Şukin adına teatr məktəbində təhsil alan gənc qızın aktrisa kar
Yüklə 2,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
197 - Corcinaya moskvalı qadınla tanış olmaq maraqlı gələ- cək. Gedək, gedək! Heç şübhən olmasın! Yoxsa o, öz kəndin- də çox darıxır. Orit (rəfiqəmin adı belədir) çox zəngin adamların yaşa- dığı Atlantik okeanı sahilindəki Nyuport şəhərciyini kənd adlandırırdı. Orada yaşayanların əksəriyyətinin okeana öz çıxışları var. Amma məni bu təəccübləndirmədi. Bizdə var- lı evlərini bir qayda olaraq nəhəng hasarlar əhatə edir və mühafizəçilər qoruyur. Orada isə gözəl bir evin qarşısında heç bir hasar yoxdur. Maksimum, sahənin perimetri boyu adamın dizinə çatan budanmış sıx kollar əkilib və onlar sə- nin ərazini, “privacy”ni məhdudlaşdırır. Elektrik dirəyində isə poçt qutusu asılıb, hərçənd çox vaxt poçtalyonlar poçtu kolluğun üstündən düz çəmənliyə atmağa üstünlük verir- lər. Həm də bunu dayanmadan, birbaşa velosiped sürə-sürə edirlər. Corcinanın səkkiz yataq otağı olan evi zəngin ev sayılırdı. Qeyd etdiyim kimi, evin zənginliyi yataq otaqlarının sayı ilə müəyyən edilir. Lakin onların hamısında duş olmaya bilər. Məsələn, mənim yeni tanışımın üst mərtəbədə üç otağı duş- la idi, qalan beşinə isə bir ümumi vanna otağı düşürdü. Ümumiyyətlə, bu çox rahat idi. Əgər qonaqlar gecə get- mək istəmirlərsə, mehmanxanadakı kimi, evdə çox qonaq yerləşdirmək olar. Onlar həm ayrıca otaqlarda yatar, həm də hamıya yataq ləvazimatı çatar. Və hər birində doğrudan da yataq ağları ütülənməyib. Evə giriş poçtun atıldığı çəmənliyin qarşısındadır və sa- dədir. Zənginlik və rahatlıq isə okeana çıxışın olduğu digər tərəfdədir. Evin iki girişi var: biri – yoldan, digəri isə - okean tərəfdən. Bu, sənin ərazindir. Okean tərəfdən heç kəs evinə gəlməyəcək. Bostondan Nyuporta yol üç saat çəkdi. Məlum oldu ki, biz ev sahibəsinin okeanın sahilində dostları üçün təşkil et- diyi kübar axşam qəbuluna gəlmişik. Qonaqlar çox idi. Göz işlədikcə uzanan su dünyasına açı- lan mənzərə və yaşıl çəmənliyin üstündə şezlonqlar, divan- lar və digər bağ mebelləri. İstənilən yerdən qüruba tamaşa 198 etmək olardı. İnsanlar qruplarla dayanmış, divan və kreslo- larda əyləşmiş, gənclər elə kostyumdaca otun üstündə otur- muşdular. Çoxlarının əllərində bokallar vardı. Amma ma- saların üstü boş idi. Onların üstündə şüşələr, təmiz füjerlər, bəzilərində isə içində şərab olan bokallar dururdu. Mən heç cürə başa düşə bilmirdim ki, masaların üstünə yeməklər nə vaxt düzüləcək və nə üçün qonaqlar gələnə kimi onlar düzülməyib. Düzdür, ətrafda ofisiantlar vur- nuxurdular, məcməyidə su, şirə və şərab təqdim edirdilər. Amma yeməkdən əsər-əlamət yox idi. Corcinanın hazırladığı yeganə yemək – ananaslı meyvə salatı idi. Mən mətbəxdə idim və görürdüm ki, sahibə əlinə keçən bütün meyvələri – apelsinləri, bananları, anansları necə həvəslə böyük qaba atır. Ofisiantlardan biri sahibəyə yaxınlaşdı və təklif etdi: - Verin, mən bu salatı düzəldim. - Yox, yox, siz necə etmək lazım olduğunu bilmirsiniz. Mənim göstərişlərimi gözləyin. Qonaqlar gəlməkdə davam edirdi. Corcina onlarla görü- şür, öpüşür və bağlamaları qəbul edirdi. Qadınlardan biri dedi: - Bura bax, mən fantastik vetçina gətirmişəm! Başqa bir qonaq deyirdi: “Biz servelat gətirdik”. Kimsə kanape, digəri pizza, üçüncüsü peçenye, başqa biri isə pen- dir gətirmişdi. Delikates yox idi. Eləcə də kürü. ABŞ-da bu, çox bahalı hədiyyədir, mən kürü bankası ilə gələndə, sanki padşahlara layiq hədiyyə gətirirəm. Masa qonaqların gətirdikləri ilə doldu. Görünür, qəbula qədər onlarla zəngləşərkən, hər kəsə nə ilə gəlməli olduğu deyilmişdi. Mənə şərab təklif edəndə, ilk dəfə olaraq şüşə bokalın eynilə oxşarı olan plastikdən bokal gördüm, Rusiyada hələ beləsi ilə rastlaşmamışdım. Onlar hələ bizdə yox idi. Mən onların üstünlüyünü başa düşdüm: bokalları çəkinmədən istənilən yerə qoymaq olardı. İstər kimsə ayağı ilə vursun, istərsə də bütün gecəni çəmənlikdə unutsun. Ofisiantların işi ondan ibarət idi ki, gətirilənləri masalara 200 düzsünlər, sonra isə qalan hər şeyi böyük süfrələrə yığaraq evdən çıxarsınlar. Qəbuldan sonra onlar bütün bu gözəlliyi toplayıb, atdılar: müxtəlif rəngli süfrələri, şux dəsmalları, rəngbərəng qabla- rı, bokalları, butulkaları. Ev yenidən evvəlki kimi tərtəmiz oldu. Səhər ev sahibəsi təravətli və şən idi – yaxşı yatıb, din- cəlmişdi. Qonaqlar getdikdən, yaxud gecələdikdən sonra, gecədən keçənə qədər evi təmizləməyinə, bir yığın zibil və qalaqlanmış çirkli qab-qacaqla əlləşməsinə ehtiyac qalma- mışdı. Masanın üstündə, qablarda yeyilməmiş meyvə salatı və qəhvə üçün qəşəng çini fincanlar qoyulmuşdu. Yaxınlıq- dan kiçik bardağa süzülən qəhvənin xoş ətri yayılırdı. Yadıma düşdü ki, dünən masalara ancaq plastik qab-qa- caq qoyulmuşdu. - Siz qəbullar zamanı şüşə qab-qacaqdan istifadə etmirsi- niz? – maraqla soruşdum. - Yox, burada narahatdır. Birdən okeandan külək qalxır və bütün qab-qacağı sındırır. Mən bəzi suallarımın yersiz görünəcəyindən inciməməyi- ni xahiş edərək, sorğu-sualı davam etdirirdim. Onların adət və qaydalarını başa düşmək istəyirdim, məndən isə bizim ənənələr haqqında soruşurdular. - Rus evlərində qonaqların qəbuluna bəzən bir neçə gün hazırlaşırlar. Sizin isə Corcina, çoxlu köməkçiləriniz var. Sizə bu qəbulda ancaq meyvə salatı hazırlamaq qalmışdı, elə deyil? Bu dəfə ev sahibəsi yüngülcə meydan oxuyurmuş kimi dilləndi: - Necə yəni ancaq salat? Qab-qacağı, bokalların gətirilmə- sini təmin etmişəm, ofisiantların pulunu vermişəm, nəhayət, pianoçunun qonorarını mən ödəmişəm, yemək və spirtli iç- kiləri isə əlbəttə, qonaqlar özləri gətiriblər. Daha doğrusu, bu, hazırlanmış qonaqlıq idi və hər şey nəzərə alınmışdı: ofisiantlar nə qədər pul istəyəcəklər, stul- ların çıxarılması, əlavə masaların qoyulması hansı qiymətə başa gəlir, kağız süfrələr, stəkan və bokallar üçün nə qədər Yüklə 2,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|