Beni Asla Bırakma

koruyarak başarmıştık. Bunu yapmasaydık, Hailsham,
Hailsham olmazdı. Tamam, bu durumda bazı şeyleri sizden
saklamamız, bazen size yalan söylememiz gerekti. Evet, pek
çok bakımdan sizi aldattık. Sanırım böyle de denebilir. Ama
sizi bütün o yıllar boyunca koruduk ve çocukluğunuzu
yaşamanızı sağladık. Lucy iyi niyetliydi. Ama onun istediği

---

yoldan gidilseydi, Hailsham’daki mutlu hayatınız yerle bir
olurdu. Kendinize bir bakın! İkinizle de gurur duyuyorum.
Size verdiklerimiz üzerine hayatınızı inşa ettiniz. Sizi
korumasaydık, bugün böyle olmazdınız. Derslerinize
dalmazdınız, kendinizi sanata ve yazı yazmaya
kaptırmazdmız. İleride sizi neyin beklediğini bilseydiniz,
bunları niçin yapacaktınız ki? Bütün bunlar anlamsız derdiniz
ve kim size karşı çıkabilirdi? Bu yüzden Lucy Wainright’ı
göndermek zorunda kaldık.”
Madam’ın artık adamlara bağırdığını duyabiliyorduk.
Öfkeden kendini kaybetmemişti, ama sesi insanı korkutacak
kadar sertti ve o ana kadar onunla tartışan adamların sesleri
kesildi.
Bayan Emily, “Belki sizinle burada kalmam daha iyi
oldu,” dedi. “Marie-Claude bu tür işleri benden çok daha iyi
beceriyor.”
Bunu bana neyin söylettiğini bilmiyorum. Belki
ziyaretimizin sona ermesi gerektiğini bildiğimden, belki de
Bayan Emily ile Madam’ın birbirleri hakkında neler
hissettiklerini gerçekten merak ettiğimden açtım ağzımı. Her
neyse, sesimi alçaltıp başımla kapıyı işaret ederek:
“Madam bizden asla hoşlanmadı,” dedim. “Bizden hep
korktu. İnsanların örümceklerden ve böceklerden korkması
gibi.”
Bayan Emily’nin kızıp kızmayacağını görmek için
bekledim, artık kızsa bile umurumda değildi. Gerçekten de,
sanki ona kâğıttan bir top atmışım gibi bana doğru hızla
döndü ve Hailsham’daki günlerini hatırlatan bir şekilde
öfkeyle bakmaya başladı. Ama konuştuğunda sesi sakin ve
yumuşak çıktı:

---

“Madam her şeyini sizin için feda etti. Sizler için çalışıp
durdu. Bu konuda hiç şüphen olmasın çocuğum, Marie-
Claude sizin tarafınızda ve her zaman sizin tarafınızda olacak.
Sizden korkuyor mu? Hepimiz korkuyoruz. Hailsham’dayken
neredeyse her gün size duyduğum korkuyu yenmeye çalıştım.
Çalışma odamın penceresinden size baktığım bazı zamanlarda
öyle tiksinirdim ki...” Durdu, sonra gözleri yeniden parladı.
“Ama bu tür hislerin doğru bildiğim şeyleri yapmamı
engellemesine izin vermedim. Bu hislerime karşı savaştım ve
kazandım. Şimdi, bana bir iyilik yapıp buradan çıkmama
yardım ederseniz... George beni koltuk değneklerimle
bekliyordur.”
İkimiz dirseklerinden yakalayıp destek olurken, adımlarını
dikkatle atarak koridora girdi. Hemşire üniformalı iri yarı bir
adam telaşla kalktı ve hemen bir çift koltuk değneği getirdi.
Ön kapı açıktı, havanın hâlâ aydınlık olmasına şaşırdım.
Madam’ın sesi şimdi dışarıdan geliyordu, adamlarla artık
daha sakin bir tonla konuşuyordu. Tommy ile benim gitme
vaktimiz gelmiş gibiydi, ama Bayan Emily koltuk
değnekleriyle hareketsiz durmuştu, şu George denilen adam
da ona paltosunu giydiriyordu, onların arkasında sıkışıp
kalmıştık, bu yüzden sadece bekledik. Sanırım Bayan
Emily’yle vedalaşmak için de bekliyorduk, belki yaptığı her
şeyden sonra ona teşekkür etmek de istiyorduk, bilemiyorum,
emin değilim. Ama o şimdi komodinini düşünüyordu.
Dışarıdaki adamlara aceleyle bir şeyler anlatmaya koyuldu,
sonra bize hiç bakmadan George’la birlikte yürüdü.
Tommy’yle birlikte koridorda bir süre daha durduk, ne
yapmamız gerektiğini bilemiyorduk. Sonunda dışarı
çıktığımızda, sokaktaki bütün lambaların yanmış olduğunu
gördüm, oysa hava henüz kararmamıştı. Beyaz bir kamyonet

---

motorunu çalıştırdı. Tam arkasında, büyük, beyaz bir
Volvo’nun içinde Bayan Emily önde, yolcu koltuğunda
oturuyordu. Madam pencereye sokulmuştu, Bayan Emily’nin
söylediği bir şeyi başıyla onaylıyordu. George bagaj kapağını
kapadı ve sürücü kapısına yürüdü. Sonra beyaz kamyonet
hareket etti ve Bayan Emily’nin arabası onu takip etti.
Madam giden arabaların ardından uzun uzun baktı. Sonra
tekrar eve girecekmiş gibi döndü, bizi kaldırımda görünce
aniden durdu, irkildi.
“Biz artık gidiyoruz,” dedim. “Bizimle konuştuğunuz için
teşekkür ederiz. Lütfen Bayan Emily’ye veda ettiğimizi
iletin.”
Giderek azalan ışıkta beni incelediğini görebiliyordum.
Sonra:
“Kathy H., seni hatırlıyorum. Evet, hatırlıyorum,” dedi.
Sustu ama bana bakmaya devam etti.
Sonunda: “Sanırım ne düşündüğünüzü biliyorum,” dedim.
“Sanırım tahmin edebiliyorum.”
“İyi o halde.” Sesi hülyalıydı ve bakışları dalmıştı.
“Pekâlâ. Demek zihin okuyabiliyorsun. Anlat bana.”
“Bir gün yatakhanede gördünüz beni. Etrafta başka hiç
kimse yoktu. Ben bir kaset çalıyordum, müzik dinliyordum.
Gözlerim kapalı dans ediyordum ve siz beni gördünüz.”
“Çok güzel. Zihin okuyan birisin. Sahneye çıkmalısın.
Seni ancak şimdi tanıdım. Ama evet, o olayı ben de
hatırlıyorum. Arada sırada hâlâ aklıma geliyor.”
“Çok tuhaf. Benim de.”
“Anlıyorum.”
Konuşmamızı orada kesebilirdik. Vedalaşıp ayrılabilirdik.
Ama o bize bir adım daha yaklaştı, sürekli bana bakıyordu.
“O sıralarda çok daha gençtin,” dedi. “Ama evet, sensin.”

---

“İstemezseniz, bu soruma cevap vermek zorunda
değilsiniz,” dedim. “Ama hep merak etmişimdir bunu. Size
sorabilir miyim?”
“Benim zihnimi okuyorsun. Ama ben seninkini
okuyamıyorum.”
“O gün siz... üzgündünüz. Beni izliyordunuz, sonra sizi
fark ettim ve gözlerimi açtım, beni izliyordunuz ve sanırım
ağlıyordunuz. Aslında ağladığınıza eminim. Beni izliyor ve
ağlıyordunuz. Niçin?”
Madam’ın yüz ifadesi değişmedi, bana bakmaya devam
etti. Sonunda sessizce, sanki komşuların duymasından
endişeleniyormuş gibi: “Ağlıyordum, çünkü içeri girdiğimde
müziği duydum,” dedi. “Aptal bir öğrenci müziği açık unuttu
sandım. Ama yatakhaneye girince seni gördüm. Kendi başına,
küçük bir kız dans ediyordu. Dediğin gibi, gözlerin kapalı,
çok uzaklardaydın, hüzünlü bir ifade vardı yüzünde. O kadar
sempatik dans ediyordun ki. Ve o müzik, o şarkı. Sözlerinde
bir şeyler vardı. Çok hüzünlüydü.”
“O şarkının adı ‘Beni Asla Bırakma’ydı,” dedim. Sonra
onun için şarkının iki mısrasını alçak sesle söyledim: “Beni