215
lir” (197, səh. 25) fikri televiziyanın təkcə cəmiyyətdəki vacib yeri
ni göstərmir, həm də onun kütləviliyi, çevikliyi və hər yerdə əldə
olunmasına görə öz ətrafına maraqların birləşdirilməsində mənəvi
haqqı olduğunu göstərir. Televiziya hər fərdin marağını tam əhatə
edə bilməz, lakin onun maraqlarına hörmətlə yanaşaraq onu az da
olsa, bu və ya digər tərzdə əks etdirsə, deməli, tamaşaçını konkret
halda kanala, ümumi götürüldükdə televiziyaya bağlayacaq. Te
leviziya ictimai əhəmiyyət daşımaqla bərabər, hər bir fərd üçün
də hesablanan mürəkkəb bir sistemdir. Onun informasiya vermək,
öyrətmək və əyləndirmək imkanı fərd üçün lazımlı, həyatının
tərkib hissəsi olan məsələdir. Bununla bərabər, hər fərdin ictimai
sistemə, siyasətə, dinə və mədəniyyətə özünün spesifik baxış
lar toplusu var ki, bunun hansısa tərzdə alçaldılması ikrah hissi
yaradaraq televiziyadan uzqlaşdıra, əksinə hörmətlə yanaşılma
sı isə televiziyaya bağlaya bilər. Yuxarıda biz təşkilati funksiya
nı çözərkən onun gücünün televiziyanın öz ətrafında insanları
toplamasında olduğunu göstərdik. Tamaşaçıların maraqlarının
birləşməsində televiziyanın özünün yaratdığı zövqlər, maraqlar
sistemi və həyat tərzi düşüncəsi inteqrativ rolu artıq oynayır. Bu
raya, ünvanlanmış auditoriya hadisəsi istisna olmaqla, əsas maraq
ların ortaq məxrəcinin tapılmasında sosioloq, kulturoloq, politoloq
və psixoloqun köməyi ilə yaradılmış vahid fəaliyyət konsepsiyası
daxil olduqda birləşdirmə cəhdi bütünlüklə özünün həllini tap
mış olar. Rusiyanın tanınmış kinoşünası S. Freylix inteqrasiya
probleminə toxunaraq yazır: “İnsanın televiziya ilə münasibəti
insanın cəmiyyətlə münasibəti demək dir. Cəmiyyət insanı inteq
rasiya etdirmək istəyir, insan özünün “mən”ini saxlamağa çalışır,
həm də digər insanlarla ünsiyyətə eh ti yac duyur. Sanki, televiziya
bu ziddiyyəti həll edirdi: elliklə qav ranılma, eyni zamanda, insan
bu sehrli qutu ilə təkbətək qalır. Lakin insana elə gəlir ki, seçimi o
edir, əslində, o özü seçilib, o teleşəbəkəyə qoşulub. Televiziya – ic
timai rəyin formalaşdırılmasında alətdir. Te leviziya maarifləndirə
də bilər, cahilləşdirə də” (427, səh. 59). Deməli, televiziyanın
əhəmiyyətli gücü fərdi inteqrasiya etdirməyə yönəlib. Bunu inki
şaf etmiş demokratik ölkələrin çoxillik televiziya təcrübəsi və to
talitar rejimdə partiyanın ideoloji ruporu olan teleyayım işi əyani
göstərmiş olur. Teleşəbəkə hər bir fərdi özünün “toruna” salmağa
çalışır. Bu təkcə tamaşaçı auditoriyası toplamaqla kommersiya ma
raqlarını həyata keçirmək deyil, həmçinin onun istənilən – amma
dövlətçilik, humanizm ideyalarına zidd olmaması barəsində götür
düyü öhdəlik çərçivəsində – ideya ilə yükləməkdir. Bunun üçün
216
televiziyanın, xüsusiləşmiş halda kanalın birləşdirmə gücü istər
özünün sosial, mənəvi aspektləri, istərsə də sənətkarlıq tərəfləri ilə
seçilməli, cəlbedici olmalıdır.
Televiziyanın bütün digər informasiya daşıyıcılarından fərqli
olaraq, birləşdirmə imkanları daha genişdir. “Biz digər inancı qə
bul etmişik, müqəddəs xaçlar əvəzinə evlərimizin üzərinə antena
lar dikəltmişik” (450, səh. 14) – 30 il əvvəl deyilən bu fikir televi
ziyanın kütləviliyini, əhəmiyyətliliyini və insanın evin küncündə,
iş yerində quraşdıraraq böyük maraqla bəzən saatlarla qarşısında
oturduğu sehrli qutunun vacibliyini göstərməklə bərabər, müasir
insanın ona olan pərəstişli münasibətini əks etdirir. Əgər müasir
insan televiziyaya bu qədər pərəstişlə yanaşırsa, onun diktəsi ilə
yaşayırsa, deməli, o artıq ekran qarşısında birləşib. O zaman hər
bir kanal bu vəhdəti öz ətrafında yaratmaq uğrunda mübarizəyə
girişir ki, bununla da qrup maraqlarından uzaq ümumi maraq
ları önə gətirən verilişlərin ekrana çıxmasına rəvac verilmiş olur.
Televiziyanın kommersiya konsepsiyasında bu amil olduqca
əhəmiyyətlidir: heç bir siyasi cəbhənin, dini, milli, irqi ayrıseçkili
yin tərəfində durmayaraq, “ümumi ev” anlayışını ortaya atmaqla
tamaşaçı toplamaq...
Telekanalın yayım dairəsi geniş olduqca, onun verilişlərinin
tam lıqla tamaşaçı kütləsinin maraqlarına cavab verən, onlar ara
sında heç bir qrupu təcrid etməyən prinsiplər üzərində qurulması
tələb olunur. Kanal yayım formasından – ümummilli, kabel, peyk
– asılı olmayaraq, özünün əhatə etdiyi tamaşaçı kütləsinin ma
raqlarını, onların xarakterik cəhətlərini nəzərə alıb, humanist və
bəşəri dəyərlərə söykənən, birləşdirici siyasət üzərində qurulmuş
verilişlərlə tamaşaçı marağına səbəb ola bilər. Müəyyən bölgə və
ya kabel televiziyasının üzərinə bu mənada düşən məsuliyyət və
vəzifə ümummilli kanalın üzərinə düşən vəzifədən az olsa da, eyni
dərəcədə əhəmiyyətli və başlıcadır. Çünki ən xırda bölgədə belə
dini, milli, irqi, sosial, siyasi, mənəvi, mədəni ayrıseçkilik ciddi so
sialsiyasi fəsadlar verə, insanlar arasında ziddiyyəti genişləndirə
bilər. Bu baxımdan ümummilli və peyk kanallarının üzərinə daha
böyük məsuliyyət düşür. Hər bir proqramın bölücü olmamasının
izlənməsi ilə bərabər, birləşdirici funksiyanın daşıyıcısı olan proq
ramlara da yer verilməsi vacibdir.
Televiziya yaranış dövründə geniş tamaşaçı auditoriyasının ha
mısını tam əhatə edəcəyinə iddialı oldu. Lakin tədricən sosiolo
ji sorğular və reytinqlər belə bir nəticəni açıqladı ki, insanlar
cinslərinə, yaşlarına, mədəni, intellektual səviyyələrinə görə qey