Espublikasi oliy va

Xazon yafrog‘i yanglig‘ gul yuzung hajrida sarg‘ardim,

Ko‘rub rahm aylagil, ey lolaruh, bu chehrayi zardim.

Sen, ey gul, qo‘ymading sarkashligingni sarvdek hargiz,

Ayog‘ingg‘a tushib bargi xazondek muncha yolbordim.

Latofat gulshanida gul kabi sen sabz-u xurram qol,

Men archi dahr bog‘idin xazon yaprog‘idek bordim.

Xazondek qon yoshim sorig‘ yuzumdin el tanaffurda,

Bahar range, bihamdilloh, ulusdin o‘zni qutqordim.

Ne tole’dur mangakim, axtari baxtim topilmaydur,

Falak avroqini har nechakim daftardin axtardim.

Ulusning ta’n-u ta’rifi manga, Bobur, barobardur,

31

^Bu olamda o‘zumni chun yamon-yaxshidin o‘tkardim. ¹⁰

1-O‘quvchi: She‘rda vatan sog‗inchi ifodalangan. Bunda shoir kuz manzarasini, ona tabiatning sulg‗inmanzarasini, shu bilan hamohang, lirik qahramon kayfiyatini ochadi, tasvirlaydi. Muallifning munosabati va sharhlari she‘rdagi sog‗inch va dardni, Vatandan ayrilish fojiasini kuchaytirib boradi. Kuz, xazon umrning so‗ngidan nishona. Umrim ―hajr‖ (ayriliq)ingda o‗tdi, deydi. Shoir ―lolaruh‖dan rahm qilishini so‗raydi. U esa parvosiz ―sarkash‖ (o‗ husniga mast), chunki u sarvdek go‗zal va bezavol, xazon ofatiga begona, hamisha yam-yashil. Kim u lolaruh, sarvchi? Nega lirik qahramon uning oyog‗iga bargi xazondek tushib muncha yolvoradi? U Vatan! Faqat vatangina bezavol, abadiy yashillik maskanidir. Faqat u inson uchun tengsiz. Vatanni, ona diyorni hech bir narsaga almashtirib bo‗lmaganidek, uni o‗zga bir narsaga mengzash ham mumkin emas. Chunki, bu Vatan, insonning kindik qoni tukilgan maskan… Vatan – abadiy, insonlar esa kelib-ketaveradilar.