Bir damla göz
yaşı
Məsumə Səbukxiz
Qapının zəngi çalındı. Çadramı başıma atıb qapıya
getdim. Sepah uşaqlarından iki-üç nəfər idi. Onlar bir neçə
dəfə Əbdülhüseynlə bizə gəlmişdilər. Salam verdilər,
cavablarını verdim. Dedilər ki, bağışlayın, hacı xanım,
zəhmət olmasa, ağa Burunsinin kimliyini gətirin. İstəkləri
bir tərəfdən müqəddiməsiz idi, bir tərəfdən də əhəmiyyətli.
Təəccüblə soruşdum ki, nə üçün?
– İnşaallah, onu Məkkəyə göndərəcəyik.
– Məkkəyə?!
– Bəli, hacı xanım. Ağa Burunsi bu əməliyyatda
möhtəşəm iş gördü, çox qənimət əldə etdik. Buna görə də,
İmam Xomeyni tərəfindən mükafat olaraq Məkkəyə
göndərmək istəyirlər.
Sevincimi gizlədə bilməyib həyəcanlandım.
– Özünün xəbəri var?
97
– Yox. Biz sənədlərini hazırlamaq istəyirik ki, inşallah,
Tehrandan Məkkəyə uçsun. Tez içəri girib pasportunu
gətirdim. Alıb sağollaşdılar və getdilər.
İki gündən sonra pasportu gətirib dedilər: «Allahın
köməyi ilə bütün işlər hazırdır».
Biri bir bağlama verdi. Soruşdum ki, bu nədir?
– Ağa Burunsinin ehram paltarıdır.
Məsələ ciddiləşmişdi.
– Axı o hələ cəbhədədir.
– Vaxtı çatanda özü Məşhədə gələcək.
Onlar gedəndən sonra içəri girdim. Hələ nəfəsimi
dərməmiş yenidən qapı döyüldü. Qonşu qadın idi. Dedi ki,
tez gəl, telefona çağırırlar.
– Kimdir?
– Ağa Burunsi.
Özümü telefona necə çatdırdığımı bilmədim. Dəstəyi
götürüb salamlaşar-salamlaşmaz məsələni danışdım.
Ucadan gülüb dedi: «Məkkə hara, biz hara?!»
Əvvəl elə bildim zarafat edir, sonra gördüm ki,
həqiqətən, xəbəri yoxdur. Güldüm.
– Sənə hətta ehram paltarı da almışlar.
– Yox, hacı xanım, biz Məkkəlik deyilik.
Sona qədər inanmadı. Bəlkə də inandı, amma özünü
buna layiq bilmədi.
Getməsinə iki gün qalmış gəldi. Ertəsi gün sağollaşıb
Tehrana yola düşdü, oradan da həcc səfərinə.
Gedəndə soruşdum ki, nə vaxt qayıdacaqsınız?
– Əgər Tehrana salamat çatsam, inşallah, zəng vurub
deyərəm.
İki-üç gündən sonra qardaşımla qaynım bizə gəldilər.
Dedim ki, ağa Burunsi qayıdanda onu yaxşı qarşılayarıq.
Qardaşı güldü.
98
– Mən artıq qoyun almışam. Hələ sənin qardaşın da bir
qoyun alıb.
Özüm də həmin gündən işə başladım. Əlimizdən gələni
etdik, hətta boynuna salmağa gül çələngi də hazırladıq.
Dedik ki, küçənin başında boynuna salarıq.
Hər şey hazır idi. Bir gün anamgilə getdim. Evləri bizə
yaxın idi. Başımız söhbətə qarışdı. Birdən qonşuların biri
qapını döyməmiş içəri girdi, həyəcanla mənə baxdı.
Soruşdum ki, nə olub?
– Qaç, ağa Burunsi Məkkədən gəlib.
Heyrət içində dedim ki, ola bilməz.
– İnan ki, qayıdıb, indi evdədir.
Çadramı necə başıma saldığımı bilmədim. Çəkələyi
geyinər-geyinməz evə qaçdım. İçəri girəndə gördüm ki,
bəli, başqa iki hacı ilə birgə otaqda oturub. Üzündə
təbəssüm vardı.
Anam da gəldi. Yavaş-yavaş uşaqlar, qardaşı və
digərləri də gəldilər. Hamı ilə görüşüb öpüşür və hallarını
soruşurdu. Üzü həmişə gülürdü. İncik halda dedim ki, bəs
nə üçün xəbərsiz gəldin?
Digərləri də nə baş verdiyini anlayıb etiraz etdilər. O,
dedi: «Əsla narahat olmayın. İnşallah, sabah səhər tezdən
məqbərəyə gedəcəyəm. Qayıdanda ürəyiniz nə istəyir
edərsiniz».
Daha da inciyib üzümü qardaşıma tutdum.
– Sən niyə elə dayanmısan?
– Nə edim, bacı?
– Heç olmasa, gedin qoyunların birini gətirib kəsin.
Zarafata dedi: «Mən indi burada özümü kəsəcəyəm,
qoyunu yox. Hacı ağa bütün həvəsimizi korladı».
Əbdülhüseyn dedi: «Siz sabah səhər çələng salın,
qoyun kəsin; nə istəyirsiniz edin».
99
Hirsləndim.
– Bu işin çox yanlış idi. Camaat elə biləcək ki, xərc
çəkib qonaqlıq verməyək deyə səssiz-səmirsiz gəlmisən.
– Siz narahat olmayın, inşallah, sabah səhər hər şey
düzələr.
***
Ertəsi gün sübh azanında getməyə hazırlaşdı. Dedi:
«Tələsməniz lazım deyil, biz üçümüz İmam Rzanın (ə)
məqbərəsinə gedirik və saat 10-a qədər gəlməyəcəyik».
Evdən çıxdılar. Artıq əmin idim ki, saat 10-da
gələcəklər.
Uşaqlar hələ yuxudan oyanmamışdılar. Səhər yeməyi
hazırlayanda birdən qapı döyüldü və hər üçü həyətə girdi.
Təəccüblə dedim: «Axı dedin saat 10-da gələcəksiniz!»
Bir söz demədi. Yanındakı iki nəfər evə girdi. Mən də
getmək istəyəndə çağırdı.
– Bura gəl, səninlə işim var.
Mənə baxdı.
– Sən boynuma çələng salmaq istəyirsən, elə bilirsən ki,
mən adımı dəyişdirmək üçün həccə getmişəm?!
Bir söz demədim.
– Allah istəyib Məkkə və Mədinəyə getmişik. Adıma
bir titul artırmaq üçün getməmişəm, Allah qismət edib
ziyarətə getmişəm.
Gözlərini üzümə dikdi.
– Yaxşı qulaq as, gör nə deyirəm. Mən bir Bəsic
üzvüyəm, fərz elə cəbhədə bir neçə nəfər də mənə tabedir;
məsələn, Şəhid Sədaqət və digər şəhidlər kimi. Özünü
onların yoldaşlarının yerinə qoy. Belə bir şəxs Məkkədən
100
qayıdıb, indi də boynundan çələng asıb, sən də bir neçə
kiçik uşaqla oradan keçirsən. Öz-özünə nə deyərsən?!
Yenə bir söz demədim.
– Deməzsən ki, bizim ərimizi öldürdülər, özləri isə
Məkkəyə getdilər?! Belə deməzsən?!
Sakit qaldım. And verdi ki, cavab verim və doğrusunu
deyim. Başımı aşağı saldım. Bir az düşünüb dedim ki,
doğru deyirsən.
Daha da qızışdı.
– Əgər bir yetimin gözündən bir damla yaş axsa,
bilirsən ki, qiyamət günü Allah mənə nə edər?! Çələng
salmaq nədir, qarşılama mərasimi nədir?!
Qane olduğumu görəndə dedi: «İndi kim gəlmək
istəyirsə, gözümüz üstə yeri var, çox yaxşı qulluq da
edərik».
Üç gün qonaqlar gəlib-getdilər, biz də onlara qulluq
etdik. Üç gündən sonra isə qoyunları kəsib hamıya ehsan
verdik.
Maraqlı idi ki, evimizə kim gəlirdisə, hacı ağanın
Məkkə və Mədinəyə getdiyini orada öyrənirdi.
Dostları ilə paylaş: |