Göz muncuğu bakı 2014
Yüklə 0,66 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- DOQQUZUNCU FƏSİL KEFLİ İSGƏNDƏR DƏ DÜZ DEYİRMİŞ
- Hacı Fərəc arvadını alıb, evinə də sahib çıxıb. İtil cəhənnəmə!” M.C. MƏMMƏDQULUZADƏ, «Ölülər»
- ONUNCU FƏSİL ƏSHABİ - KƏF
- Sonra da oyatdıq ki, iki dəstədən hansı biri yatdıqları müddəti
59
sayıqlamalarımda görünmüşdü mənə, gerçəklikdə yaşamamışdım bunların heç birini? Bilmirəm, hələ də bilmirəm. Xaraba Gilandan yenidən Möhsüngilə necə qayıtmışdım, niyə onlar neçə vaxt harada olduğumu soruşmamışdılar, heç buna təəccüblənməmişdilər də. Belə çıxır ki, bütün bunlar mənim qızdırmalı xəyallarımdır, xəstə beynimi doldurmuş fantaziyalardır. Olsun, qoy lap belə olsun. Çox əcəb... Bəs onda evimin divarından asılmış o iri göz müncuğu hardandı? Mən ki, onu heç vaxt, heç yerdən almamışdım.
siz burada rahatca yatıbsınız. Heç dünyadan xəbəriniz yoxdur. Axı diriləndən sonra bu qəbiristanlıqda ki, qalmayacaqsınız: istəyəcəksiniz ki, dağılasınız evlərinizə. Çox əcəb. Dağıldınız. İndi bir deyin ki, sizi hələ evə qoyacaqlarmı? Gedib görəcəksiniz ki, evlərinizin qapıları bağlıdır. - Aç qapını! Mən bu evin sahibiyəm. -Sənin burada heç zadın yoxdur! Qardaşın Hacı Fərəc arvadını alıb, evinə də sahib çıxıb. İtil cəhənnəmə!” M.C. MƏMMƏDQULUZADƏ, «Ölülər»
Məhəlləmizə yaxınlaşdıqca dua edirəm ki, kaş heç kəsə, heç bir tanışıma- bilişimə rast gəlməyim. Yox, yırtıq - yamaqlı şalvarımdan utanmırdım. Ondan qorxurdum ki, məni görüb tanıyanların ürəyi gedər. Axı, basdırılmış meyitlər üçləri çıxar - çıxmaz şəhərin küçələriylə veyillənmirlər. Bir yandan baxanda da, bu axşam vaxtı, qaranlıq küçələrdə kimdi məni tanıyan? Şükür, heç kimə rast gəlmədən mənzilimə çatdım. Liftə girib 3-cü mərtəbənin düyməsini basdım. Mənzilimin kodunu - 346-nı yığırdım ki, qəflətən gözüm qapının üstündəki lövhəyə sataşdı: 60
PSİXOLOJİ ARAŞDIRMALAR VƏ YARDIM MƏRKƏZİ, ZAKİR ZAKİROV. Ayağımın altından yer qaçdı. Birtəhər özümü ələ alıb qapını açdım. Qapını açıb otağa girməyimlə qadın qışqırığı eyni ana düşdü. Torşerin zəif işığında ancaq onu gördüm ki, yazı masamın üstündə uzanmış çılpaq qadın lüt kişini itələyib sıçradı, o biri otağın qapısına tərəf qaçdı. Qadının çılpaq belində göyümtül, yumru-yumru küpə izlərini də gördüm. Zakir yerə atdığı xalatını - xalatımı tələsik qapıb ayıb yerlərini örtdü. -Kimsən? - deyə baxdı. Deyəsən, hələ gözlərinə inanmırdı. Sonra bir an içində tok vurmuş kimi yerə çökdü. Arxasını divara söykəyib yavaş-yavaş döşəməyə sürüşdü. Dili topuq çala-çala: -S... i... z.. - deyə bildi. Bərələ gözləri meyit gözləri kimi donub qaldı. Sanki gözləri məchul bir nöqtəyə zillənmişdi. - Bəli, mənəm, - dedim, - sənin kimi nankorun şefi və elmi rəhbəri... Zakirdən səs-səmir çıxmırdı. Nə deyəcəkdi axı, nə deyə bilərdi? Dəfnimdən üç gün keçməmiş ən istəkli tələbəm, az qala, bütün bildiklərimi beyninə doldurduğum nanəcib mənzil-ofisimi mənimsəmiş, qapıda adım yazılmış lövhəni qoparmış, öz adını yazmış (yeni lövhə sifariş edib asmağı nə tez bacarıb), hələ üstəlik, qırmızı zolaqlı xalatımı da mənimsəmişdi. Arxasında yuxusuz gecələr keçirdiyim yazı masamın üstündə atılıb-düşürdü, guya elə bu otaqda divan, o biri otaqda çarpayı yoxdu... Yoxsa, bu da bir növ sapıq keyfidir? Arxadan görsəm də, xanımın kim olduğunu zənn etmişdim. Dəfnimdən bir-iki gün qabaq eşitmişdim ki, sətəlcəm olub, belinə küpə saldırıb. Rübabəydi. Çox uzaqlarda qalmış illərdə mənim də xoşum gəlirdi ondan. Mənim yeganə qarşılıqsız məhəbbətimdi. Əlimi dizinə qoymağa izn verməyən, demə, ayağı sürüşgənin, gözü dağınığın biriymiş. -Səndə heç vicdandan əsər - əlamət yoxdu, Zakir? Gözləyəydin, qırxım demirəm, heç olmasa yeddim çıxaydı da... 61
Çömbəlib oturmuş Zakirdə heç bir həyat əlaməti qalmamışdı. Prostratsiyada idi. Mən də sözlərimi sanki boşluğa deyirdim: -Buna görəmi məni itələyib öldürmək istədin, Zakir? Evimi, işimi mənimsəmək üçün, tamamladığım araşdırmamı, kəşfimi öz adına çıxmağçün? Mənzilimi qəhbəxanaya çevirməkçün? - qəhər məni boğurdu, - mənim övladım yoxdu, səni doğma oğlum bilirdim. Qəbirdə yatanda da ağlıma gəlməzdi ki, məni arxamdan vurub üçüncü mərtəbədən küçəyə itələyən sənsənmiş. Zakirin ağ appaq ağarmış üzü meyit sifətiydi. Yazığım gəldi ona hətta. Stulun üstünə qoyduğu şalvarını, köynəyini üstünə atdım: -Geyin, itil gözümdən, - dedim. - Gedəndə lövhəni də qapıdan qopart... O biri otağa keçdim. Rübabə əlləriylə üzünü örtüb için-için ağlayırdı. Geyinmişdi. Mənim xoşladığım püsteyi-yaşıl paltarında idi. İçəri girdiyimi duyub başını qaldırdı. Elə bil heç nəyə təəccüb qalmamışdı, hər şey elə belə də olmalıydı. Üç gün əvvəl basdırdıqları adamın indi bu əcaib qiyafədə görünməsi adidən adi bir şeydi sanki... Elə ancaq yavaş səslə: -Bağışlayın, bağışlayın, - deyirdi. -Bağışlamalı bir şeyim qalmayıb, - dedim, - dur çıx get burdan. Rübabə dinməz - söyləməz otaqdan çıxdı, bir azdan çöl qapısının çırpıldığını eşitdim. İş otağıma keçdim. Zakir orda yoxdu. Haçan getmişdi? Qapı səsini eşitməmişdim, görünür, lap ehmallıca örtüb çöl qapısını.
dərgahından bir rəhmət bəxş elə və bir çıxış yolu tap düşdüyümüz bu işdən... İllərlə yatızdırdıq mağarada onları. Sonra da oyatdıq ki, iki dəstədən hansı biri yatdıqları müddəti Yüklə 0,66 Mb. Dostları ilə paylaş:
|