Daunlots 83 korr

74 

 

Wo de Iuer teuhne slaug, 

woll’e opp niu packen 

un met sienem Höllsterken 

fix siek heime maaken. 

Niu harr deu Weiert ne nigge Diähr 

vam Huaf tauer Stroote satt, 

deu klemmere siek gehöreg dian, 

dät woor fiär’en Anton wat. 

Heu taug un schöuf un druggte fest, 

de Diähr bleiw awwer tau, 

do reup de Anton: „Latt miek riut, 

iek mat noh miener Frau!“ 

De Weiert saggte: „Dät jiet nix, 

weu iewwer teuhne iß hie, 

deu matt, un wehre wahn un dull, 

loscheiren öuk bie mie.“ 

Anton Twiäß deu priustere riut: 

„Nei, dät dau’ek nit! 

Heime well’ek! Foortens riut, 

un wann’ek goh laderritt! 

Deu eine Gast, deu saggte niu: 

„Söu moff vie hellpen fix 

un iewwer de Hecke hiewen diek, 

fiär uns iß dät jöu nix.“ 

Do iewwer deu döörene Hecke sprank 

deu ändere Gast ein – twei, 

deu eine sie en Anton kreig, 

deu reup: „O weih, o weih!“ 

Et ganze Struiwen barre nix, 

de Anton mochte ropp, 

kium ass’e buarr d’r Hecke woor, 

do wor’e satt fest· dropp. 

„O Hüllepe! O Mord un Brant! 

Wat stieket de Butze miek. 

O latt miek armen Keerel raff, 

o wat en Mißgeschick!“ 

Wo entleck woor de Anton raff, 

do bieser’e ass’· en Reih. 

Noh veierteuhn Daagen saggt’e noch: 

---

75 

 

„De Butze deut mie weih.“ 

Fiärr’et eiste gafft’e’t Dümmeln drahn 

un ungerleut et Strunzen. 

„Se sollt“, söu saggt’e mannegmool, 

„miek niemools wier verhunzen.“ 

 

 

A

LLERHAND

 

 

 

 

 

 

            

→S.

 

375

 

 

Wann hie opp där schoinen Welt 

alles recht sell wehren, 

dehen in der Weugen alt 

de Blaagen nit söu reeren. 

Weu de Dochter friggen well, 

matt de Moier strieken; 

wiämme de Tiähne iutrofft wehrt, 

fänget ahn te quieken. 

Weu sie met ner Liäwwerwuest 

ne Specksiet well raff scheuten, 

briuket, wann’et nit gerätt, 

siek nit te verdreuten. 

Wann de Brie vam Hiäwen riänt, 

un heu jiät kenn Liepel, 

jiät öuk, wann’e diäßken well, 

siekerleg keun Schieppel. 

„Viell Geschreu un wenneg Wolle!“ 

söu reup mool de Duiwel, 

do schaar heu ne gröute Siue 

imme lieggen Kuiwel. 

Deu ne gröute Zäche jiät, 

kann en Sack öuk lappen; 

weu bestellt de Musekanten, 

matt’se öuk berappen. 

Wann en Iessel oppem Iese 

tebrieket sie de Kloggen, 

sall’me fiär jeden dummen Streuch 

doch nit jeden hoggen. 

Deu de Nase iewwerall 

in alles rinn deut stiäken, 

---

76 

 

deu kitt’se manngmool dicke voll – 

me kann et seuhn bien Fiärken. 

Weu dann in d’r Meuentiet 

oppen greunen Ast nit kiemmet, 

deu jiät im Dezember noch 

en ganz terrieten Hiemmet. 

De Duenner deu sall Kapperool sinn, 

wo keun Generool deut befiählen, 

hengen’se deu gröuten Deuwe all, 

deu kleunen leutend [se] stiählen. 

Weu mool en klauken Siegg jiät dohen, 

kann öuk viell dummes sieen 

un bie där ganzen Klaukheut mool 

imme Dreck gehööreg lieen. 

Weu en Schaaren jiät, kitt öuk en Spott, 

dät iß nit te bediueren; 

weu mool de Wohrheut höören well, 

matt annen Diähren liueren. 

Deu fix d’r Trappe ropp well löupen, 

un triett sie oppen Slips, 

deu jiät, un wehre öuk nit· dumm, 

doch keunen rechten Gripps. 

De Blaagen un Besuapnen 

deu sollt de Wohrheut sieen; 

doch iss’et de meiste Tiet de Fall, 

dätt se nit de Tunge konnt wieen. 

Bie et Waater kamme en Iessel dauhn, 

doch twingen nit taum siupen, 

un mancher wehre biätter drahn, 

härr’e’n Kopp nit söu voll Riupen. 

Weu vamme dullen Kallewe 

gehöreg jiät wat jiätten, 

deut allerwiägen· met d’r Diähr 

in alle Huiser stiätten. 

Weu ganz geföhrlek wiese iß 

un hausten hört de Floih, 

dämme flütt et Waater ganz gewiß 

strack opp mool iewwer de Hoih. 

Deu dumm iß iewwer all Moot 

---

77 

 

un well de Luie foppen, 

dämme kamm’e merr’em Büngeln Heu 

dät gröute Miul nit stoppen. 

Wat de Biuer nit kennet, dät friett’e nit, 

et sall sinn sieker wohr; 

weu alles iut te snüffelen jiät, 

deu finget öuk en Hoor. 

Et jiet söu mannegen klauken Biuk 

met viellen dummen Diärmen; 

weu sie int eigene Finster slätt, 

kann driewwer garnit liärmen. 

Un weu en Pelz voll Luise jiät, 

deu kann’se selwer fangen; 

un wat öuk en schoin Miäken iß, 

et kann doch bliewen hangen. 

Weu liuter änderen wuall blöus deut, 

deu deut sie sellwer iewwel: 

heu jiät men blöus de Spöhne dann, 

deu änderen jiät en Hiewwel. 

Un weu söu wahne klauke iß 

asse[’t] Hingeste vamme Fiärken, 

kann fiär en Kopp mool stöuten siek, 

dätt’e fänget wat ahn te miärken. 

Weu einmool iewwern Ruien iß, 

deu kiemmet öuk iewwern Steert; 

weu ändern iut d’r Krewwe friett, 

iß keune Haawer wehrt. 

Weu gehren merrem Puister spieelt, 

kann siek mool scheuten döut; 

weu kleune öuk gebuaren iß, 

kann doch mool wehren gröut. 

De Pott söu lange noh’m Waater geiht, 

bit dätt’e iß mool kuart; 

weu en Duiwel an die Wänge moolt, 

vertrugget nit opp Guatt. 

Weu allen Luien recht well dauhn, 

erreiket niemools wat, 

un deu de Kauh te Schaaren hött, 

deu kitt’se viärr’et Gatt. 

---