125
Müddəam sübut üçün eldə belə məsəl var,
Artıq sözlər küfrə dönər, məsələni gəl qutar.
Bir qədim rəvayət də bu haqda dəyərli material kimi
verilir. Orada deyilir:
Bir nəfər öz dostu – hökmdarın evinə qonaq gedəndə həmişə
böyük təntənə ilə qarşılanırmış: Bir dəfə də dostugilə gedəndə
onu heç kəs qarşılamır. İçəri girib bunun səbəbini soruşduqda
dostunun arvadı deyir: Ərimin sizi təntənə ilə qarşılamadığının
düz 86 səbəbi var. Qoy onları sayım:
Birinci – ərim artıq ölmüşdür.
Dostu təəssüflə deyir:
– Daha 85 səbəb lazım deyil.
Əgər müəllim ən yaxşı ritor olsa belə, «isim» bəhsini keçən-
də bütün adları sadalasa, üç günə qurtarmaz. Onda ona heç kəs
qulaq asmaz.
RĠTORĠKANIN QISA TARĠXĠ
Yunanıstanda ritorika
Ritorikanın tarixi e.ə. V-IV əsrlərdən başlanır. Ritorika de-
dikdə, onu həm sənət, həm də elm kimi başa düşmək lazımdır.
Qədim Yunanıstanda məhkəmələr açıq havada çoxsaylı insan iz-
dihamında keçirilməli, habelə bayramlar, təziyələr, dostluq gö-
rüşləri çox izdihamlı olardı. Burada xalqın hörmətini qazanmış
Demosfen, Lisi, Sokrat, Perik kimi məşhur ritorlar çıxış edərdi.
Onlar böyük nüfuza malik və savadlı insanlar idi. Eyni zamanda
ritorikanın nəzəri problemləri də hazırlanır – sistemləşdirilir,
elmi-nəzəri əsərlər meydana gəlirdi. Bu əsərlərdə ritorika – na-
tiqlik sənətinin sirrləri və onlara yiyələnmək yolları göstərilirdi.
Bu əsərlər sırasında ritorikanın elmi əsaslarını sistemləşdirən,
onu nəzəri cəhətdən sabitləşdirən (e ə. V əsr) Koraksın şagirdi
Siciliyalı Gorqi idi. Amma əslində Yunanıstanda ritorika VI-III
126
əsrdə çiçəklənmə dövrü keçirən yunan ədəbiyyatı fonunda və
onun təsiri ilə yaranırdı. Belə ki, Hesiodun «Zəhmətlər və
günlər», Ezopun təmsilləri, Esxilin «Safoklan», Evripidin faciə-
ləri, lirik şeirləri, Aristofanın komediyaları, Herodotun, Fukidi-
din, Ksenofonrun tarixşünaslığa dair əsərləri, bəlağətli nitqin
meydana gəlməsinə çox kömək edirdi. Bu dövrdə teatr sənəti,
memarlıq misli görünməmiş dərəcədə inkişaf edir və bu sahədə
dünya mədəniyyəti inciləri yaranırdı. Bu dövrdə yunan fəlsəfəsi
də formalaşmağa başlamışdı: Sokrat (469-399), Əflatun
(430/427-347), Aristotel (384-322) bir-birinin şagirdi olaraq dün-
ya fəlsəfi-humanitar elmlərin inçilərini yaradırdılar. Bu vaxtlar
yaranan ritorika həm incəsənət, həm də elm kimi diqqəti cəlb
edirdi. Sirakuza, Attika, Afina kimi şəhərlərdə ritorika təlimi ol-
duğu üçün bu şəhərlərdə bəlağətli nitqə dair əsəliər də yaranırdı.
Burada ritorika kursları 14 il (7 yaşından 21 yaşınadək) davam
edirdi. Belə məktəblərdə fəlsəfə, məntiq, ədəbiyyat, dil, riyaziyyat
keçilsə də, ritorika aparıcı mövqedə dururdu. Bu fənlərə aid dərs-
likləri – elmi əsərləri də həmin fənləri tədiris edənlər yazırdı. Bu
dövrdəki Ellin ənənəsi ritorikanı söz ustalığı ilə inandırmaq elmi
hesab edirdi. Elmin ənənəsinə görə ritorikanın 3 əsası vardır:
Əxlaqlılıq, müdriklik və artistlik. Bundan sonra savadlılıq
ritorun əsas əlaməti hesab edilirdi.
Qədim və ya kanonik (kanon – yunanca kanon sözündən
olub, norma, qayda-normalar və qaydalar məcmusu deməkdir)
ritorikanı 5 əsas hissəyə, mərhələyə bölürdülər.
1) invensiya – (latınca – inventio – ixtira etmək, fikirləşib
tanpmaq) fikirlərin ixtirası, başqa sözlə
nitqin mövzusu və ya nitq
məzmununu düşünüb tapmaq.
2) Dispozisiya və ya kompozisiya (latın dilində yerləşmə
deməkdir). Dispozisiya çıxışın mətnindən və xarakterindən, nitq
janrından asılı olaraq əsas müddəaları yerləşdirə bilməkdir. Axı
bir çıxışda bir neçə müddəa olur. Onların hansını öncə, hansını