Abġd tahġRLĠ

 
280 
qarı birgə üşütdü, qızmar yayında birgə isindik. Eyni məktəbdə eyni müəllimlərdən 
dərs aldıq, eyni insanların əhatəsində boya-başa çatdıq. Bütün bu amillər həyat və 
düşüncə tərzimizdə yaxınlığın, doğmalığın əsasını qoydu. Bu təbii təməl görünən 
və görünməyən milyon tellərlə bizi bir-birimizə bağladı. Yaşımızın və həyatımızın 
müəyyən  mərhələsində  daha  tez-tez  təmasda  olmağa,  tez-tez  ünsiyyətə  ehtiyac 
yarandı. Bu cür təşəbbüslərin kim tərəfindən gəlməsindən asılı olmayaraq, tədbirlər 
Rafiq  Mirzəyevsiz  keçmirdi.  Dostların  hər  biri  –  Ağalar  İbrahimov,  Mirzəbala 
Əmrahov,  Vahid  Babayev,  bu  sətirlərin  müəllifi  onun  məsləhətləri  ilə  dərhal 
hesablaşırdı.  Belə  görüşlərin  birində  Ağalar  müəllim  «tərifləyin  bir-birinizi, 
özümüzü tanıyandan, dərk edəndən bu günə kimi tərifləmişik, bir-birimizin şəninə 
xoş  sözlər  demişik,  yenə  də  deyək!»  -  deyə  yarızarafat,  yarıgerçək  bildirdi. 
Məclisdə  biz  Rafiqin  də  ünvanına,  o  ki  var,  layiq  olduğu  sözləri  qəlbimizdən 
dilimizə gətirdik. O, etiraz edib, başını aşağı salıb, «bəsdir, bəsdir» - deyib, biz isə 
davam etmişik. Yaxşı ki, belə olub… 
 
 
Ot kökü üstə bitər 
 
Rafiq  nəinki  Nohurqışlaqda,  bütün  bölgədə  tanınan,  hörməti,  nüfuzu  olan, 
böyük  nəslin  layiqli  davamçısı  idi.  Doğrudur,  ulu  babası  Hacınəzirin,  babası 
Əhməd  kişinin  nəslinə  çox  təlatümlü  bir həyat  nəsib  olmuşdur.  Ötən  əsrin  30-cu 
illərində  Əhməd  kişi  qolçomaq  nəslindən  olan  əksinqilabçı,  düşmən  kimi  həbs 
edilib  Sibirə  göndərilmişdi.  Lakin  gec  də  olsa,  haqq  öz  yerini  tapmış,  o  bəraət 
almışdı.  Bu  nəsildən  pərvazlanan  bütün  övladlar  tərbiyəsi,  təhsili,  yüksək 
mədəniyyəti,  əməli  ilə  çox  böyük  hörmət  sahibi  olmuşlar.  Rafiq  də  öz  nəslinə, 
nəcabətinə  xas  həyat  tərzi  sürürdü.  Kimi  onu  «zadəgan»,  kimi  «bəy»  kimi 
xarakterizə edirdi. 
Rafiq öz kökünə layiq 2 övlad böyüdürdü: Vüsal və Tural. Əminəm, Rafiqin 
tərbiyəsini  görən  bu  iki  gənc,  heç  şübhəsiz,  atalarının  xoş  məramlı,  xoş  niyyətli 
əməllərinin davamçıları olacaqlar. 
 
 
Son görüĢ 
 
Ölümündən  iki  gün  əvvəl  Rafiqlə  kəndə  getmişdik.  Yolda  məlum  oldu  ki, 
Rafiqin  həmin  gün  kəndə  getmək  niyyəti  yoxmuş.  Səhər  yuxudan  durub  və  qərar 
verib: kəndə gedirəm. Ertəsi gün Bakıya qayıtmağa hazırlaşırdıq ki, qəfildən Vahid 
həkimə  zəng  vurdu,  onunla  görüş  təyin  etdi.  Mənə  isə  dedi:  Doktoru  çoxdan 
görmürəm, gedim görüşüm. Etibarsız dünyadır. Bəlkə, bir də görmədim. 
Ata-anası, bacı-qardaşları, dost-tanışları  ilə  vidalaşmaq  üçün  yola  çıxıbmış. 
Doğma kəndə, elə-obaya, bizim dağlara «salamat qal» demək üçün tələsirmiş. Heç 
demə, o kəndə son səfərə, son görüşə gedirmiş… 
 
 
 
 
 
 
                             «525-ci qəzet», 
 
 
 
 
 
                            dekabr 2006. 

---

 
281 
 
 
 
Əməllərinizlə, əsərlərinizlə əbədi yaĢayacaqsınız, professor 
 
 
Azərbaycan elminə, təhsilinə, ictimaiyyətinə ağır itki üz vermişdir. Əməkdar 
elm  xadimi,  tibb  elmləri  doktoru,  professor,  müharibə  və  əmək  veteranı, 
Azərbaycan  farmakologiyasının  yaradıcılarından  biri  Dursun  Yaqub  oğlu 
Hüseynov  ömrünün  95-ci  baharında  dünyasını  dəyişmişdir.  «Hər  son  bir 
başlanğıcdır»  -  deyənlər  yanılmırlar.  Bu  gündən  Dursun  müəllimin  haqq 
dünyasındakı bioqrafiyası başlanır. Əminəm ki, onun bu dünyadakı gözəl əməlləri 
Dursun  müəllimin  haqq  dünyasında  da  yerini  yüksək  mərtəbələrdə  edəcəkdir, 
cənnətlik olacaqdır… 
Dursun  müəllimin  elmi  fəaliyyəti  haqqında  fikirləşəndə  yadıma  Qəbələnin 
yetişdirdiyi  digər  elm  xadiminin,  unudulmaz  professor,  müəllimim  Xəlil 
Əlimirzəyevin  alimlər  barədə  dediyi  sözləri  xatırlayıram:  «Alimlər  bir  neçə  cür 
olur. Bir qismi yaxşı natiqdir, pis yazır, başqa qismi pis natiqdir, yaxşı yazır, elələri 
də  var  ki,  həm  yaxşı  natiqdir,  həm  də  yaxşı  yazır».  Bax,  Dursun  müəllim, 
sonunculardan idi. O, gözəl həmsöhbət idi, onun maraqlı söhbətlərindən ayrılmaq 
mümkünsüz idi, eyni zamanda gözəl qələmi vardı. 
Sahəmə  yaxın  olduğu  üçün  tam  məsuliyyətlə  deyə  bilərəm  ki,  Dursun 
müəllim,  mahir  publisist  idi.  Elmi  əsərləri  nə  qədər  dərin  və  dəyərlidirsə, 
publisistik  məqalələri  də bir  o  qədər  oxunaqlı,  maraqlı və  zəngindir. 200-dən  çox 
elmi  əsərin,  10  dərsliyin,  16  monoqrafiyanın,  3  lüğətin,  farmakologiya  üzrə  2 
məlumat-soraq  kitabının  müəllifi  olan  Dursun  müəllimin  şərəfli  həyat 
salnaməsində  pedaqoji  fəaliyyəti  mühüm  yer  tutur.  Onun  dərs  dediyi,  yetişdirdiyi 
tələbələrin,  onlarca  alimin,  əczaçılar  ordusunun  sorağı  bu  gün  yüksək  elm,  təhsil 
ocaqlarından, Azərbaycanın bütün bölgələrindən gəlir. 
Dursun  müəllimin  məhsuldar  elmi-pedaqoji  fəaliyyəti  ondakı  yüksək 
təşkilatçılıq  bacarığının  da  üzə  çıxmasına  təkan  vermişdir.  Daim  yaradıcılıq 
axtarışlarında  olan,  tükənməz  enerji  ilə  çalışan  Dursun  müəllim  ölkə 
farmakoloqlarının elmi cəmiyyətinin yaradıcılarından biri olmuşdur. 
Dursun  müəllimi  mən  səmimi,  sədaqətli,  prinsipial,  mehriban,  həssas, 
ailəcanlı bir insan kimi tanıyırdım. O, əqidəsinə, məsləyinə bağlı, qətiyyətli adam 
idi.  İndiki  kimi  xatırlayıram.  İki  il  əvvəl  ailəsi  ilə  birlikdə  Qəbələnin  dilbər 
guşələrindən birində – Nohurqışlaqda dincəlirdi. Onlara baş çəkməyə gəlmişdim. 
Dursun müəllim həyətdə – fındıq ağacının kölgəsində bir kitab oxuyurdu.  
– Kimin haqqındadır? – deyə maraqlandım.  
– İosif Vissarionoviç Stalin haqqında.  
Üz-gözümü turşudub, «Oxumağa kitab tapmadınız?!» - demək istəyirdim ki, 
Dursun  müəllimin  fədakar  və  sədaqətli  ömür-gün  yoldaşı,  nəcib,  xeyirxah  Zoya 
xanım ehmalca, xoş təbəssümlə, lakin çox ciddi işarə vurdu:  

---