Toshkent davlat iqtisodiyot universiteti

Antik dunyoda psixologiyaning paydo bulishi va dastlabki taraqqiyoti

“Psixologiya” termini XVI asrning oxirlarida paydo bo’lib, faqat XVIII asrning oxiri va XX asrning boshlaridagina keng qo’llaniladigan bo’ldi.

Lekin keyinchalik “Psixologiya” deb atalgan ta’limotning o’zi bundan ikki yarim ming yil oldin Gresiyada paydo bo’lgan.
VII-V asrlardagi qadimgi grek filosoflari boshqa dunyoning mohiyatini, uning kelib chiqishini bilishga uringanlar. Shu munosabat bilan ular tabiat haqida, inson haqida, uning olamda tutgan o’rni haqida, xususan uning ruhi va ruhiy hayoti, uning taqdiri haqida fikr yuritganlar.
Qadimgi grek filosoflarining ta’limotiga ko’ra, dunyoning asosida qandaydir bitta moddiy narsa yotadi. Ularning fikricha, inson ham dunyoning bir qismi sifatida shu moddadan tashkil topadi. Masalan, Falesning (624-547-yillar) ta’lim berishicha, butun mavjudotning, shu jumladan, inson tabiatining ham, asosi suvdir. Inson ruhi va ruhiy hayoti par (bug’) shaklida tasavvur qilingan.
Anaksimen (b.e.a. 588-525 y.) butun mavjudot zichlashish va siyraklashish qobiliyatiga ega bo’lgan havodan tashkil topgan, deb ta’lim beradi. Ruh – bu juda siyraklashgan havodir, deydi u.
Geraklit-Tyomniy (b.e.a. 544-483 y.) tabiatning asosi o’t (olov)dir deb hisoblagan. “Hamma narsa olovdan paydo bo’ladi va hamma narsa yana olovga aylanadi”. Butun dunyo, alohida narsalar, shuningdek, inson ruhi ham olovdan kelib chiqadi, deydi u.
Geraklitning fikricha, ruh – bu dunyoning abadiy harakatlanadigan va o’zgarib turadigan asosining – olovning o’tkinchi holatlaridan biridir.
Empedokl (Sisiliya orolidan, 483-423 y.) “Tabiat haqida” degan poemaning avtori bo’lib, u dunyoning asosida qandaydir bitta stixiya (suv, havo, tuproq yoki olovdan bittasi) emas, balki to’rt stixiyaning hammasi, ya’ni suv, havo, tuproq va olov yotadi deb ta’lim bergan. Empedoklning ta’limotiga ko’ra, dunyodagi narsa va hodisalarning turli-tumanligi shu to’rtta elementning birikishi bilan izohlanadi.
Demokritning ta’limotiga ko’ra, tan va ruh egasi bo’lgan inson atomlardan, tarkib topadi. Odamning tanasi qo’polroq, ilmoqsimon, g’adir-budur va sekin harakatlanadigan atomlardan tashkil topadi, ruhi esa eng silliq, dumaloq, sirg’anchiq, binobarin, eng harakatchan atomlardan tashkil topadi. Ruhning har bir ayrim atomi, hatto uning kichkina gruppalari ham sezuvchanlikka ega emas. Ularning bir qanchalari birlashibgina, sezuvchanlik qobiliyatiga ega bo’ladi. Ruh atomlari butun badanga tarqalgan, lekin ularning ko’pchiligi ko’zda, quloqda, panja uchlarida, yurakda hamda bosh miyada joylashgan. Bizning sezgilarimiz, hislarimiz va fikrimiz shu ruh atomlarining maxsus harakatidir. Atrofimizdagi narsalardan doimo dumaloq, yengil atomlar ajralib chiqib, fazoda uchib yuradi. Agar shu atomlardan birortasi ko’zimizga tushsa, biz ko’ramiz; qulog’imizga tushsa eshitamiz, burnimizga kirsa, biror narsaning hidini sezamiz va hokazo. Bizning fikrlarimiz – bu bosh miyadagi ruh atomlarining harakatidir. Bizning hislarimiz, intilish-ehtiroslarimiz – bu yurakdagi ruh atomlarining harakati. Demokritning ta’limotiga ko’ra, ruhiy hayotning markazi yurakdir. Ruhimizni tashkil qiluvchi atomlar tanamizdan chiqib ketmaguncha biz o’z-o’zimizni anglaymiz. Shu atomlarning bir qismi tanamizdan chiqib ketganda uyqu va shunga o’xshash ongsiz holat ro’y beradi, agarda deyarli barcha atomlar tanamizdan chiqib ketsa, yarim o’lik holat (behushlik holati) ro’y beradi. Barcha ruhiy atomlarining tanadan butunlay ajralib chiqib ketishi o’limga olib keladi. Demokrit ruhning abadiyligini inkor qilgan. Uning ta’limotiga ko’ra, tana o’lishi bilan ruh ham o’ladi: u – moddiy narsadir, maydalanib dunyo atomlarining umumiy yig’indisiga qo’shilib ketadi.
Antik dunyoning ikkita buyuk mutafakkiri Sokrat (469-399 y.) va Platon (427-347 y.) lar ham Demokrit bilan deyarli bir vaqtda yashadilar va ijod etdilar. Sokrat ham, Platon ham jon va tan mutlaqo har xil, hatto qarama-qarshi bo’lgan ikkita mohiyatdir, deb ta’lim berganlar. Tana moddiydir, uni tashqi sezgi organlari bilan idrok qilish mumkin: uni ko’rish va sezish mumkin, u fizik jismdir.
Jon moddiy emas, balki ruhiydir: uni sezgi organlari yordami bilan idrok qilish mumkin emas. U tanaga qarama-qarshi bo’lib, fizik jism emas, balki metafizik, sezib bo’lmaydigan narsadir. Jon moddiy dunyoga emas, balki boshqa – ideal dunyoga, haqiqatan yashayotgan g’oyalar, “obrazlar” dunyosiga taalluqlidir. Jon inson tanasiga o’sha dunyodan kelib qo’shiladi. Uning tana bilan birga bo’lishi vaqtinchalikdir, tana o’lishi bilan jon yana ideal dunyoga qaytib ketadi.
Yerdagi hayot davomida jon tanaga mahkum etilgan, u zindondagi narsa kabi, doimo g’oyalar dunyosiga chiqib ketmoqchi bo’lib intilib turadi.
Platon fikricha, haqiqiy bilimning birdan-bir manbai – g’oyalar dunyosidir. Bizning atrofimizdagi dunyoni sezishimiz va idrok qilishimiz esa, faqatgina o’zgarib turadigan beqaror hodisalar haqida bilim beradi, xolos.
Biroq, jonning (ruhning) ideal holda namoyon bo’lishi ko’pchilik kishilarda to’silib turilishi va moddiy tanaga bo’ysundirilishi mumkin, Oqibatda, jon g’oyalar dunyosini go’yo esdan chiqarib, materiyaga g’arq bo’lmog’i mumkin.
Shuning uchun ham yer yuzidagi hayot sharoitlarida inson joni, materiyaga qanchalik g’arq bo’lish darajasiga qarab, go’yoki uch qismga bo’linadi. Har bir kishida ularning har biri har xil darajada namoyon bo’ladi. Eng oliy qismi – bu insonning g’oyalarni ko’rish-bilish darajasigacha ko’tarila olish qobiliyatiga ega bo’lgan yuksak aqldir, jonning bu qismi insonning boshida o’rin oladi; jonning faol qismi, g’azab, shuhratparastlik, olijanoblik ehtiroslari va ma’naviy fazilatlar manbaidir, u yurakda joylashgan. Jonning uchinchi qismi turli xush-noxush hislar. U his va kayf-safoga doir his-tuyg’ular manbai bo’lib, qorinda joylashgan bo’ladi.
Jonning qaysi qismi ustun chiqishiga qarab, kishining har xil individual xususiyatlari – hayotining yo’nalishi, xarakteri, mayl va qobiliyatlari paydo bo’ladi,
Qadimgi grek faylasuflari, shuningdek Sokrat va Platonlar ham o’zlarining qarashlarini sistemali bayon qilingan mukammal asar sifatida qoldirmaganlar. Ularning bu fikrlari asosan ayrim-ayrim mulohazalar tariqasida saqlanib qolgan. Platonning psixologik fikrlari esa har xil falsafiy asarlarida-dialoglarda sochilgan.
Grek faylasuflaridan birinchi bo’lib ruh va ruhiy faoliyat haqida sistemali ta’limot yaratgan kishi Aristotel (384-322 y.) bo’lgan. Aristotel Platonning shogirdi bo’lib, uning ta’limotiga tanqidiy yondoshgan.
Aristotel maxsus ilmiy predmet sifatidagi psixologiyaning asoschisi va otasidir, u bir qancha asarlar – traktatlar yozib, ularda psixologiya masalalari bo’yicha o’z ta’limotini bayon qiladi. Bulardan eng muhimi “Peri psixis”, ya’ni “Ruh haqida” deb nomlangan traktatidir.
Aristotel ruh tana bilan uzviy bog’langan, deb hisobladi. Lekin uning fikricha ruh moddiy, jismiy ham bir narsa emas.
Aristotel jon (ruh)ning uch qismi haqida Platon ta’limotidan farq qilib, uch xil jon (ruh) haqida vegetativ, sezuvchi va aqlli ruh turlari haqida ta’limot yaratdi. Begetativ ruhning faoliyati ovqatlanishda va ko’payishda ifodalanadi. Ruhning bu turi o’simliklarda, hayvonlarda, in-sonlarda ham bo’ladi. Sezuvchi ruhning faoliyati sezgi va hislarda, xotira va tasavvurlarda namoyon bo’ladi. Ruhning bu turi hayvonlarda ham, insonlarda ham bo’ladi. Aqlli ruhning faoliyati tafakkurda, bilimda va ixtiyoriy harakatlarda yuzaga chiqadi.
Aqlli ruh faqatgina insonlarga xosdir. Shu aqliy insoniy ruh va uning faoliyati haqidagi mulohazalar Aristotel psixologiyasida asosiy o’rin tutadi. Uning fikricha, bu ruhning mohiyati yashirin, ilmiy yo’l bilan bilib bo’lmaydigan botir kuchdan iborat. “Ruh haqida aniq tushuncha berish, – deydi Aristotel, – har jihatdan haddan tashqari qiyin ish, ruh bu jism emas, balki o’shanga xos bir narsadir... U mavhum tushunchadir”. Aristotelning fikricha, aqlli ruh ilohiy yo’l bilan paydo bo’lgan; u tanadan tashqarida ham yashay oladi. Tana o’lgandan keyin “aqlli ruh, ilohiy ruh bilan qo’shilib ketadi”.
Aristotel ruh va tananing o’zaro munosabati masalasiga katta e’tibor bergan. “Ruh, deydi u, o’z tabiatiga ko’ra hukmron asosdir, tana esa tobe narsadir”. Forma materiyaga nisbatan qanday bo’lsa, ruh ham tanaga nisbatan xuddi shunday. U hayotga ma’no va yo’nalish beradi. Ruh ta’sir qiladi va harakatlantiradi, tana esa ta’sirlanadi va harakatga keladi. U ruhning birlamchiligi haqidagi umumiy tezisni quyidagi so’zlarda ifodalagan: “Ruh tirik tananing sababi va manbaidir”.
Aristotel ruhning mohiyati va uning tana bilan o’zaro munosabati haqidagi bu o’ziga xos fikrlar bilan birga, birinchi bo’lib, o’z-o’zida kuzatish mumkin bo’lgan ruhiy hodisalarni tasvirlab yozgan va klassifikasiyalashtirgan. Uning psixologiyasida hozirgi zamon psixologiyasiga asos bo’lgan ko’pchilik tushunchalarni uchratish mumkin, chunonchi: tashqi beshta sezgi va sezgilar haqida, xush va noxush hislar haqida, ixtiyoriy va ixtiyorsiz prosesslar haqida, tasavvur va asso-siasiyalar haqida, tafakkur haqida, tushunchalar va xulosa chiqarishlar va hokazolar haqida ta’limot yaratdi.
Aristotel, inson sezgilari tashqi moddiy qo’zg’ovchilar ta’siri tufayli hosil bo’ladi degan fikrni ta’kidlagan. Tafakkur haqidagi ta’limotida u Platonning umumiy va mavhum tushuncha-g’oyalar narigi dunyodan kelib chiqqan degan ta’limotini inkor qildi. Aristotel tushunchalarida ifodalangan umumiylik yakka narsalardan tashqarida yoki yakka narsalardan avval o’zi bor bo’lgan emas, balki yakka narsalarning o’zida bo’ladi, degan ta’limotni ilgari surdi.
Epikur (342-271 y.) va rim shoiri-filosofi Lukresiy Karr (99-55 y.) lar xam ruh haqida o’z qarashlariga ega edilar ya’ni, Epikurning fikricha, ruh g’ayri jismoniy bir narsa emas, “Jismsiz bo’shliqdan boshqa hyech narsani fikrlash mumkin emas... Ruhni g’ayri jismiy narsa degan kishilar alaxsirayaptilar” Epikur moddiy bo’lmagan substansiyaning mavjudligini mutlaqo inkor qilib, “ruh butun organizmga tarqalgan juda nozik jismdir” deb hisobladi.
Lukresiy esa o’zining “Narsalarning tabiati haqida” degan asarida atomistik ruh xaqidagi ta’limotni poetik formada bayon qiladi. U moddiy bo’lmagan ruhning mavjudligini inkor qildi. “Jon, ruh yoki-aql moddiy bo’lib, faqat inson tanasiga xos bo’lgan kuchlarnigina tashkil qiladi”... Ruh ham, jon ham, jismiy tabiatga ega.
Lukresiy psixik hodisalarning tanaga bog’liqligini tajribaga asoslanib isbot qiladi. U “aql ham tana bilan birga o’sadi va so’ladi aql ham tana singari, kasallikka duchor bo’ladi, mastlik natijasida xiralashadi” degan va shunga o’xshash dalillar keltiradi. Lukresiy bu dalillarga asoslanib, ruhning abadiyligi to’g’risidagi ta’limotning yolg’onligi haqida xulosa chiqaradi.
Platon bilan Aristotel yaratgan ruh haqidagi ta’limot o’rta asrlarda – Sharqda ham, G’arbda ham hukmron bo’lib qoldi. Psixologiyadagi bu oqim keyinchalik (XVIII asrda) metafizik yoki rasionalistik psixologiya deb nom oladi.
Bu psixologiya shuning uchun ham metafizik deb ataladi-ki, uning tekshirish predmeti bo’lgan – ruh, psixik prosesslar – fizik hissiy dunyo chegarasidan tashqarida mavjud mohiyat, g’ayri jismiy bir narsa deb tushuntiriladi; shuning uchun ham rasionalistik deb ataladiki, uning tekshirish metodi tajribadan ajratilgan faqat quruq mulohazadan iborat edi.
O’rta asr mutafakkirlarining ruh va ruhiy hayot haqidagi mulohazalari, asosan, ruhning mohiyati haqidagi, uning kuchi, qobiliyatlari va kelib chiqishi haqidagi, uning tana o’lgandan keyingi taqdiri haqidagi, ruhning tanaga bo’lgan munosabati haqidagi masalalarga qaratilgan edi.
Ruhning mohiyati haqidagi masala, odatda, Platon va Aristotellarda qanday hal qilingan bo’lsa, xuddi shunday hal qilinar edi. Ruh o’z tabiatiga ko’ra barcha moddiy va jismoniy narsalarga qarama-qarshi qo’yilar edi. Ruh o’z tabiatiga ko’ra alohida qobiliyatlarga egadir, deb fikr yuritilardi.
Shuningdek, o’rta asr mutafakkirlari iroda masalasiga alohida e’tibor berdilar.
Masalan, Avgustin Ipponskiy (353-430 y.)birinchi bo’lib-kishining boshqa ruhiy qobiliyatlari orasida irodaning muhim ahamiyatga ega ekanligi haqida fikr yuritgan. Irodaning ustunligi haqida, ayniqsa, Duns Skott (1265-1308 y:) ning ta’limoti juda yaqqoldir. Uning aytishicha, iroda aql-dan ham yuqori turadi.
Butun o’rta asr tarixi mobaynida, undan keyingi vaqtlarda ham, filosofiya va psixologiyada iroda erkinligi haqidagi tortishuv juda katta o’rin egalladi. Bu masala bo’yicha V asrdayoq ikkita oqim – determinizm va indeterminizm paydo bo’lgan.