ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
91 Daş y ağan gün aşırı başıma vurmazdı, yediyimi burnumdan gətir məzdi. Bir də ki, axı, qış bəd gəlib, qoyunquzu qırılıb, burda mənim günahım nədir?!” Qaş qaralırdı. Soyuqsazaq adamın iliyinə işləyirdi. Nəcəf əmisinin “itil gözümün qabağından” demə sin dən sonra dinməzsöyləməz çomağını arxasınca sürüyə sürüyə qoyun damlarına tərəf yönəldi. İçəri girib so yuq gələn yırtıq deşikləri bəlimlə tutdu. Arakəsmələri birbir yoxladı. Sağmalsubay qoyunları ayırıb yerini dəyişdi. Mərəyin küncbucağında qalan ot qırıntıları nı birtəhər toplayıb çəngəçəngə heydən düşmüş hey vanların qabağına atdı. Tövlənin girəcəyindəki, gecələr üstündə yatdığı otu, küləşi, on yerdən yamağı olan xarala təpib təzə doğan və boğaz qoyunlara pay ladı. Qoyunquzunu yerbəyer eləyəndən sonra nəfəsini dərib şəhadət barmağı ilə sirsifətində pur çumlanan soyuq təri sivirib tökdü. Orta dirəkdən asıl mış çırağın yanıb qurtarmaqda olan piltəsini yuxarı çəkib, tövləyə düşən sarımtıl işığı bir qədər artırdı. Tövlənin qaranlıq künclərində brilyant kimi işılda yan, yüzlərlə göz ona zillənmişdi. Nəcəf arakəsmənin toxunma çubuğuna söykənib xeyli fikrə getdi. O, əmi sinin töhməttənəsindən yaxa qurtarmaq üçün cürbə cür fikirlərə düşdü, çıxış yolu axtardı. Birdən kəndin ayağında evi olan Həsənqulunun, həmin il başqa yerə köçməsi yadına düşdü. Həsənqulunun varyox bir qızı vardı. O da Qara bağ tərəfə varlıhallı bir kişiyə ərə getmişdi. Qız aya ğını dirəmişdi ki, ataanası kəndi atıb, onun yanına köçsün. Qocalanda kimdi onlara baxan? Həsənqulu əvvələvvəl bu işə qol qoymurdu. Deyirdi ki, iki dün ya bir olsa, elobamı, qurulu eveşiyimi atıb yad yerə getmərəm. Daş düşdüyü yerdə ağır olar. Bir də ki, qız 92 Ə li İld ırı m oğ lu nədi ki, onun kölgəsi də nə olsun?! Ancaq qızla anası birləşib Həsənqulunu başdan çıxartdılar. Arvad kişi nin beynini o qədər yedi ki, axırda Həsənqulu qapı sındakı danadunasını satıb, qapıbacanı bağlayıb, biryolluq qızının yanına köçdü. Nəcinin ağlına gəldi ki, Həsənqulunun Dar dərənin boğazındakı, Çopur qayanın kahasında xeyli otu var. Otun yerini Nəcəfdən başqa heç kəs bilmirdi. Ötən yaz Həsənqulu otu çalıb, bağlayıb qayanın arxasından kahaya yığanda onu bircə yetim Nəcəf görmüşdü. Nəcəf hətta bu işdə ona xeyli kömək eləmişdi. Ot bağlamalarını örkənin doğa nağına keçirib yuxarı qaldıranda, Həsənqulu yetim Nəcəfə dönədönə razılıq edib demişdi ki, Allah ata anana rəhmət eləsin, yaxşı karıma gəldin. Yoxsa bu, tək işi deyil. Otu kahaya doldurandan sonra da qaya nın kölgəsində oturub bir yerdə çörək yemişdilər. Er məni daşnaklarının namərdliyindən, onların Həsənli camaatına necə divan tutmasından danışıb xeyli dərd ləş mişdilər. Həsənqulu sözarası Nəcəfə onu da de mişdi ki, əmin mərdimazar adam deyil. Sağ olsun, səni qundaq vaxtı ermənilərin əlindən alıb indiyəcən qanadı altında saxlayır. Dava vaxtı o, olmasaydı, indi heç sən də yox idin. Atan, anan, bacıqardaşların kimi ermənilər səni də evqarışıq yandırıb kül eləmişdilər. İndi, görürəm, sən də onun işinəgücünə əməllibaşlı yarayırsan. Malheyvanına can yandırırsan. Harda yaxşı örüş var, qoyunquzunu orda otarırsan. Bir belə sürü nün öhdəsindən gəlmək məgər asan məsələdir?! Yaxşı eləyirsən, elə də lazımdır. Ancaq acığına gəlsə də, gəlməsə də deməliyəm. Əmin olsa da, bir az əli bərk adamdır. Dünya malını canından çox istəyir. Al lah ta artıq eləsin. Bir heylə qoyunquzunun, mal dövlətin qabağında, dindirəndə elə danışır ki, az qa 93 Daş y ağan gün lırsan, cibindəki qəpikquruşu çıxarıb ona verəsən. Bəlkə də özünü elə göstərir ki, gözənəzərə gəlməsin. Ancaq nahaq yerə. Adamın ki qapısını qonaqqara ta nımadı, kasıbkusuba əl tutmadı, xeyir tapmaz. Hey lə sinin dirəyi qızıldan olsa da, qəpiyə dəyməz. Yəqin Allahtaala onu da heylə yaradıb. Xasiyyəti dəyişmək çətindir. Ancaq kasıb mərd olar. Sən yekələndə əminə oxşama. Həsənqulu bunları deyib ot yığdığı kahaya baxa baxa: – Elə bilirsən, kefimdən otu bura yığıram?! O vaxt Allah ağlımı aldı, mərək tikə bilmədim. İndi otsaman yığmağa yer tapa bilmirəm. Düzdür, mərək tikərdim, münasib yer olmadı. Çünki həyətim çox darısqaldır. Mərək tiksəydim, gərək qapıdakı yüzillik ağacların bir ikisini doğrayıb tökəydim. Ona da əlim gəlmədi. Yaxşı da meyvəsi olur. “Ağacları kəsirəm” deyəndə, arvad daş atıb başını tutur. Deyir, dünya dağılsa da qoyma ram. Qolumu kəsərəm, ancaq ağaca qıymaram. Ona görə çaldığım otu yalyamacdakı kahalara yığıram. Kəndlə buranın arası beş addımlıq yoldur. Haçan la zım oldu, aparıb malheyvana verərəm. Bir də ki, bu daş kahalar otu, küləşi mərəkdən yaxşı saxlayır. Kaha ya vurulan ot rəngini də dəyişmir, gömgöy soğan kimi qalır. Bu ot məsələsi Nəciyə göydəndüşmə oldu. Nəcəf fikirləşdi ki, ya qismət, Həsənqulu bir də buralara qa yıdaqayıtmaya. Qayıtsa da, ot nəyinə gərəkdir?! Qa pısında dördayaqlıdan bir pişiyi də qalmayıb. Düz dür, başqasının malına əyri gözlə baxmaq kişilikdən deyil. Ancaq əlac nədir?! Kahadakı ota mən də dəy məsəm, ya qalıb çürüyəcək, ya da azıb təzənin biri gö rüb əkişdirəcək. Ondansa elə özüm daşıyıb gətirərəm, Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|