ƏSƏRLƏRİ I ciLD
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
165 məhz indi aşiq olurdu. Bu illər boyu gündə min dəfə gördü- yü Aşa, indi onun gözündə tam başqa biri olmuşdu. Hər ikisi bəlkə də yüz dəfə and içib söz verdilər ki, bir daha bir- birini qırmayacaq, keçən günləri xatırlamayacaqlar. Zalda həyəcanla və xorla çığıran övladlarının səsinə öz şirin röyalarından ayıldılar. Qayğısız övladları saat əqrəbinin 12-ni “vurmasını” sayırdılar, – “...7, 8, 9, 10, 11, 12...! Urra!!! Yeni İlimiz mübarək!”. Aşa ərinin dodaqlarından öpdü: – Yeni ilin mübarək əzizim. Möhsün: – Yeni İlin mübarək başımın tacı... Uşaqlar içəri təpildilər: – Yeni iliniz mübarək ata, ana... – Yeni iliniz mübarək mələk balalarım..! – Möhsün, ana- sını torpağa verdikdən sonra ilk dəfəydi ki yenə də doyunca ağlamaq istədi... * * * ...Aradan xeyli vaxt ötdü. Aşa indi ərinin gecələr yaz- masına mane olmurdu, əksinə yazdıqlarına ciddi maraq gös- tərirdi. Çünki, Möhsün alternativ enerji mənbələri barəsində tədqiqat işi yazırmış. İnşallah uğurlu alınsa və təcrübədən də üzüağ çıxsa, hamımızın dövlətdən elektrik asılılığına son qoyulacaqdı. 29 dekabr 2010 - 24 yanvar 2011 166 Lənət Bu hekayə, “Yessentukidə istirahət” adıyla IV Nəsimi Milli Ədəbiyyat Müsabiqəsi- nin “Ən yaxşı hekayə” nominasiyası üzrə II yerin qalibi seçilmişdir. B ir gün yaxın dostlarımdan biri məni restorana dəvət etdi – sir-sifətindən yaman sözlü adama oxşayırdı. Bir-iki həftə bundan qabaq, Yessentukiyə istirahətə getdiyindən xəbərim vardı, dedim, – “Dədə vay, belə tez qayıtmaqda yəqin zəhrimaraqalmış pis xəstəlikdən onda da tapıblar”. Salat, göy-göyərti və pendirlə mədəmizin qurdunu öldü- rəndən sonra sözə başladı: – Elə sirr var ki, adamın içini deşir – faş olmayınca dinclik tapa bilmirsən. Ağzıyırtıqlıq olmasın, sənə bir sirrin üstünü açacağam. Yoxsa ürəyim partlar, bu sirri özümlə axi- rətə aparsam gorum çatlar” – dedi. Məni də əntəşədə qoydu. 167 * * * – Şeytanın qıçını sındırıb, qırx ilin sonunda iki dostumla Yessentukiyə – sanatoriyaya getməyi qərara aldıq. Allah hər ikisinin də bəlasını versin! O qədər xəsisdirlər ki, 5-10 ma- natın söhbətini uzadıb avtobusla getməyə israr etdilər.. “Ay, avtobusun kondensioneri var, ay nə bilim yolboyu televizora baxacağıq, lyuks oturacaqlar, yolları seyr edərik, Rusiyanı yolboyu öz gözlərimizlə görəcəyik...” – nə başını ağrıdım, saqqızımı oğurladılar. “Azlıq çoxluğa tabedir” – gördüm ki, burcutmağın mənası yoxdur, dilimi dişimə tutub onlarla razılaşdım. Səhər saat 8.30-da kəsdirdik avtovağzalın qapısını. 11.30-da “lyuks avtobus”umuzun yanına çatanda, ürəyimdən inilti keçdi, – “Kaş bu maşın olmayaydı...” – dedim. Amma o oldu! Qardaş qadan alım, avtobus nə avtobus! 80-ci illərdə dəb olan “İkarus”ların ən antikvarı! Nə kondensioner, nə televizor, nə rahat oturacaqlar a kişi! Əməlli-başlı at arabasıymış! Artıq 20 ilə yaxındır ki, ağ- daşlılar belə avtobusla Qəbələnin Nic bazarına pomidor- badımcan daşıyırlar. Allahın talkuçka alverçiləri də bu maşına minməzlər. Üzü qara olsun pis dostun. Acıqla keçib oturdum bir qırağı qaynaq yerindən qopmuş 23 saylı yerim- də – düz təkərin üstündə. Söykəncəyi dala çəkmək istəyən- də, düymə yerindən sallanan ücumiz yay barmağımı deşdi. Hirsimdən dişim bağarsağımı doğrayırdı. İşimi bildim, dü- şüb köşkdən yarımlitrlik bir araq aldım. Avtobusun nöm- rəsinə elə hirslə baxdım ki, dedim qoy bu saat nömrə ye- rindən qırılıb düşsün. Ancaq, PA 759/26Rus seriyası gözünü 168 mənə bərəldib, az qala, – “Nə var ə, çernomazıy 29 , xoşuna gəlmir düş piyada get!” – deyirdi. Avtobusun sürücüsü ba- qajları yerbəyer edirdi. Mənim çantamı yerləşdirəndə dedim ki, – “mümkündürsə üstə qoyun, içində sınan şey var”... Sü- rücü dalıqatta çönüb, – “Bəlkə ağzımda aparım!?” – üzümə bozardı. Səsimi uddum, – “Cəhənnəmə sınsın, necə istəyir- sən elə də qoy” – mən də acıqlıydım axı... “Baqaj pulunu ver” – dedi. “Nə qədərdir?” – soruşdum. – 5 manat. – Yessentukiyədək 45 manat, baqaj pulu da 5 manat? – Can ğardaş, beynimin tasını atdırma, uzun yol sürəcəyəm! – bu dəfə səsini əməlli-başlı qaldırdı. Sakitcə beşliyi çıxarıb ona uzatdım. Pulu cibinə soxub, – “Di keç yerində dinməzcə otur!” – mırıldandı. Dilimi dinc qoymadım: – Bu avtobusla mənzil başına çata biləcəyik? Sürücü: – Sən deyəsən gedə bilməyəcəksən! Odey taksi, min get! – Söz soruşduq da, niyə bağırırsan! – Bütün gecəni yol sürmüşəm, sən də yorğun vaxtı başlamısan ölüm-itimdən danışmağa! Qardaş, işim bədə keçmişdi, qayıdıb bir yarımlitrlik də araq götürdüm. Səid adlı bu sürücü şələbığ, bozsifət, gödəkboy, qarnıyoğun, sərxoş çöhrəli (bəlkə də özü demiş- kən, – yorğunluqdan) kobud bir şeydi. Dağıstan ləzgisiydi deyəsən. “Lənət şeytana” – deyib yerimə keçdim. Mən nə qədər hirsliydimsə, dostlarım da o qədər şən və məni cır- 29 Ruslar bizi bəzən belə çağırırlar - “qaradərili” kimi bir məna versə də, təhqir formasında işlədilir. Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|