Neolit davri arxeologiyasi

Kaltaminor madaniyati jamoalari sopol ishlab chiqarishga usta bo`lgan. Sopol yasashda ham kulolchilik charxidan foydalanish o`zlashtirilmagan bo`lsa-da, qurollar sopol buyumlar yasashning ibtidoiy usullarini ko`nikma sifatida egallaganlar. Kaltaminorliklar idishlar yasash uchun tayyorlangan loyga yantoq va qamishning toza kulidan qo`shishgan. Sopol qozon loylariga esa maydalangan tosh qo`shishgan. Bu qo`shilmalar sopol idishlarning mustahkam chiqishini, olovga tushganda o`zida issiqlikni uzoq vaqt saqlab qolishini ta`minlagan. Sopol buyumlarning sirtiga odatda naqsh berilgan. Naqshlar chizma uslubda ishlangan. Ular turli geometrik shakllarda o`z aksini topgan. Asosan naqshlar uchi uchli yog`och yoki suyak pichoq yordamida ilon izi, romb, uchbuchak, egri chiziq va boshqa shakllar chizilgan. Kaltaminor madaniyatining so`nggi bosqichiga kelganda ba`zi sopollarning gardishiga rangli gul-naqshlar chizilgan. Kaltaminor madaniyatining dastlabki bosqichida sopol buyumlar aksariyat hollarda tuxumsimon shaklda bo`lgan. Ammo so`nggi bosqich (O`zboy) da tuxumsimon, tosh dumaloq idishlar o`rnini tuvaksimon, osti tekis idishlar egallaydi. Agar dastlab idishlar mato xalta qoliplarida tayyorlangan bo`lsa, endi loy lentalarda qo`lda yasalgan. Idishlarda jo`mraklar paydo bo`lgan. Ular bir qavatli humdonlarda pishirilgan.
Kaltaminor madaniyati urug` jamoalari tabiat kuchlari oldida ojiz edi. Ular suv orqasidan, ov orqasidan ergashib yurganlar. Ularning kulbalari qurib borayotgan daryo yoqalarida, ko`l bo`ylarida qumlar ustida qad ko`targan. Daryo va ko`l suvlarining o`zgarishi bilan Kaltaminorliklar jamoasi ham o`z manzilgohlarini o`zgartirganlar.
Kaltaminor madaniyati taraqqyotida 3 bosqich kuzatiladi. Ilk (daryo-soy) bosqichi miloddan avvalgi VI-V ming yilliklarga to`g`ri keladi. Uning o`rta bosqichi (Jonbos – 4) miloddan avvalgi V-VI ming yilliklarga mansub. Nihoyat, so`nggi bosqich (O`zboy) miloddan avvalgi V-III ming yilliklarni qamrab oladi. Bu bosqichlarning madaniy qiyofasi ularga xos ishlab chiqarish, mehnat qurollari hamda sopol buyumlarda o`z aksini topgan.
Hisor madaniyati nomi bilan atalgan Markaziy Osiyoning neolit davri makonlari. Hisor – Pomir tog`laridan topib o`rganilgan. Hisor madaniyatining asosiy markazi Tojikiston Respublikasining Hisor – Bobotog` - Qoratog` oralig`idagi yerlar bo`lib, dastlab o`rganilgan yodgorliklar Hisor vodiysidan topilganligi uchun u shu nom bilan ataladi. Hisor madaniyati o`z xususiyatiga ko`ra tog` madaniyati deb ham nomlanadi. Hisor madaniyatiga mansub bo`lgan yodgorliklar 200 dan ortiq bo`lib, ular miloddan avvalgi V-III ming yilliklar bilan belgilanadi.
Hisor madaniyati jamoalari sopol idishlar yasab, asosan chorvachilik, ovchilik, qisman dehqonchilik va termachilik bilan shug`ullangan.
Markaziy Osiyoda eng qadimgi dehqonchilik markazlaridan biri Kopetdog` va Qoraqum oralig`idan (Turkmaniston) topilgan. Nayzatepa, Qadimtepa, Joytun va boshqa qator ibtidoiy dehqonlar manzilgohlari Jоytun madaniyati nomi bilan ataladi. Chunki yodgorlik bahorda yomg`ir suvidan hosil bo`ladigan ko`lmak o`rnida joylashgan bo`lib, u oftob tegmagan paytda qorong`u bo`lib ko`ringan. Shuning uchun ham mahalliy xalq u erni Joyi-tun ya`ni qorong`u joy deb nomlagan.
Joytun madaniyatiga mansub qabilalar paxsa va guvalasomon aralashtirib qurilgan uylarda yashab, bo`yoq bilan naqshlangan idishlardan foydalangan. Joytun makoni ibtidoiy qishloq bo`lib, u bir necha uylardan tashkil topgan. Uylarning maydoni 25-30 m² tashkil etgan bo`lib, ular paxsadan qurilgan. Uylar to`g`ri to`rt burchakli va bir xonali bo`lib, har bir xonaning alohida o`choqlari bo`lgan. Devorlari somon loy bilan suvalib, oxra tabiiy bo`yoq bilan bo`yalgan. Turar joy-uylari yonida omborxona, saroy, xo`jalik uchun o`ralar ham joylashgan.
Har bir uyda 5-6 kishilik oila istiqomat qilgan. Joytun qishlog`ida 30 ga yaqin uy bo`lib, ularda 160-180 kishi yashagan. Bu yerdan boshoqli don ekinlarining qoldiqlari, munchoq-taqinchoqlar, shaxmat-shashka donalari shaklidagi buyumlar topilgan. Hatto ko`plab loydan yasab pishirilgan odam va hayvon haykalchalari ham uchraydi. Jоytunliklarda ona urug`i hukmron bo`lgan. Ular miloddan avvalgi VI-V ming yilliklarda yashab, asosan dehqonchilik, chorvachilik, qisman ovchilik bilan shug`ullangan.
O`zbekiston hududlaridan keyingi yillarda ko`plab neolit makonlari topilgan. Arxeologlar Qashqadaryo va Zarafshon daryola-rining quyi oqimidan 45 dan ortiq neolit makonini o`rgangan. Markaziy Farg`ona hududida ham neolit yodgorliklari topilgan. Arxeologlar bu yerda 80 ga yaqin neolit makonlarini o`rganadilar. Ular arxeologiya faniga “Markaziy Farg`ona neoliti” nomi bilan kiritilgan. Markaziy Farg`onaning neolit yodgorliklaridan tosh qurollar, toshdan yasalgan taqinchoqlar va yorg`uchoqlar topilgan. Bu yerda yashagan qabilalar xo`jaligi baliqchilik, ovchilik va termachilikdan iborat bo`lgan. Markaziy Farg`onada o`rganilgan yodgorliklar O`rta Osiyodagi to`rtinchi neolit madaniyati hisoblanadi.
Neolit davri jamoalarining izlari Zarafshon daryosi etaklarida ham topib o`rganilgan. Neolit davrida Zarafshon daryosi o`zining 5 ta tarmog`i orqali Amudaryoga qo`shilgan. Uning eng yirik tarmog`i Mohandaryo bo`lib, u o`zining to`lib toshib oqqan suvlari bilan ko`plab ko`llar hosil qilgan. Bu ko`llar atrofida esa neolit davrida yuzlab jamoalar makonlari tashkil topgan. 1950 yillarda arxeolog Ya. G`ulomov Moxandaryo bo`ylarida ko`plab tosh qurollar va sopol parchalarini topib o`rganadi. 1960 yilda arxeloglar A.Asqarov va O`.Islomovlar Mohandaryo suvlaridan hosil bo`lgan Katta va Kichik Tuzkon sohillaridan 100 dan ortiq neolit makonlarini o`rganadi. Bu makonlarda madaniy qatlamlar saqlanmagan, bo`lsa-da, ammo ko`plab tosh qurollar, hayvon va baliq suyaklari ochiq havoda qumlar ustida hozirgacha saqlanib qolgan. Faqat bir makon “Darvoza Qir” makonida madaniy qatlam qisman buzilmay saqlangan bo`lib, qazish ishlari davomida undan chayla ustunining izlari topilgan. Shuning-dek, tosh qurollari – o`q-yoy paykonlari, randalash, teshish asbob-uskunalari, tosh pichoq va pardoz berilgan toshbolta va boshqa qurollar ham mavjud bo`lib, bu topilmalar neolit davri odamlari ho`jaligi haqida tasavvurimizni kengayishiga xizmat qiladi.
Darvoza Qir makonida yashagan jamoa ho`jaligida asosiy mashg`ulot baliqchilik bo`lgan. Ovchilik ham o`z ahamiyatini yo`qotmagan. Chunki makondan jayron, soyg`oh, yovvoyi cho`chqa, qulon, ot suyaklari topilgan.
Neolit davri yodgorliklari Samarqand viloyatining Sazag`on qishlog`ida ham o`rganilgan. Sazag`on jamoalari tog` oldi buloq suvlari yoqalarida ovchilik ho`jaligi bilan shug`ullangan.
Zarafshon vodiysida yashagan neolit davri qabilalari shaxta yo`li bilan xom-ashyo qazib chiqarish usulini ixtiro qiladilar. Neolit davri odamlari toshning xususiyatlarini o`rganishga e`tibor bergan. Ular ma`lum darajada nam tortgan (chaqmoqtosh qancha ko`p nam tortsa, undan istalgan shaklda yuqori sifatli qurol yasash oson bo`lgan) chaqmoqtosh topish ustida harakat qilgan. Chaqmoqtosh sirlarini yaxshi bilgan neolit davri ustalari ana shu chaqmoqtoshni izlash natijasida yangi kashfiyotlar qildilar. Ya`ni ular shaxta yo`li bilan xom-ashyo olish usulini ixtiro qiladilar. 1960 yilda arxeolog Ya.G`ulomov Navoiy viloyatining Uchtut degan joyida mehnat qurollari yasash uchun juda boy xom-ashyo markazini ochdi. Arxeologlar M.Qosimov va T.Mirsoatov Uchtut yodgorligini tadqiq qildilar. Uchtutda Chaqmoqtosh xom-ashyosi olish uchun 4,5 va 5 metrli o`ralar kovlangan. Kerakli xom ashyoni olish uchun esa o`raning har tomoniga qo`shimcha yo`laklar ochilgan. Uchtutda 100 dan ortiq shaxtaning o`rni ochib o`rganilgan.
O’rta Osiyo ornamenti va tasviriy san’ati tarixi mustaqil fan tarmog’i bo’lishiga qaramay, o’z maqsad va vazifalarini yechishda gumanitar fanlarga tayanadi. Xususan, tarix, arxeologiya, xronologiya, epigrafika, numizmatika fanlari bilan o’zaro bog’liq hisoblanadi. Tarix fani – davlat va jamiyatning taraqqiyot bosqichlari, mazkur rivojlanishning sabab va omillarini o’rganadi. Mazkur fanga asoslanib, turli davrlarda inson qo’li bilan bunyod etilgan moddiy yodgorliklarni o’rganish va tadqiq qilish imkoniyati paydo bo’ladi. Arxeologiya – insoniyatning ibtidoiy va o’rta asrlarga oid tarixini qazishmalar yordamida tadqiq qiladi. Arxeologik tadqiqotlar natijasida topilgan ashyolar va imorat qoldiqlarida aks etgan ornament va tasvirlarni o’rganishda ushbu fan muhim o’rin tutadi. Xronologiya – tarixda sodir bo’lgan voqea-hodisalarning vaqtini o’rganuvchi fan bo’lib, ornament va tasviriy san’atning rivojlanish bosqichlarini davrlashlashtirishda muhim ahamiyat kasb etadi. Epigrafika – bitiklarni o’rganuvchi fan bo’lib, yozuvlarda aks etgan bezaklarni ushbu fan bilan aloqadorlikda o’rganish mumkin. Numizmatika – tangashunoslik fani bo’lib, turli davrlarda zarb qilingan tangalar va qogoz pullardagi tasvirlar hamda bezaklarni o’rganishda ushbu fanga yordam beradi. Shunday qilib, O’rta Osiyo ornamenti va tasviriy san’ati fani boshqa fanlar bilan bevosita aloqador bo’lib, ularning yordamiga tayanadi va o’z navbatida o’zi ham boshqa fanlar rivojiga ko’maklashadi.
Ornament tushunchasi. Insoniyat tarixini o’rganishda moddiy manbalarning ahamiyati beqiyos bo’lib, ular yordamida xalqlarning iqtisodiy, ijtimoiy, siyosiy va madaniy hayotiga oid ko’plab ma’lumotlarga ega bo’lish mumkin. O’rta Osiyo xalqlari tomonidan yaratilgan va bugungi kunga qadar saqlanib qolgan barcha moddiy ashyolar tariximizni o’rganishga oid birlamchi manbalar bo’lib hisoblanadi. Shuning uchun bugungi kunda moddiy manbalardan ilmiy maqsadda keng foydalanib kelinmoqda. Ornament lotincha “Ornamentum” so’zidan olingan bo’lib, "bezatish", “bezak berish” ma’nosini anglatadi. Turli xil buyumlar (idish, qurol-yarog’, kitob va boshqalar), me’moriy yodgorliklar (ichki va tashqi tomonlari), shuningdek, inson tanasiga bezak berish san’ati ornament deyiladi.


Xulosa:Neolit davrida dastlabki shaxtalar Angliya, Frantsiya, Daniya, Shimoliy Germaniya hududlarida ham ko`plab mavjud edi. Bu davrda xom ashyoni ixtisoslashgan tarzda qazib olish keng ko`lamda bo`lib, u san`at darajasiga ko`tarilgan. Ibtidoiy san`atning rivojlanish bosqichi ham neolit davriga to`g`ri keladi. Yuqorida keltirib o`tganimiz madaniyat yodgorliklaridan topilgan idishlarga, kulolchilik buyumlariga har xil rangdagi bo`yoqlardan naqshlar, odam va hayvon suratlari chizilgan. Shu bilan birga loydan yasalib pishirilgan ayol haykalchalari ham neolit davri moddiy topilmalari hisoblanadi.
Neolit davri uzoq davom etgan tosh asrining so`nggi bosqichi bo`lib, odamlar bu davrda xo`jalikning ilg`or, unumdor shakli – deh-qonchilik va chorvachilikni kashf etgan. Bu jarayon arxeologiyada neolitning inqilobi deb yuritiladi. (ingliz olimi G.Chayl fikri) kishilarda yaratuvchanlik faoliyatini aktivlashuvi mehnat qurollarida yangi shakl va xususiyatlarni, ishlab chiqarishda esa yangi ko`nik-malarni paydo etdi. Natijada, to`qimachilik, ip yigirish, qayiqsozlik, uysozlik, suvda suzish, o`rganildi va o`zlashtirildi. Bu davrda hunarmandchilikka asos solindi. Maishiy munosabatlar ma`lum ma`noda tartibga kela boshladi. Odamlarda fiziologik o`zgarishlar yasashga xissa qo`shgan xususiyat-pazandalik sohasida go`shtni pishirib eyish va ovqatlar tayyorlash imkoniyatiga ega bo`lindi. Xususan, neolitda odamzod rivojlanish sari katta qadam tashladi. Bezak inson ruhiyatining estetik ifodasidir. Shuningdek, tabiat yoki diniy qarashlar asosida ham bezaklar yaratiladi. Bezak berish bu dunyoning ramziy tasvirlanishidir. Bezak berish san’atining dastlabki ko’rinishlari paleolit davriga oid bo’lib hisoblanadi. Bezak turlari. Naqshning rasmiy xususiyatlari dekorativ uslubni, tekislikni, har doim bezab turgan bezakning yuzasi bilan organik bog’lanishni o’z ichiga oladi, bu ko’pincha ob’ektning konstruktiv mantig’ini ochib beradi. Tarkibi tabiatiga ko’ra bezak lenta, markaziy, chegara, geraldika, sirtni to’ldirish yoki ushbu turdagi ba’zi qismlarni yanada murakkab kombinatsiyalarda bo’lishi mumkin.