129
mentalitetinə yad xüsusiyyətdir [bax:bölmənin sonu, şəkil 29, 30].
Bu gün İrəvandakı qədim əlyazmalar institutunda - Matenadaranda İrəvan
xanlığı dövrünə aid yüzlərlə əlyazma, basma naxışlı kitablar saxlanılır. İrəvanın
özündə boyakarlıqla məşğul olan məhəllə olmuşdur. Həmin məhəllə Şiləçi
məhəlləsi adlanırdı. Boyaq bitkilərindən alınan al-əlvan rənglərlə basma naxışlı
parçalar istehsal edilirdi [bax: bölmənin sonu, şəkil 31, 32, 33].
Xalq yaradıcılığının geniş yayılmış növlərindən biri də bədii tikmədir.
İrəvan xanlığı dövrünün bədii tikmə nümunələrindən 2-si hazırda Milli Azərbaycan
Tarixi Muzeyində saxlanılır. 1827-ci il oktyabrın 1-də İrəvan qalası rus qoşunları
tərəfindən işğal edildiyi zaman İrəvan xanlığının 4 bayrağı rus qoşunlarının əlinə
keçmişdi. [177,361]. Sonralar bu bayraqlar Qafqaz Hərb Tarixi Muzeyində sax
lanılırdı. Bu bayraqlardan 2-si 1924-cü ildə indiki Milli Azərbaycan Tarixi
Muzeyinə verilmişdir. 461 və 473 №-li inventarlar adı altında saxlanılan bayraqlar
bədii tikmə sənətinin nadir nümunələri hesab olunur. Burada yalnız bayraqlardan
birinin təsvirini verəcəyik. İrəvan sərdarına məxsus üçkünc bayrağın qumaş
hissəsinin ölçüləri 145x261x217 sm-dir. Tünd qırmızı mahud parçadan
hazırlanmışdı
r
. Bayrağm yuxarı enli hissəsində şir və günəş (şiri-xurşid) təsvirləri
qurama üsulu ilə tikilmişdir. Sarıya çalan, açıq qəhvəyi rəngli quramadan
hazırlanmış şir yandan təsvir olunmuş, quyruğu belinə qatlanmış, sağ qabaq
pəncəsi qaldırılmışdır. Şirin gözləri qara və sarı, dişləri, dili və qaynaqları sarı
sapla tikilmişdir. Şirin arxasından yarımdairə formasında çıxan insan sifəlli
günəş sarı mahud parçadan hazırlanıb. Günəşin burnu və qaşları qara, gözləri isə
qara və sarı saplardan tikilmişdir. Mavi parçadan olan günəşin şüaları açıq qəhvəyi
ipək saplarla bayrağın qumaşma tikilmişdir. Şir və günəşin təsvirindən yuxarıda,
ona paralel olaraq, bir birinin yanında, açıq qəhvəyi mahud parçadan iki altıguşəli
kartuş quranmışdır. Şirin quyruğu yanındakı kartuşda ərəb dilində "Mən qanuna
(şəriətə) uyğun hərəkət edirəm", digərində isə "Kömək Allahdandır, yaxın qələbə"
sözləri təkəlduz tikməsi ilə qara ipək saplarla tikilmişdir. Bayrağa müxtəlif rəngli
(qəhvəyi, açıq qəhvəyi və qızılı) ipək saplardan saçaq salınmışdır. Bayraq qumaşını
bayrağın sapına taxmaq üçün tikilmiş torbacıq yaşıl mahud parçadandır. Bayraq
sapının yuxarı hissəsinə gümüşü saplardan toxunmuş uzun qotaz asılmışdır. Həmin
bayraq 1825-26-cı illərdə (hicri 1241) hazırlanmışdır.
Mirzə Qədim İrəvaninin çəkdiyi portretlərdə də bədii tikmənin ən zəngin
nümunələri öz əksini tapmışdır.
Ziyarətgahlar, qəbirüstü abidələr və müqəddəs ocaqlar. İrəvan xanlığının
ərazisində xalq tərəfindən ziyarətgaha çevrilmiş çoxlu sufi, alim, şeyx, mövlana
məzarları, pirlər və müqəddəs ocaqlar mövcud olmuşdur. Şopenin yazdığına görə,
İrəvanda tatarlar (yəni azərbaycanlılar - red.) öz ölülərini yaşadıqları evlərin
yaxınlığında, şəhərin mərkəzindəki qəbiristanlıqda (həmin qəbiristanların hamısını
ermənilər məhv etmişlər - red.), bəzi hallarda öz bağlarında, həyətlərində, hətta
evin astanasında dəfn edirlər. Hər il zəvvarlar Məkkəyə və Kərbəlaya gedərkən
130
həmin məzarlardan sümükləri yığrşdırıb aparır və müqəddəslərin uyuduqları
qəbiristanlıqlarda dəfn edirmişlər [95,716-717]. Bu, irəvanlıların müqəddəs yerlərə
həddindən artıq bağlı olmalarından irəli gəlirdi.
İrəvan xanlığının ərazisində 2 dağ Ziyarət dağı adlanırdı. Onlardan biri
Göycə gölü hövzəsində, digəri isə İrəvan yaxınlığında idi [170,98]. İlin bütün
fəsillərində əhali həmin dağlara ziyarətə gələr, nəzir-niyaz verər, qurban kəsərdi.
İrəvan şəhərinin özündə içərisində qara daş olan pir vardı. Həmin pir Həzrət Abbas
ocağı adlanırdı. Ermənilər dəfələrlə bu müqəddəs ocağı söküb yerində nəsə tikmək
istəmişdilərsə də, hər dəfə qəza baş vermiş, sökmək işini başa çatdıra
bilməmişdilər. Son vaxtlar çəpərə alınmış Həzrət Abbas ocağını təkcə
azərbaycanlılar deyil, ermənilər də ziyarətə gələr, şam yandırardılar. İrəvan
xanlığının ərazisindəki müqəddəs ocaqlardan biri də Dərələyəzin Ələyəz
kəndindəki Əxi Təvəkkül məqbərəsidir. Onun qəbrini həm azərbaycanlılar, həm də
ermənilər ziyarət edirdilər. 1543-cü il-də tikilmiş bu məqbərənin və onun
ətrafındakı tikililərin yalnız özülləri qalmışdır [Heмaт M. Эпиграфические
памятники Азeрбайджана, III cild, Bakı, 2001, s. 75; bax: bölmənin sonu, şəkil:
26].
İrəvan xanlığının ərazisində mövcud olmuş ocaqlardan biri də Miskin
Abdal ocağıdır. Göycə aşıq məktəbinin banisi olan Miskin Abdal qızılbaşların
rumlu soy birləşməsinə daxil olan Miskinli tayfasının ən nüfuzlu başçılarından
olmuşdur. Rumlular şiəlik dini-fəlsəfi ideologiyasının yayılmasında səfəvilərin ən
yaxın köməkçiləri olmuşlar. Miskin Abdalla Şah İsmayıl arasında yaxın dostluq
münasibətləri olmuşdur. 1470-ci ildə Göycə mahalının Sarıyaqub (bu kəndin
qədim adı Siyaqut olmuşdur) kəndində anadan olan Miskin Abdalı 500 ildən artıq
xalqın qan yaddaşında yaşadan təkcə onun aşıq-şairliyi deyil, həm də Övliya,
müqəddəs insan, Allah-Taaladan verilən haqq vergisi olmuşdur. Hər zaman qonaq-
qarası, ziyarətçisi əskik olmayan, binəsiblərin ümid yeri, şəfasızların şəfa yeri olan
bu ocaq J 988-ci ilə kimi Sarıyaqub kəndində yerJəşirdi. Hazırda Miskin AbdaJ
ocağı Goranboy rayonunun Qaradağlı kəndinə köçürülmüşdur.
Şah Sultan Hüseyn (J 694-1722) Miskin Abdal ocağına gəlmiş, onu
ziyarət etmiş və "Fatihə" oxumuşdur. Şah Sultan Hüseynin fərmanı və Şah
İsmayılın verdiyi tiyul sənədi, habelə Miskin Abdal nəslinin şəcərəsinin möhürlə
təsdiq edilmiş orijinalı hazırda Miskin Abdal ocağında saxlanılır [bax: bölmənin
sonu, şəkil 34].
Ədəbi mühit. İrəvan xanlığının ərazisində olduqca zəngin ədəbi mühit
olmuşdur. Dövrümüzə gəlib çatan yazılı nümunələr kifayət qədər olmasa da, qonşu
dövlətlərin arxivlərində və kitabxanalarında saxlanılan əsərlər bunu sübut edir.
Rusların işğalından sonra İrəvan ədəbi mühitini Özündə əks etdirən qiymətli
əlyazmaların əksəriyyəti erməni vandalları tərəfindən məhv edilmişdir. Əsasən
məscidlərdə və mədrəsələrdə saxlanılan əlyazmalar yandırılmış, bir qismi isə
indiyədək Azərbaycan tədqiqatçılarının üzünə bağlı şəraitdə saxlanılır.