112
isə Annemari von Qaben «Qədim türk dilinin qrammatikası»
(A.von Gabain. Alttürkische Grammatik. 1941, 285-290) əsərində
təhlil etmişdir.
Monqol şeirindəki qafiyə və başlanğıc heca üçün aşağıdakı
tədqiqat işindən yararlana bilərsiniz: F.W.Cleaves. The Sino-
Mongolian Inscription of 1362. Harvard Journal of Asiatic Stu-
dies, XII, 1949, s.67-68 və s.128, 236-dakı qeydlər.
«Dədə Qorqud hekayələri»nin mənsur hissəsində də müəy-
yən bir ahəng vardır
1
. Hadisələrdə iştirak edən şəxslər arasındakı
əlaqələr zamanı müşahidə edilən parallellik və bənzərliklər das-
tanın boylarına müəyyən məna gücü verir
2
.
«Dədə Qorqud kitabı»nda üslub və söyləyicilik sənəti
«Dədə Qorqud kitabı»ndakı on iki boy bir-birindən o qədər
də fərqli deyil. Tamamilə mifoloji mətnlərdən qaynaqlanan V
boy («Dəli Domrulun Əzrail ilə mücadiləsi») ilə VIII boy («Ba-
satın Təpəgöz adlanan div ilə mücadiləsi») və eyni zamanda mə-
həbbət dastanlarına xas olan xüsusiyyətləri özündə əxz etdirən
III (Beyrək bəy) və VI (Qanturalı bəy) boydan başqa səkkiz
qnostik (içə qapalı) bir dindir. III əsrdə Babildə ortaya çıxan bu din bütün
dünyada və xüsusilə Şimali Afrikada yayılmışdır. Xristianlıq başda olmaqla,
məzdəkilik, buddizm və Mesopotamiya dinlərindən bir çox ünsürlərini özün-
də əxz etdiyindən, eyni zamanda sinkretik xüsusiyyət daşımaqdadır. Mani öz
dinini yaymaq üçün biri fars digər altısı süryani dilində yeddi kitab və yetmiş
risalə yazmışdır. Manilik ən parlaq dövrünü VIII əsrdə Uyğur dövlətinin milli
dini olaraq elan edilməsi ilə yaşamışdır. Mani sözü qədim türk dilində «Men-
gü» və cağatay türkcəsində «Tanrı» deməkdir. Manixeist uyğurlar ölümdən
sonra ruhun bir başqa bədəndə həyatına davam etdiyini («re-enkarnasiya» və
ya «yenidən təcəssüm») qəbul edirdilər – Q.Şəhriyar.
1
P.N.Boratav. Folklor ve Edebiyat. İstanbul, 1939, s.86-92; Cevat
Emre. Türk Dilbilgisi. İstanbul, 1945, s.568-570.
2
P.N.Boratavın «Halk Hikâyeleri ve Halk Hikâyeciliği» adlı kitabının
118-ci səhifəsində diqqəti bir türkmən aşığının söylədiyi «Salman bəy heka-
yəsi» ilə «Kəl oğlan» nağılındakı oxşar ritmik xüsusiyyətə cəlb edir.
113
hekayə tamamilə dastansayağı qəhrəmanlıqlarla zəngindir: atanı
azad edən oğul (I, VII, XI), oğlu azad edən ata (II, IV), kafirlərin
əlindən qardaşını azad edən qardaş (X), döyüşdə atasının yerinə
keçən gənc qəhrəman İmran (IX), sultanına sədaqətini ölümlə
ödəyən Beyrək və intiqamının alınması haqqında son hekayə
(XII). Bəzi hissələr isə təkrarlanır: V, VII və IX boylardakı
Allaha yalvarma, II və IV boylarda oğlundan xəbər gözləyən
ana, döyüşlərdə iştirak edən qəhrəmanlara verilən vəsf, ləqəb və
s. Lakin bütün bu təkrarlar söyləyicinin təqdimatında bir bütün-
lük meydana gətirir və bu da «Dədə Qorqud kitabı»nın vəsfidir.
İndi burada açıqlamağa ehtiyacı olan məqam bu bütünlüyün,
tamlığın söyləyicinin və ya toplayıcının təsviridir, yoxsa ozan-
ların söyləyicilik ənənəsinin davamıdır?.
Hekayələr çox zaman oğuzların bəylərindən olan Bayındır
xan (I, III, VII, IX boylar) və ya Qazan bəyin (I, IV, X, XII boy-
lar) təşkil etdikləri toplantı və ziyafətlərdə başlayır, sonra hadi-
sələrin keçmişinə toxunur. Bəzi hallarda Dədə Qorqudun gəlib
gənc qəhrəmanlara ad verməsi istənilir, çətin zamanlarda sıxıntı-
lardan azad olmaları haqda xəbərdarlıq etməsi də arzu edilir (III
və VIII boylar). Vəziyyətə nəzarəti və müharibə etmək lazım gə-
lərsə, buna oraya yetişən Oğuz bəyləri qərar verirlər. Onların
meydan müharibəsinin baş verəcəyi yerə gəlməsi, ən tanınmış alp
ərənlərin adlarının sadalanması və məşhur hadisələrin yada salın-
ması ilə davam edir (II və IV boylar. Eyni zamanda bəylərin VII,
XI, XII boylarda apardıqları yoxlamalar da diqqəti çəkir). Hekayə
düşmənlərə qarşı bir zəfər, bir qohumun azad edilməsi, asilərin
cəzalandırılması (XII boy), gəlinin qaçırılması (III və VI boylar),
böyük bir dərddən qurtulma (V boydakı ölüm, VIII hekayədəki
Təpəgöz) və s. bu kimi hadisələrdən sonra Dədə Qorqud ortaya
çıxır. Bütün on iki hekayə də eyni şəkildə sona yetir. Dədə Qor-
qud gəlib qopuz ilə bir oğuznamə çalıb söyləyir. Bu zaman bəzən
qəhrəmanın adını çəkir, oğuzların qazi və alp ərənlərini məth edir,
ölənlərə isə rəhmət diləyir, həyatın amansızlığı və dünya nemət-
114
lərinin keçici olduğunu söyləyir. Dədə Qorqud (və ya hekayəçi)
sonra xanına müraciət edir, sədaqətini ərz edir və onu məth edir,
gücünü artırması üçün Allaha yalvarır, qohumlarının cənnətdə
olmasını və öldüyü zaman dininə bağlı qalmasını niyaz edir.
Hekayələr dinləyicilər üçün yazılmışdır, burada oxucular
nəzərə alınmır. Hər bir hekayənin sonunda görünən Dədə Qor-
qudun yalvarışları ozan tərəfindən toplantını təşkil edən ev və ya
çadır sahibinə yönəlir.
Hekayəyə başlamaq və bəzi yerlərdə dayanmaq məqsədi ilə
qopuzun müşayəti altında mənsur mətnlər oxunur (soylama).
«Dədə Qorqud kitabı»ndakı söyləmə üslubu türk nağıl və
dastanlarından çox ciddi şəkildə fərqlənir. Bunu başlanğıc və
son hissələri təhlil edərkən görmüşdük. Hadisələri qısaltmaq və
marağı itirməmək üçün mətnə bir neçə yeni motivlər əlavə edilə-
rək müdaxilə edilir. Kunoş tərəfindən toplanan nağıllarda da bu
müdaxilənin şahidi oluruq: «az gedər, uz gedər, dərə, təpə düm-
düz gedər» və ya nağıllarda «vaxt tez gəlir» və s.
Türk ənənəsində mövcud olmayan iki xüsusiyyət «Dədə
Qorqud hekayələri»ndə diqqəti cəlb edir: «at ayağı külük ozan
dili cevük»
1
, «eyegülü ulalar, kabargalu büyür»
2
, «saylamagıla
Oğuz begleri tükense olmaz»
3
ifadələri bütün Oğuz bəylərinin
adlarının çəkilməməsi üçündür.
«Kimi» və ya «sanasın» sözləri də «Dədə Qorqud kita-
bı»nda bir bənzətmə məqsədi ilə istifadə edilmişdir (Vatikan
nüsxəsi, yarpak 94).
Dastanda bəzi rəqəmlərə də sıx rast gəlirik. Bunlardan yed-
di, qırx (hər bir qəhrəmanın qırx adamı, qadın qəhrəmanın da
qırx kənizi vardır) sayları ənənəvi şərq inanclarında mövcuddur
1
Vatikan nüsxəsi, vərəq 61v-də belədir. Türkiyədəki aşıqlar «külük»
sözünü istifadə etmələrinə baxmayaraq, mənasını bilmirlər. Mən də burada
tərcüməsini verdim. Qırğızlarda «külük» «qaçış atı» deməkdir.
2
Drezden nüsxəsində belədir (Kilisli, s.143, Gökyay, s.99).
3
Vatikan nüsxəsi, vərəq 90-da belədir.
Dostları ilə paylaş: |