Daunlots 83 korr

53 

 

und breit de Rüggestrank, 

un eis de Tallge, Duennerjoh, 

deu harr en Ümmefank. 

 

Vam gueren Iäten wor heu Frönd, 

vam gueren Drinken öuk; 

en guet Gemeut, en truie Hiärte, 

dät öuk in iähmme höuk. 

„Vie mot mool schlachten“, saggte heu, 

„November konn’et sin.“ 

Do striäwere sien vergneuglege Sinn 

noh Liäwwerwiüesten jien. 

 

Oppem Stalle laggte ne gröute Siue, 

wall an veier Zintner schwoor, 

deu sall van Daage slachtet wehren 

vam Steerte bit taum Ohr. 

De Mätzker kahm met langem Schriett, 

et Messer an d’r Siet’, 

et Stohl henk iähmme tau d’r Hand, 

lank assen Backespliet. 

 

„Niu latt se riut, de Siue schwoor!“, 

söu reup heu ohne Schreck, 

„iek schloh se viär et Düppen hie, 

ein, twei, dann is’se weck.“ 

Deu Siue ahntebluffen kahm, 

soh nix im Wiäge stohn, 

doh, unschenneiert, ganz reseliut 

Franz tüsker de Beine gohn. 

 

De Siue kahm van viär gerannt, 

de Franz sath rücklings dropp; 

en Steert dän harr heu in d’r Hand, 

sien Ächternes am Kopp. 

D’r Stroote ropp in vollem Löup, 

söu reit deu Siue iut. 

Oppem Rüggstrange sath de Franz, 

reup „Mordmarjöu!“ van Wiut. 

---

54 

 

Do opp d’r Brügge, deu iewwer en Bach 

in gröuten Buagen geiht, 

do dräggere siek de Siue niu 

un aff en Franzel schmeit. 

Heu laggte niu met sienem Biuk 

Lank imme Schussedrecke. 

De Mätzker schnappere de Siue siek 

un brachte se ümme de Ecke. 

 

De Blaagen wollen döut iärrek lachen 

iewwern Vatter, wiu heu reit’ 

oppem Swiene stolz d’r Stroote ropp, 

dät wor ne Roreteit. 

Un wann se dann taur Middaastiet 

te Diske alle saaten 

un van däm fetten Swienediehr 

deu gueren Wiüste aaten, 

woor mangmool fiär’en Vatter saggt: 

„Niu feste drinn gebietten! 

Niemm Rache an däm Swiene doch, 

wat dick innen Dreck jät schmietten!“ 

Deu leut siek awwer stoiern nit, 

deu dicke Friätepost: 

„Kuiert ie men feste all dropp loß, 

et schmäket mie, vermoßt.“ 

 

 

 

D

E 

P

ÖÖTERS UN DE 

B

OCK

 

 

Et iß alt ziemlek lange hiär, 

wo noch de Pööters kahmen. 

Se reuseren van Duarp te Duarp 

un in Empfank dann nahmen 

vann’en Luien Speck un Kallewer, 

öuk Hauhnder, fette Goise, 

un gaffte einer düchteg Geld, 

dann wooren se öuk nit boise. 

---

55 

 

Öuk Buetter, Egger, Linnenwaar, 

et Huenneg met en Rooteln, 

un Wolle, Tiennen, Hültenwaar, 

et Bröut friß vannen Spooteln. 

Geld fiärr’et Schloopen gaffte’t nit, 

dät hann se liuter frie. 

Se aaten Broon un Schinkenfleiß, 

öuk mannechmool Haawerbrie. 

 

In Stiättebraukes meiste Tiet 

woor jätten un kampeiert; 

an Ungerhaltunk fehlde’t nit, 

de Hiusheer harr studeiret. 

Do ennes Johrs te Hiärwesdaag 

öuk wier de Pööters kahmen 

un van dän gueren Saaken dann 

dät allerbeste nahmen. 

 

Bie Stiättebraukes woor dann öuk 

aß liuter kahrt wier in, 

se aaten öuk wier iärren Broon 

un dranken düchteg Wien. 

Söu viell dann te vertellen woor, 

wat alles waß passeiert, 

wiu manneger Spaß woor iewwerstohn 

un manneger Mann kureiert. 

 

Besonders van der Spaukerie 

do konnen se wat vertellen, 

wiu mannegen, dän se bannet hann 

trotz allem Tiähneschellen. 

Deu eine Pooter prunkere wahn: 

„Iiek kann se alle bannen, 

wann iek blöus enne Hand bewie, 

dann fleuget se van dannen.“ 

 

Diet hoor deu Stiättebraukes Knecht, 

deu woor niu grad nit dumm; 

---

56 

 

heu harr sie wat tehöpe dacht 

un woll siek lachen krumm. 

Wo endlek söu teun Iuer kahmen, 

do jeiweren deu Pööters lank. 

Et woll nit me vam Tahne strullen, 

de Schloop jietz in siek fank. 

 

Dann stollpern se d’r Trappe ropp 

un kröupen fix int Berre, 

se deckeren warem tau iärrek dann 

un schnuarkeren in de Werre. 

Kium aß de Iuer twiällwene slaug, 

kahm wat d’r Trappe ropp, 

deu eine Pooter imme Berre 

deu haffte opp dän Kopp. 

 

Heu liurde aß en Pinkestvoß, 

bit dann opp einmool – ,bums!‘ 

do duennerde de Kaamerdiähr 

un liuter hätter – rums! 

En Pööters imme Berre drinn, 

dän bleiw de Ohm fast stohn, 

deu eine steut dän änderen ahn, 

doch keumes deu woll gohn. 

 

„Et iß en Spauk, deu well uns watt, 

Goh, lorre ’ne mool rinn.“ 

Deu hingen imme Berre laggt’e, 

saggte fiär dän anderen jien: 

„Iek dau’et nit, kumm diu herviär 

un niemme’ne in Empfank.“ 

Ungerdiäs deu Spauk amme bumsken bleif 

un liuter rümme sprank. 

 

„Fiär alles garanteir’ek die“, 

deu eine Pooter saggte 

un knuffelde dän anderen dann, 

deu viär im Berre laggte. 

Bitt schließlek sprank deu öuk niu opp 

---

57 

 

un kliesterde an de Diähr, 

heu klinker’se ganz langsam opp, 

da kahm deu Spauk herviär. 

 

En langen Bart, twei Huarnder krumm 

un liuter haar un hott, 

söu kahme un jätt in ennem Bums 

en Pooter riewwer stott. 

Dän harr de Angest am Slawitt, 

heu böllkere hart doriut: 

„Fiär alles garanteiers’te mie, 

Ei iß met mie jetz iut.“ 

 

Dann flüchter’e opp en Kuffer siek, 

doch wat en gröut Malloier! 

Heu rutzkere d’r hinger raff, 

deu aarme dicke Moier. 

Ganz duwwelt slahn harr heu siek do, 

de Teiwen bie der Nasen. 

Deu Spauk, deu doh van enner Siet 

dän Pooter fest affquaasen. 

 

Deu eine Pooter an d’r Wand 

harr siek int Laaken drägget, 

van Angest wasse diärnatt schwett, 

aß wann se ’ne härren bägget. 

Do in d’r allergröttesten Nöut 

genk opp de Kaamerdiähr, 

un met em dicken Praaken kam 

de Stiättebrauk herviär. 

 

Deu schnappere en Spauk sie dann 

un schmeier’ne do riut; 

Dann hingerm Kuffer töug heu wiäg 

en Pooter, deu so[h] iut! 

Ganz bloo, van liuter duwweltslohn, 

et Hiemmet ratz kaputt. 

An allen Ecken fehlere wat, 

un öuk viell Hiut waß futt. 

---