A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
375 adam tələsəndə sağla solu çaşdıranda idman müəllimimiz deyərdi ki, solu-sağı yadında saxlaya bilmirsənsə, yadında saxla arpa bu yana, buğda o yana. Bu da onun zarafatı idi. Biz taksiylə Əsmərgilin evinə çatıb maşından düşdük. Qapılarının ağzında ayrılanda Əsmər birdən diqqətlə (indiki vaxtım olsaydı deyərdim ki, işvəylə) mənə baxıb xəbər aldı: –Bəs sən mənə bir şey demək istəmirsən? Yenə də görünür ki, fikir axınımız bir mənzilə çatdı və Əsmərin sözlərinə bu səfər də təəccüblənmədim: –Yadında o axşam mənim çəkməmin dabanı çıxmışdı, sən də məni ötürürdün. — Bir az susandan sonra əlavə etdi. —Hər şey başqa cür ola bilərdi. Ancaq mən keçmişi çözələmək istəmirdim. Uşaqlıqdan biz daima nə isə itiririk. Bəzən adam lap mat qalır. Adam harda, haçan bu qədər şey yığıb ki, elə hey itirə-itirə yenə də nə nə isə saxlayır. —Acmamısan ki, hələ? —Hələ yox. Bir-iki saatdan sonra. —Yaxşı. İndi saat ikidir. İki saat da vaxtımızı öldürək. —Əcəb nəzakətlisən. Deməli, mənimlə sən vaxtını öldürürsən. —Yaxşı, sözdən söz çıxartma. İstəyirsən, gedək kinoya. —Kinoya? Gedək. Biz filmin lap əvvəlinə çatdıq. Sənədli film idi. "Yaponiya müharibələrdə". Mən sənədli filmləri xoşlayıram — bu filmdə isə yapon xronikasının nadir kadrları vardı: ölümə məhkum pilotlar —kamikadzelər uçuşqabağı. Adamın əti ürpəşirdi. —Bir onların sifətlərinə bax, —deyə Əsmər qulağıma pıçıldadı. —Dəhşətdir. Uçuşdan qabaq onların hamısına sake-yapon arağı verirdilər, təyyarəyə qalxa–qalxa onları çəkən kino-kameraya baxarkən bilirdilər ki, qarşıda onları yalnız ölüm gözləyir və artıq heç bir şey onları bu ölümdən qurtara bilməz. –Görəsən, onlar havaya qalxanda nə düşünürmüşlər? —deyə
376 Əsmər soruşdu. — Fikirlərini dəyişmirlərmiş ki? Ona diktor cavab verdi: –Kamikadzelər yerdən qalxan kimi həyatla əbədi vidalaşırdılar. Geri qayıtmaqçün onların təyyarələrinə benzin tökmürdülər. Sağ əlimdə Əsmərin barmaqlarının əsəbi titrəyişini duydum. Sonra sağ yanağımda onun saçlarını, sağ çiynimdə onun başını hiss etdim. Lap yaxından onun vurduğu ətrin xoş, məstedici qoxusu gəldi. Məndə dəli bir uşaq istəyi oyandı, onu öpmək istədim, amma yenə də, neçə il bundan qabaqkı kimi öpmədim. İşıq yandı. Film qurtardı. –Bu dəhşətdən sonra yaxşıca nahar eləmək lazımdır, —deyə o, qayğısız və şən gülümsədi. — Yaman acmışam. Yaxşı kabab yemək istəyirəm. Deyirlər burda əntiqə bir kababxana açıblar. –Hə. Biri var Binəqədidə. Amma ora uzaqdır. Biri də Bayıldadır. Gedək ora. –Gedək.
Kababxana kişilərlə dolu idi. Əsmər qadın çinsinin yeganə nümayəndəsi idi. Onun qeyri-adi görkəmi, geyimi hamının diqqətini cəlb edirdi və bizi hər tərəfdən süzürdülər. Hamı bir balaca, ya əməlli-başlı dəm idi və biz bu baxışların tən ortasında dayanmışdıq. Hələ ki, ancaq baxırdılar, amma qorxurdum söz-zad da atsınlar, odur ki bura gəldiyimizə lap peşman olmuşdum. Yaxşı ki, bufetçi məni tanıdı, məsələni dərhal başa düşdü və bizə yanaşıb pəncərə qabağındakı masanın arxasına apardı. Mən arxam dənizə tərəf oturdum. Əsmər isə arxası camaata, üzü dənizə oturmuşdu və mən sifariş verən müddətdə çiynim üstündən dənizə və üfüqdə görünən çatılmaz Nargin adasına baxırdı. –Nə içəcəyik? –Şampan, — dedi. — Bilirəm, bu lap görməmişlikdir, kababla şampan içməzlər, amma mən istəyirəm. Yadındamı o axşam, sizdə... Bəli, yadımda idi. Yadımda idi ki, o axşam bizdə Əsmər
377 həyatında ilk dəfə şampan içmişdi. Amma onun uşaqlıq xatirələrinin sentimental qüssəsi məni yavaş-yavaş əsəbiləşdirirdi. Həyatın pozulmaz məntiqinə görə keçib gedənləri qaytarmaq cəhdi kimə gərəkdir. Əsmər niyə bütün olub keçənləri qaytarmaq, xatirələri oyatmaq istəyir. Bura niyə gəlib? Ötən günlərinə ziyarətəmi? Kimə lazımdır bu ziyarət? Hiss edirdim ki, ovqatım getdikcə təlx olur, qarşıdakı pəncərədən səkiyə mismar kimi vurulmuş dümdüz ağaclara baxırdım və qanım daha da qaralırdı. Kabab gətirdilər, göy-göyərti, turşu... –Yüz ildir kəvər yeməmişəm, —deyə Əsmər ləzzətlə kəvərə girişmişdi. Xidmətçi şampanları açırdı. –Sənə gülməli bir şey danışım. Bir dəfə balaca bir diplomatik məclis vardı. Camal da xidmətçini gözləmədi, şampanı özü açmağa başladı. Tərs kimi şampanın tıxaçı sıçradı, gedib düşdü Latın Amerikası ölkələrindən birinin səfirinin boşqabına. Camalın rəngi-rufu qaçdı, mən də qorxumdan əsirdim. Amma allaha şükür, səfir baməzə adam imiş, zarafata saldı, keçib ketdi. —Əsmər bir qurtum şampan içdi. —Yaxşı, sağ ol, içək sənin sağlığına. –Yox, bir dayan, tələsmə. Birinci tost sənin sağlığına. Mən çox şadam, çox, lap çox şadam ki, sən gəlmisən. Birinci badəni içən kimi başa düşdüm ki, bu gün mənə şampandan bir şey olmayacaq, daha əsaslı bir şey lazımdır. –Etiraz etmirsənsə mən özümçün araq sifariş eləyim. –Elə də. Araq stəkanını başıma çəkdim və hiss etdim ki, bütün təfərrüatlar, xırda detallar hamısı əriyib gedir və əsas şeylər qalır. Mənim xəyalımda da keçmiş oyanırdı, tikə–tikə, parça- parça oyanırdı. Amma qeyri-real uşaqlıq illərinin keçmişi yox. O keçmiş illərin ərzində hissi varlığını itirmişdi, sadəcə hadisələr, faktlar sadalığı kimi qalmışdı, ona görə də heç bir duyğu oyatmırdı. Mənim xəyalımda yaxın keçmiş —hələ solub sönməmiş, uzaqlaşıb itməmiş keçmiş —təhsil illərim, Moskva
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|