Rusiyanın Şimali Azərbaycan xanlıqlarını işğal etməsi.
Xanlıq dövrünün sonu
29
yazır: "Axır ki, mayor Lisaneviçin bir gülləsi ilə (Cavad xan)
barui-həyatından sərazir oldu...
soldatlar haman saat dörd
tərəfdən hücum edib, daxili Ərk oldular. O bayram gününü
onlara qarə edib, müddəti – üç saat tamam o şəhərdə xalqı
kütləvi şəkildə qırdılar... Üç saatdan sonra sərdar (Sisianov)
qadağan qıldı ki, dəxi
səfəki-dəmadan əl götürüb, giriftar
olanları hüzura gətirsinlər. Xalqı qaladan kənara çıxarıb, qalanı
xalqdan təmizləsinlər... Həqiqətən bu cür qala almaq və bütöv
qətl (i)am olunmaq Çingiz xan qoşunundan və Teymurləng
zamanından
sonra bu vilayətlərdə
və
məmalikdə
görünməmişdi".
Mirzə Camal Cavanşirin oğlu Rzaqulu bəy də Gəncədə
"ümumi qırğın" olduğunu yazır.
Kökcə erməni olan Mirzə Yusif Qarabaği Nersesov
(1798-1864) "Tarixi-Safi"nin ayrıca bir bölümündə bu möv-
zuya toxunur: "Cavad xan isə düşməninə ağır
zərbələr vuraraq
özünü qəhrəmancasına müdafiə edirdi... rus əsgərləri qalanı
zəbt etdilər. Əsgərlər hər tərəfdən qalaya daxil olub, onların
orucluq bayramını qurban bayramına çevirdilər və işıqlı
günlərini qaranlıq gecəyə döndərdilər. Sərdar camaatı qırmağa
əmr verdi.
Üç saat qılınclar başlara endi və can alan nizələr ürəklərə
sancıldı, rus əsgərləri arası kəsilməyən qırğından əl çəkmirdilər.
Üç saatdan sonra sərdar qırğının dayandırılması və əsirlərin
onun yanına gətirilməsi əmrini verdi".
Rusiya tarixçisi A.Kaspari özünün "Pokorennıy Kavkaz"
(SPb, 1904) kitabında gəncəlilərin ölüm-dirim savaşından
yayınmadıqlarını bildirir: "Xanın ölümü duyulunca Gəncə
qüvvətlərinin mənəviyyatı sarsıldı;
beləliklə, savaş ruslar
tərəfindən qazanılmış oldu. Savaş şəhər içinə keçirildi.
Gəncəlilər şəhəri ev-ev müdafiə edirdilər. Buna görə çox ağır
tələfat verdilər".
I mühazirə
30
4. 1804-1813-cü illər Rusiya-İran savaşı. Quzey Azərbaycan
xanlıqları uğrunda mübarizənin yeni dönümü
Savaşın başlanması. Gürcüstanın birləşdirilməsi, Gəncənin
tutulması və Rusiyanın getdikcə Azərbaycanın içərilərinə doğru
irəliləməsi İranı qəti tədbir görməyə məcbur etdi. Transqafqaz
ölkələrindən əl çəkmək istəməyən İran
dövləti öz qonşuluğunda
Rusiya imperiyasının hökmranlıq qazanması ilə barışa bilmirdi.
Beynəlxalq durum İranın Rusiya işğalına qarşı çıxması üçün
şərait yaradırdı.
Bu savaş hər iki tərəf üçün ədalətsiz idi. Çünki özgə
torpaqlarının ələ keçirilməsi uğrunda gedirdi. Rusiya çarlığı
İranla yanaşı Quzey Azərbaycan xanlıqlarına qarşı da savaş
aparır, onları ələ keçirərək yerli xalqın mənafeyini tapdalayırdı.
Burada ələ keçirdiyi torpaqları Rusiya, bütöv bir etnik toplum,
etnik birliyi olan bir torpaq kimi özünə qatmır, Balkanlarda
olduğu kimi dövlət qurumları yaratmırdı. Bu isə bu torpaqların
hüquqsuz bir müstəmləkə kimi imperiyanın
sümürgəc sisteminə
qatıldığını göstərirdi.
1804-cü ilin mayında İran rus qoşunlarının Trans-
qafqazdan çıxarılmasını tələb etdi. Ruslya bu tələbl rədd etdi,
1804-cü il iyunun 10-da iki dövlət arasındakı diplomatik
münasilbətlər kəsildi. Savaş başlandı.
İran tərəfinin planına görə qoşunlar iki yönümdə: İrəvan-
Qazax və Şuşa-Gəncə üzərinə hücum edərək Tiflisi tutmalı
idilər, Qafqazda yerini bərkitməli, Quzey Qafqazı Qızıyar
xəttinə kimi "gavurlardan təmizləməli" idilər. Rusiya
komandanlığı üçün ön planda Azərbaycan xanlıqlarının ələ
keçirilməsi dururdu. İrana qarşı ayrıca
bir əməliyyat aparmaq
nəzərdə tutulmurdu, çünki komandanlığın əmri altında olan rus
qoşunları sayca az idi. Başlıca diqqət İran qoşunları hərəkətinin
qarşılanmasına yönəlmişdi. Bir də I Aleksandr və onun Qafqaz
komandanlığı, "hər zaman zəfər çalmağa öyrənmiş Rusiya