242
– Qurtardı! – dedi və orkestrə işarə ilə əlini aşağı saldı.
Orkestr tuş çaldı.
Və orkestrin çaldığı o tuşun sədaları altında Səlim Sürəyya Əlipaşanı Məliyə
tərəf çəkdi, bir əlini Məliyin, bir əlini də Əlipaşanın kürəyinə basıb onları üz-üzə
bir-birinə yaxınlaşdırdı və Əlipaşa ilə Məlik də qucaqlaşıb öpüşdülər.
Əlipaşanın bütün daxilində bir yüngüllük, bir sərbəstlik var idi, beşinci
mərtəbəyə qalxmalı olan ağır televizorun yükü Əlipaşanın çiyinlərindən düşmüşdü
və Əlipaşa özünü budaqdan-budağa qonan yüngül bir quş kimi hiss edirdi, elə bil,
Əlipaşanın sinəsində ürək döyünmürdü, ağappaq bir çiçək nəfəs alırdı.
Məclis təzədən qızışdı, amma bu əhvalatdan sonra, iki nəfər heç cürə özünə gələ
bilmirdi: Mürsəlin ürəyi döyünürdü, pendir doğrayan əlləri titrəyirdi, çünki Mürsəl
ömründə heç vaxt təsəvvürünə belə gətirə bilməzdi ki, qapıbir qonşusu bu Əlipaşa
belə hörmətli adamdır, belə danışan adamdır, belə oynayan adamdır və bütün bunlar
hamısı bir tərəfə, beləcə xərcləyən oğlandır, mükəmməl kişidir; müdir Əlimuxtar
müəllim isə, elə bil ki, birdən-birə tamam ayılmışdı və Məlik Həşimliyə baxa-baxa
fikirləşirdi ki, dünyada bax, belə adamlar var, belə bəxtəvərlər var, amma haçansa
Əlimuxtar müəllimin özünün məclisi olsa, ömründə heç kim o məclisin pulunu öz
öhdəsinə götürməz (özü də beləcə könüllü surətdə!), sonra müdir Əlimuxtar müəllim
son iyirmi altı ildə Allahın hər verən iş günü gördüyü bu redaktor Əlipaşaya baxa-
baxa fikirləşirdi ki, əslinə baxsan, o boyda nəşriyyatda özündən, yəni Əlimuxtar
müəllimdən yazığı, kiçiyi, lazımsızı yoxdu...
ÜÇÜNCÜ FƏSIL
Eyvanı, aşağı tərəflərdə görünən binaların damını, həyətdəki ağacların
budaqlarını qar bürümüşdü və o qarın ağlığı gecə vaxtı pəncərələrdən düşən, həyətdə
yanan işığın altında, nəsə, bir arxayınçılıqdan xəbər verirdi; düzdü, möhkəm qar
yağırdı, külək bərkimişdi, amma elə bil ki, hər tərəfi bürümüş o qarın ağlığında heç
bir pis iş ola bilməzdi.
Bütün bunlar belə idi, o soyuq havanın təmizliyi Züleyxanın içinə bir təzəlik
hissi gətirirdi, o qar ağlığında nəsə bir sevinc, bir nikbinlik var idi, amma bütün
bunlarla bərabər, Züleyxanın ürəyində yüngül bir nigarançılıq baş qaldırmışdı:
Əlipaşa iki saatdan artıq idi ki, evdən çıxmışdı, hesabla rəngli televizoru çoxdan
gətirməli idilər, indi dükanlar da daha bağlanmışdı. Gülzar da, Süsən də, məktəbdən
qayıdıb gəlmiş Sona da, Suğra da dəqiqədə bir: – «Bu papa harda qaldı e, belə?..» –
deyə-deyə rəngli televizoru gözləyirdi və Züleyxa tez-tez başına şal salıb, həyət
eyvanına çıxıb aşağı boylanırdı ki, görsün Əlipaşagil gəldilər, yoxsa yox?
Yəqin ki, nəsə texniki bir iş meydana çıxmışdı, televizorun başqasını
yoxlayırdılar, ya da bəlkə Əlipaşa bu havada maşın tapa bilmirdi, ya bəlkə... bəlkə
maşına, fəhləyə pul çatmırdı? Gərək o onluğu da Əlipaşaya verəydi, lazım olardı –
xərcləyərdi, lazım olmazdı, – onsuz da, Əlipaşa qaytarıb verəcəkdi...
243
Züleyxa bir ildən artıq idi ki, yığdığı pulun məbləği artdıqca hərdənbir gedib o
dükana dəyirdi (dükan evlərindən çox da uzaq deyildi, trolleybusla iki dayanacaq
yol idi), alacaqları rəngli televizora baxırdı və o televizorun qiyməti düz 784 manat
idi, Əlipaşaya 810 manat vermək istəyirdi, amma sonra hesablayıb gördü ki, 800
manat da kifayət eləyər, fəhləyə, maşına 16 manat bəsdir, 10 manatı redikülünə
qoydu, Əlipaşaya 800 manat verdi və indi fikirləşdi ki, gərək 10 manatı
götürməyəydi.
Amma bir iş var idi ki, Əlipaşa nədən ötrüsə geciksəydi də, evə zəng eləyərdi,
çünki bu iki ildə ki, evlərinə telefon çəkmişdilər, Əlipaşa işə çatanda da, işdən
çıxanda da evə zəng eləyirdi, hal-əhval tuturdu, soruşurdu ki, bir şey lazımdı, yoxsa
yox və indi də, əlbəttə, zəng eləyərdi; niyə zəng eləmirdi? Züleyxa başa düşə
bilmirdi...
Elə bu vaxt telefon səsləndi və Züleyxa hövlnak dəstəyi götürdü, amma danışan
Əlipaşa deyildi, Züleyxanın anası idi, soruşurdu ki, Əlipaşa gəlib çıxdı, yoxsa yox?
Bu evə yəni Əlipaşagilə telefon çəkiləndən bəri Züleyxanın anası qızıgildə keçən
saatların da hamısından xəbərdar idi.
Züleyxa dəstəyi yerə qoyub yenə də şalı çiyninə saldı və həyət eyvanına çıxdı,
aşağı boylandı: Əlipaşagildən xəbər-ətər yox idi, amma o gözəl qarlı hava
təmizliyinə nəsə başqa qoxular da qatışmışdı və Züleyxa, istər-istəməz, qonşuları
Mürsəlgilin eyvanına tərəf baxdı.
Çox zaman mətbəxlərindəki fin soyuducusunda yer olmadığı üçün, xüsusən qış
vaxtlarında Zeynəb «Sağlamlıq» restoranının bufetindən gətirdiyi azuqəni həyət
eyvanındakı dolabda yerbəyer edirdi və bu zaman Züleyxa da öz eyvanlarında
olanda iyindən bilirdi ki, Zeynəbin dolaba yığdığı yenə hisə tutulmuş osetrinadı, ya
pendirdi, ya kolbasadı, ya da ki, başqa bir dadlı şeydi. Həmin qarlı cümə gününün
gecəsi də Zeynəb bayaq ərinin iş yerindən gətirdiyi dolu zənbili boşaldıb eyvandakı
dolaba yığırdı və həmin gecə Zeynəbə ən çox təsir edəni o idi ki, bir elə müddətdə
restoranda Əlipaşa onu görmədi, çıxanda xüsusi olaraq Əlipaşanın lap yanından
ötdü, amma yenə Əlipaşa onu görmədi; heç olmasa, görəydi, amma özünü
görməzliyə vuraydı – o başqa məsələ idi.
Zeynəb Züleyxa ilə salamlaşdı, sonra diqqətlə Züleyxaya baxdı və səriştəli bir
gözlə özü ilə Züleyxanın bədəninin gözə çarpan üzvləri arasında bir-bir müqayisə
apardı və üstünlüyü özünə verdi; düzdü, Züleyxanın döşü-başı, insafən, pis deyildi,
amma Zeynəb üstünlüyü yüz faiz özünə verdi, bundan sonra, elə bil ki, bir balaca
kefi duruldu, sınayıcı nəzərlərlə Züleyxanı bir də maraqla başdan-ayağacan süzüb:
– Xeyir ola, a qonşu? – soruşdu. – Nə əcəb belə qarda-busatda balkona
çıxmısan?
Züleyxa Zeynəbin səsində nəsə təzə bir cəhət hiss etdi, amma bunun nə
olduğunu fikirləşmək halında deyildi və:
– Heç... – deyib otağa girmək istədi.
Zeynəb soruşdu:
– Əlipaşa müəllim gəldi?
Züleyxa təəccüb içində dayanıb Zeynəbə baxdı:
– Hardan gəlməliydi ki?
– Necə hardan? Restorandan!
– Nə?
Özünü həmişə ciddi aparan bu qonşu arvadın – Züleyxanın beləcə təəccüb
içində donub qalması Zeynəbi lap həvəsə gətirdi: