Qadın düz Ravikin üstünə gəlirdi. O, iri addımlarla yeriyir və qəribə tərzdə səndələyirdi. Ravik onu lap çatanda gördü. Gördü ki, rəngi avazıyıb, almacıq sümükləri çıxıb, gözləri az qalır hədəqəsindən çıxsın
Yüklə 1,93 Mb. Pdf görüntüsü
|
212 Bunu gözləmirdi. İndi əlac ona qalırdı ki, dayanıb Haakenin nə edəcəyini gözləsin, ona uyğun da hərəkət etsin... Qəzeti götürüb başlıqlara baxdı, sonra qatlayıb stolun üstünə qoydu. Haake ona baxırdı... – Gözəl gecədir,–bunu Haake almanca dedi. Ravik başını tərpətdi. Haake gülümsədi: – Gözlərimə söz ola bilməz, düzdür? – Deyəsən... – Sizi əvvəlcə içəridə gördüm. Ravik diqqətini toplayıb, biganəliklə başını tərpətdi. Sinirləri tarımlanmışdı, Haakenin niyyətini heç cür başa düşə bilmirdi. Ravikin gizlincə Fransaya keçdiyini bilməzdi. Ancaq, ola bilsin, gestapo bunu da bilirdi... Eybi yox, hələ vaxt var... – O dəqiqə tanıdım, – Haake dilləndi. Ravik döyükə-döyükə onun üzünə baxırdı... – Çapıqdan tanıdım! – Haake Ravikin alnına işarə etdi. – Bildim ki, tələbə cəmiyyətinin üzvü olmusunuz. Deməli, almansınız. Ya da Almaniyada oxumusunuz. Bunu deyib, Haake güldü. Ravikin gözü hələ də onun üzündə idi. Ola bilməzdi! Lap gülünc idi! Gərginlik o dəqiqə yoxa çıxdı, dərindən nəfəs aldı, yüngülləşdi. Haake onu tanımamışdı. Elə bilmişdi ki, alnındakı çapıq tələbə duelində olub. Ravik də güldü. Haakeyə qoşulub güldü. Gülməyini saxlamaq üçün də yumruqlarını elə sıxdı ki, dırnaqları ətinə yeridi... – Düz tapdım?–Haake məmnun halda soruşdu. – Bəli, düz tapmısınız. Alnındakı çapığın tarixi yadına düşdü. Onu gestaponun zirzəmisində, Haakenin gözləri qabağında eləmişdilər. Qan gözlərinə, ağzına dolurdu. Haake isə indi deyirdi ki, tələbə duelində olub və bunu tapması ilə də öyünürdü... Xidmətçi Haakenin konyakını gətirdi. O, ləzzətlə qədəhi iylədi. – Konyaklarına söz ola bilməz, – dedi, – əntiqə olur! Qalan şeylərdə...–Ravikə göz basdı – ölkə batır. Borc içində boğulur. Bunlarınkı dinc və yüngül həyatdır. Bizimlə bacarmayacaq! Ravikə elə gəlirdi ki, danışa bilməyəcək. Elə bilirdi ki, danışsa, əlindəki qədəhi stola çırpacaq, şüşə qırıqlarının hamısını onun gözünə soxacaq... Ehtiyatla daş kimi ağır qədəhi götürdü, axıracan içdi, sakitcə qaytarıb yerinə qoydu. – Bu, nədir? – Haake soruşdu. – «Perno». «Absent» əvəzidir. – «Absent» barədə eşitmişəm. Fransızları kişilikdən salan o deyil? – Haake irişdi. – Bağışlayın, sizi nəzərdə tutmuram. – «Absent» qadağandır. Bu da onun əvəzinədir, ziyansızdır. «Absent» adamı kişilikdən salmır, ancaq nəsil artırmağa qoymur, ona görə də qadağan olunub. Mən içdiyim anis almasından çəkilmiş araqdır, biyan dadı verir. Yox, danışa bilirmiş! Hətta heç həyəcanlanmır da! Suallara da sakitcə, sərrast cavab verirdi. Tufan haradasa daxilində idi, hay salırdı, uğuldayırdı, ancaq üzdən sakit idi... – Burada yaşayırsınız? – Haake soruşdu. – Bəli. 213 – Çoxdan? – Anadan olandan. – Aydındır! Xarici ölkədə yaşayan alman! Burada anadan olmusunuz? Ravik başını tərpətdi. Haake konyakını içdi: – Xalqımızın ən yaxşı oğullarından bir neçəsi də xaricdə yaşayan almanlardır, – dedi. – Fürerin müavini Misirdə anadan olub. Rozenberq Rusiyada, Darre isə Argentinada doğulub. Hər şey dünyagörüşündən asılıdır, düz demirəm? – Tamamilə düzdür. – Sizin də belə fikirləşəcəyinizi bilirdim! – Haakenin üz-gözündən razılıq yağırdı. O, bir az stola tərəf əyildi və deyəsən, stolun altında dabanlarını da cütlədi. –Yeri gəlmişkən, özümü təqdim edim: fon Haake! Ravik də eyni əda ilə cavab verdi: – Horn! Əvvəlki ləqəblərindən biri idi... – Fon (21) Horn?–Haake soruşdu. – Bəli. Haake başını tərpətdi, tam arxayınlaşdı. Öz zümrəsindən olan adama tuş gəlmişdi. – Parisi yaxşı tanıyırsınız, elə deyilmi? – Bir balaca... – Muzeyləri nəzərdə tutmuram,–Haake bic-bic güldü. – Nəyi nəzərdə tutduğunuzu başa düşürəm. «Arilər nəslindən olan bu ali adam, deyəsən, özü bataqlığa düşmək istəyir, ancaq yaxşı yer tapa bilmir...–Ravik ürəyindən keçirdi.–Kaş başını tovlayıb onu dalda yerə, ya gözdən iraq bir meyxanaya, ya da ucqar bir fahişəxanaya çəkə biləydim!– Bu fikir onun beynindən ildırım sürəti ilə keçdi.–Elə yerə ki, qabağıma duran, əlimdən alan olmasın!» – Burada yaxşı yerlər çoxdur, eləmi? – Təzəlikcə Parisdəsiniz? – İki həftədən bir iki-üç günlüyə gəlirəm. Bu da bir növ nəzarətdir. Çox vacib işdir. Son ildə işlərimizi burada yaxşı qurmuşuq, əla gedir! Nə iş olduğunu deyə bilmərəm, ancaq...–Haake güldü.–Burada hər şeyi pulla almaq olar. Satqın millətdir. Az qala istədiklərimizin hamısını öyrənmişik. Çox əziyyət çəkmirik, özləri gəlib deyirlər. Vətəni satmaq da bunlarda vətənpərvərliyin bir növünə çevrilib. Çoxpartiyalılıq belədir. Qalib gəlmək üçün partiyalar bir-birini, beləliklə də, vətəni satırlar. Bu, bizim xeyrimizədir. Çoxlu həmfikir tapmışıq, hamısı da təsirli dairələrdəndir...–O, qədəhini qaldırıb içinə baxdı, boş olduğunu görüb, yerə qoydu. – Heç silahlanmır da... Elə bilir, silahlanmasa, onlarla işimiz olmayacaq. Təyyarələrinin, tanklarının sayını bilsəniz, özünə qəbir qazan bu xalqa gülməkdən ölərsiniz... Ravik onun dediklərinə qulaq asırdı. Bütün diqqətini cəmləmişdi, ancaq buna baxmayaraq, hər şey – stollar da, xidmətçilər də, axşam sərinliyində qaynayan həyat da, küçələrdə şütüyən maşınlar da, evlərin başına dolanan ay da, küçələrdə sayrışan al-əlvan reklamlar da, hətta bir vaxt onun həyatını məhv eləmiş, indisə üzbəüz oturub boşboğazlıq eləyən qatillər qatili də ona yuxu kimi gəlirdi... 214 İki şıq geyinmiş qız onların yanından keçəndə Ravikə baxıb gülümsədi. «Oziris»də işləyən İvetta ilə Marta idi. Bu gün istirahət edirdilər... – Lənət şeytana, əntiqə şeylərdir! – deyə Haake onların dalınca baxdı. «Kaş dalda bir küçədə əlimə düşəydi! Dar, bomboş küçə olaydı.. Ya da Bulon meşəsində...» – Ravik ürəyindən keçirdi. – Bu xanımların çörək pulu məhəbbətdən çıxır, – dedi. Haake onların arxasınca baxdı: – Pis deyillər. Zənnimcə, sizin başınız belə şeylərdən yaxşı çıxmalıdır,–deyib Haake yenə konyak sifariş verdi. – İcazə verin, sizi də qonaq eləyim. – Təşəkkür edirəm. «Perno» içəcəyəm. – Deyilənə görə, burada yaxşı yerlər var, adam görəndə ağlı başından çıxır. – Haakenin gözləri parıldadı. O vaxt gestaponun zirzəmisindəki gur işıqda da beləcə parıldamışdı... «İndi onları yada salmaq lazım deyil, – Ravik ürəyindən keçirdi. – İndi olmaz!» – Heç birində olmamısınız? – Bir neçəsində olmuşam. Əlbəttə, tanışlıq məqsədilə getmişəm. Bu xalq hara yuvarlanır? Çox güman ki, mən hələ yaxşılarında olmamışam. Əlbəttə, ehtiyat elədim, adam elə yerlərdə tez ilişər. Ravik başını tərpətdi: – O sarıdan narahat olmağa dəyməz. Burada elə yerlər var ki, ora turist ayağı dəymir. – Eləsini tanıyırsınız? – Əlbəttə, lap ürəyiniz istəyən kimi. Haake ikinci konyakı da içdi. Lap arxayınlaşdı. Almaniyadakı əngəllər burada yox idi. Ravik gördü ki, o heç nədən şübhələnmir və dedi: – Elə mən özüm də bu gün bir az əylənmək istəyirdim. – Doğrudan? – Bəli. Hərdən eləyirəm... Adam bacardığı qədər çox görüb-götürməlidir. – Düzdür! Çox düzdür! Haake onu bircə anlığa donuq nəzərlərlə süzdü. «Sərxoş eləmək lazımdır,–deyə Ravik ürəyindən keçirdi.–Başqa cür alınmasa, sərxoş eləyib qaranlıq yerə çəkmək lazımdır!» Haakenin üzündəki ifadə dəyişdi. Sərxoş deyil, sadəcə olaraq, fikrə gedibmiş... – Heyif!–nəhayət dilləndi.–Mən də gedərdim! Ravik dinmədi. Onu hürkütmək olmazdı. – Bu gün Berlinə qayıtmalıyam, – deyə Haake saatına baxdı.–Saat yarım vaxtım qalıb. Ravik halını pozmadı. «Mən də gedərəm, – ürəyindən keçirdi.–Yəqin, hansı mehmanxanayasa düşüb... Evdə qalmaz... Onunla otağına gedərəm, içəridəcə işini bitirərəm...» – İki tanış gələsidir, onları gözləyirəm. – Haake sözünə davam etdi.–İndi gəlirlər. Onlar da mənimlə gedirlər. Çamandanları vağzala qoymuşam. Buradan birbaş ora gedəcəyik. Yüklə 1,93 Mb. Dostları ilə paylaş:
|