87
Xumar, ölümün ağuşuna atılıb, papaslar, şeyx mərvanlar və
dərvişlər aləminə qarşı nifrət oyadır.
«Şeyx Sənan» mənzum bir fəciə kimi poetik əsərdir.
Surətləri canlıdır, müasir dövrlə səsləşir. Xumarın kölgəsi əf-
sanə ilə bağlı olduğu üçün əsərin bu cəhətini süstləşdirmir.
Hadisələr də dramatik cəhətdən düzgün qurulmuşdur.
Şeyx Sənanın səhnəyə çıxmasına qədər olan hissə əsərin eks-
pozisiyasıdır. Şeyx Sənan səhnəyə çıxır, Xumarın kölgəsi gö-
rünür. Faciənin konflikti başlayır. Əsərdə daimi bir dəyişmə,
canlılıq, rəngarənglik diqqəti cəlb edir. Azərbaycanda yara-
dılmış tragik surətlər içərisində Şeyx Sənan ən qüvvətli, mə-
nəvi cəhətdən ən zəkalı bir mütəfəkkir obrazıdır ki, dönüklük,
əzmində tərəddüd ona yaraşmır.
«Şeyx Sənan» faciəsinin zəngin səhnə taleyi əsərin qiy-
mətini müəyyən edir. Bu faciə indiyə qədər Azərbaycan dram
teatrlarının repertuarından düşməmişdir.
… «İblis» əsərini H.Cavid Birinci dünya imperialist
müharibəsinin qan püskürən odları içində yazır. Anatol Frans,
Romen Rollan, Bernard Şou və başqa Avropa ədibləri kimi,
H.Cavid də imperialist müharibəsini əsl mahiyyətini dərk edə
bilmir. O da başqa yazıçılar kimi müharibəyə qarşı qəzəb do-
ğurmağa çalışır. «İblis» faciəsi bu nifrətin və qəzəbin məh-
sulu idi. Əgər H.Cavid dövrün mütərəqqi qüvvələrinə əsas-
lansaydı müharibəni mahiyyətini düzgün anlar, hadisələri
daha da konkretləşdirərdi. Doğrudur, «İblis»dəki hadisələr
Türkiyədə cərəyan edir, ancaq H.Cavid arzu etdiyi hadisələri
alır, arzu etdiyi romantik obrazları verir, müharibənin dəhşətli
səhnələrini mücərrədləşdirərək romantik yolla əhatə edir.
Əsər Bağdad yaxınlığında bir daxmada başlayır. Dax-
manın bir gözündə İblis, ikinci gözündə isə mələk dayanmış-
dır. Hər ikisi müharibənin törətdiyi dəhşətlərdən danışır. İblis
bu dəhşətlərin səbəbini insanda görür. Mələk isə İblisi təqsir-
ləndirir ki, o, insanları aldadıb bəşəriyyət aləmində fəlakətlər
törədir. Daxmada yatmış gənc Arif isə gah Allahı, gah insan-
88
ları, gah kitabları, peyğəmbərləri, qanunları, fəlsəfələri, gah
da İblisi təqsirləqdirir. Elxanla bağlı səhnədən belə çıxır ki,
bu çəkişmələrin, cinayətlərin əsl səbəbi şeyxlər, keşişlər, xa-
qanlardır. Lakin əsərin sonunda İblis deyilənlərə yekun vura-
raq fikrini belə ümumiləşdirir:
Mənsiz də, əmin, ol, sizə rəhbərlik edən var:
Qan püskürən, atəş sovuran kinli krallar,
Şahlar, ulu xaqanlar, o çılğın dələbəklər,
Altun və qadın düşgünü dəvanə bəbəklər.
Min hiylə quran tülkü siyasilər, o hər an
Məzhəb çıxaran, yol ayıran xadimi ədyan;
Onlar, əvət, onlar sizi çeynətməyə kafi,
Kafi, sizi qəhr etməyə, məhv etməyə kafi…
Kim haqlıdır? Müharibənin səbəbi nədir? Müqəssir
kimdir? Faciənin sonuna qədər bu məsələ düzgün mənada
həll edilməmiş qalır. Doğrudur, İblisin yekununda bəzi həqi-
qətlər var. Ancaq bu həqiqətlər daha çoxdur. Keçmişdə özünü
göstərən ədalətsiz müharibələrə aiddir. Bir sözlə, imperialist
müharibəsinin iç üzü örtülü qalaraq, ona romantik bir izahat
verilmişdir. Əslində bunu da H.Caviddən tələb etmək olmaz-
dı. Nəinki H.Cavid hətta müharibənin ən alovlu mərkəzində
olan A.Frans, R.Rollan kimi tənqidi realizmin bariz nüma-
yəndələri bu çətin müəmmanı aça bilməmişdilər. Yalnız bu
zaman İsveçrədə yaşayan böyük V.İ.Lenin imperialist müha-
ribəsini əsl səbəblərini düzgün izah etmişdi ki, bundan da
H.Cavidin xəbəri yox idi.
Faciənin qəhrəmanı bir türk gənci, romantik Arifdir.
Evləri yanmış, atasını, anasını itirmiş, kiçik bir qardaş ilə qal-
mış, ən nəhayət onu da itirmiş Arif… həm də müharibənin
dəhşətlərindən, həm də şəxsi fəlakətindən uzaqlaşmaq məq-
sədi ilə şəhərlərdən küsərək, güşənişin bir qocanın şəhərdən
kənar daxmasında yaşayır. Ancaq o, burada da mənəvi sakit-
89
lik tapa bilmir… Oyanmış şüuru onu bir çox suallar qarşısın-
da qoyur. O,vicdan əhli axtarır. «… Varlığı yox, yoxluğu var-
dan daha dilbər» olan allaha müraciət edir. Əgər o adilsə, bu
dəhşətlərə nə üçün imkan verdiyinə təəccüblənir və həyatda
«vicdan rəhbəri yoxdur» - deyə şikayətlənir. Allahdan soruşur
ki, «bu cinayətlərə, xəyanətlərə, səfalətlərə» bir son yoxdur-
mu? Onun allaha yumşaq şəkildə ağ olması təbii idi. Çünki o
zamankı Türkiyədə ateist surət yaratmaq həmin şərait üçün ti-
pik deyildi. Şübhəsiz T.Fikrət «Tarixi-qədim» şeiri ilə tək idi.
Rənanın səhnəyə çıxmasına qədər, Arif təbiət hadisələrində
olduğu kimi, cəmiyyət məsələlərində də idealistdir. Ancaq
vicdanı təmiz, qəlbi təmizdir. Dəhşət və fəlakətlərin düşməni-
dir. Bu məsələlərlə onu məşğul edən yalnız öz xalqının taleyi
deyil, bəlkə bütün bəşəriyyətin taleyidir. Arif, türk gəncləri-
nin tutulduğu hər bir milli təəssübkeşlikdən uzaq olmaqla bə-
rabər, əsərdə inqilabi çevriliş, sinfi mübarizə məsələləri də
qoyulmadığından, o bu məsələlər haqqında fikrini söyləmir.
Əslində Arif ən mütərəqqi sinif olan proletariatın mübarizə-
sindən kənardadır. Lakin tarixi nöqteyi-nəzərdən Arif o za-
mankı Türkiyə üçün konkret və tipik obraz idi.
Arif içində yaşadığı ictimai mühitdən narazı olduğun-
dan, onu öz arzularına müvafiq şəkildə dəyişdirməyə qüdrəti
olmadığı üçün. İstambul həyatını tərk edərək bədəvi bir mü-
hitdə yaşamaq qərarına gəlir. Bu, onun ictimai zəifliyi demək
idi. Doğrudan da Arifin arzuları ilə bacarığı arasında ziddiy-
yət var idi ki, onun faciəsinin birinci səbəbi bundan doğur.
O biri tərəfdən Arif ağıl adamı olmaqdan ziyadə hiss
adamıdır. O, bütün dünya hadisələrinə hissi və qəlbi ilə yana-
şır. Ona görə, Arif allaha şikayətlənir, göylərə qalxmaq istə-
yir, görüşlərində mistik ünsürlər hakim kəsilir; feodal-patriar-
xal aləm içində bədbinləşir; həyatı qara boyalarda görür. La-
kin onun dərdi və bu üzdən bədbinliyi şəxsi mahiyyət daşı-
mır, bəlkə ümumidir, ümumbəşəridir. Bu cəhətdən Arif Ham-
letin, Verterin, Çayld Haroldun kiçik qardaşıdır. Tərəddüdlər,
Dostları ilə paylaş: |