49
II.
De Schummel wor int Weiertshius gohn,
dann opp dät Fleiß vam Swien,
söu meunde heu, do schmaakere gut en gröut Glaas Brannewien.
Wo alles amme kuieren wor, spraak heu öuk feste met;
opp einmool einer fleuten doh, aß wamme’m Ruien flött.
Em Schummel en Gedanken kahm ant Ruieken t’rheime:
„Keun Menske hie söu’n Ruien jiät, dät sie’k sieker Eime.“
Söu fannte ahn te prunken· do em Ruieken sien Heer,
heu luawwere ne in de Puppen rin, en biäteren nirgends wehr.
Vertallte, wiu heu schlachtet· härr, et Dierken gäffte acht,
un stuahlen wehr ganz sieker nix bie Daage un bie Nacht.
Dät hoor em Braukesmann sien Knecht; deu dachte: „Sapperlöut!
Well seuhn, off bie däm Ruieken· de Klaukheut iß söu gröut.“
Heu genk no Schummels Hiuse dann un klinkere opp de Diähr,
spraak fröndlek ahn et Ruieken, wat langsam kahm herfiär.
Un met ner langen Gaffel dann raff guallere heu de Wiüste.
Könn’ diet Bield jetz deu Schummel seuhn: iek gloiwe, heu tebiüste.
Et Ruieken kreig öuk sien Deil, fief gröute lange Happen;
deu Braukmanns Knecht in aller Iil do öuk söu’n achte snappen.
Deu jiät heu noch in selwer Nacht dann met dreu anderen jiäten;
et Ruieken awwer, unbedacht, alleine veire friäten.
III.
Aß niu de Schummel heime kahm un lösket harr sien Dust,
do schleup de Ruie ganz tefriän, wall bie d’r fieften Wust.
„Wat diu doch en brav Prützken bis“, söu luawere de Schummel
sienen Friätpost vamme Ruieken, söu dicke asse ne Fummel.
En anderen Muaren alt guet Tiet riut iut siener Karbiuse
kahm do de Schummel dapper ahn un genk nohm Noowershiuse.
Do wor vertallt, wiu et Ruieken harr fiär d’r Wust do siäten
un doch nit enne Schniute voll d’r van dorinner friäten,
Doch noh där Tiet kreig keumes mehr et Ruieken te seuhn,
un aß de Schummel frooget woor, do· heu et Miul verteuhn.
50
„Dät alle Oos vannem Ruiendiehr jiät söu viell Wiüste friäten,
dätt heu viär liuter Wullwerie et Ohmen iß [ ?] vergiäten.“
De Schummel woll van dier’ Tiet aff nix hören meh van Tiewen
un iß, wann heu wier schlachtet harr, bie sienem Wiüsten bliewen.
D
E
A
PPELDEUV
In Herrkenfeld do wor en Biuer,
deu harr en Appelhuaf.
Weu dän besoh un luawere ne nit,
deu galt fiär fräch un gruaf.
De Biuer wor öuk schreckleg stolz
opp siene Appelboime,
heu daggte* ganze Daage draan,
* dachte
harr driewwer söugar Droime.
Viell Appele woren ennes Johrs
bie guerem Wiähr gerohn,
do doh de Biuer viär liuter Spaß
wall nit int Berre gohn.
Un asse balle riepe woren
un lechteren diär de Blaar,
gekloppet wor do mancher Junge
mool feste opp de Swaar.
Diär all deu Hecken un deu Tuine
deu Lümmels kröupen diär,
te bannen woren se alle nit
trotz Schliä un Duennerwiähr.
De Middaastiet, deu iß ganz schoin
dämme, deu siek plooget jät.
Fiär en Mann, deu dengelt oppen Kliuten
un öuk fiär et meue Piätt.
51
De Appelbiuer kreig keun Tiet
en Lieppel iut te lecken,
noh sienen Appelen mocht’e seuhn
un lieen hinger’en Hecken.
Aß eenen Middaag niu mool wier
opp sienem Biuk heu laggte,
do kahm van wieden deu Noowers Franz
viärsichteg un ganz sachte.
Reun’ iß de Luft, söu dachte heu,
un fixe diär ’en Tiun
kröup Franz em Böume ropp,
eeger dätt me dachte kium.
De Biuer met em langen Praaken
kahm fixe ahntestiätten;
de Franzel oppem Appelböum
was feste amme iäten.
„Weste raff mool fix, diu Appeldeuv,
diu gröute, lange Lümmel,
in de Hölle, müerren, kiemmeste
un garnit innen Hiemmel.
Weste raff, iek schloh die en Puckel voll
met mienem langen Stocke,
wahn schlechte geir’et dietmool die,
hewwe iek die eis am Rocke.“
De Franzel saggte: „Iek well die nix,
wann diu wat weß, kumm ropp.
Doch läste’t wahne Raupen nit,
schmiet iek diek oppen Kopp.“
Et barre nix; de Biuer schannte
innen allerhärtesten Doinen,
de Noowers Franz kahm nit do raff,
doh iähn blöus men verhoinen.
52
Gariut keun anderer Iutwiäg wor,
de Biuer mochte ropp.
Heu gaffte· fest ant kleetern siek
un schnappere sie en Topp.
Hopp, hopp, fast härre ’n Franz alt hat;
doch deu was öuk nit dumm,
deu ruzkere diär de Töppe raff
un woll siek lachen· krumm.
„Weste raff“, reup heu däm Biueren tau,
deu niu saat oppem Böume,
diärwiel de Franz jetz drunger stonk
un harr iähn amme Töume.
De ganzen Tasken harr de Franz
voll Appele sie niu stoppet,
dann reite iut un wor voll Spaß,
dätt heu dän Biuer harr foppet.
Deu eine oppem Appelböume
soh nit taum Lachen iut;
heu steig van sienem Böume raff,
genk heime voller Wiut.
Wann de Biuer später en Appel aat,
dann jät heu Liewweih krieen,
wiärrümme niu? Weu nitt iß dumm,
deu kann’t sie selwer sieen.
D
E
S
WIENERUITER
In Baukenbiärg im Veuskederdahle
do wuande deu dicke Franz,
wor blöus en Meter seckseg gröut,
de Beintkes fehlden ganz.
Et Buikelken söu rund un dick
Dostları ilə paylaş: |