Daunlots 83 korr

70 

 

heerviär niu kahm en dicken Kopp, 

do ahne henk, witt aß· ne Wand, 

de Kuak, en Messer in d’r Hand. 

Heu doh fiärr’em Slöuk sien Berre gohn 

un helle’ne fiär’en Swienebroon 

un sneit iähmme in ennem Schapp 

d’n ganzen Iewwerläwwerek aff. 

De Slöuk fenk eekleg ahn te brüllen, 

heu doh et Berre ganz verknüllen, 

reup Moort-Marjöu un Duennerwiähr! 

hellt sie en Küssen viär’en Snaawel viähr. 

De Kuak jetz diär deu Böllkerie 

iut sienem Sloope kahm wier bie 

un suiht tau sienem Schrecken dann, 

wat met däm Slöuk heu jiät fannt ahn. 

„O Slöuk, maak nit söu’n wahn Radau, 

vergieff mie, iek kann nit d’rtau, 

un iek verspriäke – diu saß et seuhn – 

et wehrt öuk niemools wier gescheuhn. 

Doch jetz nit lange nohgedacht, 

deu Saake wehrt in Ordnunk bracht. 

Dän Läwwerek hall’ek feste drahn, 

un drümme freul’ek en Dauk die dann. 

Wann kium acht Daage sind verfluaten, 

dann iß deu Saake alt vergiäten.“ 

De Slöuk deu soh et sellewer in 

un gaffte siek int Schicksal drinn. 

Heu leut van viär un öuk van hingen 

et Miul sie feste niu verbingen 

un laggte met tefriäenem Sinn 

taum Sloopen wier int Berre siek rinn. 

Biem Kuak, deu stille aff doh teuhn, 

jiät keumes wier de Mondsucht seuhn. 

Däm aarmen Ritter noh dreu Daagen 

fannte wahn te knurren ahn de Maagen. 

Heu jiät de Deuker raff sie rietten, 

de Slewwe doh alt fast wier sitten. 

Doch Hiemmel, wat en Mißgeschick – 

heu soh et oppen eisten Blick – 

---

71 

 

verkahrt was heilt de Läwwerek ahn, 

de Innensiet noh biuten drahn. 

De Snurrbart jetz noh innen wäß, 

woor nit te kriegen fiärr’et Meß, 

un dann diät vielle Seipen sliuken, 

wann heu dän Pinsel mochte briuken. 

Heu reup: „Söu kannt nit widder gohn!“ 

un leut dän ganzen Snurrbart stohn. 

Doch Slöukes Gunst bie en Damen woor 

siet diär Geschichte schreckleg roor. 

Heu sluwwerde diär deu Bardesspruaten 

en Wien un’t Beier unverdruaten. 

Harr mool ne Fleuge drin siek fangen, 

dann bleiw se schoin im Barde hangen. 

Un all deu Wien, deu süss nit reune, 

deu smaakere diär dän Bard ganz schoine, 

wiel alles, wat nit guet un kloor, 

diär’en Bard eiß reune sichtet woor. 

Deu Bard was liuter im Bedrieff 

asse Siupen-, Wien- un Soosensieff. 

Keun Unglücke jierr’et, dämme man 

nix Gueres affgewinnen kann. 

 

 

D

E 

M

USEKANTENFLUCHT

 

 

In Diusentschuieren soll Hochtiet sinn, 

dotau wooren latt viel Luie inn, 

deu ganzen Verwandten met Frau, Mann un Kind, 

de Noowerskopp, de Pastöuer un wat se alle sind. 

Besonders ennen, dän drofften’se nit vergiäten, 

süss härre’ne’t Drinken nit smaaket un öuk nit et Iäten: 

dän Kauhwillem merrem Diudelsacke, 

deu kahm in d’r Kneubutze un imme Fracke. 

Heu konn söu schoine Dänze oppspieelen, 

dätt de Röcke flöugen un knapperen de Dieelen. 

Iäten doh heu fiär twei un drinken fiär dreu, 

konn sloopen imme Graawen un duellsen im Heu. 

Aß all deu Gäste binein niu wooren, 

---

72 

 

fänk de Willem ahn te spieelen, do spitzeren’se de Ohren. 

Deu Bruidegam flöug met d’r Briut dorümme, 

alles woll danzen, se streiten iärrek drümme. 

De Willem deu aat un drank siek saat, 

sien Sitzplatz was en lieg Beierfaat. 

Wo niu söu twiällew Iuer kahmen, 

un alle en niggen Schoppen nahmen, 

do hann’se viär liuter rümmestiätten 

dän leuwen Kauhwillem ratz vergiäten. 

Deu Willem wor eekleg, heu spielde nit meh, 

heu slaug oppen Dis un reup: „Ach herjäh! 

Wat sind hie fiär eeklege Kunden imme Dingen. 

Iek sloh auk ann de Köppe, därr’et innen Ohren deut singen.“ 

Deu Gäste hann de Nase öuk balle voll, 

alles slaug oppen Willem, warr’et Tuig men holl. 

Et eiste hell’e stand, dann reit’e iut, 

deu Gäste hinger’me drinn in aller· Wiut. 

De Willem merrem Diudelsacke in d’r Hand 

sprank iewwer de Diäle raff opp’et nögeste Land, 

dann iewwer en Tiun, opp de nögesten Wieesen, 

un de Gäste dohen hinger’me hiär niu bieesen. 

In där Duisternis hänn’se’ne nit konnt griepen, 

awwer de Diudelsack bleiw amme piepen. 

De Willem doh Sätze asse’n dull Kallew, 

de Diudelsack peip, un nix meh hallep. 

Imme Stieeke woll’e sien Klawier nit looten, 

süss lachern’se’ne iut opp allen Strooten. 

Un in siener wahnen, gröuten Nöut 

dachte heu: „Wat kriesket, stieket’me döut.“ 

Heu kreig et Meß, un eeger dätt me konn wat sieen, 

harr’e em Diudelsack en Balleg oppschnieen. 

Jetz konnen deu Gäste en Willem nit kriegen, 

un dohen all noh heime niu stiegen. 

De Willem met sienem kaputten Klawier 

spieelde sien Liäwen lank keune Hochtiet wier. 

 

 

---

73 

 

D

E 

H

ECKE

 

 

Anton Twiäß vam Iewwerduarp 

saat mool in d’r Kniepe, 

drank siek saat am Wippermanns, 

smoikere sie ne Piepe, 

sprak ganz wise allerhand, 

dümmelde· assen Kuahl, 

woor in aller Welt bekannt, 

harr en Kopp söu huahl. 

„Güstern“, saggt’e, „woor iek wier 

bie em Fittekuß, 

hewwe siene Frau besocht, 

heu was nit im Schuß. 

Gröute Blaagen jiät heu alt 

un söu schreckleg klauk, 

het mie öuk ne Butze gafft, 

ganz vam reunsten Dauk. 

Hewwe öuk alt bie’me arwet 

wiuviell· lange Johr, 

un deu Luie wußten foort, 

wat siek· do gehoor.“ 

 

Anton hochte Baukenholt 

in däm* staatsken Biärgen, 

 

 

                

*sic

 

doh met sienen Dummheuten 

all deu Luie iärgen. 

Saggte fiär’en Vatter Staat 

liuter Fittekuß, 

kahm’e do te spriäken opp, 

gereut’e recht in Fluß. 

Diendaag in d’r Kniepe hie 

wooren twei helle Gäste, 

kahmen iut Kiärkrummel hiähr 

vamme Schüttenfäste, 

hooren dän vervruarnen Köuhl. 

ahn met viell Plaseier. 

Anton köuhlde liuter futt 

un söup Schnaps un Beier. 

---