63
dəyişikliklərdən qoruyar. Sıxıntı zamanında səni şikayət etməkdən qoruyan. Nemət
zamanında da səni fəlakətlərdən qoruyandır. Allahın bütün varlıqları qoruması
olmasaydı, varlığı mümkün olan heç bir şeyin varlığı davam etməzdi. Allah bütün
varlıqları təkrar yoxluğa dönməkdən qorumuşdur. Göyləri yerə düşməkdən qoruyan və
tutan da Odur. Yer üzünü su üzərində yaradan da Odur. Qüdrəti ilə yer üzünü, üzərində
yaradıldığı suyun dibinə çökməsini qoymayan Odur. Ancaq Allahın qoruması buna
manedir.
HƏSİB
əl-Həsib
–
Haqq-hesab tələb edən, heç bir şeyi nəzərdən qaçırmayan deməkdir.
«Hesab edən olaraq Allah kifayətdir». (ən-Nisa 6). Həsib
–
qiyamət günü qullarını
hesaba çəkəcək və sorğu-sual edəndir. Hər bir xeyir Ondan umulur, rəhməti ilə bəla və
müsibətləri dəf edəndir. Ehtiyaclar üçün Ona dua edildiyinə görə ehtiyacları
qarşılayandır. Hesab çəkən, şahid olan Uca Allahdır. Ömər
–
radıyallahu anhu
–
deyərdi ki: «Hesaba çəkilmədən əvvəl nəfislərinizi hesaba çəkin. Əməlləriniz
çəkilmədən əvvəl sizlər əməllərinizi çəkin və Uca Allahın buyurduğu o, günə
hazırlaşın. «O, gün siz Rəbbinizin hüzuruna gətiriləcəksiniz. Sizin heç bir sirriniz
(Allahdan) gizli qalmayacaqdır». (əl-Həqqa 18).
HƏFİ
əl-Həfi
–
Lütfkar, xoşsifət, bilmək, sevinmək, «O, mənə qarşı çox mehriban və
lütfkardır (HƏFİ)». (Məryəm 47). Əzhəri
–
rahmətullahi aleyhi
–
deyir ki: «Həfi
–
bilmək, sevinmək». Suddi
–
rahmətullahi aleyhi
–
deyir ki: «Dostluq, yoldaşlıq, çox
yaxın bir münasibət». Bəzən də Həfi Hakim mənasında da işlədilir. Ərəblər hakimlərə
Həfi də deyərdilər. Həmçinin də yaxşılıq edən, hörmət edən, köməyə gəlmək
mənasındadır. Dilçi alimlərindən əl-Fərra
–
rahmətullahi aleyhi
–
deyir ki: «O, mənə
qarşı çox mehriban və lütfkardır». (Məryəm 47) ayəsində mən qarşı lütfkar davranan,
dua etdiyimdə duamı qəbul edən, ehtiyaclarımı qarşılayan şəkilindədir» deyə
açıqlamışdır.
HƏQQ
əl-Həqq
–
Haqq, Həqiqət mənasındadır. Qurani kərimdə 285 ayədə keçir. Kəsin
olaraq sabit olma, gərəkli olan (sübut, vacib) mənasında işlədilir. «Şübhəsiz onların
çoxunun üzərinə o, söz (əzab) haqq olmuşdur». (Yasin 7). Burada Haqq oldu – sabit,
vacib oldu deməkdir. «O, günahkarlar istəməsə də Allah haqqı sabit və üstün
edəcəkdir». (əl-İsra 81). «De ki: «Haqq gəldi. Batil yox oldu». (əl-İsra 81). Bəzən
zülmün əksi olan ədalət: «Allah haqq (ədaləti) hökm edər». (əl-Mumin 20). Bəzən
hissə, pay: «O, kəslər ki, onların mallarından müəyyən bir haqq (pay) vardır». (əl-
Məaric 24). «O, gün onlar Allahın açıq-aşkar haqq olduğunu biləcəklər». (ən-Nur
25). İbn Abbas
–
radıyallahu anhu
–
rəvayət edir ki, Peyğəmbər
–
sallallahu aleyhi və
səlləm
–
gecə namazına durduğu zaman buyurdu: «Ey Allahım! Sənə həmd olsun. Sən
göylərin, yerin və ikisi arasında olanların nurusan. Sənə həmd olsun. Sən göyləri, yeri
və ikisi arasında olanları tutansan (Qayyumsan). Sənə həmd olsun. Sən göylərin, yerin
və ikisi arasında olanların Rəbbisən. Sənə həmd olsun. Sən tək həqiqətsən (Haqsan).
64
Vədin haqdır, sözün haqdır, səninlə görüşmək haqdır, Cənnət haqdır, Cəhənnəm
haqdır, Peyğəmbərlər haqdır, Muhəmməd haqdır, Qiyamət saatı haqdır…»
176
. Həlimi
–
rahmətullahi aleyhi
–
deyir ki: «Haqq
–
inkarı mümkün olmayan, isbat edilməsinə
ehtiyac olmayan, varlığı qəbul ediləndir. Buna görə də uca Allahın varlığı qəbul ediləsi
şeylərin ilkidir. Varlığı inkar edilməz. Uca Allahın varlığına dəlalət edən dəlillər
olmasa da O, vardır. Bununla belə bütün varlıq aləmi Onun varlığının aydın
dəlilidir»
177
. Uca Allahın hər sözü və feli haqdır. Onunla görüşmək haqdır. Göndərdiyi
Peyğəmbərlər və nazil etdiyi kitablar haqdır. Dini də haqdır. Heç bir şeyi Ona şərik
qoşmadan yalnız Ona ibadət etmək də haqdır. «Bu belədir. Çünki Allah haqq,
müşriklərin ondan başqa ibadət etdikləri (bütlər, tanrılar) isə batildir. Həqiqətən
Allah uca və böyükdür». (əl-Həcc 62). «Bu ona görədir ki, Allah haqq, (müşriklərin)
ondan qeyri ibadət etdikləri isə batildir». (Loğman 30). «De ki: «Haqq
Rəbbinizdəndir». (əl-Kəhf 29). Allahın bütün isimləri, sifətləri və felləri haqdır. Ona
ibadət etmək haqdır. Onun qullarına vədi, əzabı və hesabı da haqdır. Qullar haqqında
hökmü ədalətdir və bu hökmündə heç bir haqsızlıq yoxdur.
HƏKƏM
əl-Həkəm
–
«Allah aramızda hökm verənlərin ən xeyirlisidir». (əl-Əraf 87).
«Ondan başqasınımı özümə hakim istəməliyəm?». (əl-Ənam 114). «Bəndələrin
arasında ixtilafda olduqları məsələlər barəsində Sən hökm edəcəksən!». (əz-Zumər
45). Bu İsim insanlar haqqında da istifadə edilərək Qurani Kərimdə zikr olunur.
«(Ey
möminlər!) Əgər ər-arvad arasında ixtilaf olacağından qorxsanız, o zaman kişinin
adamlarından bir nəfər və qadının adamlarından da bir nəfər hakim təyin edin».
(ən-Nisa 35). Hani b. Zeyd
–
radıyallahu anhu
–
rəvayət edir ki, Peyğəmbər
–
sallallahu aleyhi və səlləm
–
in yanına bir qrup heyət gəldi. Aralarından birinə: «Əbul
Həkəm deyildiyində Peyğəmbər
–
sallallahu aleyhi və səlləm
–
o, kimsəyə: «Həkəm
Allahdır. Nə üçün sənə Əbul Həkəm deyirlər?» deyə buyurdu. Adam: «Qövmüm hər
hansı bir məsələdə ixtilaf etdiklərində mənim yanıma gəlirlər, mən də həkəmlik edərək
aralarında hökm verirəm. Beləcə hər iki tərəf də verdiyim hökmə razı qalırlar» dedi.
Peyğəmbər: «Övladların varmı» deyə buyurdu. Adam: «Bəli, Şurayh, Abdullah və
Müslim Bəni Hani» dedi. Peyğəmbər: «Ən böyüyü hansıdır?» deyə buyurdu. Adam:
«Şureyh» dedi. Peyğəmbər: «Artıq sən Əbu Şureyhsən» deyə buyurdu
178
. Həlimi
–
rahmətullahi aleyhi
–
deyir ki: «Həkəm
–
höküm və qərar verəndir». İbn Qeyyim
–
rahmətullahi aleyhi
–
deyir ki: «Hökmlər üç cürdür. 1) Dini hökmlər. 2) Varlıq aləmi
ilə bağlı hökmlər. 3) Qədəri kovni hökmlər.
Hər müsəlman Allahdan başqa Həkəm olmadığını, Onun bütün fellərinin hökm,
bütün sözlərinin hikmət və vəsiyyətlər olduğunu, Peyğəmbərlərin hikmət qaynağı və
hikmət əhli kimsələr olduğunu bilməlidir. İnsanlar hökm verirkən Allahın nazil etdiyi
ilə hökm vermələri lazımdır. Hər müsəlman Allahın hökmü ilə hökm edilən bir
məhkəməyə çağırıldığı zaman bu çağrışa cavab verməli və əleyhinə bir hökm çıxdığı
zaman buna uymaq məcburuyyətindədir. Əks halda zülm edənlərdən olar. «Aralarında
hökm etmək üçün Allahın və Peyğəmbərinin yanına çağrıldıqda onlardan bir dəstə
176
Buxari 3/2-4, Müslim 769.
177
Beyhəqi «Əsmə vəs Sifət» s. 12,13.
178
Buxari 811, Əbu Davud “Kitabul Ədəb” 4955, Nəsəi 5389, əl-Albani “Mişkət” 4766, “İrva” 2615.