordam berish» (extenaziya) masalasida bahslashmoqdalar.
Mazkur hikoyada yosh, hali o‘n gulidan bir guli ochilmagan o‘smirning chohga yiqilib
o‘lishi tasodif bo‘lsa-da, uning sog‘-omon
yurganida zarur, muqaddas so‘zlarni (ayniqsa,
iymon-e’tiqod kalimasini va boshqa go‘zal ma’nolarni aytolmay ketishi juda qayg‘uli
ekani dilimizga kuchli ta’sir qiladi. Hikoyaning yana bir, yashirin
maqsadi inson qisqa
umrida juda ko‘p yengil, sayoz, behuda, zararli so‘zlarni aytishi baxtsizlik ekanligini
bildirishdir.
Mir Alisher Navoiy ustoz Fariduddin Muhammad Attorning shu fikrlari ta’sirida bo‘lsa
kerak, Nizomiy, Dexlaviy, Jomiy ijodi abadiy yashashiga
umid bildirar ekan, agar bu
ustozlarning nomi yo‘qolsa yoki ular -foniy bo‘lib, yo‘q bo‘lib ketsalar,
men ham ularning
izidan yo‘qolay, deb lutfu sadoqat biddirib, «Qur’oni karim»ning «Kahf» surasida 300 yil
g‘orda uxlab qolgan g‘arib o‘smirlar
taqdiriga ishora qilib, yozadi:
Kahfi fano ichra alar bo‘lsa gum, Men ham o‘lay arbaahum, kalbuhum...
Ya’ni, «Ular fano g‘orida yo‘qolsalar, men ham bularning to‘rtinchisi - iti bo‘lay»
ma’nosida.
Fariduddin Attorning «Mantiq ut-tayr» asarining yana o‘zgacha, «Maqomati Tuyur»
(«Qushlarning manzillari») nomi bilan ham atalishi faqat shu faslda tilga olingan. Daho
mutafakkir, avliyolar ustozi Fariduddin Attor «Tazkirat ul-avliyo» asarida o‘zini
kamtarona tutib, faqat aziz avliyolarni zikr-yod etuvchi bir kotib deb bilgan bo‘lsa-da,
kelguvchi
avlodlar, xususan Alisher Navoiy «Nasoyim ul-muhabbat min-shamoyim ul-
futuvvat» asarida uni avliyolarning eng komil rahnamolaridan
biri deb bilgan va bu eng
adolatli bahodir.