268
- Bir abrınız, həyanız olsun. Əl çəkin bu camaatın yaxasından. Nədir sizi
islamdan uzaqlaşmağa vadar edən?! Bir tikə çörəyə görə hər şeyinizi satmağa
razısınız.
- Xahiş edirəm, əsəbiləşməyin. Biz sizə təklif edirik, sizi məcbur etmirik.
Bu, könüllüdür.
- Məni məcbur edə də bilməzsiniz. Amma şirin dillə tora saldıqlarınız da
olur. Başqalarının imanına hörmət qoymursuz, heç olmazsa, öz müsəlman
babalarınızın ruhunu incitməyin.
- Siz məni bağışlayın, səhv edirsiniz. Mən heç kimin ruhuna əziyyət
vermirəm. Ona qalanda siz də atəşpərəst əcdadlarınızın ruhunu incitmiş olursunuz.
- … İndi beləsinə nə deyəsən ki, söz də çatdırmaq olmur.
Bu və buna bənzər dialoqlara Bakının küçələrində, xüsusilə Filarmoniya
bağında, Əlyazmalar İnstitutunun qarşısında, 28 May meydanında tez-tez təsadüf
olunur. Sadə, təmiz geyimli Krişna təbliğatçıları qrup şəklində qoltuqlarında kitab
adamlara nəzakətlə yaxınlaşır, onlara kitab təklif edir, müqabilində utancaq
görkəmlə cüzi «nəzir» istəyirlər.
Nəfis tərtibatlı, Azərbaycan dilinə ustalıqla tərcümə edilmiş kitablara və
onları paylayan təbliğatçılara baxanda sövq-təbii düşünürsən: «Bütün varını-
yoxunu, olanını-olmayanını təbliğat maşınına səxavətlə sərf edən, saysız-hesabsız
institutları, cəmiyyətləri, qiraət otaqları, qəzet və jurnalları olan kommunist rejimi
70 ildə belə mahir təbliğatçı yetirə bilmədi. Onların təbliğatında bir zorakılıq,
amiranəlik vardı. Bəs, bu Krişnanı məharətlə yayan təbliğatçılar harada, nə vaxt
yetişdi, haradan peyda oldu? Bu kitabları kim tərcümə etdi? Belə suallar çox,
cavablar müxtəlif və mübahisəlidir. Amma danılmaz bir həqiqət var: islam, onun
dəyərləri ölkədə təhrif olunmuş formada təbliğ edilir – elə bir səviyyədə ki, o ya
mövhumata, cəhalətə aparır, ya da ki, başqa bir istiqamətə.
Digər
tərəfdənsə,
milli ideologiya müasir tələblər səviyyəsində
formalaşmayıb, iş o dərəcədə acınacaqlıdır ki, bəzən bu mövzuda söhbət açmağın
özü qəribə, təəccüblü və yersiz görünür. Belə bir bulanıq, qeyri-müəyyən şərait,
təbii ki, missionerlik fəaliyyəti üçün çox münbit sayıla bilər.
60-cı illərin sonunda orta məktəbdə müharibə veteranları ilə görüş zamanı
rəhmətlik Qüdrət dayı bir dəfə faşistlərin səngərinə silahsız tullanaraq qeyri-adi
şücaət göstərib düşmənləri çaş-baş saldığını söyləyəndə iştirakçılardan biri ona
belə sual vermişdi:
- Qüdrət dayı, siz
necə oldu ki, belə risk etdiniz?
Sual, deyəsən, yerinə düşməmişdi. Tədbirin təşkilatçıları sualın üstündən
ötmək istəyəndə, səmimiyyəti ilə seçilən Qüdrət dayı özünəməxsus şirin danışığını
davam etdirdi:
- Yaxşı sualdı, lap ürəyimi tərpətdi. Bununla bağlı bir xatirə də danışacağam.
Bölmə komandirimiz bir urus idi. O, tez-tez daim ehtiyatla hərəkət edən erməni
əsgərinə irad tutardı: «Çox ehtiyatlılıq tədricən qorxaqlığa aparır. Lazım olan anı
duymaq və düşmən üzərinə sıçramaq lazımdır». Bir dəfə də belə söyləyib üzünü
bütün əsgərlərə tutdu: heç qonşu xoruzun sizin həyətinizə girdiyi səhnəni
görmüsünüzmü? Fikir vermisinizmi, çağırılmamış qonaqla həyətin xoruzu necə
ölüm-dirim davasına çıxır?! O güclüdürsə, o birini dərhal qovur, zəifdirsə, al-qana