ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
100 Ə li İld ırı m oğ lu lıdır, yanını kəsdirib cəsədini qurddanquşdan qoruya caq. Sonra Həsənli camaatı duyuq düşüb, səni el adə tiynən torpağa basdıracaq. O dünyada ataanana, bacı qardaşlarına qovuşacaqsan. Bununla da həyatın bitə cək. Canın bu dünyanın əzabəziyyətindən qurtaracaq. Daha nə andraniklər yadına düşəcək, nə də ki, erməni daşnakları. Köhnə Həsənlinin kalafalıqları da unudu lacaq. Bircə ruhun bu yerlərdə – qoyunquzu otardığın dağlarda, daşlarda, qayalarda, çöllərdə, dərətəpələrdə dolaşacaq”. Nəcəf qarmaqarışıq fikirlərin əyriüyrü cığırların da ilişib qalmışdı. Ha çalışırdı, bir yana çıxa bilmirdi. Bircə bəxti onda gətirmişdi ki, böyük çillənin soyuqla rı kəsərdən düşmüşdü. Kiçik çillənin – boz ayın da ki ömrünə az qalmışdı. Yazın ilıq, isti nəfəsi duyulurdu. Gün döyən yerlərdə torpaqdan buğ qalxırdı. Yer yurdu danaqıran çiçəkləri bürümüşdü. Qızgəlin sinə yerlərdə bitən xincilovuzu qazıb ətəkətək evlərinə daşıyırdılar. Dərələrtəpələr günbəgün bozumtul gör kə mini dəyişib, yaşıl dona bürünürdü. Qoyunların ağzı göy ota çatmışdı. İndi heyvanların nə Həsən qu lunun kahalara doldurduğu otuna, nə də ki, quru küləşə ehtiyacı vardı. Nəcəfin də kefi durulmuşdu. Qoyunquzu göy otdan yeyib oynaşırdı. Mikayıl bir gün şeytanın qıçını qırıb, çuxasını çiy ninə salıb ağıllara tərəf yönəldi. Sürüyə baxanda göz ləri işıqlandı. İndiyəcən ona elə gəlirdi ki, bu qış hey vanların biri də yaza salamat çıxmaz. Ona görə acığını Nəcinin üstünə töküb ona olmazın sözünü demişdi. Bu gün sürüyə baxanda qaşqabağı açıldı. Qardaşı oğ lunu yanına çağırıb: – Ə, Nəci, səni belə bilməzdim, – dedi. – Qoyun quzunu bu cür gümrah görəndə gözlərimə inanma 101 Daş y ağan gün dım. Boynuma alım ki, hamısı sən Nəcinin hesabına dır. Quş qanadıynan uçar. Mənimkilər zay çıxdı. Dör dü bir köpüyə dəyməz. Səfeh gədələrdir. Ver yeyim, ört yatım, gözlə canım çıxmasın. Oğlanlarım günün qulağı batanda yatır, səhər namazından sonra yorğan döşəkdən qalxırlar. Dəftərkitablarına yaxşı baxmır lar. Elə quruquru məktəbə gedibgəlmələridir. Müəl limlərinin də yanında başım aşağıdır. Direktorları bir iki dəfə sifariş göndərib ki, Mikayıla deyin, uşaqları dərsə fikir vermir. Belə getsə, məktəbdən qovulacaq lar. İndi vur məni öldür! Deyən gərək, ay qancığın qar nından çıxanlar, korsunuz, şilsiniz?! Hamıdan yaxşı geyinirsiniz. Plov qazanımız da ocağın üstündən əskik olmur. Əslində günahların çoxu mən köpəy oğ lundadır. Hamısını ərköyün böyütmüşəm. Onlar da qudurub, yollarından çıxıblar, sənin kimi səhərdən axşamacan dağdadaşda qoyun otarıb, gecələr tövlə təmizləsələr, ağılları başlarına gələr. Məndən sonra başlarını girləyə bilsələr it olub uluyaram. Gedib onunbunun qapısında nökərçilik eləyib, başımı yerə soxmasalar yaxşıdır. Hamısı it südü əmib. Düzünə qalsa, onları da qudurdan elə analarıdır. Birinə əl qal dıranda tez özünü atır ortalığa. Deyir, uşaqların xət rinə dəymə! Uşaqların xətrinə dəymə!.. – Arvadı Qön çəni yamsıladı. – Mən də dəymirəm. Getsin canları çıxsın. Məktəbdən bayıra atanda ağılları başlarına gələr. Onda Qönçə bilər ki, uşağın xətrinə dəyməyib, başlıbaşına buraxanda axırı nə olur? Mikayıl özözünə o ki var deyinib, sonda üzünü Nəcəfə tutdu: – Hamısı sənin atılan dırnağına dəyməz, – dedi. – Yenə azçox əlimdən tutan sənsən. Qadan düşsün mənimkilərin ürəyinə. İndiyəcən bildirmək istəmir 102 Ə li İld ırı m oğ lu dim, indi deyirəm. Fikrim var ki, səni bu yaxınlarda evləndirim. Nə gizlədim, Cümşüdlə danışıb razılaş mışdım. Aradan nə keçdisə, gerilədi, sözünün üstündə durmadı. Yalangerçək dedi ki, qızın əmiləri, dayıları, heç anası da razı deyil. Qız özü də deyirmiş ki, yetim yesir maa qalıb?! Mikayıl əminin qardaşı oğlu ilə mənimki tutmaz. Savadı, sənəti, ayrıca eveşiyi olma yan oğlan nəyimə gərəkdir?! Eləsiynən bir yastığa baş qoya bilmərəm. Mikayıl gülümsündü: – İndi, qardaşoğlu, o Cümşüd məsələsindən adda yıb. Atalar demişkən, yalvarana yalvar. Gördüm ki, Cümşüd ayağını yuxarı qoyur, mən də sifariş göndər dim ki, səninki səndə, mənimki məndə. İş ki belə oldu, innən sonra bizimki tutmaz. Odubudu, Cümşüddən səssəmir çıxmır. Mən də təzədən durub onun qapısı na elçi göndərən deyiləm. Ürəyini də qısıb eləmə. Fikir ləşib ondan yaxşısını tapmışıq. Səndən nə gizlə dim, o da özgəsi deyil. Bizim arvadın ögey bacısının Zəriş adlı bir qızı var. Kimə isə vermək istəyirdilər, hardan arğac keçibsə, baş tutmayıb. Deyəsən, oğlan tərəfi geri çəkilib. Bu yaxınlarda bir iş üçün Cəbrayıla getmişdim. Yolüstü qayınatama da baş çəkdim. Qızı onlarda görmüşəm. Anaları uşaq üstə cavanəzən dün yasını dəyişib. Atası da gedib bir başqası ilə evlənib. Zərişi xalası saxlayır. Göz qoydum, boylubuxunlu uşaqdır. Bir az dəlidoludur. Yönlü bir istəyəni olma dığından qalıb. Evin bütün bişdüşü ona baxır. Yaxşı da inək sağır. Həyətbacaya baxdım, gül kimidir. Ha mısı da o Zərişin hesabınadır. Bizim Qönçənin bacısı ondan yerdən göyəcən razılıq eləyir. Deyir ki, qız de yil, qızıldır. Yıxılı evin dirəyidir. Baldızım arada zara 103 Daş y ağan gün fata salıb dedi ki, gərək elə əvvəldən bu qızın adını Zəriş yox, Qızıl qoyaydım. Nəcəf çoban olsa da, dünyanın altını da bilirdi, üs tünü də. Mikayıl Zərişi tərifləyəndə bir balaca qımı şıb, “yəqin əmim indi də Zəriş məsələsində başıma cəvərən hörmək istəyir” – daxilən düşündü. Mikayıl Zərişə o ki var, tərif vurandan sonra: – Zərişi elə o vaxtdan pəsənd eləmişəm. Qoyunları sağsalamat yaylağa apar, yay sovuşandan sonra, pa yız ağzı nişan taxarıq. Görək bu əsgərlik məsələsi necə olur. Maa qalırsa, bəri başdan ad eləyərik, toy qalar əsgərlikdən qayıdana. Onacan da qoyunlardan beş onunu satıb, ayrıca bir koma qaraldaram. Evlənəndə yığışarsınız ora. Elə əvvəlki qaydada sən qoyunqu zunu hərləyərsən, Zəriş də silsüpür işinə baxar. Süd sağar, pendir vurar, xalasıynan köməkləşib motal tu tar, başbaşa verib dolanarsınız. Gözüm də üstünüzdə olar. Belə ki, görürəm, gədələrdən mənə haray yox dur. Hamısı tənbəltünbəl şeydir. Nə ölüyə hay verəndilər, nə diriyə pay. Onlarınkı bir Allaha qalıb. Hamısını da xarab eləyib, o günə salan analarıdır. İş o yerə çatıb ki, çarığı bəyənmirlər. Anaları başımı dəlir ki, taytuşlarından əskikdirlər? Xalxınkilər çəkmə geysin, mənimkilər çarıq?! Mən də deyirəm, ay gorba gorun qızı, mənim çəkmə fabrikim var?! Qanıb başa düşürsən ki, dükanda çəkməni od qiymətinə satırlar! Çox adam çarıq da tapmır. Qonşuların uşağını görürəm də, ayaqyalın gəzməkdən dabanları cadar olub. İndi mənim sürüm var deyən, oğlanlarım çəkmə geyməlidir?! Durduğum yerdə məni dilədişə salmaq istəyirsən? Arvad olanda nə olar?! Oraları da fikirləş. Kənardan baxanlar deməsinlər ki, Mikayılı maldövlət qudurdub, oğlanları çarığı bəyənmir, gündə bir çəkmə Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|