Дырнаг вә тире ишарәләри фәрглидир, һамысы ејни формаја салынсын
Yüklə 1,76 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Xüsusi palata
Məsumə Səbukxiz Müqəddəs Məşhəd şəhərinin 17 Şəhrivər xəstəxanasında yatırdı. Hər dəfə baş çəkməyə gedəndə yanında iki nəfəri görürdüm. İlk günlərdə digərləri kimi onu ziyarət etməyə gəldiklərini düşünürdüm. Yavaş-yavaş öyrəndim ki, yox, onlar həmişə oradadırlar. Bir dəfə ağa Burunsidən onların kimliyini soruşdum. – Dostlarımdır. – Nə üçün həmişə buradadırlar? – Dostdurlar da, buraya gəlirlər ki, yanımda olsunlar. O qədər inamla danışırdı ki, sözünə şübhə qalmırdı. Lakin ağılla da uyğun gəlmirdi; iki dost həmişə yanında olsunlar! İlk günlərdə bir neçə xəstə ilə bir palatada yatırdı. Bir dəfə gedəndə isə orada deyildi. Ürəyimə min cür fikir gəldi. Tibb bacısından soruşdum, başqa bir palataya köçürüldüyünü söylədi. Yeni palatada yalnız bir çarpayı vardı, həmin iki nəfər də orada idilər. Məni görən kimi bayıra çıxdılar. Gəlib çarpayının yanında dayandım. Salamlaşandan sonra dedim: «Səni nə üçün xüsusi palataya gətirdilər?» Laqeyd halda cavab verdi: «Doktor deyib ki, mənə səs- küy olmaz, ona görə». 113 Bir ay xəstəxanada yatdı, həmin iki nəfər də həmişə yanında qaldılar. Xəstəxanadan çıxıb evə gələndə də yanında idilər. Hələ yarası sağalmamış cəbhədən adam göndərdilər. Həmin yaralarla cəbhəyə qayıtdı. O, şəhid olandan sonra həmin iki nəfəri gördüm. Özləri gəlmişdilər. Dedilər ki, biz ağa Burunsinin mühafizəçiləri idik. Gözlərim az qala hədəqəsindən çıxacaqdı. Ağlıma gəlməyən yeganə şey bu idi. – Bəs siz nə üçün mənə bir söz demirdiniz? – Hacı ağa xahiş etmişdi ki, sizə heç nə deməyək; nə sizə, nə də başqa birinə. O biri yoldaşı dilləndi: «Onu bizim çoxlu etirazlarımızdan sonra xüsusi palataya köçürdülər». – Nə üçün? – Çünki o rəhmətlik həmişə insanların arasında olmaq istəyirdi, biz isə bunu təhlükəli sayırdıq. Sonunda xahiş- minnətdən sonra oradan çıxardıq. Yüklə 1,76 Mb. Dostları ilə paylaş:
|