71
memarlığın, təsviri incəsənət sahələrinin, folklorun, musiqinin,
fəlsəfənin, elmin tərəqqisinə dair yazılmış əsərlərin
226
əksəriyyətinin
müəllifi
tarixçi deyil. Həmin
əsərlərdə
mədəniyyətin müxtəlif sahələrinin inkişafına sənətşünas, filoloq,
hüquqşünas, filosof baxışı hakimdir. Belə bir cəhəti də xüsusi
qeyd etmək lazımdır ki, ictimai-iqtisadi, hərbi-siyasi səbəblər
üzündən Azərbaycan mədəniyyətinin inkişafı orta əsrlərdə də
ölkə ərazisi ilə məhdudlaşmırdı. Konkret-tarixi dövrün (orta
əsrlərin) mədəniyyətinin inkişafına tarixçi baxışının işlənib
hazırlanması hal-hazırda mühüm aktuallıq kəsb edən problem-
dir.
Mədəniyyətin müxtəlif sahələrinin tədqiqi ilə məşğul olan
bir sıra tədqiqatçılar Azərbaycan mədəniyyəti faktlarını
«müsəlman mədəniyyəti», «İran mədəniyyəti» sistemi içərisində
«əridirlər».
227
Azərbaycan mədəniyyətinin bu sistemlərlə
qarşılıqlı təsir prosesini, həmin prosesin çoxəsrlik tarixini inkar
etmək mümkün deyildir. Lakin milli mədəniyyət faktlarının re-
gional, universal mədəniyyət sistemləri içərisində «əridilməsi»
meylinin qeyri-elmi olduğu da şübhəsizdir. Bu meyl İran
tarixşünaslığı üçün də səciyyəvidir. Əhməd Tacbəxş, Rəhimzadə
Səfəvi, Nizaməddin Mücir Şeybani, Firuz Mənsuri, Fəxrəddin
Musəvi, Əhməd Kaviyanpur kimi müasir İran tarixçiləri orta
əsrlərdə Azərbaycan zəminində mövcud olmuş dövlətləri,
xüsusilə Səfəvi dövlətini Azərbaycan kontekstindən ayırır,
onları «İran dövlətləri» kimi təqdim edirlər.
228
Onlar XVI əsrə
qədərki zaman kəsimində Səfəvi dövründə yaranmış mədəni
dəyərlər sistemini «İran mədəniyyəti» kimi qiymətləndirirlər.
Məhəmməd Cavad Məşkurun «Azərbaycan tarixinə nəzər»,
Əhməd Kaviyanpurun «Azərbaycanın ümumi tarixi», Fəxrəddin
Musəvinin «Ərdəbil alimləri», Əhməd Tacbəxşin «İran Səfəvilər
dövründə», Rəhimzadə Səfəvinin «Şah İsmayıl Səfəvinin
müharibələrinin və həyat tarixinin şərhi», Firuz Mənsurinin «Ta-
rix qəlbinin sirləri: Şah İsmayıl şair deyildi, habelə divanı yox
idi» əsərləri
229
bu baxımdan daha səciyyəvidir. Obyektivlikdən
və elmilikdən uzaq olan həmin əsərlərdə fars şovinizminin güclü
təsiri bariz şəkildə üzə çıxır.
230
Təəssüf ki, İran tarixşünaslığında
72
fars şovinizminin başlıca ideyalarını təbliğ edənlər arasında xey-
li mənşəcə azərbaycanlı tarixçi vardır. Onların ən məşhuru və
bariz nümayəndəsi Əhməd Kəsrəvi (1890-1946) olmuşdur.
Əhməd Kəsrəvi «Azəri, yaxud Azərbaycanın qədim dili» (1938,
fars dilində), «İranın şəhər və kəndlərinin adları» (1930), «Şeyx
Səfi və onun nəsəbi» (1927) əsərlərində Azərbaycanı, onun
mədəniyyətini, tarixini, toponimikasını iranpərəstlik ruhunda
tədqiq etmişdir.
231
O, İran tarixşünaslığında «kəsrəviçilik» adla-
nan istiqamətin banisidir. Tariximizin orta əsrlər dövrü
mədəniyyətinin saxtalaşdırılmasında bu istiqamətə mənsub olan
tarixçilərin «böyük xidmətləri» olmuşdur. Təbiidir ki, Cənubi
Azərbaycanda mədəniyyət tariximizi doğru mövqedən araşdıran
tədqiqatçılar da vardır. Hüseyn Düzgün, Rəsul İsmayılzadə,
Məhəmmədəli Hüseyni, Cavad Heyət belə araşdırıcılardandır.
Müasir Türkiyə tarixşünaslığında da orta əsrlərdə Azər-
baycanın ictimai, siyasi, mədəni inkişafı problemlərinə xüsusi
fikir verilmişdir. Məsələn, XVI əsrin əvvəllərindən XVIII əsrin
40-cı illərinədək Yaxın və Orta Şərq regionunu daim gərginlik
şəraitində saxlamış Osmanlı-Səfəvi qarşıdurması, qarşılıqlı
mədəni-tarixi təsir prosesi bu marağa səbəb olan tarixi faktdır.
Türkiyə tarixçilərindən İsmayıl Haqqı Uzunçarşılı, Bekir
Kütükoğlu, Öztuna Yılmaz Osmanlı-Səfəvi münaqişələrinə
xüsusi diqqət yetirmişlər.
232
Müasir Türkiyə tarixçiləri (xüsusilə
Faruk Sümer) Səfəvi dövlətinin yaranması, təşəkkülü və
inkişafında türkdilli etnosun aparıcı, həlledici rolunu təsdiq
edirlər.
233
Lakin Türkiyə tədqiqatçıları üçün qeyri-obyektivliklə
səciyyələnən mühüm bir cəhət xasdır: Onlar Azərbaycan
tarixinə, onun mədəniyyətinə
Türkiyə tarixinin və
mədəniyyətinin tərkib elementi kimi yanaşırlar.
234
Azərbaycan
tarixini və mədəniyyətini ümumtürk tarixi və mədəniyyəti sis-
temi
içərisində
«əritmək»
meyli
müasir
Türkiyə
tarixşünaslığının nöqsanlı cəhətlərindən biridir.
235
Nəzərdən keçirilən problem üzrə tarix ədəbiyyatının
icmalı, təhlili nəticəsində belə bir qənaətə gəlmək olar ki,
Azərbaycan xalqının orta əsrlər mədəniyyətinin təkamülü prose-
sini əsasən Azərbaycan tarixşünaslığının son onilliklər ərzində
73
əldə etdiyi uğurlarına və mövcud olan potensialına arxalanaraq
elmi, obyektiv şəkildə öyrənmək və təbliğ etmək mümkündür.
Son
onilliklər
ərzində orta çağların
Azərbaycan
mədəniyyəti faktlarından daha çox qeyri-tarixçilər bəhs etmişlər.
Onların nəşr olunmuş əsərlərinin əksəriyyəti sənətşünas, filoloq,
filosof araşdırmalarının məhsuludur. Təbiidir ki, həmin
əsərlərdə problemə tarixçi baxışı yoxdur. Çoxəsrlik, çoxcəhətli
proses olan Azərbaycan mədəniyyətinin hərtərəfli, xronoloji
ardıcıllıqla, konkret tarixi şəraiti nəzərə almaq şərtilə tədqiqi
zəruridir, zamanın tələbidir. Məlumdur ki, hər hansı bir xalqı
digər xalqlardan fərqləndirən əsas cəhət onun mədəniyyəti,
mədəni dəyərlər sistemi, mədəni potensialıdır. Bu baxımdan
qeyd etmək zəruridir ki, mədəniyyət tarixi öyrənilmədən
Azərbaycan tarixinin vahid, obyektiv konsepsiyasını yaratmaq
qeyri-mümkündür.
§3. Azərbaycan mədəniyyətinin islamaqədərki
təkamül prosesinə ümumi bir baxış.
Təqdim olunan monoqrafiyada Azərbaycan
mədəniyyətinin inkişafı prosesi VII əsrin ilk onilliklərindən,
yəni ərəb işğalları, bir çox Yaxın və Orta Şərq xalqlarının (eləcə
də Azərbaycan xalqının) islamlaşması dövründən izlənilir. Lakin
xalqımızın zəngin islamaqədərki mədəni keçmişi vardır. İslam
dinini artıq VII əsrin 40-ci illərindən etibarən qəbul etmiş
Azərbaycan əhalisinin (xalqının) mədəni-mənəvi həyatında,
düşüncə tərzində islamaqədərki dini baxışların (bütpərəstlik,
atəşpərətstlik, xristianlıq), adət-ənənələrin yaşarılığı danılmaz
gerçəklikdir. Tariximizin islamaqədərki dövründən (xüsusilə
xristianlıq və atəşpərəstlik dəyərlərindən) imtina olunması ağır,
arzuolunmaz
nəticələrə
gətirib
çıxarmışdır.
Məsələn,
xristianlıqla bağlı olmuş keçmişdən imtina olunması, bu irsə yad
münasibət Qafqaz Albaniyası dövrünün mədəni dəyərlərinin
Dostları ilə paylaş: |