Qəşmərənməx' (f.) - tumarlanmax. - Bizim bu gəliıı də to y d a n
ə w ə l iki yün qəşmərrənir, heş şeyə məhəl qoymur.
Qəttəzə (sif.) - lap təzə. - İravannan özümə qəttəzə bir k ö y n ə x '
almışdım, bir-iki yuatdan söra rəngi ağardı.
Qətdəl (sif.) - qəddar, rəhmsiz. - Mustuxlu qalxozunun s ə d ıi
çox qətdəliydi (Q.N.)
Qəysəfə (is.) - quru ərikdən bişirilmiş yemək. - Qəysəfəni ə n
çox bayram günnərində pişirellər.
Qəzil ('is.) - keçi qıhndan hörülmüş ip. - Qəzıldən əyrilmiş ç a tı
qmlmu: ha.
Qəziyə (is.) - qəza, bəla. - Onnann başına gələn qəziyəni h am ı
bilir, Allah ıızağ eləsin.
Qəbli (sif.) - nanəli. - Qazağa getmişdim. 2 kiloy qəvli qənfet
alıf gətdim uşaxlara.
Qıbal (z.) - üsul, növ. - Bu qıballa əvi bu il tik if
qartarammırıq.
Qıcı verməx' (f.) - acıq vermək. - Əvəz təzə paltanm bizə qıjı
verir.
1. Qıda (is.) - kiçik, balaca yumru daşlar. - Əv tikəndə qıda da
lazım olur.
2. Qıda (is.) - aşıq, - Qıdaqı məftilə düzüllər.
Qıdanı (is.) - üçbucaq baş ləçəyi. - Tiflisdə yaxşı qıdanı olur,
əmim nənəmə gətimişdi.
Yanaxda gül, başında da qıdanı,
Fələk vursun şad günümü qıdam (Aşıq Nəsib).
Qıdmax (f.) - kəsmək. - Tükançı qənfeti tərəziyə qoanda qıdır.
Qığı (is.) - qoyunun peyin ifrazı. - Qığıyı yığıf çürüdüliər,
söram da qartol yerinə töküllər.
Qığılamctx (f.) - qoyunun və ya dovşanm peyin ifraz etməsi. -
Qounnar quru qığılıyıllar.
Q v ° y
(is-) -
suyıan daşlı yerdə sürətli axını. - Su daşanda
qıjoydan keçmək çətin olur, ona yörə kin, daşdar sürüşür.
Qıxmıx (is.) - taxta yonqusu. - Kürt touğu basıranda altma
qıxmıx töküllər kin, quru olsun.
Qıfcunnamax (f.) - nəyi isə səliqəli yığmaq. - Get gör Əmirov
Əli otu neçə qıfcmmyıf taya quruf, qar, yağış yağsa da, otun bir
dəstəsi xarav olmur.
Qıfqıvrax (sif.) - zirək, lap zirək. - Qıfqıvrax adamdır bu
Camal kişi, burdan \oıruf ordan çıxır.
Qıjqırmax (f.) - kiməsə hirslənmək. - Ayağının altda ölöm, nə
qışqııırsan o uşağın üstünə (X.E.).
Qılıx (is.)- bu cür. -B u qılıx adam olmaz heş yerdə.
Qılovqabı (is.) - bülov qabı. - Kərəntiçilər meşinnən qılovqavı
tikdirillər (D).
Qılovlamax (f.) - kəsici altələrin ağzım itiləmək. - Kərəntinin
ağzmı qılovluyanda ehtiyatlı olmahsan, əlini kəsər (M.).
Qddıxsız (sif.) - namaz qılmayan, dinsiz, məzhəbsiz. - Bu
qıldıxsız oğİu Kərəmin bir uşağı oluf, hələ də arvatnan zaqsa
düşmüyüf (S.).
Qıiıc (is.) - dağları birləşdirən iti səth. - Dağm qıhcmdakı
çəhiimdə porsııx dəlməx'ləri vai'.
Qıloyşa/Zqılovşa (sif.) - xəbərçi, yaltaq, ikiüzlü. - Qıloyşa
adamnan nə çıxar sana belə der, ona elə. Həmin söz “Kitabi-Dədə
Qorqud”da qılağuz formasmda (12,117) işlənmişdir.
Qıloyşaianmax (f.) - yaltaqlanmaq. - Öyün baxeram bu şofer
Ziyəddin direktura çox yaltaxlaner (X., B., E.).
Qılan (sif.) - incə yun. -Q ılan yunu cəhrədə əyirməx’ çətin
olor (E.).
Qıl yazdı (f.) - az qaldı. - Qıl yazdı, uşağı dok vursun, Allah
saxJadı.
Qımı (is.) - taxılm içində bitən yeməli bitki. - Yazbaşı çoxlan
qımı satmaxia varramr. Qımıyı gavır ennənilər çox yiyir (X.).
Qımı turşusu (is.) - şoraba. - Körpə qımmın turşusu yumşax
olur.
Qımcırramax (f.) - atmax, tullamax. - Həmzənin iti üstümə
gəlirdi, ağacı qımcırradım, qaşdı, getdi.
Qımülamax (f.) - tərpənmək. -• Şəhərdən buna ağıl qoyuram,
heş yerinnən qımıllamır belə.
Qımzıx (sif.) - turş süd. - Qımzıx süddən pendir olmaz.
Qımızmax (f.) - turşumaq. - Süd qım zıyıf tamam. G örünür,
qazax dilində işlənən kımız sözü ilə əlaqəlidir.
Qımqıma (is.) - zümzümə. - Allahqukı kişi qounnan
qımqunaynan qırxır.
Qımır (is.) - hiss, hikkə. - Bunun qım ınna baxginən.
Qınax (is.) - danlaq, məzəmmət. - M əni qmıyanm atasm a
nəhlət, mən gənə deyirəm, bu oğlum eşitmir məni.
Qınt (is.) - künc, tin. - Əvin qmdmm suağ: quzuluyuf töküiüf,
hardansa divar su çəkir.
Qıncıtmax (f.) - kəsmək. - Qapırnn zirzəsi əlimi qmcıtdı, qam
dunnur.
Qıncvc (is.) - kəsik, əzik. - Barmağım qıncıx oluf, tamam.
Qıncıx-qmcıx (z.) - kəsik-kəsik. - Əlim daşın arasında q alıf
qmcıx-qıncıx oldu.
Q ındaf (is.) - pambıq və ya kətandan hörüimüş möhkəm ip. -
Çualm ağzım qnıdafhan tikillər kin, m ökəm olsun.
Qınnajıx (s.) - azacıq. - Göbələyə qmnajıx duz tökgünən,
sulansm.
Qmnıqıp (is.)- Qorxudan sakit olmaq- Navaxtacan biz qınnıqıp
oluf duracıx, a bala.
Qınqılı//dınqılı (sif.) - balaca, xırdaca. - Qınqılı bir uşax gəlif
deyir kin, anam duz istiyir.
Qınmna girm əx' (f.) -- pis ışlərini biruzə verməməx’. - Bu
birqadir hələ qınma girif, xırman vaxtıdı.
Qıpıx (sif.) - qorxaq. - Uşağı da çox qıpıx etməx’ olmaz,
gələcəyi pis olar.
1. Qır (sif.)- duzlu. - Əppəyaşmı qır duz edif nənəm.
2. Qır (sif.) - əlçəkməyən. - Qır Söyunalı birinnən didəşdimi,
əl çəkmir tä.
Qıryat (is.) - qeyrət. - Qıryat ayn şeydi, bazarda satılmır ha
alasan, gərəx’ özündə ola.
Qırbora (is.) - çox duzlu. - Arvat yeməyi qırbora ed if tamam.
Qırdıqaşdı (sif.) - işdən boyun qaçıran, tənbəl. - Uşağm biri
çox qırdı-qaşdıdı, daxsma oxşuyuf.
Qırmax (f.) - kəsmək. - Souxlar tüşüf, qazdan qırmax lazımdı.
1. Qırma (is.) - sazan balığmın balacası. - Çayın sfınu
buraxmışdılar, xeylax qırma tutdum toman.
2. Qırma//qırdırma (z.) - kəsə. - Qışda Arpagölün üstü elə
donur kin, adamlar yolnan dolanmır, qırma gedillər Xozuya.
Qırmızı (sif) - utanmaz, şər damşan. - Qırmxzı adamdx bu
Şəmkir, üzünə der hər şeyi.
Qırp (is.) - sünbül. - O vaxıtddar piçin vaxtım qalxozda qxrp
yiğannann dəstəsi vanydı (Ox.).
Qırpım (z.) - bir an. - Gözümün qabağmda bir qırpımda
biiiyin ikisini balığudan apardı.
Qırqıra (sif.) - gilli, su tutmayan yer. - Qırqıralı yerdə ot tez
saraiır.
Q ınşi/qınc (is.) — yazbaşı əriyərək bərkimiş qar. - Qoncalxya
qınşnan gedif gəldim.
Qırın-qırtı (is.) - pay, sovqat. - Arannan qohumlar
gəlmişdilər, həm də bir əz qmn-qırtı gətirrnişdilər uşaxlara.
Qırıntı (is.) - yun darağınm dişində və ya xaiça-kilim toxunan
zaman qalan yun (ip) qmqları. - Qınntıdan uşaxlara döşəx’ salıllar.
Qırışmal (is.) - söyüş. - O, qxrışmal Nəvı heş atasmx da
eşitmer (X.).
Q ınnqıt (sif.) - xırda-xuruş. - Uşağın tounnan bir əz qınnqxt
qaimışdı, onu da qonşulara verdim.
Qıraç (sif.) - su tutmayan gilli yer. - Bizim yanmhextar çox
qıraçdx, quraxlıx oldurnu, heş şey pitmir.
Qıraşdıx (is.) - gilli, su tutmayan əkin yeri (biçənək). -
Oıraşdıx yerdə ot-ələfin pitməsi AUah umudunadı.
Qırxəyax (is.) - həşərat. - Qırxəyax irəngi qmnızı təhər
həşəratdı, çoxlu da ayağı olur.
Q ırxm (is.) - qoyun qırxımı. - Ağbavada iyunda qırxım olur,
qoun qırxımı.
Qırxılıx (is.) - qoyunu qırxmaq üçün işlədilən iri qayçı. -
Axırkələx’də yaxşı qırxılıq olurdu, müdam ordan alerdıx' (E.B.).
Qırxmçı (sif.) - qırxılıqla qoyun qırxan (adam). - Qırxınçılann
hər biri gündə 30 qoun qxrxır.
Dostları ilə paylaş: |