Adiləә
112
BU DÜNYA AĞLAYIR
Dünyaya gəәldiyim kimi dəә gedirəәm,
ağlaya-ağlaya.
Ancaq gəәldiyimdəә təәləәskəәn,
quşlar kimi məәsum,
getdiyimdəә ağır-ağır, günahkar,
həәr addımımda yolun qəәlbini
dağlaya-dağlaya.
Gedirəәm...
Çiyinləәrimdəә işğal edilmiş
bir həәyatın çöküntüsü,
başımda fikirləәrin tör-töküntüsü,
qəәlbimdəә böyüdükcəә-böyüyəәn matəәm...
Kirpikləәrimdəә dolan buludlar,
Ruhumda fırtına qoparan səәssizlik...
Gedirəәm,
gedirəәm həәmişəәlik ...
Buraxıb gedirəәm dünəәnəә baxmağa
məәhkum baxışlarımı,
dodaqlarımda üşüyəәn həәsrəәtimi.
Bu dəәfəә
gözləәrim dörd bir yana baxa-baxa,
ayaqlarım addımlayır,
bu son gediş olduğunu anlayır.
Hönkürtü düyüram,
bu dünya öz səәsiləә məәnəә ağlayır...
Bu dünya ağlayır...
YAĞIŞ YAĞIR
Yuxuma yağış yağır
113
Yağış yağır narın-narın,
əәridir hicranın qarın.
Arzu doğur ürəәyimdəә
tutub əәlindəәn o yarın
gəәzəәm qoşa –
həәr təәrəәfi başdan-başa.
Gözləәrindəә sevgi görüm
həәr baxışda,
məәhəәbbəәtin izin görüm
həәr naxışda.
Bu dünyanı biz dolanaq
bu yağışda,
xoşbəәxt olaq həәr addımda,
həәr qarışda.
* * *
Yağış yusun sevinciməә
çəәtir tutan həәr şeyi.
Hamı içsin bizim kimi
sevgi adlı bir meyi.
Təәbiəәtəә bar gəәtirsin
bu yağış,
Üzümüzəә nur gəәtirsin
bu baxış.
Yağ, ey yağış,
yağ, ey yağış!
Adiləә
114
SƏӘNSİZLİK DƏӘNİZİNDƏӘ ÜZÜRƏӘM
Səәnsizlik dəәnizindəә üzürəәm,
bu dəәnizdəә
eşitmirəәm nəә gəәmi fiti,
nəә qağayı səәsi...
Bircəә səәs duyuram,
o da dəәnizin səәsi.
Dəәniz səәni soraqlayır,
eşidirəәm pıçıltısını,
dəәniz səәnsiz ağlayır,
görürəәm dalğaların
hıçqırtısını.
Bir bax gözləәriməә...
qan damır gözləәrimdəәn dəәnizəә,
dəәniz boyu axır, axır,
itir üfüqün əәnginliyindəә.
Dəәniz od tutub yanır,
həәr təәrəәf qan rəәngindəә.
Səәnsizlik dəәnizindəә üzürəәm...
Bu dəәnizin suyu duzlu,
sahilinin gözü sözlü...
Çox çəәkirəәm səәnsizliyin qayğısını,
Bir bax ürəәyiməә...
səәn dəә bura başaltmısan
ürəәyinin ağrısını.
Səәnsizlik dəәnizindəә üzürəәm...
Yuxuma yağış yağır
115
ÜMİD KİTABI
Məәn həәr gecəә açıram ümid kitabımı,
səәn həәr sabah bağlayırsan...
Unutdurmaq istəәyirsəәn özünü,
başlayıram danışmağa,
tez kəәsirsəәn sözümü.
Yolçu olduğunu xatırladırsan
həәr kəәlməәndəә.
Dilin buludların əәn tutqunu,
gözləәrin vücudunun əәn satqınıdır.
Həәrdəәn əәsir düşürsəәn qəәlbinəә,
əәlin getməәkdəәn üzülür.
Bir içim su olursan,
sevgin baxışından süzülür.
ƏӘlin ixtiyarsız ümid kitabıma uzanır,
qatladığın yerindəәn açırsan yenəә.
Özünü axtarırsan...
baxdıqca məәnəә.
Sonra...
qorxursan özünü tapmaqdan,
sabaha qalan anı hesablayırsan,
günəәşin hicabını
vaxtından tez açırsan,
özünü aldadırsan...
Məәn həәr gecəә açıram ümid kitabımı,
səәn həәr sabah bağlayırsan...
.
AĞLAMAQ ASANDI, AĞLA
Adiləә
116
Gedirəәm, həәsrəәt yolunu,
Bağlamaq asandı, bağla.
Qəәlbindəә gizli eşqini
Saxlamaq asandı, saxla.
Çox tutmuşdu gözün məәni,
Yandırırdı közüm səәni,
Ayrıldın, indi sinəәni
Dağlamaq asandı, dağla.
Tapmadın itəәn başını,
Göyəәrtdin qara daşımı,
Məәn siləәrəәm göz yaşını,
Ağlamaq asandı, ağla.
* * *
Həәr xatirəәnəә – həәr xatırladığımda yanaram,
səәnəә dəә külüm yadigar qalar...
* * *
Gözləәr ağlayanda gülməәk çəәtindir,
Qəәlbin göz yaşını silməәk çəәtindir.
Qəәm etməә Adiləә, dünyadan köçsəәn,
O ölüm sayılmaz, ölməәk çəәtindir.
Yuxuma yağış yağır
117
YUXU KİMİ
Təәbiəәtin qoynunda
biz görüşüb səәninləә,
bir ömrəә dəәyəәr
yol getdik bir saatlıq.
Sağında nazəәnin göl,
solunda bir sıx meşəә.
Kəәpəәnəәkləәr uçuşurdu,
– əәtrafda nəәşəә.
Yol getdik biz dost kimi,
bu dünyanın sonuna,
baş qoymuşdu bu zaman
göl meşəәnin qoynuna.
Suları lay-lay kimi
meşəәni dəә ayaqüstəә uyudurdu.
Məәn günəәşin şüasında,
səәnsəә ayın ziyasında yol getdik,
biz bir eşqin girdabında inləәdik...
Səәn torpağın kəәsəәyindəә, daşında,
məәn buludun göz yaşında yol getdik.
Yorulmadıq,
xəәyal qurub, arzuladıq
heç əәsməәsin bizəә təәrəәf
vida adlı o zalım köç.
Qoy, birlikdəә yol gedəәk,
bir ömür boyu,
meşəә iləә bu göl kimi,
yuxu kimi.
Dostları ilə paylaş: |