62
D
EU AARME
B
LINGE
Im Weiertshiuse „Taum Öuerhahn“
do saat de Schilles inne,
heu drank vam klooren Brannewien,
bit dätt’e ohne Sinne.
De Kaarten wooren duasken aff
un werret ohne Mooten,
öuk luagen schrecklech, schauderhaft
et Strunzen öuk nit looten.
„Fastmaaken öugenblicklek hie,
bit däs’te weerst ganz bloo
un keu[n]en Faut mehr wieen kanns,
dät kann’ek, duennerjoh!
Dann ohne opp de Eere triän
merren Hängen unger d’r Decke,
söu spring’ek rümme stundenlank
ohne Spazeierstöcke.
Un alles blöus diär Sympathie,
doch ohne Kunst vam Boisen.
Dät Retsel kann mien Liäwenlank
van au doch keumes loisen.“
Söu prunkere heu un dümmelde,
slaug feste oppen Diß.
„Keun Menske mäkere’t je mie noh,
ganz sieker un gewiß!“
En gueren Frönd· van tüchteg Witz
saat öuk do in d’r Kniepe.
„Ha“, dacht’e, „Landsmann, diu biß mie
fiär vielle Saaken riepe.“
Viärläufeg staund’e schreckleg ahn
em Schilles siene Saaken,
un hiemmelhöuge luawere:
„Söuwatt kann keumes maaken.“
De Schilles smeit siek in de Buast
un spiggere gröute Buagen;
dann kofft’e sie ne Pulle Schnaps,
jiät feste drahne suagen.
Et Kaartenspiel niu widergenk,
63
de Schilles feste dropp,
bit dätt de Geldsack ohne Geld
un swoor de Schilleskopp.
Heu duckere oppen· Diß siek jin
un schnuackere fest dropp loß,
heu wieere keune Klogge meh
un laggte assen Kloß.
Deu guere Frönd met sienem Witz
deu harr do opp blöus waart’
un fiär em Schilles sien gröute Miul
wat tautestoppen spaart.
Deu änderen Gäste in d’r Kniepe
deu wooren klöört eiß opp,
deu Schilles schnuakere oppem Diß
met sienem Duesselkopp.
Deu Lampe woor niu bloosen iut,
un alles· maakere met –
se fröggeren alt im Viärriut iärrek,
wiu Schilles kreig sien Fett.
De Kaarte woor niu widdergafft
un raupen: ,,Diu spiels opp!“
En änderen steut en Schilles dann
nit sachte viär’en Kopp.
„Niu Triuf bie, halt, bedeunt wehrt hie“,
söu woor dropp loß gekuiert,
un an deu gröute Finsternis
do jiät siek keumes stuiert.
De Schilles, deu jetz wackerreg woor
un keunen Mann mehr soh,
un doch deu änderen spielen hoor,
deu saggte: „Duennerjoh!
Wo sinn’eck dann, wat maaket ie?
Iek seuh jo liuter swuart!
O Hüllepe, o helpet mie!
Deu Öugen sind ratz kuart!“
Deu Gäste dohn, aß weern se· döuf,
„spiel opp, Hiärten iß Triuf!
Hie, Schilles, iß de Schnufteback,
hie, Keerel, feste schniuf!“
64
„Iek seuh nix meh, Guatt, hellpet mie,
de Öugen sind kaput.“
Heu fauhlde an d’r Wand entlank,
„o Heer, alles iß futt.“
„Diu slööpes“, woor em Schilles saggt,
„riet mool die Kieken opp.“
De Schilles woll d’r Diähre riut
un steut siek viär’en Kopp.
„O Hüllepe, iek sin ratz blint,
keun Ratz kann iek meh seuhn,
o jiät dann keumes Metleid meh
un well miek heime leuen?
Iek aarme Mann, iek blinge Hauhn,
o weer’ek doch blöus döut!
Härr einer doch ne Flinte hie!
Wann miek doch einer schöut!“
„Dät konn vie maaken“, reup do weu,
„stell diek men an de Wand,
Patröunen in d’r Taske sind,
de Puister iß taur Hand.“
Un dann woor tallt, un ein, twei, dreu,
dann Fuier – un wat do?
Staak einer fix de Lampe ahn,
de Schilles öuk wier soh.
„D’r Duiwel!“ reup heu un peck opp,
leup fix d’r Diähr riut,
leup imme Sturme heime dann
un priustere viär Wiut.
Et Strunzen gafft’e eiß mool drahn,
et Dümmeln hoor öuk opp,
meist nöchtern heu jetz heime kahm
un ohne schwooren Kopp.
Un van där ganzen Sympathie
woll heu nix wieten mehr,
dän guerren Frönd dän soh’e blöus,
aß wann’e Luft men wehr.
Vgl. Liäwensläup 2012, S. 696f u. 773f.
65
D
E KURREIERDE
M
AX
Gröut, kräfteg, breit un däfteg
kahm de Biuer Stoltenfeld
iewwer Wiesen, iewwer Weuen,
soh bedächteg in de Welt.
Opp där änderen Siet vam Wiäge,
wo dät Feld met Haawer steiht,
woor sien älleste Suen am pleugen,
dojin niu de Biuer geiht.
Heu doh fiär siek jin söu brummen
iewwer diese böise· Welt,
miärkere heu doch, alt wiu lange
stille sien Suen merren Piärren hält.
Güstern, opp en heulegen Sunndaag,
woor sien Max noh’m Danzfäst wiäst,
dien Daag, oppen bloen Mondaag,
genk de ganze Arwet twiäß.
Söu im* ein, twei Iuer rümme
* üm
woor heu eiß int Berre kruapen;
heu harr bie där Danzerigge
öuk ne Masse Klooren suapen.
Kuart un gruav, fast un hart
harr’t de Vatter sie verbuahn
noh där Danzerie te löupen,
süss wehrt vamme Liähr tauhn.
Richteg, opp däm Ackerfelle
satt’et en Gewitter aff,
un deu Stoltenfeller Vatter
butzern Maxel düchteg raff.
Max woor klauk un saggte nix
aß: „Iek well’t öuk looten,
des Sunndaas well’eck t’rheime bliewen
Un gohn nit· opp de Strooten.“
In diär Wiäke jeden Daag
dacht’e dran met Tücken,
wiu’e änderen Sunndaasowend
kenn ungeseuhn iutrücken.
Richteg, änderen Sunndaasowend,
Dostları ilə paylaş: |