Seçilmiş əsərləri
Yüklə 3,43 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- BEŞINCI FƏSIL
- ALTINCI VƏ SONUNCU FƏSIL
248
– Heç nə... Amma sənsiz bir günüm olmasın!.. – Bəsdi. Baxırlar... – Baxsınlar də... Indi öpəcəyəm səni! Züleyxa qorxdu ki, Əlipaşa, doğrudan da, bir belə camaatın içində onu öpər. – Qayıdaq, – dedi. Əlipaşa: – Yox, oynayaq, – dedi. «Gül dedi bülbülə: – «Bağıma gəlmə...» Züleyxa, düzdü, qorxdu ki, birdən Əlipaşa onu bu qədər camaatın içində öpər, amma o qorxuda nəsə elə bir şey də vardı ki, adamın ürəyinə sevinc gətirirdi. «Gül dedi bulbülə: – «Bağıma gəlmə...». – Züleyxa... – Nədi? – Bağışla məni... – Nə? – Deyirəm, bağışla məni, Züleyxa... – Nəyə görə? – Hər şeyə görə... Ümumiyyətlə, Züleyxa... Ümumiyyətlə, bağışla məni... Züleyxa o dəm Əlipaşanın gözlərində bir yaş işıltısı gördü və qorxdu ki, indi özü Əlipaşadan beşbetər başlayar hönkür-hönkür ağlamağa, amma həmişəki kimi, özünü ələ aldı, gülümsədi və pıçıldadı: – Sənsiz biz kimə lazımıq? Allah həmişə sənin canına sağlıq versin, Əlipaşa... Bu dəm bu «Sağlamlıq» restoranında çalınan bu «Gəlin havası» uzun-uzun illər bundan əvvəl ikiotaqlı balaca bir evdə tələbəlikdən təzəcə çıxmış və ürəyi böyük arzularla, böyük istəklərlə dolu olan bir oğlanla lap cavan və gözəl bir qızın toyundan xəbər verirdi... O balaca ikiotaqlı evdəki o toy gününün hissləri, həyəcanlı günləri, aylar, illər bir-birini əvəz etdikcə, o günlərin, o ayların, o illərin qayğılarının əlindən çox xəlvətlərə, çox dərinlərə düşüb qalmışdı, amma kirəc bağlamamışdı və indi Züleyxa ilə Əlipaşa bir-birinin gözünün içinə baxdıqca, elə bil, o baxışlar gedib o dərinlərə çatırdı, o xəlvətləri aşkar edirdi... Züleyxa dedi: – Uşaqlar evdə nigaran qalacaq... – Qoy gedim onları da gətirim bura! – Yox, yox, Əlipaşa, lazım deyil. – Niyə? – Soyuqdu, qoy otursunlar evdə. – Yaxşı paltarları yoxdu, ona görə? – Yox, Əlipaşa, vallah yox. Niyə yoxdu paltarları? Soyuqdu ona görə. – Sən necə deyirsən, elə olsun... Züleyxa açıq-aşkar təşəkkür dolu nəzərlərlə ərinə baxdı.
249
Əlipaşanın ürəyi sözlə dolu idi, Əlipaşa Züleyxaya çox söz demək istəyirdi, amma bir də baxıb gördü ki, professor qadın da gəlib qoşulub onlara, kök əndamını sındıra-sındıra onların qabağında oynayır, sonra Səlim Sürəyya da gəlib onlara qoşuldu, sonra Məlik, yüksək vəzifəsini yadından çıxartdı, gəlib onlara qoşuldu, sonra məclisin bütün üzvləri bir-bir gəlib onlara qoşuldu, üstü yarımçıq şüşələrlə, yeyilib boşalmış boşqablarla dolu o uzun mizin arxasında təkcə müdir Əlimuxtar müəllim oturmuşdu, gözlərini restoranın meydançasında oynayanlara zilləyib dərin qullablar vura-vura, tüstünü bütün ciyərinə çəkə-çəkə siqaret sümürürdü. Hamı rəqsi başa vurub mizin arxasına keçəndə Səlim Sürəyya Züleyxa xanım üçün təmiz çəngəl-bıçaq, təmiz boşqablar gətirtdi, bircə dəqiqənin içində isti kabab, qıpqırmızı qızardılmış və içi ləvəngi ilə doldurulmuş çolpa gəldi və Əlipaşa o təmiz çəngəl-bıçağa fikir vermədən öz çəngəli, öz bıçağı ilə Züleyxaya qulluq edə-edə yavaşdan soruşurdu: – Onu tanıyırsan? – Yox, kimdi ki? – Televizorda görməmisən? – Hə... hə... Bu adamlar bir-bir Züleyxanın yadına düşürdü, onları televizorda görmüşdü, əvvəllər boş vaxtı olanda bir-iki yazılarını oxumuşdu. – Züleyxa... – Hə? – Züleyxa, bu məclisin pulunu mən verəcəyəm e... Züleyxa qızardılmış toyuq döşünə batırdığı çəngəli bir an əlində saxladı, sonra Əlipaşaya baxdı, sonra bir-bir məclisdə oturmuş adamlara baxdı və bir söz demədi. «Gül dedi bülbülə: – «Bağıma gəlmə». Əlipaşa ağzını Züleyxanın qulağına yaxınlaşdırıb: – O qızı görürsən? – soruşdu. – Hansı qızı? – Ode, o stolda oturub, üç nəfərlə bir yerdə... – Hə gördüm... – Züleyxa pıçıldadı. – Bayaq o qıznan oynayırdım. – A-a-a... – Züleyxa maraqla o qıza – son dəblə geyinmiş o gözəl qıza baxdı, sonra yenə Əlipaşaya baxdı və gülə-gülə həmin pıçıltı ilə: – Doğrudan? – soruşdu. – Hə! – Əlipaşa da güldü və Əlipaşaya o da çox ləzzət elədi ki, o gözəl qızla oynamağı Züdeyxaya bu cür maraqlı, bu cür xoş gəldi, hətta, elə bil, Züleyxa indi onunla, yəni Əlipaşa ilə fəxr edirdi... O gözəl qız da, deyəsən, başa düşdü ki, söhbət ondan gedir və Züleyxa bu boyda məsafədən görməsə də, hiss etdi ki, o gözəl qızın qulaqları qızarır. O qız bir daha Əlipaşaya tərəf baxmadı. Züleyxanın saçları Əlipaşanın alnına, gicgahına, yanağına dəyirdi və Züleyxanın o xurmayı saçlarının yüngüllüyünü, o toxunuşunun xəfifliyini Əlipaşa elə bil təkcə alnında, təkcə gicgahında, sifətində hiss etmirdi, o saçların zərifliyini bütün bədəni ilə duyurdu, o zəriflik indi qanına yayılmışdı, bütün bədənindən axırdı. Züleyxanın saçlarının xüsusi ətri var idi və elə bil ki, o ətir çox-çox keçmişlərdən gəlib çıxdı, elə bil ki, unudulmuşdu, yaddan çıxmışdı, bir-birini əvəz edən o günlərin, o ayların, illərin arxasında qalmışdı və Əlipaşa o ətri yalnız indi tanıdı; necə olmuşdu ki, o xurmayı saçların ətri, bax, bu ətri beləcə yaddan çıxmışdı və görəsən, indi Züleyxanın özünün xəbəri var saçlarının ətrindən? 250
Professor qadın ayağa qalxdı: – Bu dəfə söz mənimdir! – dedi, amma professor qadın sağlığı deməmişdən əvvəl Əlipaşa yenə dilləndi: – Züleyxa... – Hə. – Züleyxa, bu məclisin pulunu mən verəcəyəm e... Züleyxa: – Yaxşı eləyəcəksən!.. – dedi.
Hesab 803 manat elədi. Əlipaşa bufetdən baxan Mürsəlin bərəlmiş gözlərinin qabağında xörəkpaylayana düz 800 manat pul saydı, sonra Züleyxaya baxdı. Züleyxa redükülünü açıb onluq çıxartdı və xörəkpaylayana verdi. Xörəkpaylayan pulun artığını qaytarmaq üçün ciblərini qurdalayanda Züleyxa: – Artığı lazım deyil... – dedi. Əlipaşa hamı ilə, hətta, o professor qadın ilə də qucaqlaşıb, öpüşüb Züleyxa ilə birlikdə «Sağlamlıq» restoranından çıxmaq istəyəndə müdir Əlimuxtar müəllim onlara yaxınlaşıb: – Bütün ömrüm boyu... – Amma dodağı qaçdı, qəhərləndi və sözlərinin dalını deyə bilmədi. Içəridə isə, bufetdə yazıq Mürsəlin gözləri eləcə bərələ qalmışdı. Klarnetçalan şair Səlim Sürəyyadan sonra, bir az dincəlirdi, orkestr isə asta-asta «Yar bizə qonaq gələcək»... havasını çalırdı.
ALTINCI VƏ SONUNCU FƏSIL
Ayaqlarının altındakı qarı xırçıldada-xırçıldada, topuğacan qara bata-bata tamam bomboş, tamam sakit bir küçə ilə gedirdilər; avtomat telefonla evə zəng eləyib qızlara demişdilər ki, nigaran qalmasınlar, bir az havada gəzib gələcəklər. «Gül dedi bülbülə: – «Bağıma gəlmə...». – Yaman güldən, bülbüldən deyirsən a!.. – Soyuq deyil sənə? – Bu şubaya nə soyuq? Sənə soyuq olar, palton nazikdir. – Mənə soyuq deyil. – Keflisən də, ona görə... – Mən? – təəccüblə soruşdu və güldü. – Hə, əlbəttə, sən!.. – Züleyxa da güldü. – Bilirsən, bizim müdir də oradaydı e, yadımdan çıxdı sənə göstərim... – Neynirəm onu görüb? – Amma, vallah, Səlim Sürəyya yaxşı adamdı. – Axtarsan dünyada elə hamı yaxşı adamdı... – Mürsəl də? – Mən nə bilim e... – Bəs, sən nə bilirsən? – Onu bilirəm ki, dünyanın ən yaxşı adamı sənsən! Yüklə 3,43 Mb. Dostları ilə paylaş:
|