Akademikin Son eseri
Yüklə 0,89 Mb. Pdf görüntüsü
|
ki, hər döyüşün həyatına nöqtə qoya biləcəyi belə bir igidin sevgi ləzzətini duymadan, qəfil gülləyə tuş gəlməsi dünyanın ən böyük ədalətsizliyi olar, Allaha xoş getməz; bəlkə müharibənin ilk günündən döyüşə-döyüşə sağ-salamat gəlməsinin Haqqa bəlli olan bir sirri, səbəbi də elə budur. Onun nəsli kəsilsə, dünyanın nizamı pozular. Zatən düşmənin istəyi də elə bu deyilmi? Kapitan nə qədər dəli-dolu olsa da, qızlara münasibətdə çəkingən və utancaqdı, daha doğrusu, savaşda onları qorumaqdan başqa bir hissi özünə yaxın buraxmırdı. Son döyüşlərdən hansının sağ çıxacağı bəlli deyildi. Kim bilir, olsun ki, məhəbbətin gözə görünməz zirehi qoruyacaq onları son savaşlarda! Bu gəncin döyüş yolları və ömrü harda qırılacaq, bilinməz, amma bu cür çılğın, emosional, ehtiyat nədir bilməyən, ilan kimi gülləyə uçan adamlar qanlı savaşdan çətin çıxar, günün birində düşmən gülləsinə gələcək və hardasa torpağa qarışıb gedəcəkdi. Ancaq təsadüfən, ikisi də sağ qalmışdı. Tezliklə qız tərxis olunub Şimali Qafqaza – yurduna qayıtmışdı. Ayrılarkən, “Mən arzuma çatacağam, sənin yadigarınla gedirəm” – demişdi. Oğullarının olması haqqında məktubu da Berlinə göndərmişdi. Övladını tək böyüdəcəyi fikriylə əvvəldən barışmışdı. Sonra bir-iki dəfə yazışsalar da, Bakıya, valideynlərinin yanına qayıtmasıyla əlaqə üzülmüşdü. Yenidən Berlinə dönəndən sonra isə görüşəcəklərinə ümidi tam kəsilmişdi... Dağıstanda yaşayan qız müharibədən sonra aradan illər keçsə və bakılı kapitandan heç bir xəbər çıxmasa da, gözünü yoldan yığışdırmamışdı, ürəyindəki sevgini qoruyurdu. Bilmirdi ki, onun kapitanı indi də Berlinin böyük rayonlarından birində komendant müavinidir, orda qayda-qanun yaradır. Bunu bilmirdi. Ancaq bakılı kapitan da onu unutmamışdı və günlərin birində qayıtdı. Müharibə qurtarandan sonra, qayıdıb Moskvada yerləşəndən, universitetə qəbul olunandan sonra gəlmişdi. Oğlunu gördü, ancaq qalmadı, ömrünü elmə bağlayacaqdı və Moskvadan qopa bilməzdi... Uzun illər sonra doktorluq müdafiə edib Quzey Qafqaza istirahətə gedəndə, Yesentukidə, öncədən qərarlaşdırdığı kimi, “iki ailə”ni görüşdürmüş və onun Mahirədən olan iki oğlu Yesentukidə Vladimir adlı, 15 yaşlı böyük qardaşlarının olduğunu da öyrənmişdilər. Bundan sonra əlaqələri üzülməmişdi. Daha doğrusu, Rusiyada yaşayan oğlu Bakıya qonaq gəlmiş və bu şəhəri, burdakı qohumlarını sevmişdi. Hərbi məktəbə də atasının istəyiylə getmişdi; onun yarımçıq qalmış hərbçilik yolunu davam etdirməyi özünə borc sayırdı. Bir ara biryolluq Bakıya köçmək istəmişdi, ancaq anasının taleyi fikrini dəyişmişdi. Məsələ burasındadır ki, anası ikinci dəfə ərə getsə də, bakılı kapitandan sonra xoşbəxt ola bilməmişdi. İkinci əri də hərbçiydi, istefaya çıxandan sonra içkiyə qurşanmış və günlərin birində intihar etmişdi. Bundan sonra anasını tək qoyub Bakıya gələ bilməzdi. Yalnız yay aylarında görüşmək imkanını heç vaxt qaçırmamışdılar. Ya atası öz ailəsiylə Şimali Qafqaza gəlib onu da tapar, ya da o, məzuniyyət aylarında anasını da götürüb Bakıya gələrdi. Evlənməsi, toyu... Atasının iştirakı həyatının bütün mühüm hadisələrinə əlavə gözəllik və sevinc qatmışdı. İndi budur, yenidən Bakıdadır, atası onu polkovnik rütbəsində ilk dəfə görür, başqa vaxt olsa, buna görə onu təbrik edər, sevincini bölüşərdi. Ancaq indi bütün şəhər hələ də 20 Yanvarın alçaldıcı, əzici xatirələri içindədir, bu ağrını atasının üzündə görmək görüş sevincini üstələyirdi. ...Yarım saat sonra kiçik oğlu Həsən də gəldi. Böyük qardaşının Bakıya göndərilməsinə sevinirdi. Ancaq komendant sözünü eşidəndə ikisinin də rəngi qaraldı. Akademik bu sözü eşidən kimi masanın üstündəki qutudan bir siqaret götürüb balkona atıldı, dişi bağırsağını kəsirdi: “İt uşağı, bircə bu qalmışdı, atayla oğulu üz-üzə qoyurlar. Guya başqa adam tapa bilməyiblər Bakının komendantlığı üçün. Mənnən burdakı mübahisələrimizin hesabını çəkirlər; elə bilirlər bu yolla məni xalqın gözündən salacaqlar”. Öz evində, yenicə gördüyü oğlunu pərt eləmək istəmirdi, ancaq sözü hara fırlayırsa, fərqi yoxdur, bu təyinat ona çox böyük bir zərbədir. Mahirə xanım ərinin ovqatının dəyişdiyini anlayır və buna görə də zarafatıyla gərginliyi götürməyə çalışırdı... “Siz bunun boy-buxununa, qəhrəmanlıq nişanına baxmayın! – deyə Ziyad bəyə sataşdı. – Ürəyi uşaq ürəyi kimidir. Sizin böyük qardaşınız, Allah hamınıza can sağlığı versin, anadan olanda biz hələ Moskvada yaşayırdıq. Oğlu olduğunu eşidəndə səfərini yarımçıq qoyub qayıtmışdı Moskvaya və qayıdan kimi də cummuşdu doğum evinə. Qapıdakılar saxlaya bilər bunu? Elə bil düşmən cəbhəsinə hücum edir. Birinci mərtəbəni keçir, ikinci mərtəbədən adlayır, üçdə bütün həkimlər, tibb bacıları birləşib qarşısında barrikada quraraq axır ki, onu içəri buraxmamağa nail olurlar. Geri çəkilməkdən başqa yolu qalmır. Bir də gördüm pəncərəm döyülür; baxıram budur. Yağış borusu ilə dırmaşıb üçüncü mərtəbəyə. –Yıxılıb öləcəksən! – deyə qışqırıram. O isə əmrindən qalmır: – Göstər oğlumu!.. Mən evə dönənə kimi bütün yataqxananı içirdib kefləndirmişdi, yataqxana keflilikdən əyri dayanırdı”. Ziyad bəy başqası haqqında danışırmışlar kimi maraqla qulaq asırdı. Qardaşların mehribanlığı, yoldaşının qonağı ürəklə qarşılaması ona hirsini unutdururdu. Ancaq nə qədər xatirə danışsalar, xoşbəxt günlərini yada salsalar da, şəhərin üzləşdiyi faciə yaddan çıxmır və komendant da Sovet ordusunun zabiti kimi, günahkarlıq xəcalətindən uzaqlaşa bilmirdi. Atası bunu anlayır və qəsdən söhbəti öz nəsil-şəcərələrinin üstünə gətirirdi. Bakıda onun kötüyündən çox qədim izlərin hələ də qalmaqda olduğundan danışırdı. Ancaq ən maraqlısı Mahirə Yüklə 0,89 Mb. Dostları ilə paylaş:
|