Adiləә
118
* * *
Sabah olur, dan sökülmür qaranlığın arasından,
Gecəәnin beli bükülür, ağ doğulmur qarasından.
Bada getdi cavanlığım, arzum ömür sırasından,
Adiləә, anla ki, bu gecəә bəәxtin ölüb - matəәmdir,
Bu matəәm yerdəә cisminəә, göydəә ruhuna sitəәmdir.
XOŞBƏӘXT OL
Dəәnizləәr kimidir gözləәrin,
ümmanında azıram.
Qulağıma mürgü kimi
pıçıldayan sözləәrin
lay-lay oxuyur məәnəә –
şeir yazıram.
Dost kimi uzanır
məәnəә təәrəәf əәlləәrin –
cəәnnəәtəә aparan yolda.
Dəәrmanım olur nəәfəәsin
başımı qoyduğum qolda.
Həәyatıma məәna qatır varlığın,
gözləәrimi qamaşdırır baxışın.
Məәnsiz bu dünyanı neyləәyəәnim,
Xoşbəәxt ol, xoşbəәxt ol,
məәnəә xoşbəәxtliyi bəәxş eləәyəәnim,
məәni məәndəәn eləәyəәnim...
YAĞIŞIN SƏӘSİNƏӘ
Yuxuma yağış yağır
119
Yenəә dəә ürəәyimin
arxasınca gedirəәm,
haranı arzu etsəә,
oraya yönəәlirəәm.
Ruhuma sakitlik,
gözləәriməә işıq,
özümləә barışmağa
bəәhanəә axtarıram.
Bəәxtıiməә bu dəәfəә dəә
yenəә duman, çəәn düşüb.
Ancaq bu dəәfəә duman
gözləәrimi yaşartmır.
Ardııca gəәləәn yağış
isladır yanaqlarımı,
Yağış eşqin kimidir –
şehdir,
atəәşini söndürür dodaqlarımın.
Yağış yuyur küskünlüyümü...
Dönürəәm seləә-suya,
yağışa qarışıram,
özümləә barışıram...
Tutub bu yağışın ucundan,
çıxıram eşqin zirvəәsinəә.
Yarpaqlar təәk oynayıram
bu yağışın nəәğməәsinəә.
EY MƏӘNİ SEVƏӘN ADAM
Adiləә
120
Ey məәni sevəәn adam!
ƏӘvvəәl Allahı sev,
səәni yaratdığıyçün.
Sonra torpağı, vəәtəәni,
ağacları, çiçəәkləәri,
çiçəәk üstəә böcəәkləәri.
Musiqini, təәbiəәti,
bir dəә əәbəәdiyyəәtı.
Anla bu həәyatı,
dəәrk et kainatı!
Şeytana ləәnəәt oxu,
insanı sev,
həәyatı sev,
Azadlığı, işığı sev,
ilməә-ilməә toxu ruhuna.
Ey məәni sevəәn adam!
əәn axırda məәni sev.
Allahdan savab alaq.
Səәn dəә yarım, məәn dəә yarım,
sev ki, bütöv olaq.
Yuxuma yağış yağır
121
ÖZÜMƏӘ ÜNVANLANAN ŞEİR
Səәn tarixsəәn, yaddaşsan, yuxu, ya da bir ovsun,
De, gözləәrim önündəәn xəәyalı nesəә qovsun?
Yoxsa qar dəәnəәsisəәn, səәpəәləәləәn havada,
Saçlarımı yay günü gümüşləәdəәn qırovsan?
Hansı kitabəәdəәnsəәn, ilk yazılan sözmüsəәn?
Səәbrin abidəәsindəәn qoparılan dözümsəәn.
Gecəәyəә döndəәrirsəәn ağrılarla sabahı,
Məәn vəәfa bulağıyam, səәn qaynayan gözümsəәn.
Səәn qəәmin yazarısan, əәli titrəәk peşəәkar,
Kəәdəәr küçəәləәrindəә hey dolanan bəәrgüzar.
Səәsi görəәn gözləәrin yaşla dolub, olub kar,
Qulaqlarıni tıxa, yaz, yazdığın yadıgar.
Hönkürürsəәn, gülürsəәn, səәsin gəәlir, ha-ha-ha,
Axşamdan ip uzatdın həәr gecəәdəәn sabaha.
Yüz fikir ödəәməәdi bircəә borcu dünyada,
Şair demiş “Dünyanın iti atından baha”.
Kim daşıyar kölgəәni, varmı beləә bir beşik?
Bağrın sızıltılardan min ildir dəәlik-deşik.
Qoy ruhun azad olsun, nəә fəәrqi var, Adiləә,
Bəәdəәn zindan içindəә, saray olsun, ya eşik?!
Adiləә
122
BİR UŞAQ VARDI
Bir uşaq vardı bir zamanlar,
diqqəәtləә baxardı əәtrafına.
Dinləәməәzdi “olar”ları, “olmaz”ları,
heç baxmazdı yasaqlara,
qoşulmazdı uşaqlara...
Qarşılardı günəәşin doğuşunu,
baxardı üfüqün arxasınca...
Tez-tez uzaqlara dikiləәrdi gözləәri...
Qoxlayardı çiçəәkləәri,
oxşayardı ləәçəәkləәri...
Axtarırdı...
Dəәrdi tapdı sonunda,
bağrı yandı
hey baxdığı laləә kimi
onun da.
Oğurladı o laləәnin bağrındakı qarasını,
oğurladı insanların ağrısını, yarasını...
İndi yaralı keçir bu küləәkli şəәhəәrin
tozlu küçəәləәrindəәn.
Özü dəә havadakı toz kimi axır,
deyəәsəәn adı “şair”əә çıxır.
Yuxuma yağış yağır
123
AYRILIQ SEVGİNİN LAL BACISIDIR
Sevgim sürgün, həәsrəәtim yorğun,
Gəәl, tökül gözləәrimdəәn, ey eşqim!
ürəәyimdəә yanırsan.
Eləә hey
“məәn heç sevməәdim” – deyirəәm,
ey dost, inanırsan?
Sevginin əәn gözəәl dili,
gizləәnməә, kirpikləәrimin arasında.
Söyləә, qəәlbimin ağrısını...
Anlat, sevginin lal bacısını.
Həәtta oxu,
oxu, sevib ayrılanların mahnısını.
-
Sevgi vəә ayrılıq birgəә yol gedir,
O həәyatın dadı, bu acısıdır.
Biri məәlhəәm kimi, biri qəәlb dəәlir,
Ayrılıq sevginin lal bacısıdır.
Dostları ilə paylaş: |