xalqların təşəkkülü dövründə formalaşmışdır. Ona görə də həmin eposların əsas
məqsədi milli təşəkkül
ərəfəsində etnomənəvi təmərküzləşmə ideyasının təbliğindən ibarətdir.
Azərbaycan xalqının yeni dövr epos mədəniyyətinin ən mükəmməl hadisəsi, heç şübhəsiz,
"Koroğlu" dastanıdır ki, çoxlu variantlara, yaxud variasiyalara malikdir. Lakin "Koroğlu" tək deyildir,
orta əsrlərin sonu — yeni dövrün əvvəllərində təşəkkül tapıb formalaşmış onlarla dastan vardır; həmin
dastanların qəhrəmanı öz həqiqəti uğrunda meydan açıb döyüşən igid deyil, "eşq əri"dir, sufi aşiqdir,
yaxud aşıqdır. Ona görə də bu dastanlar mükəmməl epik təfəkkür faktına — eposa çevrilə bilməmişlər...
Lakin folklorşünaslıqda "məhəbbət dastanları" adlandırılan həmin lirik-romantik əsərlər də haqqında
söhbət gedən yeni dövr epos təfəkkürünə əsaslanır; sadəcə, intibah dövrünün İnsana maraq, fərdin daxili
aləminə nüfuz fəlsəfəsi bu cür "eposdan yayınma"lara rəvac verir.
Azərbaycan "Koroğlu"su yarandığı dövrdən başlayaraq dəfələrlə yazıya alınmış,
lakin orta əsrlər
türk-oğuz eposu kimi kitaba çevrilə bilməmişdir. Bununla belə, "Koroğlu" eposunun (eləcə də ümumən
XVI—XVII əsrlər aşıq ədəbiyyatının şifahi) dili XVII—XVIII əsrlər Azərbaycan yazı dilinin bilavasitə
əsasında dayanmışdır. Və nəticə etibarilə yeni dövrün Azərbaycan kitabları (bunları daha çox xalq
kitabları adlandırmaq mümkündür) meydana çıxmışdır. XVII—XVIII əsrlərdə yazıya alınmış dastanlar
("Koroğlu"dan "Şəhriyar"a qədər) genezisi etibarilə xalq (aşıq) dilinin hadisəsi olsa da, orta əsrlər türk
yazı dilinin (türkinin) bir sıra tipoloji xüsusiyyətlərini qəbul etmişdir.
Beləliklə, Azərbaycan xalqı biri digərinin bilavasitə (genetik) davamı olan aşağıdakı eposların
varisidir:
1.
Qədim türk eposu.
2.
Orta
əsrlər türk-oğuz eposu.
3 Yeni dövr türk-oğuz-Azərbaycan eposu.
Və həmin eposların hər biri öz kitab ekvivalentini təqdim edir:
1.
Qədim türk (əsasən run) yazılı abidələri.
2.
"Kitabi-Dədə Qorqud".
3.
Azərbaycan xalq kitabları.
"Epos"
sadəcə dastan deyil, müxtəlif süjetlər, motivlər verən, mənsub olduğu xalqın ictimai-
estetik təfəkkürünü bütövlükdə ifadə edən möhtəşəm dastan-potensiyadır. Onu tam halında
bərpa etmək
mümkün deyil, mövcud mənbələr əsasında yalnız təsəvvür etmək mümkündür ki, həmin təsəvvür ideya-
estetik, poetexnoloji, linqvistik və s. komponentlərin üzvi vəhdətindən ibarətdir.
Qədim türk eposu, araşdırmalar göstərir ki, təxminən e.ə. I minilliyin ortalarında formalaşmışdır;
həmin dövrə qədər türk eposunun hansı tarixi, ictimai-kulturoloji mərhələlərdən keçib gəldiyi barədə
məlumatlar ya çox azdır, ya da yoxdur. I minilliyin türk eposu (ümumən mədəniyyəti) isə e.ə. V minil-
likdən başlayaraq gələn Turan-Altay mədəniyyətinin varisi idi — türk, monqol və tunqus-mancur eposları
kimi, tarixi bir diferensiasiyanın nəticəsi idi.
Odur ki, türk eposunun mənşəyi barədə danışarkən türk mifologiyasına diqqət yetirmək zəruridir.
Bu barədə mükəmməl araşdırmalar mövcuddur. (Z. Göyalp, B. Ögəl, M. Seyidov...)
Həmin araşdırmalar belə bir nəticə çıxarmağa imkan verir ki, protürk-türk mifologiyası
konkretlikdən (naturalizmdən) mücərrədliyə (analitizmə) doğru inkişaf etmiş və bu proses türk
təfəkkürünü tanrıçılığa gətirib çıxarmışdır. "Tanrı" ideyası (dünyagörüşü) formalaşana qədər mifik
təfəkkürün hansı inkişaf dövrlərindən keçməsi protürk mifologiyasının
kifayət qədər mübahisəli
məsələlərindən biridir.
Bununla
belə, "Tanrı" ideyasının məhz müəyyən təkamül prosesinin məhsulu olması heç bir
mübahisə doğurmur. Həmin ideya epos təfəkkürünün formalaşması ilə stabilləşərək türk epos
təfəkkürünün təkamül səviyyəsini müəyyən etmişdir.
Tanrıçılıq dünyagörüşünün müəyyənləşməsi ilə ona qədərki bütün etnik-ideoloji idrak formaları
tanrıçılığa tabe olur, mifologiya bundan sonra məhz bu mükəmməl dünyagörüşünün (tanrıçılığın)
"məntiqi" ilə yaşayır, onu tamamlayır və qədim türk cəmiyyətində kütləvi düşüncədən fərqli olaraq, "pro-
fessional" düşüncə (yuxarı silkin, cəmiyyətin yüksək təbəqələrinin düşüncəsi) daha çox tanrıçılığa
əsaslanır.
Qədim türk eposu təxminən eyni dövrdə təşəkkül tapan və türkçülük təfəkkürünün ideya-estetik
əsasını təşkil edən tanrıçılıq elə bir mükəmməl ideoloji-mənəvi sistemdir ki, qədim türk mədəniyyətini (o
cümlədən ədəbiyyatını) həmin sistemdən kənarda izah etmək mümkün deyil. Çünki qədim türk idrakının
ən böyük əsəri həmin idrakın gəlib çıxdığı "Tanrı" ideya-obrazıdır ki, onu türk varlığı özünün bütün
potensial imkanı ilə yaratmış, ən azı minillik (e.ə. I minilliyin ortalarından eramızın I minilliyinin
ortalarına qədər) ictimai və mənəvi həyat təcrübəsinin etnik (universal) idrak metodologiyasına
çevirmişdir.
Tanrı — göylər aləmi ilə bağlıdır: lakin türkün yaşadığı torpağın da, cəmiyyətin də, qəbilənin də
taleyini Tanrı müəyyənləşdirir. Əgər Tanrı istəməsə, kimsə türk cəmiyyətinin hökmdarı (kağanı) ola
bilməz. Ona görə də türklərdə həm
də hökmdar kultu mövcud olmuş, hətta tanrıçılığın tənəzzülündən
sonra da yaşamışdır.
Ola bilsin ki, tanrıçılıq özünəqədərki mifoloji dünyagörüşünü tamamilə inkar etmək gücündə
olmamışdır. Lakin o, mahiyyət etibarilə, türk düşüncəsində, ən azı, təkallahlılığın ərəfəsi idi. Türküstanda
geniş yayılmış əfsanəyə görə, Allahın rəsulu Məhəmməd meraca çıxdığı gecə peyğəmbərlər arasında
tanımadığı bir şəxsi görmüş və Cəbrayıldan onun hansı peyğəmbər olduğunu soruşmuşdu. Cəbrayıl cavab
vermişdir ki, o, peyğəmbər deyil, 333 il sonra Türküstanı dinimizə döndərəcək Satuq Buğra xanın
ruhudur... Peyğəmbər yerə endikdən sonra Satuq Buğra xana dua etmiş, əsabənin
xahişi ilə yerdə də onun
qırx məsləkdaşının ruhu ilə görüşmüşdür.
Türklərin İslamı qəbul etdiyi dövrün tarixçiləri yazırdılar ki, türklər həmişə tək bir Tanrıya inanır,
ərəblərin də eyni Allaha inanmaları onları İslama yaxınlaşdırırdı.
Zəngin türk mifologiyası və şamanizm türk eposunda tanrıçılıq qədər böyük rol oynamamışdır və
oynaya da bilməzdi. Mükəmməl epos təfəkkürü üçün tək bir Allah (tək bir hökmdar, tək bir qəhrəman!..)
lazım idi. Ona görə də qədim türk eposunun (müxtəlif mənbələrdə bu və ya digər şəkildə mühafizə
olunmuş dastanların) əsas qəhrəmanları "Tanrı" obrazının transformları olan hökmdar-qəhrəmanlardır ki,
onların iradəsi həmin dastanı yaradan epos təfəkkürünün (xalqın, etnosun, etnik-mədəni sistemin və s.)
bilavasitə iradəsidir. Tanrı türk insanını, türk cəmiyyətini, türk dövlətini (və türk hökmdarını) hifz edir.
I
minilliyin
ortalarında Hun-türk dövləti dağılır. Şərqdə oğuzların Göy türk (tanrı türk), Qərbdə
isə qıpçaqların müxtəlif dövlətləri yaranır. Məhz bu dövrdən başlayaraq türklərin diferensiasiyası münbit
coğrafi-sosial mühitə düşüb güclənir. I minilliyin ikinci yarısında bir-birindən həm iqtisadi-ekoloji həyat
tərzinə, həm də müəyyən qədər dünyagörüşünə görə fərqlənən oğuz, qıpçaq və karluq-uyğur birlikləri
formalaşır. Qıpçaqlar əsasən Qərb, oğuzlarla karluq-uyğurlar isə əsasən Şərq dünyası ilə bağlı idilər, lakin
haqqında söhbət gedən diferensiasiya türklüyün daxili kontaktlarının aktivliyini heç də tamamilə
sarsıtmır.
Qərbdə əvvəl xristianlığın, sonra İslamın, Şərqdə İslamın (oğuzlar arasında), buddizmin və
manixeyizmin (karluq-uyğurlar arasında) yayılması qədim (ümum) türk eposuna həmin dinlər —
dünyagörüşləri
ilə əlaqədar müəyyən motivlər, ideyalar gətirir. Əsasən V—X əsrlərdə baş verən həmin
mənəvi-ideoloji kontaktların nəticəsində türk eposu Şərqdə Çin—Tibet, Hind—İran, ərəb, Qərbdə isə
German, Skandinav, slavyan eposları ilə qarşılaşır.
IX—XI
əsrlərdə aşağıdakı türk etnik-kulturoloji regionları formalaşır ki, bu da qədim (ümum)
türk eposunun diferensiasiyası üçün etnik-ictimai şərt olur: Sibir, Türküstan (yaxud Mərkəzi Asiya),
Ural—Volqaboyu, Şərqi Avropa, Qafqaz—Kiçik Asiya.
Beləliklə, qədim türk eposunun
zənginliyi, ideya-estetik mükəmməlliyi tanrıçılığın fəlsəfi idrak
imkanlarının genişliyi ilə, türklərin tarixinin, iqtisadi, ictimai və siyasi həyatlarının zənginliyi,
çoxtərəfliliyi, fəallığı ilə, nəhayət, türklərin Altaydan Avropanın içərilərinə qədər geniş bir coğrafiyada,
müxtəlif xalqlarla, etnoslarla fəal əlaqədə olub, ümumdünya proseslərində ardıcıl iştirak etmələri ilə
bilavasitə bağlıdır.
Məhz bütün bunların vəhdətdə təsirinin nəticəsidir ki, qədim türk epik ənənəsi həm Şərq, həm də
Qərb xalqlarının
epos təfəkkürünə, ədəbiyyatına, mədəniyyətinə təsir göstərməklə yanaşı, xüsusilə I
minillikdə, Şərq epik-mədəni ənənələrinin Qərbə daşınmasında çox mühüm rol oynamış, təxminən min il
ərzində Şərqlə Qərb arasında əsas mənəvi-kulturoloji ötürücü olmuşdur.
Qədim türk epos təfəkkürünün müxtəlif mənbələrdə zəmanəmizə qədər gəlib çıxmış əsas əsərləri
aşağıdakılardır:
"Yaradılış", "Alp Ər Tonqa", "Oğuz Kağan", "Göy türk", "Ərgənəkon", "Şu",
"Siyen-pi", "Köç" və s. dastanları.
Həmin əsərlər mətnşünaslıq səciyyəsinə, mühafizə olunma üsuluna görə bir-birilərindən
fərqlənirlər — onların çox az bir hissəsi uzun zaman şifahi şəkildə xalq arasında dolaşmış, yalnız son
dövrlərdə yazıya alınmışdır; əksər hissəsi isə orta əsrlərdə türk və ya qeyri-türk dilli mənbələrə
səpələnmişdirlər, həmin mənbələrdə ya bilavasitə əks olunmuş, ya da mətndə "gizlədilmiş" (məsələn,
Ə. Firdovsinin "Şahnamə"sində olduğu kimi) türk epos təfəkkürünü (onun mətnlərini) bərpa etmək işi
elmi vəzifə kimi bu gün də qarşıda dayanmaqdadır.
Qədim türk dastanları, əsasən, e.ə. I minilliyin ortalarında meydana çıxmışdır. Lakin epos
ənənəsinə uyğun olaraq, daha
qədim dövrlərin hadisələri, ictimai, etik-estetik əhval-ruhiyyəsi də onlarda
öz əksini tapmışdır. Aparıcı ovqat, dünyagörüşü, etnik-ictimai emosiya isə məhz dastanların formalaşdığı
dövrə aiddir.
"Qədim türk dastanları" bir anlayış kimi bir də ona görə şərtidir ki, onların həcmi, mənzum,
yaxud mənsur formada ol
ması, dil-üslub xüsusiyyətləri barədə konkret məlumat yox
dur; artıq qeyd
edildiyi kimi, mənbələrdə həmin əsərlərin, əsa
sən, "qısa məzmunu" və ya "süjeti mühafizə olunmuşdur.
Belə məzmun və süjetlərin özü də bir sıra hallarda ya tam deyil, ya da "müasirləşdirilmiş", müəyyən
məqamları təhrifə məruz qalmışdır. Çin və ya İran mənbələrində mühafizə olunmuş qə
dim türk