Qadın düz Ravikin üstünə gəlirdi. O, iri addımlarla yeriyir və qəribə tərzdə səndələyirdi. Ravik onu lap çatanda gördü. Gördü ki, rəngi avazıyıb, almacıq sümükləri çıxıb, gözləri az qalır hədəqəsindən çıxsın
Yüklə 1,93 Mb. Pdf görüntüsü
|
252 başına götürmüşdü. Ravik təəccüblə ətrafına boylandı. Daxilində nəsə baş vermişdi. Ürəyində qurduğu qapalı məhkəmə öz hökmünü vermişdi! Hələ heç vaxt ağacları, evlərin sarı rəngli divarlarını, lap yanındakı bomboz dəmir hasarı, mavi dumana bürünmüş küçəni belə aydın görməmişdi... Hiss elədi ki, bunları heç vaxt unutmayacaq. Və elə həmin andaca bildi ki, Haakeni, doğrudan da, öldürəcək və bu, onun şəxsi işi deyil, çox şey deməkdir! Başlanğıcdır... Yolu «Oziris»in qapısından düşdü. İçəridən səndələyə-səndələyə bir neçə sərxoş çıxdı. Hamısının da gözü şüşə kimi parıldayırdı, yanaqları qıpqırmızı olmuşdu. Taksi yox idi. Sərxoşlar bir az gözləyəndən sonra söyə-söyə, ləngərlənə- ləngərlənə, səs-küylə uzaqlaşdılar. Almanca danışırdılar... Ravik mehmanxanaya qayıtmaq istəyirdi, ancaq indi fikrini dəyişdi. Yadına düşdü ki, Rolanda son vaxtlar alman turistlərinin «Oziris»ə tez-tez gəldiklərini demişdi. İçəri girdi. Rolanda yenə qara rəngli dayə paltarında, barın piştaxtasına söykənib, soyuq nəzərlərlə zala baxırdı. Pianolanın gur səsi Misir üslubunda naxışlanmış divarlara dəyib geri qayıdırdı... – Rolanda! O, geri döndü: – Ravik! Çoxdan görünmürdün. Yaxşı ki, gəldin, – dedi. – Nə olub? İndi Rolanda ilə yanaşı dayanıb, zalı nəzərdən keçirirdi. Müştəri az idi. Adda- budda oturub mürgü döyürdülər. – Buradan çıxıram, Ravik. Bir həftəyə gedirəm! – Həmişəlik? Rolanda başını tərpədərək, qoynundakı teleqramı çıxardı: – Budur, – dedi. Ravik onu oxuyub, qaytardı: – Xalan? Axır ki, öldü? – Bəli, ora qayıdıram. Madama başa saldım. Düzdür, acıqlandı, ancaq başa düşdü. Yerimdə janetta qalacaq. Ancaq, gərək, işin yönünü ona öyrədəm. – Rolanda güldü. – Yazıq madam! İstəyirdi, bu yayı Kannda dincəlsin, özünü göstərsin. Keçən il zadəgan nəslindən olan tuluzalı bir əyyaşa ərə gedib, qrafinya olub. İndi villasında çoxlu qonağı var. Kişiyə də ayda beş min frank verir ki, Tuluzadan heç yana çıxmasın... Daha gedə bilmədi! – Dediyin kafeni açacaqsan? – Bəli. Bütün günü ora-bura qaçıram, lazım olan şeyləri sifariş verirəm. Parisdə ucuz düşər. Pərdəlik sifariş vermişəm. Beləsi yaxşıdır? Qoynundan əl boyda əzik-üzük parça çıxardı. Güllü parçanın yerliyi sarı idi. – Əntiqədir! – Ravik təriflədi. – Qiyməti yetmiş faiz düşüb. Keçən ildən yatıb qalıb, – Rolandanın gözləri sevinclə parıldadı. – Bununla yüz yetmiş franka qənaət eləyirəm. Yaxşı deyil? – Lap əntiqədir! Ərə gedəcəksən, Rolanda? – Bəli. – Nə tez? Niyə bir az da gözləyib, bütün işlərini qaydaya salmırsan? Rolanda güldü: 253 – Sənin alverdən başın çıxmaz, Ravik. Kişisiz heç nə eləmək olmur. Kişi də elə alver deməkdir. Mən neylədiyimi yaxşı bilirəm! Rolanda çox sakit və inamla danışırdı. Hər şeyi ölçüb-biçmişdi. Kişi də ona alver üçün lazım idi! – Pulu onun adına tez keçirmə! – Ravik nəsihətə başladı. – Bir az gözlə, işlər tamam qaydasına düşsün... Rolanda yenə güldü: – Necə olacağını bilirəm. Biz ağıllı adamlarıq, bilirik ki, bir-birimizə alver üçün lazımıq. Pulu arvadında olan kişi nə kişidir? Mənə müftəxor kişi lazım deyil! Mən ərimi həmişə hörmətli tutacağam. Qoymaram, hər dəqiqə gəlib məndən pul istəsin. Başa düşmürsən? – Başa düşürəm, – deyə Ravik bunu başa düşməsə də, cavab verdi. – Bu, başqa məsələ! – Rolanda razılıqla başını tərpətdi. – İçmək istəyirsən? – İstəmirəm, gedəsiyəm. Elə buradan keçirdim, ona görə girdim. Səhər tezdən təşrihim var. Rolanda diqqətlə ona baxdı: – Sən tamam ayıqsan, – dedi. – Qız istəyirsən? – Xeyr. Rolanda işarə ilə iki qıza elə divanda otura-otura yuxuya getmiş kişini göstərdi. Qızlardan bir neçəsi zalın ortasında iki sıra düzülmüş balaca kətillərdə oturmuş, qalanı isə kefdə idi. Dəhlizdəki şüşə kimi daş döşəmənin üstündə uşaqlar qışda buzun üstündə sürüşən kimi sürüşürdülər. Biri çöməlir, ikisi onun əlindən tutub uzun dəhlizlə o baş-bu başa çəkirdi. Saçları yellənir, döşləri atılıb-düşür, çılpaq çiyinləri işıldayırdı. Əyinlərindəki bircə qarış ipək heç nəyi gizlədə bilmirdi. Qızlar ləzzətdən qışqırışırdı, «Oziris» də birdən-birə günahsız mələklərin yığışdığı cənnətə dönmüşdü... – Yaydır, – Rolanda izahat verdi, – onlara səhər-səhər bir az sərbəstlik vermək lazımdır... – Sonra Ravikin üzünə baxdı: – Cümə axşamı madam mənim şərəfimə ziyafət verir. Gələrsən? – Cümə axşamı? – Bəli. «Cümə axşamı? – Ravik ürəyindən keçirdi. – Yeddi gündən sonra... Yeddi gün... Yeddi il kimi çəkəcək...–Cümə axşamı hər şey bitmiş olacaq! Cümə axşamı... Kim bilir, o vaxta kimi nələr olacaq...» – Əlbəttə! – dedi. – Harada? – Burada. Saat altıda. – Yaxşı, mütləq gələrəm. Gecən xeyrə qalsın, Rolanda. – Xeyrə qarşı, Ravik. Hər şey retragtoru qoyanda baş verdi. Qəflətən üzünə kəskin, isti bir dalğa vurdu. Bir anlığa nə edəcəyini bilmədi. Qıpqırmızı açıq yara, bağırsaqların arasına qoyduğu isti, yaş tənziflərdən qalxan seyrək buxar, sıxılmış nazik damarlardan sızan qan... Birdən Ejeninin sualedici baxışlarını, cərrahiyyə lampalarının bumbuz işığında Veberin iri sifətinin qırışlarını, saqqalındakı tükləri gördü, özünü ələ alıb, sakitcə işinə davam etdi. 254 Yaranı tikirdi. Tikən yalnız əlləri idi... Yaranın ağzı yumuldu. Hiss etdi ki, tər bədənindən sel kimi axır... – Tikişi axıra çatdırmaq istəmirsiniz? – deyə Veberdən soruşdu. – İstəyirəm. Nə olub? – Heç nə... Yaman istidir... Yuxudan doymamışam... Ejeninin təəccüblü baxışlarını Veber də gördü. – Belə şeylər olur, Ejeni, – dedi. – Hətta mömin adamların da başına gəlir. Qəflətən otaq başına fırlandı. Dəhşətli bir yorğunluq hiss elədi. Veber tikiş qoyur, Ravik də qeyri-ixtiyari ona kömək edirdi. Dili şişib ağzına sığmırdı. Damağı pambıq kimi olmuşdu. Ağır-ağır nəfəs alırdı... «Lalələr...–elə bil, bu sözləri kimsə ona deyirdi, – Flandriya çöllərindəki lalələr... Qıpqırmızı qızaran yarılmış qarın boşluğu... həyatın bu açıq-saçıq sirri bıçaq tutan əlinin altındadır... Əli bir balaca titrədi, vəssalam, dövrə qapanacaq, ölüm yavaş-yavaş ona tərəf sürünəcək... Yox, daha təşrih eləyə bilmərəm, – deyə ürəyindən keçirdi. – O işi görüb qurtarandan sonra...» Veber yaraya yod çəkib dedi: – Qurtardı. Ejeni xəstənin ayaqlarını düzəltdi, xərək səssiz-səmirsiz otaqdan çıxdı. – Siqaret verim? – Veber soruşdu. – Xeyr, getməliyəm, işim var. Mənlik heç nə qalmadı ki? – Xeyr. – Veber təəccüblə onun üzünə baxdı.– Hara tələsirsiniz? Bəlkə, sodalı «Vermut», ya da sərin bir şey içəsiniz? – Heç nə istəmirəm, getmək lazımdır. Belə gec olduğunu bilmirdim. Hələlik, Veber. Tələsik xəstəxanadan çıxdı. Taksi lazım idi. Tez bir taksi tapmaq! Gördü ki, bir «Sitroen» gəlir, tez onu saxlatdı. – «Prins de Qall» mehmanxanasına! Cəld olun! «Gərək, Veberə deyəm ki, bu bir neçə günü mənsiz keçinsin, – deyə ürəyindən keçirdi. – Bu cür yaramaz! Təşrihin şirin yerində yadıma düşsə ki, Haake indi zəng vurur, huşum başımdan çıxar!» Taksinin pulunu verib, mehmanxanaya girdi. Liftin gəlib çıxması əbədiyyət qədər uzun çəkdi... Enli dəhlizdən keçib otağın qapısını açdı. Bu da telefon! Dəstəyi elə qaldırdı ki, elə bil, ondan daş asılmışdı. – Danışan fon Horndur, mənə zəng eləyən olub? – Bircə dəqiqə, müsyö! Ravik gözlədi. Nəhayət, telefonçu qızın səsi eşidildi: – Xeyr, heç kəs zəng eləməyib. – Təşəkkür edirəm. Morozov günortadan sonra gəldi. – Çörək yemisən? – deyə ondan soruşdu. – Yox, səni gözləyirəm, burada yeyərik. – Səfehlikdir, diqqəti cəlb eləyər. Parisdə yalnız xəstə adamlar evdə çörək yeyir. Get çörəyini ye, mən qalaram. Bu vaxt heç kim zəng vurmaz, hamının başı yeməyə Yüklə 1,93 Mb. Dostları ilə paylaş:
|