öldürülməsindən gedirdi. Sonra isə gaz kameralarından istifadə və krematoriyalarda
cəsədlərin yandırılması ardıcıl hal aldı.
İkinci Dünya müharibəsi illərində natsistlər cəmi 6 milyona qədər yəhudini məhv
etdilər.
Britaniya mandatı müddətinin qurtarması ərəfəsində – 14 may 1948-ci ildə İsrail
dövlətinin yaradılması elan edildi, bu yeni dövləti iki dünya dövləti – ABŞ və SSRİ
ləngimədən tanıdılar. İsrail dövləti Yerusəlimin şərq hissəsi daxil olmaqla, Mandat altında
olan ərazinin 56%-ni tutdu. Bu torpaqda yaşayan bir milyon ərəbdən 850.000-i yəhudilər
tərəfindən sıxışdırılacağından qorxub qaçdı. Beləliklə, Fələstin qaçqınları problemi
meydana gəldi.
1948-ci ildə, demək olar ki, yüz minlərlə israilli qonşu ərəb dövlətləri tərəfindən
hücuma məruz qaldı, lakin öz dövlətlərinin ərazisini qoruyub saxlamaq onlara nəsib oldu.
ABŞ-ın yəhudi icmasının dəstəyi, Almaniyanın ödədiyi təzminatlar və yüksək ixtisaslı
immiqrantların axını İsrailin iqtisadi inkişafına şərait yaratdı. Əvvəllər becərilməyən
torpaqların istifadəsi davam edirdi. 1983-cü ildə İsraildə 3,37 milyon yəhudi yaşayırdı.
2016-cı ildə isə onların sayı 6,3 milyon nəfərdir və ya ölkə əhalisinin 75 %-ni təşkil edir.
1956 və 1967-ci illərdə İsraillə ərəb dövlətləri arasında yeni müharibələr baş verdi, 1967-ci il
müharibəsinin gedişində İsrail Sinay yarımadasını, Yerusəlimin şərq hissəsi ilə birlikdə
Qərbi İordaniyanı və Suriyanın Qolan yüksəkliyini işğal etdi. Bu uğurlar da möhkəm sülh
gətirmədi. 1973cü ildə Qiyamət günü müharibəsi adlanan yeni hərbi əməliyyatların
partlayışı baş verdi. 1977-1979-cü illərdə, nəhayət, İsrailin Misirlə əlaqələri normallaşdı,
axırıncıya Sinay yarımadası qaytarıldı. Lakin digər ərəb dünyası ilə münasibətlər əvvəlki
tək gərgin olaraq qaldı.
İsrailin 1967-ci il müharibəsi gedişində işğal etdiyi ərazilərdə siyasəti anneksiya
xarakteri aldı. İsrail hakimiyyətləri işğal edilmiş torpaqları məskunlaşdırmaq siyasəti
apararaq, İsraili David və Solomonun çarlıqları dövründəki İsrail-İudeya vahid çarlığı
sərhədlərində olan kimi bərpa etməyə çalışırdılar. Həmin vaxtlarda İsrail Akaba
körfəzindən Dəməşqə kimi uzanırdı. Onun yaradılmasında Mesopotamiyadan olan
köçərilərin çoban tayfaları iştirak etmişdilər. B.e.ə. 1200-cü ilə yaxın ona Misirdən çıxıb
gəlmiş tayfa da birləşdi. Onun rəhbəri Moisey (Moşe) öz həmtayfalıları arasında Yaxve
allahının kultunu yayırdı, bu kult isə Şimali-qərbi Ərəbistanda meydana gəlmişdi. Mədəni
birlik əsasında, digər xalqlarla daimi toqquşmalarda b.e.ə. XI əsrin sonunda 12 tayfanın
ittifaqı əmələ gəldi, bu ittifaq İsrail adını qəbul etdi. Bu, Misirin və Assuriyanın müvəqqəti
zəifləməsi nəticəsində mümkün olmuşdu. Lakin İsrail-İudeya çarlığındakı daxili
ziddiyyətlər o qədər güclü idi ki, b.e.ə. 926-cı ildə çar Solomonun ölümündən sonra dövlət
iki çarlığa – şimalda İsrail, cənubda isə İudey çarlığına parçalandı.
B.e.ə. 722-721-ci ildə İsrail çarlığı Assusriya tərəfindən məhv edildi. İudeya çarlığı
b.e.ə. 587-ci ildə bu dəfə digər işğalçıya təslim oldu, babilistanlılar Yerusəlimi tutdular,
onun sakinlərini isə Mesopotamiyaya sıxışdırıldılar, ancaq pers çarı Böyük II Kir
tərəfindən Babil tutulduqdan sonra əsirlər vətənlərinə qayıtdılar və dağıdılmış Yaxve
məbədini bərpa edə bildilər. «Babil əsirliyi» dövrü yəhudi dininin – iudaizmin və onun
sərt qanunlarının folrmalaşması üçün həlledici əhəmiyyət kəsb etdi. Bunlar yəhudilərə yad
xalqlarla əhatədə olduqda vahid xalqa mənsubluq hissini saxlamağa kömək etdi. Bu
dövrdə yəhudilərin mədəni-etnik birliyi tam şəkildə əmələ gəldi. Yəhudilərin müqəddəs
mətnləri – Topa (Moiseyin Baş kitabı) b.e.ə. 445-ci ildə tərtib olundu. Onlar iudaizmin
ardıcıllarının bütün həyatını nizamlayan göstərişlərdən ibarət idi. Perslərin hakimiyyəti
altında Böyük Aleksandr dövlətində, həmçinin Ptolomeylər sülaləsinin idarə etməsi vaxtı
(b.e.ə. 320-198-ci illər) yəhudi əhalisi təqiblərə məruz qalmamışdı. Lakin Palestina Selevkid
çarlığının tərkibinə daxil edildikdən sonra iudeylərin üzərinə təqiblər dalğası düşdü,
güclənən ellinləşmə bütün yəhudi birliyinin bütövlüyünə təhlükə törədirdi. Bu dövrdə
messiyanın gəlişinə inam gücləndi, bu müqəddəs çar yəhudi xalqına Davidlər dövrünün
şöhrətini və bütünlüyünü qaytaracaqdı. B.e.ə. 167-ci ildə Makkaveylər nəslinin rəhbərliyi
altında üsyan hərəkatı başlandı. Romanın şərq siyasəti hesabına b.e.ə. 135-ci ildən 53-cü ilə
qədər müstəqil yəhudi dövləti mövcud oldu. Bununla birlikdə diasporada, xüsusən
Babildə yaşayan yəhudi icmaları inkişaf edirdi. Buradan Talmud meydana gəlmişdir. Ayrı-
ayrı dini qurumların arasında sözləşmə baş verirdi. Xristianlardan fərqli olaraq, yəhudilər
Allahın insanlaşldırılması imkanını rədd edirdilər. Onların anlamında Allah vahiddir və
dünyanı əmələ gətirməli və öz xalqı ilə ittifaq bağlamalı idi. Onun qanununun ciddi icra
edilməsi Allahın mərhəmətinə nail olmağa imkan verərdi. Zoroastrizmin təsiri altında
mələklər və divlər haqqında təsəvvür əmələ gəldi, Qiyamət gününə inam İranın təsiri ilə
izah olunur. Lakin bu ideyalar bütöv doktrina şəklini ala bilmədi.
Romanın şərqdəki ekspansiyası yəhudi dövlətinin müstəqilliyinin itirilməsinə
gətirib çıxardı. 6-cı ildə İudeya Romanın Suriya əyalətinin bir hissəsinə çevrildi. 66-cı ildə
tabe edilmiş xalq həddən artıq vergilərin ağırlığından əzilib, üsyan qaldırdı, bu, İudeya
müharibəsi adlanır, lakin üsyan uğur qazanmadı, dörd il sonra romalılar Yerusəlimi tutub,
şəhərdəki məbədi dağıtdılar. İkinci İudeya üsyanı da (132-135-ci illər), ona özünü
peyğəmbər elan edən Bar-Koxba başçılıq edirdi. Sağ qalmış yəhudilər vətənlərindən
qovuldular və bütün imperiyaya yayıldılar. Ancaq öz dinlərinə və ənənələrinə sədaqəti
hesabına onlar diasporada da birlik hissini qoruyub saxladılar. Onlar əsasın şəhərlərdə
yaşayırdılar, daha çox ticarət və təbabətlə məşğul olurdular. Yəhudilərin ən qatı düşməni,
onları Xristosu öldürməkdə günahlandıran xristianlar oldu. Bununla yanaşı, qovulmuş və
səpələnmiş yəhudiliyin mövcudluğuna xristian ortodoksları, Allahı tərk etmiş xalqı
gözləyən canlı ibrət dərsi kimi baxırdılar. Yəhudilərə nisbətən dözümlülük göstərilən
dövrlərdə – Karolinqlər epoxasında və ya Pireney yarımadasında gec orta əsrlərdə
qəddarcasına təqiblər və ya taun epidemiyası vaxtı qızğın təqiblər müəyyən dövrlərdə
kəsilirdi. Yəhudilərə nifrət xristian uşaqlarının ritual qaydasında öldürülməsində və ya
quyuların zəhərlənməsindəki ittihamlarla müşayiət olunurdu. İslam dövlətlərində yəhudi
icmaları bütünlüklə özlərini təhlükəsizlikdə hiss etdikləri bir vaxtda, Avropada onlar
dünyəvi hakimiyyətlərin xüsusi müdafiəsində olsalar da, bu müdafiəyə görə haqq
ödəməyə və onlar üçün ayrılmış xüsusi şəhər məhəllələrində (gettolarda) yaşamağa
məcbur idilər. Maarifçilik epoxası Avropa yəhudilərinin milli zülmdən azad olunmasının
uzun müddətli prosesinə başlanğıc verdi. Bu ideyanın tərəfdarları belə bir cəhəti əsas
Dostları ilə paylaş: |