Ağ göyərçinlər həsrəti
Yüklə 5,41 Kb. Pdf görüntüsü
|
Ağ göyərçinlər həsrəti 69 – Qızım, atan səni çox istəyir. O gedib ki, pul qa- zansın, sonra da sənə qəşəng paltar alaq. – Mən paltar istəmirəm! Mən atamı istəyirəm... Məsumə heç cür uşağın könlünü ala bilmirdi. Çox vaxt axşam yeməyini də yemədən Sayad ağlayıb-ağlayıb yuxuya gedərdi. Bəzən gecələr yuxudan hövlənək ayılıb acı- acı ağlayardı: – Mən atamı istəyirəm... Artlq hava qaralmaq üzrə idi. Yenə də Sayad çöl qapısında durub atasının yolunu gözləyirdi. Azca aralıda həyət uşaqları top-top oynayırdı. Səs-küydən qulaq batırdı. Məsumə bir neçə dəfə Sayadı evə çağırdısa da, o qulaq asmadı. Divara söykənib gözünü yola dikmişdi. O, elə bilirdi ki, bir neçə gündür evdə olmayan atası elə indilərdə evə qayıdacaq. Məsumə aram tutmayıb yenə çöl qapısına çıxdı. Sayad qapıda yox idi. Uşaqların arasında da onu görmədi. Məsumə ətrafa, güman gələn yerlərə qaçaraq baxdı. Uşaqlardan soruşdu. Sayadı gördüm deyən olmadı. Məsumə elə ev paltarında qaçaraq yola çıxdı. Dəli kimi sağa-sola qaçıb, hər qabağına çıxandan soruşa-soruşa məhəllədən uzaqlaşdı. Sayad qapıda dayanmaqdan yoruldu, özü də bilmədən yavaş-yavaş həmişə anası ilə getdiyi geniş yola tərəf getdi. Bu yolda adam çox idi. Hərə bir tərəfə gedirdi. Uşaq atasını tapmaq ümidi ilə hər ötüb-keçənə baxdı, arada kimisə atasına oxşatdı. Qaçaraq həmin adama yaxınlaşıb baxdı, baxdı... Atası olmadığını görüb qəhərləndi. Hava artıq qaralmışdı. Qoca bir qadın divara sıxılıb tək dayanan Sayada yaxınlaşdı: – Qızım, sən burada niyə dayanmısan? Solmaz Muxtarova 70 Sayad ağladı: – Atamı gözləyirəm... – Atan haradadır? – Bilmirəm... – Bəs anan haradadır? – Anam evdədir. – Eviniz haradadır? – Bilmirəm... Qoca Sayadın əlindən tutdu. – Ağlama, – deyə Sayadın üz-gözünü sildi. “Yəqin indi uşağı axtarırlar. Yaxşısı budur burada dayanıb gözlə- yim.” Qoca bu fikirlərlə Sayadın əlindən tutub bilmədi hansı tərəfə baxsın. Onlar dörd yol ayırıcında idi. Bilmək olmurdu uşaq hansı tərəfdən gəlib. Bir xeyli gözlədi. “Uşağın yiyəsi tapılmasa mən nə edərəm? Necə olsa, uşağı atıb gedə bilmərəm. Gözləyim görüm axırı nə olar.” Axır ki, yuxarı yoldan səs-küy qopdu. Qaça-qaça bir qadın dəli kimi qışqırırdı. – Sayad! Mənim balam, Sayad! Hardasan?! Qızım, Sayad... – Ana! Anacan... Mən burdayam... – deyə Sayad qocanın əlindən dartınıb çıxmaq istədi. – Sayad, mənim balam... – Məsumə qızını sinəsinə sıxıb hönkür-hönkür ağladı. Handan-hana minnətdarlıqla qocaya baxdı. Onun üz-gözündən, əllərindən öpdü. – Sağ ol, xalacan... Çox sağ ol. – dönə-dönə təkrar etdi və uşağın əlindən tutub geriyə döndü. Bir gün Məsumə ərklə Ələmdara dedi: – Ay Ələmdar, axır vaxtlar səni evdə tapmaq olmur. Sən olmayanda uşaq fikir eləyir. Bəlkə işini dəyişəsən, ya da başqa bir iş tapasan? Ağ göyərçinlər həsrəti 71 – Boş-boş danışma! Sən də uşaq ağlındasan. Uşaqdır, ağlayıb-ağlayıb sakitləşər. Heç nə olmaz! Ələmdarın sərt cavabından Məsumə pərt oldu. Yenə də özünü günahlandırdı. “Yazıq Ələmdar, özbaşına deyil ki, işi belədir. O da bizim üçün əlləşir.” Yenə bir neçə gün idi ki, Ələmdar getmişdi. Məsumə qapı qonşusu Zərifə ilə uşaqları məktəbdən götürüb evə qayıdırdı. Söhbət arası Zərifə dedi ki, o, dünən Ələmdarı şəhərdə görüb. Məsumə bu sözə əhəmiyyət vermədi: – Yox, ola bilməz. Yəqin kiməsə oxşatmısan. – Ay Məsumə, mən uşaq deyiləm ki... Məgər Ələm- darı tanımıram?! – Axı o, şəhərdə yoxdur... Məsumənin özünü itirdiyini görən Zərifə tez sözünü dəyişdi: – Doğru deyirsən, yəqin kiməsə oxşatmışam... “Başqasının dərdi sənə nə qalıb? Görmüsən – gör- məmiş olasan!” Məsumənin əməlli-başlı qanı qaraldı. “Bəlkə Zərifə doğru deyir?” O, ha çalışdı ki bu barədə fikriləşməsin, ol- madı. Şübhələr onu yeyib tökdü. Bir tərəfdən də sanki Məsumə yatmışdı, yuxudan ayıldı. Axır zamanlar Ələmdarın qəribə rəftarı, soyuq münasibəti, bütün bunları Məsumə dolanışığın çətinliyi ilə əlaqələndirirdi. “Gözünü açıb- yumursan kirayə pulunun vaxtı çatır, yazıq Ələmdar nə etsin?” Məsumənin fikirləri dolaşdı. Neçə aydır Ələmdar təkcə Məsumədən deyil, hətta uşaqdan da bir qədər so- yumuşdu. Nə olsun ki, Məsumə abrına sığınıb susurdu. Onun aləmində bu, deyiləsi söz deyildi. Amma yenə də olsun Ələmdar onun uşağının atası idi. Məsumə sanki indi Solmaz Muxtarova 72 baş verənləri dərk etdi və səbirsizliklə Ələmdarın yolunu gözlədi. Axşamdan xeyli keçmişdi. Məsumə Sayadı təzəcə yatızdırmışdı ki, qapı döyüldü. Ələmdarın üzünə qapı açan Məsumə bir xeyli ondan gözünü çəkə bilmədi. “Heç yoldan gələnə oxşamır. Üstü-başı tər-təmiz. Özü də əməlli-başlı yaxşılaşıb...” – Nə olub? Nə baxırsan? Deyəsən məni birinci də- fədir görürsən. – Bəlkə də, – deyib Məsumə mənalı-mənalı Ələmdarı süzdü. – Boş-boş danışma! Yoldan gəlmişəm, çay ver. Məsumənin fikri tamam başqa yerdə idi. Sanki Ələmdarın dediklərini eşitmədi. – Ələmdar, sən hardan gəlirsən? Ələmdar tərs-tərs Məsuməyə baxdı. – Deyəsən ağlını itirmisən. Bilmirsən hardan gəli- rəm? – Bilsəydim soruşmazdım... – Dedim ki, çay ver! Yorulmuşam! – deyə Ələmdar hirslə onun sözünü kəsdi. – Səni şəhərdə görən olub. Məsumə sakitcə deyərək düz Ələmdarın gözünün içinə baxdı. Ələmdar bir qədər özünü itirdi. Bu, Məsumənin nəzərindən qaçmadı. – Evdə bekar oturmusan – başın xarab olub! Sənin yerin elə kənddir! – Məni şəhərə sən gətirmisən. – Səhv etmişəm. Xoşuna gəlmir yol açıqdır, gedə bilrəsən! Yüklə 5,41 Kb. Dostları ilə paylaş:
|