134
On ikidən birinci Əli adlı.
Əli «Allah şiri», vilayət şahı,
Qaranlıq dünyanın nurlu sabahı.
Əli nə vardırsa sirrinə vaqif,
Döyüşdə kəsərli, həyatda lətif.
İman üfüqündə doğan bir günəş,
Haqqı sevər, ayırmaz əcəm, həbəş
Namaz üstə var sədəqə verməyi,
Ən sadədə ən ucanı görməyi.
Bir sultandır çarıqları yamaqlı,
Gecə ruzi payla üzü duvaqlı.
Peyğəmbərin canişini, vəsisi,
Məzlumların haqqa ucalan səsi.
Dünyada doğru söz itərdi tamam,
Olmasaydı on bir övladı imam.
Qəlbi çirkinliklərdən təmizləmək, ilahi ad və sifətləri
anlamaq, bu böyük həqiqətləri şeytansifətlərdən
qorumaq, addım-addım Ona yaxınlaşmaq, bir an belə
qəflətdə qalmamaq, vacib ibadətləri yerinə yetirmək,
Allahın razılığı xatirinə xalqa xidmət göstərməyin hər
biri «zikrdir».
Dünyapərəstlik toz-torpağından təmizlənmiş hal əhli
olan bir qrup arif «zikr» kəlməsinin batini mə’nalarını
əsas
götürürlər.
Onlar
Qur’an
ayələrinin
cilvələndirilməsini, Peyğəmbər (s) və Əhli-beyt (ə)
buyruqlarının həyata keçməsini «zikr» nümunəsi
saymışlar. Bəli, həqiqətə yalnız hal əhlinin nəzərdə
tutduğu gerçək zikr vasitəsi ilə yaxınlaşmaq olar. Könül
mülkümüzə Allahın zikrini hakim edək, Qur’an
135
göstərişlərini yerinə yetirək, bütün vücudumuzla
peyğəmbər və imamların göstərişlərinə tabe olaq.
Yalnız bu yolla yaxın bəndələrdən, ibadətin şirinliyini
duyanlardan, səadətə çatanlardan ola bilərik. Könül
mülkü Allahın ad və sifətlərinə tapındığı, bu mə’nalar
bütün əzalar və ruha süzüldüyü, qəlb mə’rifət ətrinə
büründüyü, vücud Allah eşqinə əsir olduğu vaxt insan
Allahla yaxınlığın şirinliyini duyur. Bu məqama çatmış
insan şeytanın hiylələrindən amandadır. Onu kimsə
Allahdan döndərə bilməz və o, Allahdan qeyrisini
tanımaz, görməz, istəməz və tapmaz.
Ariflər həlqəsinin başı, pəhrizkarların imamı, pakların
rəhbəri, aşiq könüllərin şamı, kamil insanların iqtida
etdiyi ilahi insan bütün vücudu ilə bu sözləri tərənnüm
edirdi: «Hər bir şeydən əvvəl, hər bir şeylə yanaşı və
hər bir şeydən sonra yalnız Allahı gördüm».
Mə’rifət və bəsirət qoynunda tərbiyə olunmuş imam
Hüseyn (ə) aclıq və susuzluğun son həddində bütün
müsibətlərin onu mühasirəyə aldığı vaxt, tikə-tikə
doğranmış yetmiş bir şəhidin arasında, Əhli-beyt (ə)
xanımlarının dözülməz nalələrini eşidən halda qanlı
çöhrəsini Allah hüzurunda torpağa qoyub deyir:
«Pərvərdigara, Sənin qəzandan xoşhal və razıyam,
imtahan və bəlana səbirliyəm, göstərişlərinə təsliməm.
Mənim üçün Səndən başqa bir mə’bud yoxdur.»
Ya Rəbb, bilirsənmi, nədir istəyim?
Anlamışam yalnız Sənsən gərəyim.
Sənsiz yoxdur əldə səbrim, qərarım,
Əgər üz döndərsən, yanar məzarım.
136
Bu könüldə başqa mə’şuqa yer yox,
Ötən zamanlarda aldanmışam çox.
Yuxum xəyalınla çıxsa da ərşə’
Səninləyəm, qəlbə min bir xal düşə.
Bu bülbül bir gülün ətrinə müştaq,
Unutmaz eşqini düşsə də iraq.
Çalsa da cismini acı tikanlar
Bilir ki, qarşıda şirin vüsal var.
Ümidsiz şeytandır, ümidvaram mən
Bu qəlb qurtulacaq nə vaxtsa qəmdən.
«Və əstəşfiu bikə ila nəfsikə»
(«Səni günah və cəza bəndindən qurtulmaq üçün
özümə şəfaətçi qərar verirəm»)
Duanın bu hissəsi bir neçə həqiqəti göstərir:
Əvvəla, dua edən şəxs bütün səbəb və vasitələrdən
ayrılıb Həzrət Haqqa üz tutmuşdur. Allahdan qeyriləri
səhnədən
çıxmış
və
ümid
yeganə
mə’buda
bağlanmışdır. Şəfaətçi elə bir kəs olmalıdır ki, şəfaəti
qəbul olsun. Allahın şəfaətinə isə heç bir şübhə yoxdur.
Bütün bunları anlayan insan günahlarının bəlasından
qurtulmaq üçün Allahı şəfaətçi seçir.
İkincisi, insan özünü o qədər günahkar, üsyankar bilir
ki, Allahdan qeyrisinin şəfaətində heç bir tə’sir görmür.
Bəli, yalnız Allah şəfaət verərsə bu ağır bəlalardan
qurtulmaq olar. Elə bu səbəbdən də dua edən şəxs ağlar
qəlb və göz yaşları, tam təvazö’ ilə pərişan halda əl açıb
deyir: «və əstəşfiu bikə ila nəfsikə».
137
ŞƏFAƏTİN MƏ’NASI
Mə’rifət əhlinin fikrincə şəfaət güclünün zəifə
yardımından ibarətdir. Bu zəif insan mə’rifət, iman,
saleh əməl, gözəl əxlaqdan məhrum deyil. Onun
zəifliyinin səbəbi yol verdiyi günahlardır. Bu günah
iman nurunu söndürən günah yox, mə’nəvi yüksəlişdə
süstlük yaradan və behişt yolunda maneə olan
günahdır. Allah-Taala öz lütf və mərhəmətinə xatir
şəfaəti qərar vermişdir. Yalnız qüdrətli şəfaətçinin
sayəsində günahkar mö’min günah əsarətindən
qurtulub, kamillik yolunda addım atır, günahların
cəzasından xilas olur.
Demək, qiyamətdə şəfaət kafirlərə müşriklərə
münafiqlərə imandan üz döndərənlərə şamil edilmir.
«Muddəssir» surəsinin 38-48-ci ayələrində oxuyuruq:
«Hər kəs öz əməlinin girovudur; sağ tərəf sahibləri
istisna olmaqla; onlar cənnətdədirlər, bir-birindən
soruşacaqlar; günahkarlar barəsində; sizi cəhənnəmə
salan nədir; onlar deyəcəklər: Biz namaz qılanlardan
deyildik; yoxsulu da yedirtməzdik; batilə uyanlarla biz
də uyardıq; haqq-hesab gününü yalan sayardıq; ölüm
bizi haqlayana qədər; şəfaət edənlərin şəfaəti onlara
fayda verməz».
Şəfaət güclünün mə’nəviyyatdan məhrum olmamış
zəifə yardımıdır və qiyamətin son mərhələsində
gerçəkləşər. Şəfaətin tə’siri şəfaətçinin məqamından və
günahkarın ləyaqətindən asılıdır.
162
162
«Tərcümeye-Əlmizan», 1-ci cild, səh-231.
Dostları ilə paylaş: |