ƏLİ İldirimoğlu daş yağan gün Redaktor: Nadir Məmmədli
Yüklə 10,49 Kb. Pdf görüntüsü
|
97 Daş y ağan gün yem qalmamışdı. Xoşbəxtlikdən bu gecə qoyunqu zudan ölən olmamışdı. Nəcəf xeyli sevindi və düşün dü ki, yəqin Köhnə Həsənlinin xarabalıqlarına üz tu tub ataanamı imdada çağıranda, onların ruhu köməyimə yetişib ki, əmimin qəzəbinə gəlməyim. Nəcəf tövlədən çıxanda ordaburda domuşan itlər sahibini görən kimi gərnəşib ayağa qalxdılar. “İtlər acdı” – Nəcəf düşündü. Və mərəyin qabağındakı dal da yerdə ocaq qalayıb qazan asdı. Çuvaldakı arpa unundan biriki ovuc götürüb murdar qazanda qarış dırdı və yal bişirib itlərin qabağına tökdü. İtlər yalaq da buğlanan isti yaldan yedikcə quyruqlarını bulayıb, Nəcəfə razılıqlarını hiss etdirirdilər. Mikayılın ağlına gəlməzdi ki, qış bu cür sərt keç sin. Ona görə vaxtında lazım olan qədər yem topla mamışdı. Odur ki, böyük çilənin ortalarında heyvan ların qabağına atmağa bir çəngə ot qalmamışdı. Sürü taxıl yerindən toplanmış quru küləşin ümidinə qal mışdı. Küləş də ki, o qədər kar görmürdü. Quzular küləşi dilinə də vurmurdu. Belə getsəydi, yaza bir quzu da salamat çıxmazdı. Bütün sürü qırılıb qurta rardı. Həsənqulunun Çopur qayanın kahasına yığdığı ot kimin ağlına gələrdi? Kahada ot bağlamaları oldu ğunu Nəcəfin Allahı onun yadına salmışdı. Hər ax şam camaat yatandan sonra Nəcəf kahadan otu min bir əzabəziyyətlə daşıyıb qoyunquzunu birtəhər yola verirdi. Başqa cür də mümkün deyildi. Əgər camaat bilsəydi ki, Nəcəf başqasının otunu gizlincə daşıyıb aparır, hamı onu daşqalaq eləyər, Nəcəfə oğruəyri kimi baxardı. Heç əmisi Mikayıl da bu işdə ona “sağ ol” deməzdi, Nəcəf əmisinin gözündən daha da dü şərdi. Deyərdi ki, mənim ocağıma haram qatma. Qo yun mənimdir, qoy qırılsın. Amma başqasının malına 98 Ə li İld ırı m oğ lu xəyanət etmərəm. Çünki Allah göydən baxır. Ömrü mün axırına qədər, etdiyim günahın altından çıxa bilmərəm. O dünyada da yerim olmaz... Nəcəf bütün bunları bildiyi üçün gecəgündüz Allaha yalvarırdı ki, onun bu təqsirindən keçsin. Mikayıl qoyunlardan əlini üzmüşdü. Həm də de yirdi ki, iti görüm, qurdu görüm, Nəcəfin pis üzünü görməyim. Bu qış qoyunquzu arasında tələfat baş verməsinin təqsirini Nəcəfdə görürdü. Deyirdi ki, qo yunlar yazdayayda yaxşı otarılsaydı, özlərini əməlli başlı tutardılar. Qışın acısısoyuğu heyvanlara o qədər də kar eləməzdi. Yığdığım otu əvvəlcədən heyvanlara cirəynən versəydim, mərəklər bu tezlikdə boşalmaz dı. Bütün günahlar bu boyuna ip tutduğum yetim dədir. Mikayıl Nəcəfin üzünü görməmək üçün qoyunla ra tərəf üzükmürdü. Qoyunquzudan əlini üzmüşdü. Nəcəfə də biryolluq tüpürmüşdü. Nəcəf isə altdan altdan əmisindən bixəbər öz işini görürdü. Gecə gündüz özünü odaközə vurub heyvanları ac qoy murdu. Həsənqulunun yumşaq otu onun qanının ara sına girmişdi. Ölmək nədi, bala salmaq nədi?! Qoyun quzu çiçəkli otdan yeyib, əməllibaşlı ətəqana dol muşdu. Quzular quyruq bağlamışdı. Nəcəf əmisinin boz sifətini, ona dediyi tikanlı sözləri yada saldıqca içəridən odlanır, özözünə deyinirdi: “Öl, canın çıxsın, Nəcəf! Sənə bu da azdır! Əməlisaleh bəndə olsaydın, elə o vaxt ataanan, bacıqardaşların kimi sən də ermənilərin əlində gəbərərdin. Canın bir yolluq qurtarardı. Bu cür it əzabı çəkməzdin. Sən demə, əmi çörəyi ilan qılçığından betərmiş. Belə güngüzəran keçirməkdənsə, urvatlı ölüm yaxşıdır. Qorxma, ölməz sən, Nəcəf! Üzün bərkdir! Yoxsa ermənilər sənin də ba 99 Daş y ağan gün şını bədənindən üzmüşdü. Cəmdəyini qarğaquzğun yemişdi. Odunalovun içindən qurtardın, elə bildin cənnətə düşəcəksən?! Ac toyuq yuxusunda darı görən kimi. Əmin uşaqları ilə məktəbə gedəcəksən, oxuyub adam cərgəsinə qoşulacaqsan. Bu fani dünyada kef çəkəcəksən. Ayhay! Tay demədin ki, cəhənnəmin əza bını görəcəksən. Gecələr peyin iyi gələn üfunətli töv lə nin ayağında, civirdən hörüb düzəltdiyin çarpayı yan caqlarını əzib döyənək eləyəcək. Gündüzlərin yalya mac da keçəcək. Daşlar yastığın olacaq. Saxladığın köpəklərə vaxtlıvaxtında isti yal verirsən. Ancaq, ay yazıq, özün isti xörəyə həsrətsən. Yediyin quru çörək, duzsuz şordu. Bircə qoyunlar doğanda kefə baxırsan. Suluqdan, kətəməzdən, süddənqatıqdan yavanlıq elə yəndə ağzın dadatama gəlir. Əmin barədə də çox da pis fikrə düşmə. Dili acı olsa da, əmindir. Ətini yesə də, sümüyünü atmaz. Səni sevəndə yaxşıdı, söyəndə pis?! O olmasaydı, neynəyərdin? İndi ermənilər səni qun daq qarışıq nizənin ucuna keçirmişdilər. Sən hələ And ranikin əlinin duzunu görməmisən. Ağlın Həsənlinin itlərinə getməsin. Arvaduşağa dəyibtoxunmur. Ermə ni daşnakları nə arvada baxır, nə də ki, südəmər uşağa. Öldürdüklərinin cəsədlərindən də əl çəkmirlər. Meyit lə rin gözlərini oyur, qolqıçını kəsib eybəcər hala salır lar. Allaha min kərə şükür elə ki, o cür işgəncəli ölüm dən xilas olmusan. Buna görə əmin Mikayıla ömrün boyu minnətdar olmalısan. Hərdən səni söyübdanla masına baxma. Necə olsa əmindir. Bir də ki, Allah heç bir kafir bəndəsinə qismət eləməsin. Sənin yaran erməni yarasıdır. Qiyamətə qədər o yara sağalan deyil. Onun sızıltısına ömrün boyu dözməlisən. Əcəlin ça tanda da Əzrayıl canını elə dağdadaşda, qoyunquzu otardığın yerdə alacaq. Onda da qorxma, itlərin etibar Yüklə 10,49 Kb. Dostları ilə paylaş:
|